De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

De Samenzweerder.
Humoreske van Jan Rombout.
(Slot.)

De dienstbode verdween, maar kwam kort daarop weer terug met de boodschap:

‘Complimenten van mijnheer Jaspers en hij laat vriendelijk bedanken voor de attentie; maar hij wou liever op zijn kamer blijven, want er was zooveel te bepraten, en hij zou wel bellen als hij het eten wou hebben. Tot zoo lang wou hij liefst niet gestoord worden.’

‘Ook goed,’ zei de zorgzame huisvrouw, die in haar geest nu al het heele menu voor den middag ontwierp. Maar toen de meid weer heengegaan was en zij zich onwillekeurig omwendde, riep ze verbaasd: ‘Máar Hein, wat ga je nou doen?’ De gewezen koomenijsman stond met het oor aan het sleutelgat gebogen van de deur, die toegang gaf tot de kamer van den commensaal, eu wenkte haar zwijgend, zich stil te houden.

‘Luistervink spelen, Hein, foei dat is gemeen. Hoe kom je er op? Voor zoo nieuwsgierig had ik je nooit aangezien.’

‘Hou je stil,’ fluisterde haar man met een uitdrukking van angst dat de arme vrouw van schrik haast ineenzakte en op den eersten den besten stoel neerviel.

Hein bleef nog lang staan luisteren in zijn ongemakkelijke positie, die aan een half dichtgeslagen knipmes deed denken; daarna richtte hij zich op en kwam op de teenen naar zijn vrouw geloopen.

‘Ik heb zoo goed als niets kunnen verstaan; ik weet niet wat voor koeterwaalsch die lui praten.’

‘Maar wat kan het je toch schelen, waarover zij het hebben?’ vroeg juffrouw Hopstaken.

een meineedige ter dood geleid, naar de schilderij van van der ouderaa.

‘Wat me dat kan schelen? Dat wil ik je wel eens gauw zeggen, lieve ziel.‘Hierop vatte hij haar bij den arm, trok haar mee naar een aangrenzende kamer en ging toen met een uitdrukking van den hoogsten ernst voort. ‘Ik heb maar enkele woorden kunnen opvangen, maar die versterkten me in het vermoe-

[p. 390]

den, dat we een anarchistenbende in ons rustig huis hebben gehaald.’

Juffrouw Hopstaken dreigde half een beroerte te krijgen van den schrik en had het wel willen uitschreeuwen van angst, als haar man haar niet gauw met zijn hand den mond gesloten had.

‘Stil, stil, mensch, hou om Gods wil je mond, we mogen ons niet verraden,’ dus vermaande hij.

‘Het komt er nu op aan ons goed te houden. De schurken moeten in de meening blijven dat ze veilig zijn tot ik de politie heb gewaarschuwd. Ik hoorde zoo iets van samenzwering, van ontplofbare stoffen, en van een bijzondere rol, die ieder te vervullen zou hebben. In een groot kwartier ben ik op het commissariaat van politie en geef den boel aan.’

‘Heer in den hemel, het is mijn dood, als ik alleen in huis moet blijven,’ steunde de arme vrouw, bevend als een juffershondje.

‘Komaan, wees nu niet kinderachtig. Moed gehouden!’ gebood Hein, terwijl hij met een vastberaden gezicht zijn chambercloak uittrok; maar zijn vrouw sloeg haar armen om hem heen en jammerde: ‘Hein, Hein, pas toch op. Dat mogen we nooit wagen; denk eens aan, wat er gebeuren kon, als het anarchisten-co-mité het op ons wreekte.’

Hein bleef staan, als was hij gelijk de vrouw van Loth in een zoutpilaar veranderd. Daar had hij niet aan gedacht. En zijn vrouw had gelijk. Het schoot hem te binnen hoe hij gisteren pas in de krant gelezen had dat een woningverhuurder in Parijs, die eenvoudig een anarchist de huur had opgezegd, een dreigbrief van het comité had gekregen; in een hoek van het papier stond een arm met een uitgetogen dolk. Het ding lag 's morgens op zijn nachttafeltje, alsof het uit het plafond was komen vallen.

