De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

In de breischool. -

Dat leeren is toch een raar ding; het is wel heel mooi, iets te kunnen, maar eer men zoover is, komt er soms erg veel kijken. Wat een moeite kost het al niet om uit de letters en cijfers wijs te worden, die de meester in de school op het zwarte bord schrijft! En voor de kleine meisjes komt daarbij dan nog het onderricht in de edele breikunst. Het is heel prettig, roode of gestreepte kousen en mofjes te dragen; maar ze zelf te breien, dat is een toer. Vooreerst moet daarbij stil gezeten worden, de handjes moeten regelmatig bezig blijven en de oogen mogen niet van het werk afgewend worden. Dat laatste is nog de grootste karwei; want aanhoudend valt er toch iets te zien, dat de aandacht overwaard is. Nu eens gonst er een groote vlieg door de kamer; waar die wel zal gaan zitten? Door het venster stroomt een gouden bundel lichtstralen naar binnen en in dat licht dansen duizenden stofjes. Daar springt een jong katje rond, en voor het raam trippelt een roodborstje op en neer. Naar niets van dat alles mag omgekeken worden, of anders vallen de steken en het mooie breiwerk vertoont een gaping, die door geen trekken of wrijven te bedekken is: de scherpe oogen van de breijuffrouw merken ze dadelijk. En dan de hiel - die moet zeker door den een of anderen boozen geest zijn uitgedacht. Hoe licht vertelt men zich bij het ‘afnemen,’ en dan komt er niets van terecht.

Dat ondervindt precies het kleine meisje op ons aardig tafereel. Zij heeft een paar steken laten vallen en de breijuffrouw is nu bezig, onder nuttige wenken en vermaningen, haar broddelwerk weer uit den knoei te helpen. Haar kameraadje op het lage bankje zucht bij den arbeid; want al heeft ze nog zooveel talent voor het breien, het is toch veel plezieriger naar de spelende katjes te kijken. Het oudste leermeisje mag al hemden naaien en haar kleine kameraadjes zien met eerbied naar haar op. De naai- en breijuffrouw besteedt blijkbaar veel zorg aan de vorming harer kweekelingen; zij vat haar taak ernstig en nauwgezet op. Dat is op ons gemoedelijk schilderijtje duidelijk te zien, en menige onzer lezeressen zal bij de beschouwing daarvan onwillekeurig uitroepen: ‘Dat was toch een plezierige tijd, toen we nog op de breischool gingen!’

Twee steenarenden in gevecht. -

Terecht wordt de adelaar de koning der vogels genoemd, want zoowel wat zijn kracht als wat de schoonheid en majesteit van zijn vormen betreft, neemt hij onder de gevleugelde dieren de eerste plaats in.

Maar il y a fagots et fagots, en zoo zijn er ook arenden em arenden. Komt het kenmerkend type bij sommige soorten der adelaarsfamilie, als hij den visch- en slangenarend veel minder uit, wel het meest komt dit tot zijn recht bij den geduchten steenarend, die in een ongenaakbaar horst op de toppen der bergen zijn woning opslaat en daar, hoog in de lucht, als onbeperkt gebieder heerscht. Deze arend, met zijn scherpe klauwen en vervaarlijken snavel, is de schrik van de heele dierenwereld in zijn omgeving. Ree- en hertebokken, speenvarkentjes, hazen, konijnen, eekhorentjes, zelfs de sluwe vos, niemand is voor zijn geweldige klauwen veilig en allen jaagt hij met zijn in de stilte der natuur gillend en krijschend geluid den doodschrik op het lijf.

Maar een indrukwekkend schouwspel is het, wanneer hoog in de lucht twee dezer koninklijke dieren elkaar met de uiterste verwoedheid aanvallen, wat gewoonlijk gebeurt, wanneer een vreemde zich van het wijfje van een ander zoekt meester te maken. Prachtige bewegingen, pijlsnelle aanvallen, schitterende verdedigingen, moed en kracht kenmerken zulk een tweegevecht. De beide kampioenen grijpen elkaar vast, slaan de klauwen in elkanders lichaam en trachten elkaar met den geduchten snavel bloedige wonden toe te brengen.

