De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 188]

Maria's opdracht in den Tempel

Naar aanleiding van den feestdag van O.L. Vrouw Presentatie hebben wij het genoegen onze lezers te doen kennis maken met een artistieke behandeling van dit liefelijk onderwerp door een onzer jongere vaderlandsche kunstenaars.

De voorstelling is - met nog drie andere tafereelen, alle op de Maria-vereering betrekking hebbende - aangebracht als muurschildering in de nis van het Maria-altaar der Lieve-Vrouwekerk te Haarlem.

maria's opdracht in den tempel; naar de schilderij van frans loots.

De hier aangeboden reproductie geeft natuurlijk slechts in lijnen wat uit het origineel in zachte tinten en nuancen tot oog en gemoed van den beschouwer spreekt. Toch zal een opmerkzaam bezichtigen tot de erkenning leiden dat de schilder - de heer Frans Loots te Haarlem - zijn onderwerp met ernst bestudeerd en met talent weergegeven heeft.

Het onderstaand gedichtje, ons door bevriende hand verschaft, drukt zoo juist uit wat de schilder bij zijn werk moet gedacht en gevoeld hebben, dat alle verder bijschrift geheel overbodig mag heeten.

Aanvallig Kind, wat rept ge uw schreden
Naar 't godgewijde tempelkoor,
En stijgt als met gewiekte treden!
Wat wondre roepstem trof uw oor?

Viel van uw ouders' vrome lippen
Een kommervol vermaningswoord
Dat ge, om het aardsch bederf te ontglippen,
Zoudt vluchten in dit heilig oord?

Of trekken u de lofgezangen
Der jonge tempelmaagden aan,
Die vol bewondring en verlangen
Op u haar lokkende oogen slaan?

Of breiden in des priesters armen
Zich bovenaardsche vleugelen uit,
En noodt een God vol zoet erbarmen
Zijn zuiv're, smettelooze bruid?

Heil u, wie deugd en onschuld kleeden!
Hoe menig' moeder wijst haar kind,
Dat, door uw schreden na te treden,
Alleen 't den weg ten Hemel vindt!

E.O.C.

[p. 189]

z.m. nicolaas ii, keizer aller russen, naar een photographie van W. en D. Downey te Londen.

[p. 190]

Met welke gevoelens zouden zij hem in het gebed gedenken? Zouden ze hem niet missen, gelijk hij nu naar hen verlangde? Zouden ze voor den afwezige bidden of waren ze hem al vergeten? Phine was hij onverschillig, en zijn oom? Had hij het er niet naar gemaakt om ook dezen van zich te vervreemden? O hoe verlaten en eenzaam gevoelde hij zich dezen Zondag, terwijl hij den vorigen nog van de hartelijkste genegenheid omringd was!

En in dat gevoel van hulpbehoevendheid, van gemis aan steun en liefde, dat hij tot dusver nooit gekend had, boog hij diep het hoofd en bad vurig dat de goede God alles nog ten beste mocht schikken. Hij alleen was bij machte, het verleden ongedaan te maken en alles weer terecht te brengen...

In lang had Robbert niet zoo vurig gebeden als in deze vreemde kerk, de eerste plek in het groote Londen, waar hij zich weer thuis voelde, omdat hij zich met de zijnen hereenigd vond in het gebed. Want ja, ze zouden voor hem bidden, zooals hij voor hen bad. Dat voelde hij. Zij waren te innig verbonden geweest om gescheiden te kunnen blijven. Zij hoorden bij elkander. De goede God zou hen weer tot elkander voeren.....

(Wordt vervolgd.)