De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Een logéetje uit Indië
door J. Vesters Jr.

III.

Nonnie was op tijd aan het diner verschenen, tot groot genoegen van den punctueelen heer Van Swaay, die al half gevreesd had, dat de Indische, die zich haar heele leven om klok noch tijd bekommerd en allen zich naar haar wil of gril had zien voegen, veel te laat zou komen.

‘Nu, hoe vind je Nonnie?’ had mevrouw hem gevraagd, toen hij van zijn kantoor thuis kwam.

‘Een heel aardig meisje,’ had hij geantwoord, ‘en ook niet zoo excentriek als George schreet. Misschien doet ze tegenover ons wel haar best om heel gewoon te schijnen. Maar 't is goed, dat ze millionnair is, anders was ze in een jaar geruïneerd,’ merkte de practische koopman op.

‘Hoe zoo?’ vroeg mevrouw.

‘Wel, ze heeft aan ons en de kinderen cadeau's gegeven, die handenvol geld kosten.’

‘Ja, 't is een juweel van een broche, die ze me gegeven heeft, en die penhouder van u is ook magnifique. Me dunkt, we mogen haar dan ook wel een beetje fêteeren,’ zeimevrouw, die van dit gunstig oogenblik wilde gebruik maken.

‘Fêteeren, hoe bedoel je dat?’ vroeg de koopman. ‘Je moet bedenken, dat wij toch nooit tegen haar aan kunnen, en dat zij zelf alles kan hebben wat ze wenscht. Wat ons duizenden guldens kost, is in haar oog een bagatel.’

‘Neen August, ik bedoel, dat we ter eere van Nonnie wel eens een partijtje of soiréetje mogen geven, vind je ook niet? We kunnen daar kwalijk buiten, en van den anderen kant moeten we met Nonnie een beetje geuren. Je weet nooit waar het goed voor is en 't verhoogt in alle geval je prestige.’

Het gezicht van mijnheer Van Swaay, die heel goed wist, wat er aan dat ‘geuren’ vast is, betrok een beetje. ‘Maar dat kost hoopen geld, kind....’

‘Nu ja, maar heel eenvoudig,’ viel mevrouw Van Swaay haar man haastig in de rede, ‘heel familiaar. We inviteeren alleen onze beste kennissen.’

‘Nu, we zullen zien,’ antwoordde de koopman. ‘Ze is er pas, en zoo'n partijtje kan je het best geven tegen dat ze weggaat.’

Mevrouw drong niet verder aan. Met deze halve toezegging was ze tevreden: ze wist, dat ze haar soirée zou hebben, en dit was al weer een stapje verder.

Onder het diner vertelde Nonnie hoe ze haar middag had doorgebracht. Ze had eerst haar dagboek bijgehouden; ze zou het mevrouw Van Swaay wel eens in vertrouwen laten lezen - meneer gaf natuurlijk om die prullen niet, daar was hij te veel man van zaken voor.

Daarna had ze een paar uren door Amsterdam gevagabondeerd, met haar Baedeker in de hand: ze vond het zoo prettig, alleen door een groote stad te dwalen en op geen half uur te weten waar je eigenlijk bent. In het Vondels park was ze geweest, en in de Diergaarde en nog in een paar musea. Natuurlijk maar ter vlucht; later zou ze alles wel eens meer op haar gemak gaan bezichtigen, als mevrouw Van Swaay zoo beleefd wilde zijn, haar cicerone te wezen.

