De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Gered,
Door J.J.F. van Zeijl.
(Slot.)

‘Ik ben onschuldig....’ riep de verdachte uit, ‘neen, ik ben onschuldig..,. Mijn vrouw is onrechtvaardig jegens mij.... Ik ben onschuldig... Bedenk, mijnheer! dat ik ook veel van Henri hield.... Mijn vrouw, mijn arme vrouw meent.... ik ben onschuldig.... Mijn vrouw weet wel beter.... Zij kan het niet gezegd hebben, dat ik Henri zou willen opofferen... Die jongen was mijn glorie.... Voor hem en mijn vrouw deed ik alles.... Ik ben onschuldig.’

Tranen beletten hem voort te gaan. Hij snikte. De rechter liet hem een glas water brengen en toen hij een weinig tot bedaren was gekomen, vroeg hij hem, hoe zijn vrouw hem kon beschuldigen van medeplichtigheid met Piet Blom. Het noemen van dien naam werkte als een electrieke vonk.

‘O, die ellendeling!’ riep Van Kralingen opspringend uit, ‘ik ben onschuldig.... Blom is een ellendeling I’

Op alle vragen bleef Van Kralingen met uitroepen antwoorden. Een bekentenis was hem niet te ontlokken De heer Van Hertum bleef omtrent de schuld van den verdachte twijfelen. Hij deed hem wegbrengen. Hij besloot mevrouw Van Kralingen in het verhoor te nemen; om haar te sparen, wilde hij zich naar hare woning begeven. Een gerechtsdienaar bracht hem een pakket brieven, welke voor Van Kralingen met de post waren aangekomen, en welke alle aan den rechter van instructie werden ter hand gesteld. Hij opende de brieven, las die aandachtig, maar zij gaven hem geen opheldering. Eindelijk kreeg hij een brief, aan mevrouw Van Kralingen geadresseerd, in handen. Ook dezen opende en las hij. Onder het lezen van dezen brief helderde zijn gelaat op. Hij stak den brief, na hem nog eens te hebben herlezen, in zijn zak en gaf gevolg aan zijn voornemen om mevrouw een verhoor te doen ondergaan.

Toen hij zich aan hare woning aan meldde, trof hij haar aan in het salon, keurig gekleed, als verwachtte zij bezoek.

Toen hij haar toesprak, kreeg hij geen antwoord. Haar starende blik verontrustte hem. Hij wilde thans weten, wat er van de znak was. Voorzichtig begon hij haar mede te deelen, hetgeen zij den vorigen avond ten zijnent had verklaard. Na dit eenige malen op verschillende wijze te hebben herhaald, scheen zij uit hare verdooving te ontwaken. Van deze gunstige gelegenheid wilde hij gebruik maken, om haar te vragen of zij bij hare beschuldiging volhardde.

‘Ja mijnheer, mijn man heeft mijn zoon,.... mijn kind.... mijn Henri vermoord,’ zeide zij op kouden en kalmen toon.

‘Mevrouw, u moet mij dat eens duidelijk maken. Reeds gisterenavond hebben die woorden mij bijzonder getroffen, maar ik begrijp u niet’

‘Mijn zoon was aan boord.’

‘Ja, maar dat beteekent niets.’

‘De geheele bemanning is verongelukt.’

‘Hoe weet u dat?’

‘Wel uit de courant.’

‘Ha, zoo, nu begin ik het te begrijpen Maar heeft u dan geen anderen grond voor uwe beschuldigiging dan de courant?’

‘Het staat er toch De Neptunus is met man en muis vergaan. Men weet niets omtrent de bemanning. Deze heeft tot den laatsten man den dood in de golven gevonden. Hebt u dat niet gelezen?’

‘Ja en neen, mevrouw. Ik heb ook het bericht gelezen, maar ik lees er iets anders uit. In de courant staat letterlijk: Men weet niets omtrent het lot, dat de bemanning heeft getroffen, maar wij meenen te mogen opmaken, dat die tot den laatsten man haar dood in de golven heeft gevonden. Dit bericht is zeer onvoorzichtig geschreven.

