De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Het geheim van Duberly,
Door
Mathilde.
(Vervolg.)

Duberly verkeerde in de grootste ongerustheid; daarbij had hij zoo pas een andere jobs tijding ontvangen en kon zich nu niet rustig houden; hij liep van de eene kamer naar de andere, keek uit het raam, ging naar de deur, naar de keuken om met de meiden te praten en snelde eindelijk naar voren, toen het rijtuig bleef stilstaan.

‘Goddank! Goddank! dat ik jelui terug heb. Dat is het voornaamste. Het andere zal zich wel schikken, ja, ja, dat schikt zich wel. Ben je nat, Celeste, en ben je erg geschrikt, Bertha? Kom hier! Ik heb de kachel maar in de huiskamer laten aanmaken en Trees een kop thee laten zetten. Een ongeluk komt toch nooit alleen.’

‘Maar wat is er toch in 's hemelsnaam gebeurd?’ vroeg Bertha, die allen doorgestanen schrik vergat, bij het zien der geheimzinnige wenken van haar man.

‘Ja, straks, straks,’ en hij meende al heel slim en verstandig te zijn door niets te zeggen en maar knipoogjes te geven in de richting van Celeste, die natuurlijk dadelijk begreep, dat zij te veel was en naar boven ging, naar haar kamertje.

‘Wat is er?’ haastte Bertha zich te vragen, zich nauwelijks tijd gunnend, haar mantel en hoed af te werpen.

‘Hij is weg!’

‘Wie, Ferdinand?’

‘Neen, neen! Die vagebond!’

‘Cesar Wegers! En waar is hij heen?’

‘Ja, wist ik dat maar! Jean kwam het mij vertellen, dat hij van morgen niet opgestaan was; hij had hem pap op bed gebracht, hij hoestte zoo erg en zeide dat hij maar onder de dekens wilde blijven. Dat vond hij heel best, en tegen etenstijd wilde Hubertine hem zijn soep brengen en daar vond zij den vogel gevlogen, het bed leeg en hij weg met mijn kleeren aan.’

‘En wat heb je toen gedaan?’

‘Ja, wat zou ik doen? Ik kon hem toch niet door de politie laten zoeken, want de politie heeft niets met hem te maken. Ferdinand is dadelijk er op uit gegaan om hem te zoeken en nu is hij nog niet terug, - ik ben zoo ongerust.’

De bevende handjes van mevrouw Duberly konden er niet in slagen, de keelbanden van haar hoed los te strikken.

‘Als ik toch niet thuis ben,’ zuchtte zij, ‘'t was alles zoo goed geregeld, zoo goed! Hij zou daar een leven hebben als een prins. Ik heb zijn kamer gezien en het heele gesticht, den tuin, alles even keurig en proper. En nu is hij weg - en wat een idee om hem door Ferdinand te laten zoeken. De jongen, die hier geen weg of steg kent! Dat is weer net iets voor jou, zoo iets onbedachtzaams.’

En zij begon te schreien. Duberly, die nooit zulk een uitbarsting van zijn verstandige, kalme vrouw had bijgewoond, verloor het laatste restje overleg dat hem bijgebleven was, en liep zenuwachtig naar buiten.

‘Andermanskind! De eenige zoon, wat zal mijn broer zeggen als hem een ongeluk overkomt,’ klaagde zij, en nu voor 't eerst voelde zij, hoe Ferdinand toch ook een plaats bekleedde in haar genegenheid en hoe treurig zij het zou gevonden hebben, als hij slecht te pas kwam. ‘Dat is de heele kerel niet waard, mijn eigen neef er aan op te offeren.’

Zij vergat in haar opgewondenheid, dat, toen Duberly, op Ferdinands eigen verzoek, hem uitzond, het nog prachtig zonnig weer en klaarlichte dag was.

Haar man liep intusschen naar boven en waarschuwde Celeste op half wanhopenden toon:

‘Och, Celeste, kom gauw naar beneden, moeder is zoo erg van streek.’

‘Maar waarom toch, vader?’

Nu begreep hij plotseling, dat Celeste de eigenlijke reden van hun aller ontroering niet weten mocht, en in zijn besluiteloosheid greep hij het eerste, beste voorwendsel aan.

