De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

Onraad. -

Aan de fonkelende oogen, de strak gespannen trekken en de heele houding van den forschen kerel, is duidelijk te zien, dat geen onschuldig opspringend gemsje hem met zoo krampachtigen greep de hand aan de buks doet slaan.

Zoo even pas is het hem gelukt een prachtigen gemsbok te schieten, waarvan de pooten uit de weitasch steken, die hem achter op den rug hangt. Maar nu staat hij voor een ander geval. Het schot van den wildstrooper heeft blijkbaar de aandacht van den bergwachter getrokken en de strooper verwacht niet anders dan aanstonds den ‘groenrok’ voor zich te zien, die hem den onrechtmatigen buit zal pogen te ontweldigen.

Of dat zoo gemakkelijk gaan zal, meenen wij, naar de dreigende houding van den wilddief te oordeelen, ernstig te moeten betwijfelen. Liever dan zijn buit af te geven, zal hij een strijd op leven en dood wagen, waarbij de bergwachter misschien valt als slachtoffer van zijn plichtsbetrachting.

Een dergelijk bloedig drama in de plechtige stilte van het hooggebergte is geen zeldzaamheid. Het wildstroopen is een hartstocht, die niets ontziet en niet enkel gestadig het eigen leven in gevaar brengt, maar ook voor geen moord terugschrikt.

Huiselijk geluk. -

Welk een tegenstelling tusschen het woest bewogen leven van den wildstrooper en de kalme, tevreden huiselijkheid, waarvan onze tweede plaat het bevallig schouwspel biedt!

We zijn hier klaarblijkelijk in een jong huishoudentje: man, vrouw en zwagerin, die zich gemoedelijk onder elkaar amuseeren. De dames zijn elk met een handwerkje bezig, en de heer des huizes leest ze uit een mooi boek voor. De omgeving getuigt van weelde; zorgen kent men hier nog niet; het leven loopt als op rolletjes. Het is een lust, zoo'n schilderijtje van jong, huiselijk geluk aan te zien.

Napoleon in 1814. -

Het jammerlijk mislukken van den veldtocht naar Rusland, waardoor Napoleon gehoopt had, den eenigen tegenstander, die hem op het vasteland nog overbleef, te vernietigen, had ook Pruisen naar de wapenen doen grijpen, om het juk der Fransche overheersching af te schudden,

Maar Napoleon rustte zich in allerijl toe, en reeds vier maanden na zijn vlucht uit Rusland, verscheen hij weer met een talrijk leger in het veld, waarmee hij de vereenigde Russisch-Pruisische legers versloeg. Toch vertrouwde hij niet meer zoo blindelings als vroeger op zijn gelukkig gesternte, nam daarom de door zijn schoonvader, keizer Frans van Oostenrijk, aangeboden bemiddeling aan en sloot een wapenstilstand, waarop te Praag vredesonderhandelingen werden geopend.

De geallieerden stelden Napoleon een ultimatum, waarbij hem het bezit der Rijnprovincie en van Italië gewaarborgd werd, maar hij daarentegen van zijn andere veroveringen moest afstand doen.

De keizer der Franschen weigerde hierop in te gaan, waarop Oostenrijk zich bij Rusland, Pruisen, Engeland en Zweden aansloot en de oorlog opnieuw ontbrandde.

Wel zegevierde Napoleon nogmaals bij Dresden, maar zijn generaals werden bij Grossbeeren, bij Kulm en aan de Katzbach verslagen, wat het voorspel was van den geweldigen Volkenslag bij Leipzig, die met de volkomen nederlaag der Franschen eindigde. Voor de tweede maal moest Napoleon als vluchteling naar Frankrijk trekken.

Toch was het ontzag voor het oorlogsgenie van den geweldigen Corsicaan nog zoo groot, dat de verbondenen aarzelden den Rijn over te trekken en besloten, te Frankfort aan de Main nieuwe onderhandelingen aan te knoopen. Zij verklaarden zich bereid, Frankrijk zijn natuurlijke grenzen, den Rijn, de Alpen en de Pyreneën te laten, mits Napoleon van alle aanspraken op Duitschland, de Nederlanden, Italië en Spanje afstand deed en het herstel der oude dynastieën erkende.

Toen Napoleon ook thans weer een weigerend antwoord gaf, trokken de verbondenen den 1en Januari 1814 over den Rijn, terwijl een Engelsch-Spaansch leger onder Wellington de Pyreneën overschreed.

Nu begon de voor Napoleon zoo rampspoedige veldtocht van 1814, te rampspoediger, omdat hij niet meer, zooals vroeger, op de geestdrift van het Fransche volk kon rekenen. Dit was den eeuwigen oorlog moede en snakte naar vrede. Toch volhardde Napoleon in zijn hardnekkige verblinding. Na de eerste gevechten werd te Châtillon nogmaals een vredescongres geopend, waarop de geallieerden verklaarden, Frankrijk zijn grenzen van 1792 te zullen laten behouden. Voor de derde maal wees Napoleon, die na een overwinning op het leger van Blücher zijn ouden overmoed had teruggekregen, de vredesvoorwaarden der bondgenooten van de hand. Hij verklaarde zich enkel bereid, op den grondslag der voorstellen te Frankfort te onderhandelen.