[p. 356-357]

Men uit hier een onderstelling waarvoor men niet het minste bewijs heeft. Omdat men niets omtrent de bemanning vernomen heeft, zegt men dat die tot den laatsten man is omgekomen. Deze conclusie is wel wat al te licht zinnig getrokken.

Bovendien kan ik bewijzen, dat die onjuist is.

Ik weet wel iets omtrent het lot, dat de bemanning heeft getroffen. Zij heeft niet tot den laatsten man haar dood in de golven gevonden. Althans uw zoon is niet verongelukt, God heeft hem gespaard om u te troosten in het ongeluk, dat u heeft getroffen. Gij zult uw zoon terugzien.’

‘Is Henri dan niet dood?’

Mevrouw Van Kralingen, blijken gevende dat zij de mededeeling, dat haar zoon leefde, niet geloofde, was toch daardoor ten hoogste getroffen. De wezenlooze uitdrukking in haar gelaat, dat met een hoogrooden blos overtogen werd, verdween, en opgewonden herhaalde zij de vraag:

‘Is Henri dan niet dood?.... Ach mijnheer, spot niet met een gebroken moederhart ... Wees toch ernstig.’

‘Mevrouw, het is juist mijn sympathie voor u, welke mij deze mededeeling komt doen. Ik verzeker u op mijn woord, dat uw zoon, indien hem geen nieuw ongeluk heeft getroffen, leeft.’

Deze mededeeling had een verrassende uitwerking op de zoo geschokte geestvermogens van mevrouw Van Kralingen. Had het plotselinge bericht der niet meer verwachte ramp hare hersenen gekrenkt, de heerlijke tijding, dat haar zoon leefde, werd het geneesmiddel voor haar.

‘Maar hoe weet gij, dat mijn zoon leeft?’

‘Als rechter van instructie heb ik, overeenkomstig mijn plicht, de directie van het postkantoor gelast, alle voor uw man inkomende brieven aan het parket van den officier van Justitie te doen afgeven. Onder de brieven, welke heden morgen zijn aangekomen, was er ook een aan uw adres, volgens den poststempel afkomstig uit St. Helena. Een brief uit die plaats meende ik, dat in verbinding kon staan met de zaak, waarvan het onderzoek mij is opgedragen. Ik maakte den brief open en bemerkte, dat deze van uw zoon afkomstig is en dat daardoor tevens een geheel nieuw licht over deze treurige zaak wordt geworpen. Zoolang de zaak niet geheel ten einde is gebracht, moet u mij ten goede houden, dat ik dezen brief onder mijn berusting houd. Aangezien echter deze brief aan u gericht is, wil ik dien uit sympathie voor u voorlezen:

‘De Neptunus is vergaan, ik dank den goeden God, dat Hij mij op een bijna wonderdadige wijze uit de schipbreuk heeft gered. Mijn dood zou den uwen hebben veroorzaakt; het is daarom vooral, dat ik God dank zeg, dat ik gered ben. U hebt zeker vroom gebeden tot de Ster der zee; Haar moeten wij danken voor mijne redding.

Op welke wijze ik gered ben, kan ik niet zeggen. Ik weet mij bijna niets te herinneren. God heelt een wonder gewrocht om uwentwil. Als ik verdronken was, had Hij u getroffen en dat heeft Hij blijkbaar niet gewild.

Mijne gedachten zijn uitsluitend aan u en aan huis gewijd. Ik moet mij verontschuldigen, dat ik met het schip, dat dezen brief medenam, niet naar het vaderland terugkeer. Ik kan en mag den stuurman van de Neptunus, aan wien, ik mijn redding gedeeltelijk verschuldigd ben, niet hulpbehoevend achterlaten.

Bovendien meen ik, dat ik verplicht ben tegelijk mede naar Holland te voeren haar, die u als uwe dochter wil begroeten, en tevens mijn goeden oom Frans brengen in het gezelschap van mijn vader, opdat de noodlottige broedertwist worde beëindigd met een volledige verzoening.’