Even na het diner werd mevrouw Haspers aangediend, die niet langer had willen wachten om kennis te komen maken met het logéetje van haar dochter. Nonnie toonde zich vol eerbied jegens de oude dame. Alleen speet het haar, dat ze haar valiesje niet bij zich had: ze had ook voor mevrouw Haspers een kleine herinnering uit Indië meegebracht en zou haar die nu zoo graag hebben geoffreerd. Als ze mevrouw niet hinderde, zou ze haar den volgenden dag een visite komen maken en tevens het cadeautje meebrengen. Mevrouw Haspers vond haar idee allerliefst, met haar bezoek was ze zeer vereerd, maar van een cadeau wilde ze niet hooren. Nonnie was veel te goed, veel te lief, zij was er werkelijk mee verlegen. Het jonge meisje lachte maar eens en verzekerde, dat het niets te beteekenen had. Geruimen tijd bleef men nog gezellig pratende bijeen. Nonnie had het hooge woord, maar met zooveel lieftalligheid en discretie, dat niemand er zich aan ergeren kon. Ze vertelde van haar leven in Indië, van de ontzaglijke koffieplantages haars vaders in de Preanger-regentschappen, van haar zuster en haar zwager George, van haar reis op de pakketboot, en deed dit op zoo onderhoudende manier, dat vooral de dames aan haar lippen hingen. Mevrouw Haspers legde telkens een moederlijke bezorgdheid aan den dag en zinspeelde er heel diplomatisch maar heel even op, dat het voor Nonnie toch heel gelukkig zou zijn, als ze een eigen thuis, een liefhebbend echtgenoot had. De Indische was niet alleen beleefd genoeg om dit niet tegen te spreken, maar. verklaarde zelfs, dat ze geloofde, nooit iemand uit Indië te kunnen lief hebben. ‘U zal het misschien excentriek van me vinden, dat ik zoo over mijn eigen landgenooten denk, maar het is nu eenmaal zoo. Ik kan onze sinjo's niet uitstaan.’

Vooral mevrouw Haspers was met deze verklaring hoogelijk ingenomen: de kansen van haar zoon stegen daardoor op eens vijftig percent; maar ze was diplomatiek genoeg het niet te laten merken. Ze nam zelfs de verdediging der gesmade sinjo's - die haar anders zoo koud lieten als een steen - op zich, alleen om het gencegen te hebben, Nonnie nogmaals en met meer beslistheid te hooren verklaren, dat ze nooit in haar leven haar hand zou geven aan een landgenoot.

‘Toewan Van Swaay,’ viel het jonge meisje zich zelf in de rede, ‘ik zit u hier te vervelen met mijn dwaze ideeën, want ik weet zeker dat u bij u zelf denkt: wat een malle meid...’

‘Neen, neen,’ protesteerde de koopman, ‘ik vind je integendeel allerliefst en ik hoor je graag.’

‘Nu, goed, aangenomen dat het zoo is, dan ben ik toch overtuigd, dat u om mij thuis blijft, en u weet wel, dat we alleen goede vrienden blijven op conditie dat u om mij niets in uw gewone doen verandert.’

Mijnheer Van Swaay wilde plechtig verzekeren, dat hij 's avonds altijd thuis bleef, maar Nonnie gaf er hem geen tijd toe. ‘Mevrouw, u moet mij nu eens oprecht zeggen, is mijnheer niet gewoon, 's avonds naar de sociëteit te gaan?’ vroeg ze gemaakt plechtig.

Mevrouw antwoordde niet, maar keek Nonnie schalks aan. ‘Ik zie het al,’ vervolgde deze, ‘mijnheer, ik word nog nakal¹⁾ op u; we moeten kiezen of deelen: u de deur uit of ik. Als u zoo doorgaat, zijn we binnen twee dagen geslagen vijanden.’

‘Nu, nu, kind, als je het dan met alle geweld wil, zal ik gaan,’ zei Van Swaay lachend, maar tuch inwendig verheugd, dat hij zijn spelletje trictrac, waaraan hij verslaafd was, kon gaan opzoeken.

‘'t Is u geraden, meneer,’ hernam Nonnie, ‘want ik was vastbesloten, anders geen voet meer over dezen drempel te zetten, kasian!’

‘Je bent een kleine tiran,’ zei de koopman ‘doe nu maar je best, om ook deze beide dames onder je juk te brengen.’