‘Ja, daar zeg je zoo iets,’ zei Hopstaken tot zijn vrouw. ‘Je kan met dat gespuis niet voorzichtig genoeg zijn. Als het om mijn leven alleen te doen was,’ voegde hij er dapper bij, ‘zou ik geen oogenblik bang zijn, maar jouw leven staat er ook bij op 't spel. Jou mag ik aan zoo'n gevaar niet blootstellen..... Maar als de politie nu achterdocht krijgt?.... Als de schurken misschien al gesurveilleerd worden en men ons...’

‘Lieve God, als zij ons voor medeplichtigen hielden en naar het spinhuis brachten.’

Juffrouw Hopstaken dreigde flauw te vallen. Haar man moest haar ondersteunen. Eenige minuten heerschte er in het vertrek diepe stilte. Daarop vermande zich de diep geschokte vrouw en zei met edele zelfbeheersching: ‘Hoor eens hier, Hein, ik zal je trouw ter zijde staan in dit verschrikkelijk geval. Ik heb nergens meer hekel aan, dan aan valsche streken; maar nu moeten we wel list gebruiken. Ik heb een plan bedacht.’

‘Laat hooren,’ zei Hopstaken deemoedig.

‘Wij moeten ons net zoo houden alsof we niets gehoord hadden, en ondertusschen zal ik wel maken, dat die gevaarlijke vent hier het huis uitgaat. Maar ik doe het ongemerkt alsof ik er niets mee voor heb. Zegt hij dan de kamers op, dan zijn wij gered.’

‘Dat was misschien nog het beste,’ knikte Hein.

‘Laat het maar gerust aan mij over,’ zei de juffrouw, en tusschen doodsangst en heldhaftige bezieling zwevende, sloop zij naar de keuken.

‘Ik ben nog van mijn leven niet zoo gejaagd als vandaag,’ mopperde Jetje, toen zij voor de derde maal in den winkel naast de deur om een boodschap kwam. ‘Als daar ondertusschen maar geen ongelukken gebeuren.’

En werkelijk waren er tijdens haar afwezigheid ongelukken gebeurd: de rollade was tot pulver verbrand en de soep zóó verzouten dat ze wel met zeewater gekookt leek.

‘Heer in den hemel,’ riep de in haar een gekrenkte keukenmeid, ‘dat kunnen wij de heeren toch niet voorzetten.’

‘Het zal hun netjes voorgezet worden,’ besliste juffrouw Hopstaken, vast besloten haar commensaal en zijn gasten een kostje op te scheppen, waarvan zij ineens den buik vol zouden hebben. Het ging haar aan haar hart, de kostelijke rollade en de heerlijke soep zoo met opzet ongenietbaar te maken, maar.... hun veiligheid, hun leren stond immers op het spel, en in zulke gevallen ontziet men niets. Met kloppend hart wachtte zij af hoe de gerechten daarbinnen ontvangen zouden worden, maar als zij zich had voorgesteld, dat de heeren driftig zouden opgestoven zijn en Jaspers op staanden voet zijn kamers opgezegd had, vergiste zij zich deerlijk. Hij stak heel bedaard zijn hoofd buiten de deur en verzocht, op zoo beleefd mogelijken toon, of Jetje, daar er met het eten een ongelukje gebeurd scheen, in de naaste restauratie niet het noodige mocht bestellen en zorgen dat het gebracht werd. Hij speelde niet op, ja hij klaagde niet eens, en een zoo billijk verzoek kon hem dus niet geweigerd worden.

Eerst laat in den avond gingen de gasten naar huis, maar den anderen morgen nam juffrouw Hopstaken weer zelf de keuken waar, en de heer Jaspers, die anders over de bediening volstrekt geen klagen had, kreeg nu een kop koffie, die wel vuil slootwater leek, met een oudbakken, groezelig kadetje.