DE H. VROUWEN EN JOHANNES AAN DEN VOET VAN HET KRUIS. Fresco van Flandrin in de kerl van St. Germain des Prés te Parijs.

Thans, nu u den zakelijken inhoud van dezen brief bekend is, zult gij niet meer aan mijne woorden twijfelen’

Mevrouw Van Kralingen gaf geen antwoord. Zij sprong op en ontrukte den ontstelden rechter van instructie den brief.

Ja, het was de hand van Henri. Hij had den brief zelf geschreven.

Henri leefde! Zij kon het niet gelooven en toch het bewijs, dat hij leefde, had zij in handen. Zij las den brief - de rechter van instructie had het eerste gedeelte daarvan overgeslagen - overluid voor:

‘Allerliefste Moeder.

't Zal u wel verwonderen, [datik] u van hier uit, van het eiland St. Helena schrijf, Treurige omstandigheden hebben mij op dat eiland verblijf doen houden. Het doel van mijn schrijven is hoofdzakelijk om u te, berichten, dat ik nog in het land der levenden ben. Evenwel moet ik een zwaren strijd strijden om niet onverwijld naar huis terug te keeren; u zult mij ten goede houden, dat ik ook aan mijn eigen belang denk, Maar u zelf heeft mij op reis gezonden, opdat Marie zich met mij kan vereenigen. U zult het daarom, hoop ik, niet kwalijk nemen, dat ik, alvorens terug te komen, eerst mijne reis naar Batavia vervolgen zal.

Hoe ik hier op St. Helena verzeild ben geraakt, zult u wellicht willen weten. Dat is een treurige geschiedenis.’

Alsnu volgde het gedeelte van den brief, dat de heer Van Hertum had voorgelezen. Er viel niet meer te twijfelen, Henri leefde.

Binnen vier maanden - zoo schreef zij - hoopte hij weer te Amsterdam te zijn. En deze brief was gedateerd den 7 September.

Zij zou dus haar zoon terugzien. Dit kon hoogstens nog twee maanden aanloopen, mogelijk korter. Zij drukte den brief, welke haar uit een zee van eindelooze smart plotseling verplaatste in een gelukkige sfeer, dankbaar aan haar hart.

Zij lachte, zij weende, zij was dronken van vreugde. Henri zou terugkomen. Frans zou verzoend worden met Van Kralingen.

Van Kralingen...degedachte van haarman bracht haar eensklaps voor den geest hetgeen in de laatste vier en twintig uur was gebeurd. Plotseling herinnerde zij zich, dat zij haar man had aangeklaagd, en dat zij door die aanklacht niet alleen haar man, maar ook haar naam en dien van Henri had geschandvlekt. Nu het zeker was, dat Henri gered was, meende zij dat zij ook alles moest beproeven om haar man, dien zij reeds uit de handen des eeuwigen rechters had gered, ook te redden uit de handen van den wereldlijken rechter.

De goede naam van den vader beheerscht de toekomst der kinderen.

‘Moet u dien brief terug hebben, mijnheer?’ vroeg zij den heer van Hertum om het gesprek weer op gang te brengen.

‘Ja, mevrouw, ik moet dien bij de processtukken voegen.’

‘Waarbij?’

‘Bij de processtukken?’

‘Van wien?’

‘Van uw man.’

‘Van mijn man. Is die dan in een proces gewikkeld? Ik begrijp niet, welk verband er bestaat tusschen een proces van mijn man en dien brief van Henri.’

‘Het is een bewijs, mevrouw, in de treu rige zaak van het vergaan der Neptunus.’

‘U spreekt zeer raadselachtig.’

‘Ik, mevrouw? Ik geloof het tegendeel. Het komt mij voor, dat u niet duidelijk is in uwe uitdrukkingen.’

‘Ik herhaal, mijnheer, dat ik het verband niet inzie tusschen het vergaan der Neptunus en dien brief van Henri.’

