De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Hoe Jan aan zijn vrouw kwam.
Humoreske door J.R. van der Lans.
(Vervolg.)

‘Gauw, dames!’ hoorde hij den conducteur roepen, die het gezelschap in vliegende haast de kaartjes afnam om te knippen, en daarop de coupé uitwipte, waarvan hij het portier met een ruk dichtsmeet. De trein was al in beweging. Schel klonk het gefluit der locomotief en met dof gerommel rolde de lange sleep van waggons het station uit.

Verrast door die plotselinge overrompeling van het gebied, waar hij zich onbeperkt meester waande, had Jan zijn heele sigaar vergeten en het vlammetje werktuiglijk uitgeblazen Hij had daarbij onmiddellijk werk gehad met het wegruimen van zijn overjas om plaats te maken voor de dame, die zich tegenover hem zette. En nu vond hij het toch al te onbeleefd, in haar gezicht de sigaar weer aan te steken. Ze was stellig in de haast bij vergissing in dit rook compartiment verzeild, en Jan stak in vredesnaam zijn havana weer in den koker, zich troostend met het vooruitzicht dat hij bij het eerste station van coupé kon verwisselen.

In afwachting nam hij zijn overbuurvrouw ter sluik eens op. Het was een lieve, aristocratische verschijning, keurig fijn gekleed in een stemmig, maar smaakvol reisgewaad, dat haar slanke taille sierlijk deed uitkomen. Ze had een klein donker hoedje op met een witte veer en een licht voiletje voor, dat aan haar gezicht iets bijzonder gedistingeerds gaf.

Nu en dan als zij het hoofd naar haar gezellin wendde en het volle licht op haar trekken viel, kon onze reiziger opmerken dat die bijzonder fijn en fraai gevormd waren en dat de dame een levendigen, vriendelijken oogopslag had.

Hij had wel wat willen geven, als ze hem eens recht in het gezicht gekeken had; maar ze nam niet de minste notitie van hem. Ja het leek wel of ze half en half den gek met hem stak, want ze bleef maar zacht fluisterend en gichelend met de juffrouw babbelen. Deze was blijkbaar de gouvernante van de kinderen; want ze verbood die nu en dan, als ze wat luidruchtig werden. ‘Van het portier afblijven, Marietje,’ klonk het dan bestraffend, of ‘Wim, wil je wel eens stil zitten.’

‘Och hij zal straks wel in slaap vallen; hij is den heelen dag al zoo druk geweest,’ hernam daarop de dame, die klaarblijkelijk de moeder was van dat veelbelovend kroost, schoon men het aan haar jeugdig uitzicht niet gezegd zou hebben. En Jan maakte op het hooren van die woorden bij zich zelven de opmerking, wat een lieve, welluidende stem zijn overbuurvrouw had.

In zijn hoek gedoken en haar met half toegeknepen oogen beglurend, wachtte hij af tot zij weer wat zeggen zou, maar het bleef bij het gemompel binnensmonds, dat hem - hij wist niet waarom - geweldig intrigeerde.

't Was net of ze 't over hem hadden, maar dat was stellig verbeelding; want ze schenen hem zelfs geen blik waardig te keuren en gaven zich niet eens de moeite, den kleinen jongen te verbieden, die maar naast hem op de bank zat te rijden en hem met zijn hooge rijglaarzen telkens tegen de schenen schopte.

Onwillekeurig trok hij zijn beenen in en maakte zich zoo klein mogelijk, maar de kleine deugniet scheen dit als een aanmoediging te beschouwen om nog meer bokkesprongen te maken. Hij begon te stoeien met zijn zusje en geneerde zich volstrekt niet, in de hitte van het gevecht, op de gepoetste laarzen van den meneer in den hoek te trappen of met de volle zwaarte van zijn dik lichaampje tegen hem aan te vallen.

Jan verdroeg dit alles met engelachtig geduld, maar smachtte ondertusschen naar een woord van de dame om de kinderen tot kalmte te vermanen, niet omdat hun luidruchtigheid hem zoo hinderde, maar omdat hij het niet kon uitstaan, dat ze zich zoo weinig om hem bekommerde. Om harentwil had hij toch zijn sigaar opgeofferd en, als ze dat niet begreep, moest ze minstens merken hoe inschikkelijk hij was voor haar kinderen. Dat verdiende zeker wel een beetje waardeering en de totale verwaarloozing, waarvan hij het slachtoffer was, mocht daarom bepaald ergerlijk heeten.