Met bewonderenswaardig geduld liet hij zich de hem opgelegde ontberingen welgevallen, maar toen zij zich dag op dag herhaalden, kwam hij toch op zekeren keer in de huiskamer en verzocht de juffrouw beleefd, in het vervolg wat beter op de bediening te willen letten.

‘Och mijnheer,’ wat zal ik zeggen, bracht zij met een echt arme-zondaarsgezicht in het midden. ‘We zijn allebei oude menschen, die alles zoo niet meer kunnen nagaan, en als u soms van de kamers mocht willen afzien, dan neem ik het u volstrekt niet kwalijk’

‘Neen, neen, we zijn immers voor den heelen zomer overeengekomen,’ hernam mijnheer Jaspers.

‘O, daar hoeft u het niet om te laten,’ viel de voorkomende huisvrouw hem in de rede. ‘We zijn volstrekt niet van die inhalige lui, die tot den laatsten cent hun huur willen hebben, als er iets tusschenbeide komt. We zullen u geen stroobreed in den weg leggen. Als u vandaag uw koffers nog pakken wil, staat het u volkomen vrij. We verlangen volstrekt geen schadevergoeding en de twee gaten in den schoorsteen zullen we wel voor eigen rekening laten dichtmaken.’

‘Dat wil met andere woorden zeggen, dat u eigenlijk blij zou wezen, als u van me verlost was,’ hernam de heer Jaspers op de teenen getrapt, en juffrouw Hopstaken meende een verdachte flikkering in zijn diepliggende blauwe oogen op te merken. Zou hij haar bedoeling geraden hebben en merken dat hij ontdekt was? Dat zou bovenmate bedenkelijk wezen.

‘O neen,’ haastte zij zich te zeggen, ‘het zou ons erg spijten, als wij u moesten verliezen. Ik wil maar zeggen dat u heelemaal vrij is, dat wij u tot niets dwingen willen, en dat, als het u hier niet langer bevalt....’

‘O het bevalt mij hier best,’ viel de heer Jaspers haar in de rede, ‘en ik denk er volstrekt niet aan, om zulke kleinigheden te verhuizen. Als u mij nog langer als huurder houden wil, is het goed; anders....’

Juffrouw Hopstaken wachtte het einde van den volzin niet at. Dat woordje ‘anders’ had op haar zenuwen ongeveer dezelfde uitwerking alsof haar een geslepen dolk op de borst gezet werd.

‘Alles blijft dus bij het oude,’ haastte zij zich te zeggen, en met een beleefde buiging ging de gevreesde samenzweerder weer naar zijn kamer.

Weer verliepen er weken, en ondertusschen scheen de verdachte commensaal op zijn fornuis allerlei wonderlijke en geheimzinnige praeparaten te bereiden. Dikke, zwarte rookwolken stegen uit den schoorsteen ten hemel, en als juffrouw Hopstaken dat merkte, school zij soms angstig bij haar man en fluisterde: ‘God weet of daar geen dynamietbommen worden klaar gemaakt.’

‘Dat komt me meer dan waarschijnlijk voor,’ zei Hopstaken dan telkens met vreeselijken ernst.

‘Konden we er maar iemand over aanspreken,’ zuchtte de beangste vrouw.

‘Zoodra we dit doen, riskeeren we ons leven,’ hervatte Hein somber.

Aldus verliep de eene dag na den anderen, zonder dat het echtpaar tot een besluit kon komen, tot Jetje opeens de kamer binnentrad en met sidderende hand een paar snippers papier vertoonde.

‘Dat heb ik onder de schrijftafel van mijnheer Jaspers uitgeveegd,’ zei ze zachtjes, terwijl ze schuw omkeek. ‘Ik dacht dat ik door den grond ging, toen ik las wat daarop staat.’

Geheel in strijd met haar anders zoo eerbiedige houding, liet de meid zich nu op den naastbijzijnden stoel neervallen.