‘Mevrouw, veroorloof mij u op te merken, dat u gisterenavond ten mijnent verklaard, en deze verklaring behoorlijk onderteekend hebt, dat mijnheer Van Kralingen in overleg met zijn bootsman, Piet Blom, moedwillig de schipbreuk der Neptunus heeft veroorzaakt en dat hij daardoor de schuld is geweest van den dood van uw zoon.’

‘Dat kan ik nooit verklaard hebben, dat wist ik niet. En u ziet het, mijn zoon is niet dood, maar leeft.’

‘Mevrouw, ik heb hier in origineele het door u geteekende stuk. U hebt dit stuk geteekend, nadat ik het eerst had voorgelezen.’

‘Ik weet niets van dit stuk af, mijnheer.’

‘Maar u hebt het toch geteekend.’

‘Ik! Dat kan niet zijn I’

‘Zie u zelf maar! Is dit uwe handteekening dan niet?’

‘Naar allen schijn, ja, maar ik weet niet dat ik iets geteekend heb,’

De heer Van Hertum was door al deze woorden van mevrouw Van Kralingen meer en meer versterkt in de overtuiging, dat zij den vorigen avond, toen zij haar man van een misdaad beschuldigde, niet wel bij het hoofd was geweest. Hij had van den beginne af geloofd, dat de smart deze vrouw bijna zinneloos had gemaakt.

De heer Van Hertum las hare den vorigen avond opgestelde beschuldiging nog eens voor.

[p. 358]

‘En thans, mevrouw, vraag ik u in allen ernst of gij ontkennen wilt mij dit te hebben opgegeven?’

‘Het kan zeer wel mogelijk zijn, dat ik dit gedaan heb, maar nu u zelf weet dat Henri leeft, moet u overtuigd zijn, hoe weinig waarde mijne beschuldiging heeft, die door mij in mijne verhitte verbeelding in de eerste oogenblikken is gedaan.’

‘U zoudt dus herroepen alles wat u verklaard hebt?’

‘Alles mijnheer, alles.’

‘Mevrouw, dit bevreemdt mij. U wist of kon zeer goed weten, welke gevolgen uwe beschuldiging hebben moest. U verzocht zelf uw man te arresteeren.’

‘Ik?’

‘Ja, u, mevrouw, en u dient nadere opheldering te geven.’

‘Mijnheer, u is nog niet getrouwd, maar als u dat was en ouder waart, zou u kunnen begrijpen, welke smart een moeder gevoelt, wanneer zij plotseling hoort, dat haar zoon den dood in de golven heeft gevonden.... Ik was radeloos.... Ik ijlde de deur uit en herinnerde mij uw huis; dat was genoeg om bij u aan te bellen, en omdat ik in ieder geval iemand den dood mijns zoons wilde wijten, heb ik daarvan mijn man beschuldigd.’

‘Mevrouw, dat kan zeer goed mogelijk zijn, maar dan moest u toch eenigen grond voor uwe beschuldiging hebben. Een vrouw beschuldigt toch zoo lichtvaardig niet haren echtgenoot van een misdaad, waarop een zware straf staat.’

‘De courant had het toch voor mij gezegd.’

‘Mevrouw, ik - die de eer heb u reeds sedert lang te kennen - meen, dat u te ontwikkeld is om aan het eerste het beste courantenbericht geloof te hechten, te meer wijl uwe beschuldiging uw man betrof, wiens eer en goede naam door u in zeer ernstig gevaar werden gebracht.’

‘Daaraan heb ik nooit gedacht.’

‘Het kan zijn, maar ik dien u toch nog iets te vragen. In uwe beschuldiging noemde u den naam van Piet Blom. Hoe was u die bekend?’ ‘Persoonlijk heb ik dien man nooit gezien... Ik wist alleen, dat mijn echtgenoot zeer ontevreden was, dat die man door den kapitein was aangemonsterd. In zijn ontevredenheid over het aan boord zijn van Blom zocht ik een verband tusschen het gebeurde en de courant. Vandaar dat ik hem als medeplichtige noemde.’