‘Och kind! dat komt door neef Ferdinand! Die is in dat hondenweer uitgegaan met een boodschap voor mij, en nu is tante bang, dat hij verongelukt is.’

Nu werd ook Celeste doodsbleek; dat Ferdinand zich nu buiten bevond, had zij op zich zelf wel niet zoo erg gevonden, maar als moeder er zich ongerust over maakte, dan was het zeker iets heel ergs, en toen dacht zij aan hetgeen moeder daar even gezegd had en dat nu haast klonk als een profetie: zonneschijn gevolgd door regen, vreugd door verdriet. Zou hun een ongeluk wachten, een groot ongeluk?

Bevend en bijna schreiend, kwam het meisje beneden en trachtte haar pleegmoeder te doen bedaren, maar gelukkig, het onweer trok weg, de zon brak door de wolken en ook Ferdinand kwam thuis, kletsnat, met een buil op zijn voorhoofd en schrammen aan de handen, door neervallende takken veroorzaakt.

Zijn tocht was natuurlijk mislukt. Nergens had hij den voortvluchtige ontdekt, maar zooveel hartelijkheid en goedheid als hij hier ontving was hem nooit ten deel gevallen; zelfs tante scheen veranderd, geen moeder kon hem met teerder zorg koesteren dan de anders een weinig afgemeten en berekenende vrouw. Voor hem, die na zijn moeders dood nooit hartelijke verzorging had ondervonden zou die behandeling anders een ware verkwikking zijn geweest; nu echter vervulde zij hem slechts met des te meer schaamte en wroeging. Meer dan ooit voelde hij, hoe hij zooveel goedheid onwaardig was, nu hij inzag, hoe die achtenswaardige menschen hem inderdaad geheel als een lid hunner familie beschouwden, terwijl hij al die weldaden met de zwartste ondankbaarheid vergold.

XII.

Een week verliep na deze gebeurtenissen; Ferdinand had zich met ijver gezet aan het gelegenheidsstukje; de geest was over hem gekomen; hij schreef met een vuur en een gloed als nooit te voren. Hij had ongelukkig slechts in zijn eigen gemoed te lezen om te weten welke gevoelens den verraderlijken prins moesten bezielen bij zijn valsche daad en genoeg zelfverwijten had hij zich zelf gedaan, om niet lang te zoeken naar de treffende maar waardige woorden, die de oude, diep beleedigde koning zijn onwaardigen neef toevoegde na de ontdekking van diens verraad.

Toen hij Celeste dit gedeelte voorlas, barstte zij in tranen uit en zeide diep bewogen:

‘Ach! neef! 't Is veel te mooi, veel te aandoenlijk, zij zullen nu allen aan 't schreien gaan en dat moest toch eigenlijk niet op zoo'n vroolijk feest!’

Ferdinand durfde onder haar reinen, bewonderenden blik de oogen niet opslaan; wat voelde hij zich nu klein en erbarmelijk laag tegenover het meisje, dat zijn vader - hij hoorde diens minachtende stem - verachtelijk de dochter van een vagebond zou noemen, een Van Rhoden onwaardig.

‘U kan er aan veranderen, Celeste, wat u wil,’ antwoordde hij, ‘ik heb geschreven wat mij in den geest opkwam en de ziel vervulde.’

‘O 't is heel mooi!’ verhaalde het meisje, ‘en oom en tante zullen het prachtig vinden, maar voor die boerenkinderen,’ en hier lachte zij even, ‘is het veel te hoog en te... te onbegrijpelijk.’

Op diens laatsten brief had Ferdinand zijn vader niet geantwoord; hij vond het rustig en kalm niets meer van hem te hooren; met angst en schrik zag hij den brievenbesteller steeds naderen en hij slaakte een zucht van verlichting, als deze niets had voor zijn adres.

Maar die rust zou niet lang duren; er kwam weer een brief met het bekende handschrift van den ouden heer Van Rhoden, uit welks trekken een schriftkenner ongetwijfeld een nijdig, heerschzuchtig karakter zou erkennen.

‘Ferdinand!’ stond er boven op en deze korte aanspraak beloofde al heel weinig goeds.