Toch scheen zoo min de dame als de juffrouw er zich in 't minst om te bekommeren; zij gewaardigden zich niet, hem ook maar met een blik voor zijn zelfopoffering te danken en bleven voortbabbelen of er niemand buiten haar in de coupé zat. Het stoeien en dart len van het jonge volkje werd ondertusschen zoo geanimeerd, dat de kleine jongen van pure lol voorover van de bank viel en op de mand terechtkwam, die de juffrouw op haar schoot hield.

‘Ai!’ klonk het pijnlijk uit den korf en de juffrouw weerde den bengel af met de bestraffende vermaning: ‘Pas op voor Joli, je zal het beest dooddrukken.’

‘Och, Joli, arme Joli, waar ben je, mijn beestje,’ riep de deugniet, eenklaps berouw gevoelend over zijn ruwheid, waarvan zijn lieveling het slachtoffer zou worden.

Hij maakte, door de juffrouw geholpen, de mand open, en daar kwam nu een schuchter, bibberend hazewindekopje uit te voorschijn, dat met angstige glinsterende oogjes in het rond zag.

‘Arme Joli,’ klonk het nu van alle kanten. ‘Zit je zoo gevangen genomen? Beste jongen, had Wim je haast doodgedrukt?’ en het heele gezelschap boog zich met aandoenlijke belangstelling over de mand, waarin het hondje nu overeind rees, in zijn angst gerustgesteld door die liefdevolle toespraak van de welbekende stemmetjes. De kleine jongen kuste hem voor het fijne, bleekroode neusje en vroeg er niet naar of hij bij die teerhartige omhelzing den heer in den hoek ook hinderde; hij hing letterlijk met zijn heele achterlijf op diens knie.

Jan voelde zijn knie warm worden, maar hij dacht er niet aan zich over die versukkeling te beklagen; hij was een en al aandacht voor de dame tegenover hem, die nu haar volle omhoog gedaan had om vriendelijk den hond toe te knikken, dien ze met haar fijne, smalle hand, netjes in een glacé handschoen gestoken, over het gladde kopje aaide.

‘Wat een innemend, interessant gezicht,’ dacht onze reiziger, zoodra hij het gazen gordijntje van voor haar trekken zag weggeschoven, ‘en

[p. 12]

wat zachte, lieve manieren! Kijk, als dat nu de dame eens mocht wezen, die tante voor me op 't oog heeft, zou ik het goeie mensch eeuwig loven en prijzen. Maar ongelukkig zit ik hier kennelijk tegenover een moeder van vier kinderen, die dus zeker al lang voorzien is. Daar is geen kijk meer op,’ en moedeloos trok hij zien in zijn hoekje terug.

Hij probeerde bij zich zelven na te gaan, wie met eenige waarschijnlijkheid de dame wezen kon, aan wie tante hem den volgenden dag zou presenteeren. Hij bracht zich één voor één al haar kennissen te binnen, al de families, met wie zij in relatie stond en met wie ze hem al successievelijk had laten kennis maken; maar al zijn peinzen bleef vergeefsch, en onwillekeurig begluurde hij maar weer de jonge moeder aan den overkant. Nu het die niet wezen kon, was de rest hem eigenlijk totaal onverschillig.

een woord tot het hart, naar de schilderij van e.l. mener.

‘Hoe heb ik toch zoo dom kunnen wezen, om mij te verbinden, de eerste de beste te trouwen, die tante voor mij gelieft uit te zoeken,’ dacht hij. Nu pas, met dat aardige mevrouwtje voor zich, begreep hij dat de eene lang niet de andere was. Maar enfin, hij had tante zijn woord gegeven en zou dus maar gelaten in alles berusten, wat zij over hem besloten had. Aan deze dame viel toch heelemaal niet te denken. Verbeeld je, een getrouwde vrouw, moeder van vier kinderen. Moest hij zich niet schamen, het mensch nog aan te kijken! En hij besloot dan ook zedig de oogen voor zich te houden.