‘Mevrouw, is u bereid om dit alles te herhalen in getuige van mijn griffier en een proces-verbaal daarvan op te laten maken en te teekenen?’

‘Zeker, mijnheer... Mijn man zal u toch zeker niet hebben bekend, dat hij de Neptunus heeft laten vergaan, hij kan dat niet.’

‘Uw man heeft niets bekend.’

‘Ziet u wel, dat ik waarheid spreek?’

‘Het kan mogelijk zijn, mevrouw, maar de zaak is mij nog niet helder genoeg. U moet mij beloven het huis niet te verlaten, voordat ik u dat toesta. En tevens moet u mij zeggen, of u bereid zou zijn om, indien ik zulks noodig acht, en u daartoe per rijtuig laat halen, te willen komen in het huis van bewaring, om eventueel met uw man te worden geconfronteerd.’

‘Zeker, mijnheer. Ik ben bereid alles te doen, wat u verlangt.’

‘Het is goed, mevrouw. Tot ziens.’

De heer Van Hertum was vertrokken. Mevrouw Van Kralingen ijlde naar hare kamer. Daar knielde zij neder en dankte de Moeder-Maagd voor de redding van haar kind. Weinig dacht zij er aan, dat hare dankbaarheid jegens de Moeder der Waarheid, niet strookte met de onware verklaringen, welke zij zooeven had afgelegd.

Van hare verklaringen werd des middags proces-verbaal opgemaakt en den volgenden morgen werd zij naar het huis van bewaring gebracht.

Nadat zij in het kabinet van den rechter van instructie was toegelaten, moest zij alles nog eens verhalen.

De heer van Hertum schelde, een deurwaarder trad binnen. Hij gelastte dat deze den verdachte binnen zou brengen. Het hart van mevrouw Van Kralingen klopte hoorbaar; zij begreep, dat het oogenblik gewichtig was. Hoe kon zij haar man mededeelen dat Henri leefde? De oogenblikken waren kort. Tijd van beraad was er niet en toch, zij moest handelen, maar hoe?

De deur ging open en Van Kralingen, door den deurwaarder begeleid, trad binnen Mevrouw stond op, vloog op haar man toe en omhelsde hem hartelijk, trok onder die omhelzing zijn hoofd op haar schouder en fluisterde hem in:

‘Henri leeft.... ontken alles!’

De deurwaarder had niets gehoord. De rechter van instructie had de omhelzing door mevrouw Van Kralingen als een zeer natuurlijke daad opgenomen. Toch maakte hij de opmerking, dat de daad van mevrouw Van Kralingen niet geoorloofd was. Hij gelastte haar op een van haar man verwijderden stoel plaats te nemen. Mevrouw voldeed hieraan gewillig. Zij had haar doel bereikt.

Henri leefde.... Als een electrische vonk had deze mededeeling zijner vrouw op den ongelukkigen Van Kralingen gewerkt.... ‘Ontken alles, had zij gezegd. Maar moest hij dan liegen? Was zijn geweten nog niet genoeg bezwaard? Hij begreep dat zijn vrouw hem en zijn goeden naam en dien van haar zoon scheen te willen redden, maar dat alles ten koste eener leugen? Vroeger ware hij daarvoor niet teruggeschrikt, maar thans, sedert hij zich weer met God had verzoend, deinsde hij daarvoor terug. Moest hij zijn geweten opnieuw geweld aandoen? Moest hij niet eerder door een rouwmoedige bekentenis zijn dankbaarheid jegens God toonen over het behoud van het leven van Henri? Veel tijd tot overwegen werd hem niet gelaten.

Na hem op het hart gedrukt te hebben waarheid te spreken, vroeg de heer Van Hertum hem:

‘Wat weet u van het vergaan der Neptunus?’

Het antwoord, dat Van Kralingen hierop geven kon, lag voor de hand. Hij kon niets anders verklaren dan hetgeen hij in de courant gelezen had.

