De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Het Slapend Kind.

Och hoe lief, dat slapend jongske!

Stil, verstoor zijn droomen niet;

Want; wie weet wat zaligheden

't Kinderzieltje thans geniet!

Lees, o lees het in die trekjes,

Zoo lieftallig en zoo rein,

Hoe der jonkheid zieletochtjes

Niets dan vrede en onschuld zijn!

Kind, gelijk het morgenkoeltje

Dat met geur en bloemen speelt,

Als Gods vogelke zijn deuntje

In het jonge loover kweelt,

Zoo speelt zacht des levens adem

Door uw bloemenrijk gemoed,

Waar het pas ontwaakte zieltje

Juicht in d'uchtendzonnegloed.

Hult de slaap als in een wolkje

Thans het zonnetje zoo zacht,

Dat ons anders uit uw blikjes

Zoo vol zoetheid tegenlacht:

't Half gesloten rozenmondje

Bloost betooverend en frisch

Als een roosje, dat in d'ochtend

Van de lente ontloken is.

Slaap gerust, gij aardig jongsken!

Of gij wakker zijt of niet,

Koninkje toch blijft gij immer

En ons hart is uw gebied.

O verlies u in die droomen,

Stil geschapen voor uw oog

Door uw zachtgewiekte vriendjes,

Nederruischend van omhoog.

Kind, wij allen, allen weten,

Maar de tijd is lang voorbij,

Hoe ook wij in droomen speelden

Met Gods engeltjes, als gij;

En hoe straks een brave moeder,

Op zoo liefelijke wijs,

Ons verhaalde van de dingen,

Die daar zijn in 't Paradijs.

Ras vervliegen onze dagen,

Wij verandren, worden oud;

En laat de onschuld van de kindsheid

Ook ons harte nimmer koud:

Toch, die poëzie des levens

Is zoo vaak, mijn dierbaar kind,

Wat de bloemen zijn der lente

Voor den killen najaarswind.

P.N. Brouns.