Juffrouw Hopstaken doorliep met een vluchtigen blik wat er op de stukjes papier geschreven stond, reikte ze bevend haar man over en zei met half gesmoorde stem:

‘Lees dat om Gods wil eens.’

Hij deed wat hem verzocht werd en het spaarzame kransje haar, dat hem nog was overgebleven, ging op zijn hoofd recht overeind staan. Daar stond toch zwart op wit: ‘Binnen acht dagen moet de slag geslagen worden. Wij moeten noodzakelijk bloed vergieten....’ En op den anderen snipper: ‘Welaan gezellen, dood moeten wij hem aan onze voeten zien, en wel...’ een fabelachtige groote inktvlak maakte de rest onleesbaar.

‘Dat is een rooverhoofdman,’ zei Jetje, die veel rooversgeschiedenissen gelezen had.

‘Neen, het is een anarchist,’ besliste Hopstaken.

‘Heer in den hemel, een van die lui, waarvan mijnheer altijd vertelt, dat ze alles in de lucht laten vliegen?’ krijschte de goede meid, half dood van angst.

‘Stil,’ zei de juffrouw. Ze had een zacht geklop aan de deur gehoord, en nauwelijks had ze ‘binnen’ gezegd, of daar stond de verschrikkelijke samenzweerder in levenden lijve voor haar. Met gehuichelde bescheidenheid zei hij:

‘Ik verwacht van avond weer een paar vrienden. Zou u zoo goed willen zijn voor een koud souper en wat flesschen bier te zorgen, juffrouw?’

‘Ja wel,’ bracht zij met moeite uit en haar eigen stem klonk haar vreemd.

Beleefd buigend ging de gevaarlijke commensaal heen en zwijgend keken de drie huisgenooten elkaar in de oogen.

‘Het schandelijke plan moet verhinderd worden,’ zei Hopstaken, die bijna geen asem kon geven, maar toch een vastberaden gezicht zette.

‘Ik zal niet toelaten, dat je je leven waagt,’ riep de juffrouw, wier tanden op elkaar klapperden.

‘En ik ga op staanden voet uit mijn dienst,’ zei Jetje; ‘dat ik in de lucht vlieg kan niemand van me verlangen.’

‘Wat, wou je je menschen nou in den steek laten? Dat is leelijk en ondankbaar gehandeld,’ zei de heer des huizes berispend. En zijn vrouw voegde er met zacht verwijt bij: ‘Daar hebben we je niet naar behandeld, Jetje. Heb ik je laatst nog niet van mijn eigen droppels gegeven, toen je maagkramp had?’

Diep bewogen en rouwmoedig droogde de goede dienstbode met haar voorschoot de oogen af en reikte mijnheer en de juffrouw zwijgend de hand. Het was een treffend oogenblik, waarin bij de nadering van het groote, bijna onvermijdelijk schijnende gevaar de slagboom wegviel, dien het onderscheid van stand anders tusschen meesters en dienstboden pleegt op te richten. Het zuiver menschelijke kwam hier op het schoonst tot zijn recht.

Een luid geklingel met de bel onderbrak de plechtige stilte. Jetje ijlde naar de voordeur en bracht, toen ze terugkwam, een brief mee.

‘Van onzen Hendrik,’ riep juffrouw Hopstaken, naar het schrift oordeelend. ‘Wat

[p. 391]

schrijft die?’ Hopstaken doorliep de weinige regels en zei daarop, terwijl een glans van genoegen zijn gezicht verhelderde. ‘Hij komt naar huis. De jongen heeft drie dagen verlof. Van middag om vijf uur arriveert hij.’

‘Wel dat is een geluk,’ jubelde juffrouw Hopstaken, alle zorgen vergetend, maar daarop voegde ze er bij. ‘Hij mag niets van onzen kostheer weten. God neen, mijn jongen zijn leven is me dierbaarder dan mijn eigen.’

‘Nou, ik zal wel zwijgen,’ beloofde Hopstaken, ‘ofschoon de bijstand van zoo'n wakker militair misschien onze redding kon zijn.’