Op een vraag, waarom hij vóór de ramp aan de assurantie maatschappij vernietiging van de polis had verzocht, gaf hij hetzelfde op als wat hij aan de assuradeuren had verteld.

Meer dan een half uur lang bleef de rechter van instructie vragen. Gelukkig voor Van Kralingen werd hem de vraag niet gesteld, of hij last had gegeven om het schip een ongeluk te doen krijgen.

Eindelijk werd ook de naam van Piet Blom in het verhoor gebracht.

Het antwoord op de vraag of hij wist of Blom de ramp kon hebben veroorzaakt, ontweek hij door te verklaren, dat hij niet aan boord was toen het schip verongelukte. ‘In elk geval,’ zoo verklaarde hij, ‘was Blom hem niet gunstig bekend. De kapitein had hem aangemonsterd en niet hij.’

Naar het oordeel van den rechter van instructie had het verhoor geen nieuwe bezwarende omstandigheden voor Van Kralingen opgeleverd. Hij deed den verdachte weder wegleiden en stond mevrouw Van Kralingen toe, naar haar huis terug te keeren, na haar nog eens ernstig te hebben vermaand, het huis niet te verlaten en niemand bij zich te ontvangen.

De heer Van Hertum bracht zijne bevindingen aan de rechtbank over. Deze besliste, in raadkamer vergaderd, dat Van Kralingen preventief zou worden gevangen gehouden, totdat zijn zoon en de stuurman der Neptunus terug waren gekeerd. Deze beiden getuigen van de ramp geweest zijnde, zouden alle ophelderingen kunnen geven, welke men noodig had; omtrent mevrouw werd beslist, dat zij in haar huis zou worden bewaakt en niemand bij haar toegelaten mocht worden.

Het gevaar, dat het proces niet met een vrijspraak zou eindigen, bleef nog immer groot. Als Henri bij het verhoor, dat hij zou moeten ondergaan, door zijne getuigenis niet allen twijfel omtrent de medeplichtigheid van Van Kralingen wegnam, dan bleet de beschuldiging zijner vrouw nog altijd een stuk van zeer ernstige beteekenis. Wel kon een vrijspraak volgen wegens gebrek aan bewijs, maar daarmede was de eer van haar man - zoo redeneerde mevrouw Van Kralingen - en die van haar kind nog niet hersteld. Voor alles meende zij, dat voorkomen moest worden, dat de rechtbank rechtsingang verleende.

De Rotterdamsche Courant had een bericht van den volgenden inhoud opgenomen:

‘Naar wij vernemen, moet de zaak der schipbreuk van de Neptunus ingewikkelder zijn dan wij aanvankelijk hebben bericht. Het schijnt de justitie moeilijk te vallen, den schuldige aan te wijzen. Het zou zeer goed kunnen gebeuren, dat de persoon, die algemeen als de schuldige werd aangewezen, daaraan slechts ten deele schuldig is. Het zou wel mogelijk kunnen zijn, dat hij van alle schuld is vrij te pleiten.

Spoedig zal meer licht over deze treurige zaak worden verspreid. Naar wij vernemen, zijn twee der opvarenden gered en keeren deze met de Zeeleeuw eerlang in het vaderland terug.’

Veertien dagen later bevatte de courant weer een bericht. Zij meldde toen:

‘De Zeeleeuw, waarop de twee eenig overgeblevenen der ongelukkige bemanning van de Neptunus zich bevinden, is Kaap Lezard gepasseerd. Binnen een paar dagen zal de Zeeleeuw te Hellevoetsluis binnenloopen en zal het raadsel omtrent het vergaan der Neptunus kunnen worden opgelost.’

Mevrouw Van Kralingen las dit bericht en daardoor werd haar angst omtrent den afloop van het proces verdubbeld. Zij meende, dat zij moest trachten Henri te spreken alvorens hij aan land stapte. Zij wilden pogingen aanwenden om hem tot Hellevoetsluis te gemoet te reizen.