‘Ik zal het wel klaarspelen,’ antwoordde het jonge meisje. ‘En nu nog iets, mijnheer de koopman. Vindt u het goed, dat ik morgen inspectie kom houden op uw kantoor?’

‘Ja maar, er zijn zooveel heeren, ben je daar niet bang van?’

Nonnie lachte hardop. ‘Maloe?²⁾ Nog niet van twee dozijn. Dus dat is afgesproken. Ik kom prompt om elf uur. Ik ben toch benieuwd, hoe er zoo'n Hollandsch kantoor uitziet. 't Zal wel ijselijk deftig en geleerd zijn.’

Nadat mijnheer Van Swaay vertrokken was, zetten de dames haar gesprek voort, dat van lieverlede een steeds vertrouwelijker karakter aannam.

‘En woont u nu zoo alleen,’ vroeg Nonnie aan mevrouw Haspers, ‘ik meende George wel eens te hebben hooren zeggen, dat u een zoon had.’

Mevrouw Haspers had al haar koelbloedigheid noodig om bedaard te blijven, nu het onderhoud door toedoen van het jonge meisje zelf de zoo gewenschte wending nam.

‘Ja, ik woon alleen,’ antwoordde ze, ‘althans voor het oogenblik. Mijn zoon Antoine is candidaat-notaris in Den Haag.’

‘Kijk, dat is jammer,’ antwoordde Nonnie, ‘ik zou graag kennis met hem gemaakt hebben.’

1) Boos.

2) Bang.

[p. 23]

Mevrouw Haspers was letterlijk in de wolken. Ze had het wel uit willen schreeuwen van plezier. ‘Het zou mij ook gespeten hebben, en Antoine niet minder,’ antwoordde zij, ‘indien hem dat voorrecht niet te beurt mocht vallen, maar toevalligerwijs zal het toch kunnen.’

‘Wel, dat doet me genoegen,’ hernam het jonge meisje, ‘hij komt dus over?’

‘Ja, dat is te zeggen, zijn notaris, mijnheer Beekveld, heeft hem een paar gewichtige commissiën hier in de stad opgedragen, die hem zeker wel acht dagen zullen ophouden. Antoine is zoo bij de hand en ijverig, dat meneer Beekveld hem letterlijk alles kan toevertrouwen.’

‘Maar dan zal uw zoon het te druk hebben, om zich met mij te bemoeien,’ merkte Nonnie op, ‘en dan, zoo'n geleerd en pinter meneer haalt natuurlijk voor zoo'n mal ding als ik ben den neus op.’

Mevrouw Kaspers werd tot haar schrik gewaar, dat ze in het ophemelen van haar zoon zijn knapheid te veel op den voorgrond geschoven had. In de oogen van Nonnie moest hem dit eer verlaagd dan verhoogd hebben. Gelukkig kwam haar dochter haar te hulp ‘Moeder zegt daar, dat Antoine bij de hand is, en dat is ook zoo. Maar buiten zijn bureau is het de aangenaamste en gezelligste jongen, dien je je kunt denken. Enfin, je zal het zelf zien, want, al heeft hij hier een gewichtige commissie uit te voeren, toch zal hij wel tijd overhouden, om van uw aangenaam gezelschap te profiteeren.’

‘Nu, zooveel te beter,’ zei Nonnie; ‘komt uw zoon al gauw?’ vroeg ze aan mevrouw Haspers.

‘Denkelijk morgen al,’ antwoordde de aangesprokene.

‘Nu, ik hoop hem aan te treffen, als ik u morgen een visite kom maken,’ hernam het jonge meisje.

Spoedig hierna stond mevrouw Haspers op. Ze wendde nog enkele bezigheden voor, maar in werkelijkheid wilde ze Nonnie alleen laten met haar dochter, die, als zij er niet bij was, beter den lof van Antoine kon verkondigen.