Van alle kanten rukten nu de legers der verbondenen tegen Parijs op en brachten de Fransche troepen in verscheidene bloedige gevechten gevoelige nederlagen toe. Napoleon nam nu het wanhopig besluit naar Lotharingen te trekken, om den vijand deverbinding met den Rijn af te snijden en hem zoo tot den terugtocht te nopen. Maar de geallieerden lieten zich door deze manoeuvre niet van hun doel afbrengen, zonden Napoleon een observatiekorps achterna en trokken met de hoofdmacht verder naar Parijs, dat den 31en Maart capituleerde. Toen de Fransche keizer den marsch van de bondgenooten naar zijn hoofdstad vernam, snelde hij daarheen, kwam echter eenige uren te laat en trok zich naar Fontainebleau terug, waar hij den 11en April zijn afstand teekende, nadat de Senaat hem reeds den 3en dier maand van de kroon had vervallen verklaard.

Onze fraaie gravure geeft een episode uit dezen korten, maar bloedigen veldtocht weer. Terwijl zijn troepen in radelooze vlucht voor de verbondenen de wijk nemen, is de eertijds zoo machtige heerscher een eenvoudige boerenwoning binnengegaan, om wat uit te rusten. Maar hij gaat niet zitten op den harden, biezen stoel, dien het landmeisje, wier vader en broeders misschien in den dienst van den geweldenaar zijn gevallen, hem aanbiedt. Strak staart hij voor zich, een trek van spijt en sombere vertwijfeling op het anders zoo hooghartige gelaat. Wellicht denkt hij aan de gunstige vredesvoorstellen, hem driemaal achtereenvolgens door de verbonden mogendheden gedaan

[p. 199]

en berouwt het hem, ze toen niet te hebben aangenomen. Want nu is het te laat: het is gedaan, deze overtuiging ligt ook te lezen op het gelaat der generaals, die met deernis den zoo diep gevallen reus gadeslaan. Aanstonds zal hij uit zijn mijmering moeten gewekt worden, om zijn paard te bestijgen, wil hij niet in de handen der Pruisen en Oostenrijkers vallen, die hem zoo dicht op de hielen zitten.

De toekomstige keizerin van Rusland. -

Gaven wij in ons vorig nummer het portret van den nieuwen czaar Nicolaas II, ditmaal laten wij onze lezers kennis maken met zijn bruid, prinses Alice van Hessen. Weinig zal de beminnelijke, jeugdige prinses er aan gedacht hebben, toen Alexander III voor zijn oudsten zoon aanzoek deed om haar hand, dat zij reeds zoo spoedig tot de hooge waardigheid van czarin zou geroepen worden, die feitelijk allesbehalve benijdenswaardig is. Want afgescheiden van al de lasten, die deze meebrengt, zal zij, evenals haar schoonmoeder, in voortdurenden angst verkeeren voor het leven van haar aanstaanden gemaal.

de toekomstige keizerin van rusland.

Mogen al de sacramenteele woorden van het huwelijk nog niet zijn uitgesproken, door haar overgang tot de Griekschorthodoxe kerk, haar titel van grootvorstin en haar naam van Alexandra Feodorovna, behoort prinses Alice reeds geheel aan haar nieuw vaderland, in afwachting dat zij naast den jeugdigen alleenheerscher der Russen op den keizerlijken troon plaats neemt.

Het geheele volk heeft haar met geestdrift begroet, afgaande op de faam van goedheid en lieftalligheid, die haar uit Hessen was voorgegaan, en getuige van de liefde, waarmee zij den doorluchtigen zieke te Livadia gedurende zijn laatste levensdagen omringde.

Reeds heeft de toekomstige czarin een bewijs gegeven van haar welwillendheid en zin voor rechtvaardigheid, dat goede hoop biedt voor de toekomst. De gouverneur van Warschau, generaal Goerko, wilde de Polen dwingen, den eed van trouw aan den nieuwen keizer in het Russisch af te leggen. Hiertegen kwam het patriottisch gemoed der Polen in verzet; den eed zweren wilden zij wel, maar in hun eigen taal. Vol vertrouwen richtten zij zich tot hun aanstaande gebiedster, en onmiddellijk werd generaal Goerko last gegeven, den eed in het Poolsch af te nemen.

De 22-jarige prinses Alice is de jongste dochter van wijlen groothertog Lodewijk IV van Hessen, voor twee jaar, en van prinses Alice, dochter van koningin Victoria van Engeland, reeds voor 16 jaar overleden. Haar eenige broer is de tegenwoordig regeerende groothertog Ernst Lodewijk, die in het begin van dit jaar gehuwd is met prinses Victoria, een dochter van hertog Alfred van Saksen-Coburg-Gotha en kleindochter der koningin van Engeland.

Haar oudste zuster Victoria is gehuwd met Lodewijk van Battenberg, een broer van Alexander, die van 1879 tot 1886 vorst van Bulgarije was. De Battenbergers vormen een zijlinie van het huis Hessen, daar de vader van Lodewijk en Alexander een broer was van den grootvader van prinses Alice.

Van de beide andere zusters der toekomstige czarin van Rusland is prinses Elisabeth gehuwd met grootvorst Sergius van Rusland, oom van keizer Nicolaas II, zoodat prinses Alice na haar huwelijk tante tegen haar zuster zal moeten zeggen. Haar derde zuster eindelijk is prinses Irene, gehuwd met prins Hendrik van Pruisen, broeder van den Duitschen keizer.