‘Neen, man, ik wil den jongen er niet aan gewaagd hebben,’ verklaarde de bezorgde moeder. ‘We moeten zorgen dat Hendrik niet merkt dat wij over iets in de war zitten. En daarom zullen we den schoolmeester en den koster voor van avond vragen. Jetje, loop eens gauw naar de heeren, om te vragen of ze plezier hebben, ter eere van onzen luitenant hier den avond te passeeren.’

De dienstbode, die nu alle zelfzuchtige vrees van zich geworpen had, haastte zich aan dit bevel te voldoen.

De avond brak aan. In de kamer van den anarchist werd een koud souper en een heel regiment flesschen bier klaar gezet. De gasten verschenen en weldra was daarbinnen een drukke, maar met gesmoorde stem gevoerde woordenwisseling in gang.

‘Ze hebben voor later in den avond ook nog warme pons besteld. Zou ik er misschien muizentarwe in doen?’ vroeg Jetje, klaarblijkelijk tot het uiterste bereid.

‘God meid, waar denk je aan?’ riep haar juffrouw ontzet. ‘Wat een ijselijk idee!’

Ook de luitenant en de twee vriendelijk genocde gasten lieten niet op zich wachten, maar er heerschte in de huiskamer van de familie Hopstaken een vreemde, gedwongen stilte, zoo iefs als de zwoelheid, die een onweer voorafgaat. Het gesprek bleef telkens haperen.

‘Mijn hemel, wat scheelt er aan vandaag?’ vroeg Hendrik op 't laatst. ‘Jet zet van avond een gezicht alsof ze ons allen den giftbeker moest toedienen, en jullie, vader en moeder, ziet er ook zoo betrokken uit.’

‘Och jongen, vraag daar maar niet naar,’ zei juffrouw Hopstaken.

‘Mij is het ook al opgevallen, dat er iets niet in orde schijnt,’ meende de schoolmeester, die erg verkouden was en zich met groot misbaar den neus snoot. De koster van zijn kant zei op zalvenden toon: ‘Kom, goede vrienden, schudt alle zorgen van je af. Onze Lieve Heer is met de zijnen.’

‘Och, er is niets,’ betuigden Hopstaken en zijn vrouw als uit één mond. ‘'t Is niets als verbeelding van je.’ Maar Jetje was niet in staat, aldus haar gevoel te bedwingen, en ging snikkend de kamer uit. De schoolmeester zag haar verbluft na, want ze had in haar ontsteltenis vergeten, zooals gewoonlijk voor de tweede maal de kalfslapjes te presenteeren.

Weer werden er eenige pogingen aangewend, om het gesprek vlot te krijgen. De luitenant vulde het glas van zijn vader en riep: ‘Komaan laten we eens klinken op de gezondheid van Hare Majesteit onze jeugdige koningin Wilhelmina.’

‘Stil, st.... niet zoo hard,’ vermaande Hopstaken.

‘Wa's dat nou! Ik zal toch mijn gevoelens voor ons geëerbiedigd vorstenhuis hier wel vrij uiting mogen geven.’

‘Natuurlijk! Leve vorst en vaderland!’ stemde de schoolmeester in, die niet graag een gelegenheid verzuimde om te klinken. Maar juffrouw Hopstaken bracht zijn vaderlandsche geestdrift tot bedaren.

‘Hou je om Gods wil toch een beetje stil!’ fluisterde zij.

‘Maar waarom toch?’ vroeg nu de koster. ‘We mogen toch wel op vorst en vaderland drinken, dat strekt goede burgers tot eer.’

‘Als u niet dadelijk ophoudt, mijnheer, vliegen we allemaal in de lucht,’ zuchtte Jetje achter hem.

‘Maar wat beteekent dat toch van avond?’ informeerde de luitenant. En Hopstaken, die door den wijn wat spraakzamer was geworden, liet zich ondanks de wenken van zijn zorgzame gade, eindelijk het schrikkelijke geheim ontsnappen.

