De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

De Ooievaar.

Zijn vleuglen zie 'k reppen,

Ik hoor hem reeds kleppen....

De vriendlijke bode der lente strijkt neer,

Schouwt rond met behagen,

Als wilde hij vragen:

Zeg, kent gij uw wachter en huisvriend niet meer?

Hij vindt van zijn nestje

Op 't dak nog een restje,

En bouwt het weer op, met zijn gaaike ter zij.

Daar zal hij weer deelen

In 't schertsen en spelen

Der schooljeugd zoo vroolijk in 't lentegetij.

Hij deelt van den morgen

Tot d' avond de zorgen

Van 't jeugdige paartje, wiens hope herleeft,

Nu weldra de bode

Een' zegen van Gode,

Een wichtjen als eerstling aan 't ouderhart geeft.

Hij kent ook het lijden

En smaakt het verblijden

Der ouden van dagen, wier smarte verdwijnt

Bij 't lieflijk hervormen,

Na ijskoude stormen,

Der lente, wier zon hen milddadig beschijnt.

O Bode, allerwegen

Juicht 't welkom u tegen:

Gij brengt met de lente ook den zegen in 't land;

Gij lenigt de smarten,

Stort vreugde in de harten,

Daarom blijveuw trouwonsvoorimmer verpand!

Theodorosa.