De talentvolle dierenteekenaar Specht stelt ons in dit nummer zulk een geweldige worsteling voor oogen, waarvan de afloop zal zijn, dat de overwonnene zich uit het gebied van den overwinnaar verwijdert, terwijl deze van het wijfje, dat kalm den strijd gadeslaat, het loon voor zijn moed gaat verwerven.

Op de Paardenmarkt. -

In het Beiersche regeenngsdistrict Mittelfranken is de veeteelt in hoogen bloei en vooral de paardenmarkten te Arsbach en in andere kleine steden worden door talrijke koopers en verkoopers bezocht. De daar ter markt gebrachte paarden munten wel niet uit door bijzonder sierlijke vormen, maar ze leenen zich uitstekend tot werk- en ploegpaarden; want ze zijn stevig gebouwd en er worden dan ook mooie prijzen voor gemaakt.

wereldtentoonstelling antwerpen.
Het Paviljoen der Philippijnsche tabak-maatschappij.

Onze gravure op blz. 109 stelt zulk een paardenmarkt voor op een open ruimte voor de poort van een kleine stad in Mittelfranken.

[p. 112]

De koopen schijnen al gesloten te zijn; een welgestelde boer rust van de vermoeienis uit, die onvermijdelijk aan het loven en bieden, het bezichtigen en probeeren verbonden is, door zich te trakteeren op een lekker glas bier, dat hij, op een ton gezeten, met niet zichtbaar welbehagen leegt, terwijl een van zijn onderhoorigen, alvast op een der aangekochte paarden gestegen, de laatste instructies ontvangt voor de thuisreis. Te oordeelen naar de tevreden gezichten, mag men besluiten dat de markt tot aller genoegen is afgeloopen.

Wereldtentoonstelling van Antwerpen. Paviljoen der Philippijnsche tabak. -

Vooraleer wij onze wandeling door de tuinen der tentoonstelling hervatten, moet nog een klein verzuim worden hersteld. De lezer zal zich herinneren, wat wij indertijd over Oud-Antwerpen hebben geschreven. De platen bij den tekst, die het schepenhuis, het brouwershuis, de kapel en andere merkwaardigheden der kleine tooverstad voorstelden, waren ontleend aan het fraaie werkje Oud-Antwerpen, dat de bekende Belgische uitgever E. Lyon-Claesen in den handel heeft gebracht. Voor een ieder, die Oud-Antwerpen heeft bezocht en er prijs op stelt, een kleine herinnering mee naar huis te nemen, zal dit boekje hoogst welkom zijn. Het wordt te koop geboden voor den prijs van één frank en bevat naast tal van afbeeldingen een nauwkeurige historische beschrijving. Aangemoedigd door het succes, dat zijn werk heeft ondervonden, stelt de heer E. Lyon-Claesen voor den prijs van tien franks nog een prachtuitgave verkrijgbaar, die inderdaad een sieraad is voor de salontafel.

wereldtentoonstelling van antwerpen, Algerijnsch theather.

Een der aardigste gebouwen op de tentoonstelling, dat reeds van verre door zijn grilligen vorm de aandacht trekt, is het paviljoen, dat de tabak-maatschappij der Philippijnsche eilanden heeft doen oprichten door de bekwame architecten Bilmeyer en Van Riel. 't Was een gelukkig idee, voor dat gebouw den Moorschen stijl te bezigen, geheel in den geest der liefhebbers van sjiboek en narghilé. Van de Philippijnen, na Cuba de voornaamste der Spaansche koloniën, wordt de fijnste tabak, vooral Manilla ingevoerd; allerhande merken zijn in het paviljoen der tabakmaatschappij tentoongesteld en ieder, die van een smakelijke pijp of geurige sigaar houdt, zal er ruimschoots van zijn gading vinden.

Algerijnsch theater. - Nu wij toch in den vreemde verzeild zijn, zullen wij een bezoek gaan brengen aan de wijk: Tunis en Algiers. Een lange Soedaneesche soldaat, gewapend met een heel groot geweer en een geduchten kromsabel, zit vreedzaam aan den ingang en biedt u dankbaar zijn groote zwarte hand, voor het geval gij hem op een sigaar trakteert.

De wijk bestaat bestaat uit een groot vierkant plein, met koffiehuizen, winkels en een Algerijnsch theater, dat de lezer op onze gravure ziet afgebeeld. Te midden van het plein ligt een groot waterbekken, door groote steenen leeuwen bewaakt; daar bevinden zich de zoogenaamde lichtende fonteinen, die alleen bij avond in werking zijn.