‘Mijn laatste brief is niet door u beantwoord.

‘Ik gun mij de vrijheid - want tegenwoordig is het mode dat ouders zich in alle vormen der beleefdheid tot hun kinderen moeten wenden - u te vragen, hoe uw zaken daar ginds staan. Het is mijn bedoeling volstrekt niet, u tot dienstknecht te maken van dien pottebakker, met wien mijn zuster in een ondoordacht oogenblik getrouwd is; als gij klerk wilt spelen, kunt gij het even goed doen op mijn kantoor, dat wint er nog ten minste een uit, maar dit hebt gij nooit gewild, dit vondt gij beneden u, notarisklerk te spelen, en nu blijft ge maanden lang bij die menschen hangen. Ik hoor niets van het eigenlijke doel van uw verblijf ten hunnent en ik moet dus hieruit opmaken, dat het u daar bijzonder goed bevalt en gij misschien wel idée hebt, u daar voor altijd te vestigen, misschien dat gevonden of opgeraapte kind wel te trouwen. Hiertoe, dat begrijpt ge, ontvangt ge nooit of nimmer mijn toestemming, tenzij het de voorwaarde is om het Duberly-geheim te verkrijgen; dan zult ge altijd wel een voorwendsel vinden om, zoodra gij het weet, alle betrekking tot dat kind te verbreken.

‘Schrijf me eens oprecht hoe gij er mede staat? Is het nu politiek of vadsigheid, die u zoo lang doet zwijgen? Bedenk dat de tijd dringt; ik vrees dat ik den winter niet meer halen zal met mijn crediet, en wat dan? Een vlucht naar Griekenland, daar pas ik voor; de kogel dat is het eenige wat mij nog aanlokt, maar neen, zoover zal het niet met mij komen. Ik heb nog een zoon, die zal zijn vader redden, kost wat het kost! Aan u heb ik een groot gedeelte van mijn fortuin opgeofferd, aan u is het ook mij te helpen, nu de nood zoo dringend wordt.

‘Laat mij dus nu spoedig iets van je hooren, mijn beste, goede jongen! Vertel me dat je het kostbare geheim op het spoor zijt en dan zullen wij zien er geld uit te maken. Ik ben reeds in correspondentie met den eigenaar van een groote ceramiek fabriek uit Londen, die mij f 100.000 heeft geboden voor het geheim der Duberly's. Ik wil echter anderhalve ton hebben; begrijp dus wat het waard is voor kenners.

‘Die oude uil van een Duberly vermoedt hoogstwaarschijnlijk niet, welk een schat hij bezit; het is dus billijk, dat anderen die het wel weten er gebruik van maken.

‘Verbeeld je, als ik er de f 150.000 voor kreeg, dan kon ik mijn verplichtingen vervullen en hield nog genoeg over om met u samen netjes te leven. Stel dus alles en nog eens alles in het werk om die lui dat geheim te ontfutselen. Ik hoop maar dat ge op den goeden weg bent en dus mij heel spoedig verheugen zult met dat blijde bericht.

‘Wanneer je het alleen kunt krijgen door het meisje ten huwelijk te vragen, dan moet je het in 's hemels naam maar doen, doch dit is een uiterste, waartoe je niet dan in den grootsten nood moet overgaan, want hoe spoediger je alle banden verbreekt, na je doel bereikt te hebben, hoe beter.

‘Ik vergat je nog te melden dat het grootste geheim die geheele onderhandeling zal bedekken. Je oom hoeft niet eens te vermoeden dat hij bestolen is, nog minder dat het door u geschied is. Het nieuw soort porselein komt plotseling ter markt, niemand behoeft te weten op welke wijze; dus gij behoeft niets te vreezen, zelfs niet den toorn van uw geliefde oom en tante.

[p. 84]

‘In spanning wacht ik een schrijven van u af: het liefst u zelf beladen met het kostbare geheim.

In afwachting

Uw Vader.