‘Wat! heb je anarchisten in huis?’ fluisterde de luitenant. ‘En die zitten daar met hun zessen te complotteeren? Wel, dat is een prachtige gelegenheid om het heele nest ineens te vangen. Wel zijn we maar met ons vieren mannen, maar we zullen de schurken toch wel klein krijgen.’

‘Hoor eens,’ stotterde de schoolmeester, ‘ik ben huisvader en meen mij dus, in het belang van mijn vrouw en kinderen, er buiten te moeten houden.’

‘Neen, neen, in zulke gevallen staat het niemand vrij zich terug te trekken,’ protesteerde de luitenant, wiens krijgshaftige geest onder den invloed van den wijn zijn hoogste ontwikkeling had bereikt. ‘Ieder wapene zich zoo goed hij kan.’

‘Om de liefde van God, beste jongen, begin dat toch niet,’ smeekte juffrouw Hopstaken met gevouwen handen.

‘Wie weet, moeder, of zoo'n moedige daad me geen medaille of minstens bevordering bezorgt,’ fluisterde haar de jonge krijgsman in het oor. ‘Ik mag de gelegenheid om mij te onderscheiden niet ongebruikt laten voorbijgaan. Is er geen mogelijkheid om de tusschendeur van dezen kant zonder geraas open te maken?’

‘De sleutel hangt in de gang aan den spijker,’ zei Jetje, ‘hij is wel een beetje verroest, maar als ik er wat olie aan smeer, zal het misschien wel lukken,’ voegde ze er klappertandend bij.

‘Goed, smeer hem dan maar eens goed in.’

‘Heer in den Hemel, wat zal ons nog overkomen,’ kermde juffrouw Hopstaken, terwijl de koster nog gauw een glaasje leegdronk om zijn moed te sterken. Er heerschte een beklemmende stilte in de kamer, enkel gestoord door den verkouden schoolmeester, die driemaal krachtig niesde. Daarop kwam Jetje terug; de sleutel, dien zij haar jongen meester aanbood, glom of hij in de boter gebakken was.

Met de lippen op elkaar gedrukt, als kon hij daardoor elk verraderlijk geluid onderdrukken, stak de luitenant den sleutel in het sleutelgat. Achter den jongen held hield de gewapende schaar zich opgesteld. Hopstaken en de koster hadden ieder hun tafelmes gegrepen en de schoolmeester de voorsnijvork. Naast de mannen stonden, met de vastberadenheid op het gezicht, bereid zich tot het uiterste te verdedigen, de beide vrouwen: juffrouw Hopstaken den laarzeknecht zwaaiend en Jetje met de tang in de hand.

Den getrokken degen gereed houdend, draaide de luitenant zacht den sleutel om, trok toen met een ruk de deur open en riep met stentorstem: ‘In naam van H.M. de koningin neem ik u gevangen.‘

Het gezelschap vloog van de stoelen op en staarde den binnentredende verrast aan.

‘Wat moet dat beteekenen?’ vroeg Jaspers eindelijk. ‘Je hebt toch geen vastenavondgrappen in je hoofd? Daarvoor is het nog een beetje te vroeg in den tijd.’

‘Geen praatjes,’ hernam de wakkere verdediger der orde. ‘Ik spreek in ernst, in hoogen ernst. In naam der koningin, geef u over.’

‘Geef u over,’ klonk het in koor achter den luitenant.

‘Dat is de dolste historie, die ik nog ooit beleefd heb,’ dus schaterde een der gewaande anarchisten het uit. ‘Zeg, Jaspers, woon je hier soms in een gekkenhuis?’

‘Ik weet waarachtig niet wat ik van dit gevalletje denken moet,’ zei Jaspers. ‘Wees zoo goed mij daar een kleine opheldering van te geven, heeren,’ dus wendde hij zich tot zijn overrompelaars.