In het eerstvolgende station zou hij van coupé verwisselen; dan kon hij meteen zijn sigaar aansteken, en zou de dame met haar heele gezelschap gauw vergeten zijn.

Een twintig minuten later schreeuwde de stoomfluit het gillend uit, dat het station Leiden bereikt was; de trein vertraagde schokkend zijn vaart en stond eindelijk stil onder de overkapping. Hier had onze reiziger dus een uitstekende gelegenheid om uit te stappen, en toch kon hij het niet over zich verkrijgen. De kleine jongen namelijk, die hem eerst in zijn woeligheid de schenen half blauw geschopt had, was eindelijk van vermoeienis ingesluimerd en lag languit over zijn knie of het de peluw van zijn bed was. Het ventje was zoo diep in zijn eersten slaap verzonken dat zelfs de herrie van het drukke station hem niet daaruit vermocht te wekken.

Jan boog zich teerhartig als een vader over het blozende kopje en bespiedde de regelmatige ademhaling van het frissche roode mondje. Het kind had in zijn bedje niet geruster kunnen slapen. Kon hij zoo onbarm-

[p. 13]

dorstige jagers, naar de schilderij van m. räuber.

[p. 14]

hartig zijn, dien slaap der onschuld te verstoren, door op te staan om een andere coupé te zoeken? Dat kon hij niet over zijn gemoed krijgen en hij bleef stil in zijn hoekje zitten, nauwelijks wagend zich te verroeren. Het was immers niet gezeid, dat het gezelschap heelemaal tot Amsterdam zou blijven zitten. Wie weet, gingen ze er aan het eerste tusschenstation niet uit, en dan had hij het rijk alleen.

De trein rommelde weer voort en bij het gerommel dommelde zachtjes aan zijn heele gezelschap in, eerst de kinderen en daarna ook de moeder met de juffrouw, die nu geheel uitgebabbeld schenen. Zij geneerden zich blijkbaar niet in het minst voor hem en gingen rustig onder zeil alsof ze geheel en familie waren. De coupé leek wel een slaapkamer; allen snorkten zachtjes op de maat.

De avond werd koud en Jan kreeg medelijden met zijn kleinen beschermeling, die een kort broekje met bloote kuiten droeg. Heel voorzichtig trok hij zijn overjas uit het net boven zijn hoofd en spreidde die over de beentjes van het slapertje uit. Zoo wachtte hij in vredesnaam maar geduldig af dat hij uit zijn minder plezierige positie verlost zou worden.

Ondertusschen kon hij niet nalaten, nu en dan ter sluiks den blik naar zijn overbuurvrouw op te slaan; maar deze had haar voile weer neergetrokken, om niet in haar slaap bespied te worden, zoodat ook deze afleiding hem was ontzegd. Geen wonder dat hij zich begon te vervelen en stilletjes al eens op zijn horloge keek; er scheen geen einde te komen aan die eentonige en hinderlijke reis.

Eindelijk, daar sloeg het uur der verlossing. Men was in Amsterdam. Bij het schelle licht en de plotselinge drukte aan het station ontwaakte het heele gezelschap. Met groote beweging werden de paraplu's, mantels, jassen en pakjes bijeengescharreld; de kleine jongen wreef zich de oogen uit en sprong van de bank, en nauwelijks was het portier opengetrokken of allen stapten uit, de kinderen uitgelaten van pret, dat ze eindelijk op de plaats van hun bestemming waren, de dames bezorgd rondziende of ze niets in den waggon lieten liggen en oppassende, dat de kleinen geen ongeluk kregen.

Maar - wat Jan bepaald ergerde - het kwam niet in haar op, hem ook maar met een blik te danken voor zijn verregaande inschikkelijkheid. Minstens had hij mogen verwachten dat de jonge mevrouw hem bij het uitstappen behoorlijk gegroet zou hebben, maar ternauwernood verwaardigde zij zich, hem een vluchtigen blik toe te werpen. Er kwam geen woord over haar lippen; het eenige wat hij hoorde was de opmerking van de juffrouw:

‘Nu mevrouw, u treft het niet: u is met regen uit Amsterdam gegaan en komt met regen terug.’

Inderdaad viel er een griezelige motregen, en allesbehalve prettig gestemd, trok Jan zijn overjas aan en stapte op hooge beenen den trein en het station uit.

(Slot volgt.)