Ferdinand frommelde driftig den brief in elkander; hoe nader de ontknooping kwam, hoe meer de slechte karaktertrekken van Van Rhoden te voorschijn traden. Terwijl het instinct van zelfbehoud alles overwoekerde wat er nog goeds en nobels in zijn hart was overgebleven, na een leven geheel aan egoïsme en zucht naar genot gewijd, kwamen juist bij zijn zoon al de kiemen, door een goede moeder in zijn hart gelegd en later door onkruid verstikt en door dorheid verdroogd, op en schenen een schitterenden bloei te beloven, indien niet telkens de vernietigende adem van zijn vaders theorieën ze kwam dooden.

Hij ging zijn kleine kamer op en neer. Wat zou hij doen?

O, als zijn vader geweten had, dat hij reeds sedert acht dagen met dat geheim onder zijn hoofdkussen sliep, het geheim, dat zoo ontzaglijk veel waard was, meer dan hij dacht; het geheim, dat voor zijn vader redding van armoede en schande beteekende! Hij nam het boekje, dat nog altijd gesloten was, in zijn hand en keerde het telkens en telkens om.

Dat was nu het geheim, waarom zijn eigen vader wilde, dat hij misdadig zou worden. Meer dan ooit zag hij de kloof, die zijn eigen gevoelens scheidde van die van den ouden heer Van Rhoden; die kloof was nu nog wijder geworden, nu hij in deze omgeving had leeren kennen, wat werkelijk goed en edel was.

freiburg en zijn universiteit. - p.fr. berthier, o.p.
Professor in de theologie.

freiburg en zijn universiteit.
- Gezicht op de stad met de hangende brug.

Niets gemakkelijker schijnbaar dan het boekje te verzenden, en toch, niets zoo moeilijk. Als hij het deed, dan voelde hij het duidelijk was hij reddeloos verloren Dan scheidde hij zich voorgoed van alle menschen, die hij bewonderde en hoogachtte, van zijn moeder, van zijn oom en tante Duberly, van Celeste, maar kon hij nu zijn vader ongelukkig laten worden? Hij kende dien man met zijn eigenaardig, stijfhoofdig karakter, zijn hevige hartstochten van toorn en geldzucht; hij wist, dat, zoo hij zijn vader ronduit schreef dat hij afzag van zijn misdadig voornemen, deze onmiddellijk den revolver zou laden om er zich mede dood te schieten.

En nu Ferdinand weer begon te gelooven, nu God, hemel en hel voor hem geen ijdele woorden meer waren, zooals voorheen, nu huiverde hij ook voor het lot, dat zijn vader na zulk een dood wachtte.

Mocht hij al die ellende over den man doen nederkomen, die, hoe onwaardig ook, toch zijn vader was? Maar mocht hij niet nog minder zich schuldig maken aan diefstal, bedrog, verraad?

O dat boekje! Wanneer hij dat ten minste niet in handen had gehad, de verleiding zou zoo groot niet wezen; hij kon zijn vader dan schrijven, om hem te zeggen, dat hij er geen kans toe zag, het geheim te vernemen, hij zou de Duberly's verlaten en ergens anders zijn geluk beproeven. Hij wist niet waar, hij wist niet hoe en zijn hart kromp pijnlijk ineen bij de gedachte, dat hij met zijn zwak karakter weer geheel alleen zou staan in de wereld met niets om aan zijn neigingen weerstand te bieden, dan de herinnering aan dit bevoorrechte plekje grond. Maar nu kon hij dat niet meer doen! O als het waar

[p. 85]

het wonder van naïm, naar de schilderij van louis feldmann.

[p. 86]

was dat alles geheim kon blijven, dat nooit de Duberly's zouden weten hoe schromelijk hij hun gastvrijheid had vergolden! Maar nog geen seconde vertoefde hij bij deze gedachte. Neen, zijn schuld zou er niet kleiner om zijn, hij moest en zou het boekje doen verdwijnen, maar waar?

In dezen tweestrijd stak hij het weer bij zich en ging toen buiten om te trachten, in de vrije lucht zijn gedachten te verzamelen en misschien tot een besluit te komen.

XIII.

Van Cesar Wegers had men niets meer gehoord, geen spoor meer gezien; het scheen of hij onder de aarde verdwenen was, zoo onzichtbaar had hij zich gemaakt. Celeste bekommerde zich weinig om den bedelaar, van wiens betrekking tot haar zij niets vermoedde. Bertha had haar man op het hart gedrukt, het meisje voorloopig niets daarvan te zeggen; zij zou het toch altijd vroeg genoeg hooren.