Op onze gravure ziet het er nogal stil en eenzaam uit voor het theater; de reden is, dat de photografen alleen in de vroegte hun opnemingen mogen doen. Anders is er echter leven genoeg en wie zijn trommelvlies op de proef wil stellen, moet er bepaald eens gaan zien voordat de voorstelling begint. Een tiental Arabieren staan dan voor de deur te trommelen op allerhande soort van instrumenten, die Mohammed nog wakker zouden maken; bij afwisseling wordt er een deuntje tusschen gezongen op de eentonige slepende wijs der Oosterlingen, en eindelijk als 't lang genoeg geduurd heeft, marcheeren ze naar binnen. Daar heeft het echter niets weg van een schouwburg en de bezoeker, die hoopt er een of ander Arabisch heldenstuk te zien opvoeren, vindt zich deerlijk teleurgesteld. Toch is er een vertooning, maar men moet sterke zenuwen hebben om ze ten einde toe bij te wonen. Een zes of zeven fakirs geven daar hun afschuwelijke kunsten ten beste. 't Is akelig om te zien, hoe onkwetsbaren, na zich boven een dampend komfoor bedwelmd te hebben, stukken glas kauwen, of - schrik niet lezer - een levende schorpioen verslinden, ze verwonden zich niet en er vloeit geen druppel bloed, ook al springen ze blootsvoets op een vlijmscherp geslepen degen of al boren ze zich lange naalden of priemen door de wangen, de armen en zelfs in het oog, maar het blijft niettemin een nare vertooning en menigeen loopt weg voor het einde der voorstelling, den hemel dankend, dat hij in het beschaafde Europa woont. En de lange, schrale Arabier aan den uitgang zegt nog wel: ‘très interessant, monsieur’ en klaagt er over dat die arme drommels hem zooveel geld kosten.

Maar we zijn blij, als we het theater, dat er van buiten zoo aanlokkelijk uitziet in zijn eenvoudigen, bevalligen bouwtrant, hebben verlaten om bij avond een aangenamer indruk op te doen, bij het spel der gekleurde fonteinen. Onder de galerij knallen met regelmatige tusschenpoozen de gasontploffingen der machine, die het water in breede stralen tot een groote hoogte opstuwt. Het electrisch licht is gedoofd; men ziet alleen de machtige fonteinen, die in alle kleuren schitteren, rood, purper en blauw, goud, zilver en groen. De kleuren verdeelen zich en vormen een reusachtig bouquet, waartusschen een groote gouden straal als een pijl opschiet en in gloeiende vonken nedervalt. Ruim een uur duurt dat schouwspel, met aanhoudende afwisseling; dan worden de slagen der machine zwakker, lager en lager springen de waterstralen, de electrische lampen werpen haar tooverachtig licht weer op de witte gebouwen en de Algiersche wijk krijgt haar gewoon aanzien terug.

wereldtentoonstelling van antwerpen, Arabier.

Typen van Arabieren.- Ten slotte een paar typen van Arabieren in het schilderachtig costuum, zooals men er bij dozijnen op de tentoonstelling aantreft. Nummer één ziet er nogal vreedzaam uit, een weinig slaperig zelfs. Toch zijn de Arabieren, die achter de toonbank hun borduurwerken, wapens, gordijnstoffen of snuisterijen in oud zilver te koop bieden, goed wakker en meestal slimmer dan ze er uit zien. Staat men voor hun uitstalling te kijken en raakt men met hen aan de praat (velen spreken goed Fransch) dan komt men niet gemakkelijk weg zonder iets gekocht te hebben.

De andere, met zijn degen in de vuist, ziet er krijgshaftiger uit. Velen zijn in de schermkunst uitermate bedreven en verwonderlijk is het, dat zij met hun gevaarlijke vertooningen geen ongelukken maken; maar geen nood, elke slag, hoe vlug en geweldig ook toegebracht, wordt behendig gepareerd en ze hebben er blijkbaar plezier in, den Europeanen een hoog denkbeeld te geven van het gemak, waarmee ze zich van hun wapenen bedienen.

wereldtentoonstelling van antwerpen, Arabier.