Toen de avond begon te vallen, kleedde mevrouw Van Kralingen zich aan en wilde het huis verlaten, maar een agent van politie, die voor het huis was geposteerd, belette haar dit. Eveneens was dit het geval, toen zij door een zijuitgang, welke in de Wijnstraat uitkwam, het huis wilde verlaten.

De heer Van Hertum had zeer terecht begrepen, dat hij als rechter van instructie niet mocht toestaan, dat mevrouw Van Kralingen een onderhoud kon hebben met haar zoon, alvorens deze in verhoor was genomen. Zij was daarom gevangen in haar eigen huis.

Mevrouw Van Kralingen was wanhopend. De laatste kans om haar man, haar kind te redden, ontsnapte haar. In hare verbeelding zag zij reeds haar man veroordeeld en Henri onteerd. Haar zwager Frans, zou, naar zij meende, nooit met het huwelijk van zijn dochter met den zoon van een veroordeelde instemmen. In hare ziekelijke verbeelding zag zij Henri gearresteerd en als medeplichtige veroordeeld. En toch, haar zoon was onschuldig, maar hoe licht kon een enkel onvoorzichtig woord niet een gerechtelijke instructie tegen hem doen instellen.

Alles zou zij hebben willen geven om hem te spreken, maar het kon niet, het was onmogelijk.

Meer dan een uur lang tobde zij haar door de slagen van den jongsten tijd zoo verzwakte en verwarde hersens af, ten einde een middel te vinden om Henri. een enkel woord te doen toekomen.

Zou zij een brief schrijven? Maar zou haar brief hem bereiken? Zou haar brief niet, in plaats van in de handen haars zoons te komen, in die van den rechter van instructie worden gesteld?

Er school haar niets anders over dan te wachten op de dingen, die komen zouden.

Den daaropvolgenden nacht bracht zij wakende door. Onrustig als zij was, sprong zij meermalen van haar legerstede op om het geheele huis te doorloopen. Geen middel was er om Henri te ontmoeten.

Den volgenden morgen was mevrouw nog angstiger. Reeds vroegtijdig was zij gekleed. Honderdmaal had zij reeds uitgerekend of de

[p. 359]

Zeeleeuw al binnen kon zijn. O, hoe gaarne had zij een harer dienstboden willen uitzenden om te informeeren of het schip al aangekomen was, maar zij durfde niet. Langzaam kroop de tijd voort.

Eindelijk tegen den middag werd de heer Van Hertum aangediend. Mevrouw Van Kralingen zag in de komst van den rechter niet veel goeds. Zijn bezoek gold alleen het vragen van eenige inlichtingen omtrent de geheime wijze, waarop Henri vertrokken was. Te vergeefs trachtte mevrouw uit den rechter iets te krijgen omtrent den stand der zaak. De heer Van Hertum bepaalde zich tot de beleefde mededeeling, dat het hem als rechter niet geoorloofd was iets dienaangaande te zeggen.

het inwendige van het h. graf te jerusalem.

Wederom zat mevrouw alleen, wederom kroop de tijd langzaam voort Het werd later en later, en nog had zij niets omtrent Henri vernomen. Zou hij aangekomen zijn? Zou hij gezond zijn? Zou hij reeds in verhoor zijn genomen?

Op eens ging de deur der kamer open; mevrouw Van Kralingen slaakte een kreet van verbazing en lag in de armen van haar teederbeminden zoon, dien zij reeds dood gewaand had en die de kamer was binnengestoven onder den uitroep:

‘Mama, ik ben terug.’

Lang en innig was de omhelzing van mevrouw Van Kralingen en haar zoon. Herhaaldelijk drukte zij Henri aan haar hart. In hare vreugde zag zij niet, dat Henri niet alleen was binnengetreden. Eindelijk bemerkte zij ook haar man. Ook hij hier, was hij dan vrij? Maar haar man stond te praten. Dat was haar zwager Frans en zijn dochter Maria.

‘Is alles dan voorbij?’ vroeg zij.

‘Ja, mama, alles is voorbij en alles is in de beste orde. Een woord is voldoende geweest, om de beschuldiging te vernietigen.’

