De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

Oude herinneringen. -

Het blijkt dat niet alleen de mensch vatbaar is voor oude herinneringen, en den dikwijls onweerstaanbaren invloed ondergaat, dien zij kunnen uitoefenen. Ook de dieren toonen soms een bewonderenswaardig geheugen en voelen de nawerking van indrukken, jaren te voren opgedaan. De schilder van het tafereel, op onze eerste bladzijde weergegeven, vertoont ons daarvan een merkwaardig staaltje.

Hij schildert ons een lustige jachtpartij, die in vliegenden draf, over veld en bouwland (het tooneel speelt blijkens de costumes in de vorige eeuw, toen de groote heeren zich die weelde nog konden veroorloven) het wild najaagt.

De landbouwer aan den ploeg ziet hen met leede oogen over zijn pas getrokken voren heenhollen, maar kan er niets tegen inbrengen; want het land behoort hun, en allicht zullen ze hem wel een schadeloosstelling bezorgen voor den veroorzaakten overlast. Want al ontzien de heeren niets, als het er op aankomt, hun jachtlust bot te vieren, ze weten zich ook op hun tijd royaal te toonen tegenover den armen boer. Wie weet, is het paard, dat hij naast den os voor zijn ploeg heeft gespannen, niet half en half een geschenk van den landheer? In elk geval is het uit de stallen afkomstig, waar de edele rossen thuishooren, die daar zoo moedig brieschend voortdraven Want nauwelijks heeft het kloeke dier het welbekende geschal van den jachthoren vernomen, of het rukt zich van den ploeg los, laat zijn gehoornden kameraad in den steek en vliegt de gezellen achterna, waarmee het in gelukkiger dagen zoo vaak ter jacht is uitgetogen.

Met den dorperen halster nog om den nek en de losgebroken riemen nasleepende, holt het beest over den pas geploegden akker, over greppels en struiken voort, tot niet geringen schrik van den eerzamen landman, en tot groote verbazing van den os, die maar niet schijnt te begrijpen, wat zijn wakkere kameraad zoo op eens in den kop krijgt.

De boschbranden in Amerika. Een trein te midden der vlammen.

- De dagbladen hebben ijzingwekkende bijzonderheden meegedeeld betreffende de vreeselijke woudbranden, die in den jongsten tijd verschillende provincies der Vereenigde Staten hebben geteisterd. Met bliksemsnelheid grepen die branden om zich heen, omsingelden menschen en dieren in hun gloeienden cirkel en lieten niets achter dan een huiveringwekkend spoor van verkoolde lijken en verteerde woningen en boomen.

Verschrikkelijk waren de lotgevallen der reizigers van een trein, die te Hinckley, in Minnesota, door de vlammen werd achterhaald. De trein was uit Duluth vertrokken, maar spoedig werd de rook, die den geheelen dag al over de streek gehangen had, steeds dichter en donkerder, zoodat men weldra gedwongen was de lampen aan te steken. In plaats van om te keeren, reden de machinisten in razende vaart verder, ten einde Hinckley te bereiken, waar ze dachten in veiligheid te zullen zijn. Maar juist daar woedde de brand in volle kracht, de bosschen ter zijde van den weg stonden in lichte laaie en een gloeiende oven was het eenige verschiet. Een paar honderd mannen, vrouwen en kinderen, zwart van den rook, waren te Hinckley den dood ontloopen en zochten op de spoorbaan redding. Nadat de ongelukkigen in allerijl waren opgenomen, werd de terugreis aanvaard, een reis dwars door de vlammen, want de brand bad middelerwijl zulk een omvang gekregen, dat de trein geheel door vuur omsingeld was.

De eenige kans op redding bood een klein meer, op verscheiden mijlen afstands van de lijn gelegen. In dolle vaart reed de trein daarheen, bevracht met zijn kostbaren last van honderden menschenlevens.

De hitte werd steeds ondraaglijker; de stokers waren verplicht in de waterketels der locomotief te springen en zich voortdurend met water te begieten en met ratte zakken te omhangen. Toch vatten hun kleeren nog telkens vuur. Ook aan de waggons begonnen de vlammen te lekken, en toen eindelijk het meer was bereikt, was de geheele trein reeds aan het branden.

Maar de passagiers waren gered, dank zij de onverschrokkenheid van stoker en machinist, die hun trein met onbezweken moed door de vlammenzee hadden gestuurd. Eere zulken helden!

Onze gravure op pagina 156 geeft een aangrijpende voorstelling van dit grootsche en phantastische tooneel, waarvan wij ons, die in ons goede vaderland voor zulk een ramp niet hoeven te vreezen, maar een flauw denkbeeld kunnen maken.