Tegen den avond ging Celeste altijd naar een schuur bij het begin van het dorp; daar kwamen de kinderen dan bij elkander, die zij leerde zingen en die zij nu het gelegen-heidsstukje van Ferdinand wilde laten opvoeren.

Het was nauwelijks tien minuten van het huis gelegen en Celeste dacht er niet aan, anders dan alleen dien korten weg te maken. Ieder kende haar als juffrouw Duberly, ieder achtte haar en mocht haar gaarne lijden, want de weldadigheid en goedheid der familie waren algemeen bekend en niemand zou het haar dus lastig maken, wanneer zij naar huis ging, zelfs alleen.

Het donker begon reeds te vallen, toen zij als naar gewoonte het pad, dat tusschen hooge struiken zich kronkelde, langzaam afliep; zij was in gedachten verzonken over den mooien avond, over de toebereidselen tot het feest; zij herhaalde onwillekeurig de laatste regels van het lied, dat Ferdinand zoo mooi had gemaakt om de deugden van haar pleegouders te verheerlijken en zocht naar een geschikte melodie om het haar leerlingen te doen zingen; in gedachte plukte zij eenige blaadjes af van de struiken, die langs haar groeiden.

Daar schrikte zij plotseling hevig, een knokerige hand legde zich op haar arm, zij gaf een gil, keek om en ontwaarde toen vlak bij haar schouder het havelooze gezicht van den vagebond.

‘Laat mij los, laat mij los!’ gilde zij, ‘leelijke man, wat kom je hier doen? Wat heb je met mij te maken? Ik zal den marechaussee....’

‘De marechaussee! Wat ik met je te maken heb? Dat weet je niet, dat hebben zij je niet gezegd, maar nu zal je het toch hooren, je moet met mij mee, ver met mij mee naar Amerika.’

‘Naar Amerika!’ en Celeste begrijpend, dat zij met een krankzinnige te doen had, besloot tijd te winnen.

‘Wat zou ik daar doen in Amerika? Ik heb het hier veel te goed bij mijn ouders!’

‘Je ouders! Dat zijn je ouders niet! Weet je wie ik ben?’

‘Neen, hoe kan ik dat weten?’

‘Ik ben je vader, je eigen vader!’

Celeste had moeite haar lachlust te bedwingen. Zij vond de gedachte dat die vagebond haar vader was, te kluchtig om waar te kunnen zijn; maar nog altijd hield zij het voor de gril van een waanzinnige en hoewel inwendig bang, besloot zij zich moedig te toonen.

‘Nu dan,’ zeide zij, ‘als u mijn vader is, moet u mij geen pijn doen en mijn arm loslaten. Wil u, dat ik naar Amerika mee ga, dan moeten wij dezen weg afloopen en dan komen wij er stellig!’

‘Neen, neen, dien weg ga ik niet! Dan kom ik weer bij die menschen, die mij mijn kind hebben ontstolen en die mij nu willen zenden naar een gesticht, maar ik wil het niet, ik wil het niet, ik laat mij niet opsluiten en mijn kind moet met mij mee, waar ik ook ga!’

‘Nu is het genoeg.’ zeide Celeste, hoe langer hoe angstiger voor zijn groote, holle oogen, die haar verward, angstig en toch met een soort van strakke beslistheid aanstaarden; ‘de grap heeft nu lang genoeg geduurd. Laat mij maar los!’

Maar hij greep haar nog steviger in zijn harde vingers, die als klauwen haar polsen omsloten.

‘Neen, je gaat met mij mee, Celeste, mijn dochter, mijn eenig kind! Je bent van niemand anders dan van mij; die menschen hebben niets op je te zeggen zoolang als ik leef!’

Hij duwde haar tegen de struiken, Celeste trachtte zich te ontworstelen, maar hij liet haar niet los.

‘Je moet mee,’ herhaalde hij telkens met zijn schorre stem, ‘met je vader, den eenige, die recht op je heeft.’