‘Die kan je gegeven worden,’ antwoordde Hopstaken, sterk in het bewustzijn van zijn recht. ‘Al sinds weken heb ik ontdekt, dat jij lid bent van de anarchistische partij en dit fornuis gebruikt om je dynamietbommen te bakken. Ik weet heel goed, aan welk gevaar ik mij en mijn familie blootstel, door je geheime complotten te openbaren, maar dat zal me niet beletten....’

Een schaterend gelach brak de woorden van den vaardigen koomenijsman af. ‘Wij anarchisten!’ gierden de gasten van den heer Jaspers het uit. ‘Wie heeft het ooit beleefd! Wij, de rustigste en vreedzaamste van alle belastingbetalende burgers.’ Er scheen aan het gelach en de uitroepen van de vroolijke gasten geen einde te komen, maar Jaspers bracht den storm der hilariteit tot bedaren.

‘Een beetje kalm, heeren,’ zei hij. En zich daarop tot den aanvoerder van den kleinen troep wendende, voegde hij er bij: ‘Mijnheer de luitenant; steek uw degen asjeblief weer in de schee. Het spijt me dat ik tot zoo'n betreurenswaardig misverstand aanleiding heb gegeven. Dit fornuis daar, waarop ik volgens uw papa dynamietbommen zou bakken, dient me een voudig voor mijn scheikundige onderzoekingen. U moet weten dat ik in Amsterdam een groote zaak heb in chemicaliën en verfstoffen, Jaspers & Co. Daar staat mijn compagnon, mijnheer Lagers; de andere heeren doen in hetzelfde vak, ze staan allen als soliede, respectabele burgers te boek. Ze komen mij, terwijl ik voor mijn gezondheid den zomer hier buiten doorbreng, eenvoudig als goede vrienden opzoeken. Als u soms benieuwd ben, waar ik in de laatste dagen mee bezig was, wil ik het u wel uitleggen: het was me om een nieuw mengsel te doen voor duurzame vloerverf, kijk het boeltje maar gerust na.’

Half twijfelend, half overtuigd liet de luitenant zijn opgeheven wapen zakken. Maar Hopstaken riep: ‘En wat beteekenen dan de woorden, die op deze verscheurde stukken papier te lezen staan? Hier is toch duidelijk sprake van een complot, van een beraamden moord.’

Nogmaals werd hij door een homerisch gelach onderbroken. Alleen Jaspers hield zich met moeite goed. ‘Ook dat kan ik u ophelderen, beste mijnheer Hopstaken. Dat is niets anders dan een comediestukje, dat wij samen instudeeren voor het feest bij gelegenheid van het vijfjarig bestaan van onze vereeniging De Vertpot. We hebben van avond juist de rollen gelezen; laat je rollen maar eens zien, heeren.’

Aldus geschiedde.

De luitenant krabde zich verlegen achter het oor. ‘Nou pa,’ fluisterde hij tot zijn ouden heer, ‘je hebt er me leelijk in laten loopen; als de kameraads dat maar niet te hooren krijgen.’

‘Komaan, laten we blij zij, dat alles zoo bevredigend is afgeloopen,’ zei de koster.

‘Ik ben er heusch mee verlegen, mijnheer,’ stamelde juffrouw Hopstaken, ‘ik hoop dat u het ons niet kwalijk zal nemen.’

‘Het komt allemaal door die verwenschte kranten,’ voegde haar man er bij, ‘als je zoo iederen dag een dozijn gruwelen leest, vertrouw je op 't laatst je eigen broer niet meer.’

De heer Jaspers bleek gelukkig niet kwalijknemend uitgevallen.

‘Om je te bewijzen, heeren, dat ik niet den minsten wrok over het geval koester, noodig ik je allemaal uit, een glaasje warme pons mee te drinken.’

En zoo eindigde de schrikkelijke avond met een gezellig samenzijn, waarbij de eerzame burgerluitjes met de gewaande samenzweerders nog menig glaasje op elkanders gezondheid dronken.