‘En de Neptunus?’

‘Het schip is 's nachts door een ander schip, waarvan de naam en de nationaliteit onbekend is gebleven, op een geweldige wijze aangevaren. De voorsteven van het onbekende schip liep met een groote vaart tegen de romp van de Neptunus aan bakboordzijde aan. Wij kregen lek en het schip begon dadelijk te zinken. Aan stoppen van het lek viel niet te denken. De stuurman haalde mij halfgekleed uit mijn hangmat, nam mij op en sprong met mij in zee. Hij was zoo gelukkig een ledige waterton te bereiken en daarop dobberden wij voort tot wij den volgenden morgen land ontdekten....’

‘Arme jongen!’

‘Gelukkig was de wind landwaarts en kwamen wij hoewel doornat, tegen den middag op het eiland St. Helena. Daar vonden wij een liefderijke verpleging...’

‘Maar...?’ waagde mevrouw te vragen.

‘Ik begrijp u, mama. U bedoelt Piet Blom. Wij waren nauwelijks in zee, wij bevonden ons nog in het Kanaal, toen een stortzee over het schip sloeg. Deze nam Blom mede. Hij verdween voor onze oogen in de diepte zonder dat het mogelijk was, iets te zijner redding te doen. God schijnt het zoo gewild te hebben.’

Terwijl Henri nog sprak, werd als gewoonlijk de courant binnengebracht. Ditmaal bevatte zij een bericht, waarin werd medegedeeld dat mijnheer Van Kralingen niet alleen van alle schuld was vrijgesproken, maar tevens dat ten onrechte op hem een zware beschuldiging had gerust.

Van Kralingen was dus in het oog der wereld in zijn eer hersteld, maar nog niet in zijn eigen oogen. Hij had nog veel, zeer veel goed te maken.

Toen in de stad de afloop der zaak bekend was geworden, keerde de publieke opinie zich weer geheel ter gunste van den heer Van Kralingen. Men zag niet meer in hem een misdadiger, maar een slachtoffer van lagen laster. Men had innig medelijden met hem. Zij die den vorigen dag nog geneigd waren niet in het minst aan zijn onschuld te gelooven, kwamen hem thans gelukwenschen. Zijn vroegere handelsvrienden stroomden als om strijd toe om hem de hand te drukken. Natuurlijk werd de met de assurantie-maatschappij bepaalde anderhalf millioen aan hem uitgekeerd. Dit geld schonk hij geheel weg aan liefdadige instellingen, ofschoon het, zooals de zaak thans door de wonderlijke bestiering der Voorzienigheid was geloopen, niet door een misdaad was verkregen.

Geheel in zijn eer hersteld, had hij zeer goed te Rotterdam kunnen blijven wonen. Achting, crediet en vertrouwen zouden hen opnieuw zijn geschonken, maar het was hem onmogelijk langer te blijven vertoeven in een stad, waar hij in een oogenblik van zwakheid had toegegeven aan de verleiding, en zijn geweten bezwaard met een bijna onuitwischbare misdaad, welke alleen door de bestiering van de Voorzienigheid was voorkomen. Het gebeurde had op hem een diepen indruk gemaakt. Hij was gered uit de handen van den wereldschen rechter; door een leven van ware boetvaardigheid hoopte hij ook zijne ziel te redden uit de handen van den eeuwigen Rechter, die harten en nieren doorgrondt.

Men besloot dat de geheele familie naar Batavia zou vertrekken. Daar associeerde zich oom Frans, - zooals deze zich gaarne liet noemen, ofschoon, zooals wij in den aanvang reeds hebben doen uitkomen, tusschen Henri en hem geen bloedverwantschap bestond - met Henri, terwijl de oude heer Van Kralingen, wiens uitgebreide handelskennis de nieuwe firma ten goede kwam, zich met het toezicht belastte.

Eindelijk huwde Henri met Maria, en mevrouw Van Kralingen verzekerde op den huwelijksdag, dat God haar man en haar zoon had gered.