‘U is mijn vader niet,’ riep Celeste, ‘dat weet ik beter,’ en trachtte zich los te werken, maar het wilde haar niet gelukken, toen eensklaps onverwachts hulp kwam opdagen. Ferdinand, die het geroep hoorde van den anderen kant der weide, liep die geheel over, drong tusschen de struiken en greep Wegers bij de armen.

‘Laat haar met rust, Wegers!’ zeide hij, ‘en doe eenvoudig wat van je verlangd wordt. 't Is tot je welzijn.’

Celeste hoorde verbaasd zijn woorden aan; wanneer Ferdinand hem met geweld van haar aanvaller had bevrijd, zou zij het begrepen hebben, nu echter kon zij zich van zijn bijna beleefde terechtwijzing geen denkbeeld vormen, maar de naam Wegers trof haar oor en deed plotseling haar bloed stilstaan.

‘Zij is mijn dochter, ik wil haar terughebben,’ zeide Wegers, terwijl Ferdinand stevig zijn polsen in de zijne hield, zoodat Celeste nu vrij was; ‘het gerecht zal mij helpen, al ben ik maar een bedelaar.’

‘Is dat zoo?’ vroeg het meisje bevend, ‘dat is toch de waarheid niet? Hoe kan ik zijn dochter zijn?’

‘Celeste! Ga naar huis! Zoo spoedig mogelijk,’ riep Ferdinand haar in het Fransch toe, terwijl hij zooveel hij kon den half wijzen, half dronken man tot bedaren trachtte te brengen.

‘Waarom moet je mij beletten mijn dochter te omhelzen?’ vroeg hij op half huilenden toon: ‘waarom bemoei jij je met zaken, die je niet aangaan? Celeste is mijn kind; in twintig jaar heb ik ze niet gezien. Nu moet zij bij mij blijven.’

‘Maar Wegers,’ begon Ferdinand, toen het meisje buiten bereik zijner stem was, ‘luister verstandig toe! Wat heb je nu je dochter aan te bieden? Niet eens een dak boven haar hoofd. Je wilt haar toch niet laten bedelen? Zij is daarvoor niet opgevoed. Die goede menschen, die levenslang voor haar hebben gezorgd, willen je in alles helpen, zij willen je ook je kind teruggeven, maar dan moet je een rustig, behoorlijk leven leiden.’

‘Neen, ik wil haar terughebben, zij moet mij gehoorzamen. Zij moet geld voor mij verdienen; zij zeggen, dat zij dat geheim der Duberly's kent en dat is schatten waard.’

Ferdinand werd doodsbleek; die man was zeker ook in dienst van menschen, die evenals zijn eigen vader aasden op het kostbaar geheim van zijn ooms uitvinding en die hem nu opstookten en misschien betaalden om door Celeste het te weten te komen.

‘Wegers,’ zeide hij na een oogenblik nadenkens, ‘geef mij den arm. Ik heb niets te zeggen, noch over je dochter, noch over de familie Duberly; ik zie alleen dat je oud bent, ziek en zwak en geen onderkomen bezit. Ga dus met mij mede, ik zal je in het logement brengen Slaap daar goed uit en morgen...’

‘Ik wil niet naar het gesticht.’

‘Morgen breng ik je dochter bij je’

‘En dan gaan wij samen weg, ver weg naar Amerika?’

‘Dat bespreken wij morgen.’

En met een zacht lijntje troonde hij den man met zich mede naar het kleine dorpslogement; halfweg kwam hij Duberly tegen, wien Celeste alles verteld had en die nu in haast was komen aanloopen om Ferdinand te helpen.

Hij stond verbaasd, toen hij zijn neef vertrouwelijk gearmd zag loopen met den vluchteling, hem vriendelijk toesprekend en tot kalmte aanmanend.

‘Die goeie jongen,’ dacht hij en kreeg de tranen haast in de oogen van aandoening, ‘een eigen zoon zou niet hartelijker deel kunnen nemen in alles, wat ons aangaat. Als Bertha hem nu zag...’

Zij bezorgden dan Cesar Wegers een onderkomen in het logement en toen zij hem aan de goede zorgen der madame toevertrouwd hadden, gingen beide mannen naar huis.

‘Hoe is 't met Celeste?’ vroeg Ferdinand dadelijk.

‘Natuurlijk erg geagiteerd toen zij thuis kwam; zij kon haast niet praten het arme kind, zóó was zij van streek; tante is nu met haar bezig. Och, och! wat bezorgt die man ons toch een last en wat zal het einde wezen? Wij kunnen hem immers niet gevangen houden in zoo'n gesticht, als hij er niet goedschiks in wil.’

‘Ik geloof, dat u nu Celeste de waarheid zal moeten zeggen,’ meende Ferdinand, ‘misschien kan zij hem overhalen om het goede lot, dat u voor hem bestemd heeft, niet langer te ontvluchten.’

‘Ja, ja, dat zal wel moeten. Arm kind!’

‘Mag ik u een misschien onbescheiden vraag doen?’

‘Onbescheiden kan je niet wezen, beste vriend! Je toont je zoo één met ons in lief en leed, dat wij niet anders kunnen doen dan je deelgenoot van alles maken.’

Ferdinand dankte de duisternis, omdat zij het schaamrood van zijn voorhoofd en wangen bedekte; na een poos zwijgens, dat zijn oom een weinig verwonderde, vroeg deze:

‘En wat is die vraag dan, Ferdinand?’

‘Heeft u vijanden in den omtrek?’

‘Vijanden voor zoover ik weet niet, maar benijders misschien wel. Er is in X. een fabrikant van aardewerk, die reeds alle mogelijke moeite gedaan heeft om mij mijn geheim te ontfutselen; zij hebben zelfs spionnen in mijn dienst gedaan - ik merkte het niet maar je slimme tante begreep het spoedig - hopende dat het op die manier zou uitkomen, maar aangezien ik bij de kleine schaal, waarop ik mijn zaken drijf, alles gemakkelijk zelf doe, is er geen kans voor hen het te ontdekken. Maar wat bedoel je er mee?’

‘Kan die man niet in dienst van die jaloerschen, staan en hopen zij misschien door zijn dochter het eer te kunnen weten?’

Als door een nieuw denkbeeld getroffen, staarde Duberly zijn neef verbaasd aan.

‘Je tante is toch een geniale vrouw,’ riep hij op een toon van onverholen bewondering, ‘zij heeft mij nu honderd maal belet, Celeste alles te zeggen. Zie je, 't is een beetje omslachtig en je moet de kunst van het porseleinmaken grondig kennen om het te begrijpen. Celeste zou het gauw vatten, maar tante heeft nooit gewild, dat ik het haar zou vertellen. Ik vond het overdreven en nu wat een geluk, dat zij het niet weet! Gelukkig voor haar zelf bedoel ik, want hoe zou die kerel daar misschien misbruik van kunnen maken, en haar er om plagen.’

‘Maar wij moeten haar niet aan hem overgeven,’ riep Ferdinand vol overtuiging uit, ‘die man is broodeloos.’

‘Ja, maar zooals je het uitlegt is 't best mogelijk, dat die lui hem gouden bergen beloven en zij met de justitie dreigen, en wat moet ik dan doen?’

Zij stonden voor het woonhuis; Duberly vroeg zijn neef of hij binnen wilde gaan, maar Ferdinand bedankte, hij had er behoefte aan alleen te zijn; in het logement, waar hij ook woonde, gekomen, kon hij, voorbij de kamer van Wegers gaande, de verzoeking niet weerstaan om te zien of de man sliep.

Hij hoorde zijn rochelende ademhaling en zag op een stoel zijn versleten, stoffige kleeren liggen; een plotselinge gedachte kwam op in zijn geest. Daar was een goede gelegenheid om het boekje, dat zijn ziel zoo bezwaarde,

[p. 87]

kwijt te raken. Hij behoefde het maar in Cesar's kleeren te steken; hij rekende op een toeval om het morgen daarin te doen vinden. De zaak bleef dan wel raadselachtig, maar het boekje zou dan weer in het bezit komen van zijn rechtmatigen eigenaar en hij was verlost van den vreeselijken tweestrijd, die hem alle rust en kalmte ontroofde.

(Wordt vervolgd.)