De oude dame was niet ontevreden. De Indische was haar veel meegevallen en zij zou ze graag als schoondochter gewild hebben. Ze wanhoopte er niet aan, haar plan te verwezenlijken, mits de omstandigheden haar daarbij gunstig waren.

Den volgenden dag waren de kansen van Antoine aanmerkelijk gerezen. Volgens haar belofte was Nonnie haar een bezoek komen brengen en had een prachtige camee meegebracht, waarover de oude dame haast niet uitgeroepen kon komen. Het jonge meisje was jegens haar weer allerliefst, zoodat mevrouw Has pers haar wel om den hals had willen vallen. Toevallig kwam, terwijl Nonnie bij zijn moeder was, Antoine thuis. De candidaat-notaris nu was inderdaad een innemende verschijning en een aangenaam causeur. Hoewel hij er niet zoo'n goede hoop op had als zijn moeder, dat hart en hand der Indische millionnaire binnen acht dagen te veroveren zouden zijn, vond hij het toch ook de moeite wel waard, daartoe zijn uiterste best te doen. Het vooruitzicht, eenmaal notaris te worden in de Hemel weet wat voor naargeestig dorp, lachte hem maar matig toe, en het andere vooruitzicht, met Nonnie ook haar millioenen te krijgen, was hem natuurlijk veel aanlokkelijker. Voor één ding was hij evenwel bang geweest: dat het een leelijk, pretentieus, onuitstaanbaar nest zou zijn. Maar hoe aangenaam verrast was hij, toen bij het zien van Nonnie zijn vrees ongegrond bleek en hij daarentegen met een allerliefst meisje met innemende manieren kennis maakte. Vijf minuten later waren ze zoo vertrouwelijk aan het praten, of ze elkaar al jaren gekend hadden, en mevrouw Haspers ontging het niet, dat Antoine onmiskenbaar den besten indruk op Nonnie maakte. De gelukkige moeder was in de wolken: een zoo groot en zoo direct succes had zij zich, zelfs in haar stoutste verwachtingen, niet durven voorspellen.

Weer vroeg Nonnie naar haar valiesje en haalde er een keurige juweelen dasspeld uit. ‘Ik geloof niet, dat het hier in het land mode is,’ zei ze, ‘een heer, dien men nog maar even kent, een cadeau te geven, maar ik kom uit de Oost en hoet mij dus aan de hier heerschende mode niet te houden. Mag ik daarom mijnheer deze kleine herinnering aanbieden?’ En met een allerliefsten glimlach bood ze Antoine de dasspeld aan.

Mevrouw Haspers kende zich zelf niet meer. ‘Kind, het lijkt wel of je al de schatten van Peru in dat valiesje hebt zitten. Met volle handen geef je van die kostbare cadeau's weg, en dat aan vreemden.’

‘U en mijnheer uw zoon zijn geen vreemden meer voor mij,’ antwoordde Nonnie, ‘daarvoor hebt u me veel te hartelijk ontvangen. Kom, mijnheer, doe mij nu het genoegen, dit souvenir van mij aan te nemen.’

‘Nonnie, ter wille van de lieve geefster durt ik niet weigeren,’ zei Antoine. ‘Deze speld zal altijd de aangenaamste herinneringen bij me wekken en mij steeds aan u doen denken.’

‘Zooveel vraag ik niet,’ zei het jonge meisje; ‘als u mij maar niet geheel vergeet, wanneer ik weer in de Oost terug ben, ben ik al meer dan genoeg beloond. Ik hoop alleen, dat u mij niet al te zonderling zal vinden: u moet maar denken, dat ik het goed meen.’

‘Neen, neen, wij vinden u allerliefst,’ haastte mevrouw Haspers zich te antwoorden, ‘u zijt waarlijk veel te goed voor ons’

Toen de Indische afscheid nam, drong zij er op aan, dat Antoine en zijn moeder haar in het hôtel zouden komen opzoeken, dan zou ze met hen en met mevrouw Van Swaay Amsterdam eens ingaan. Ze wipte nu nog even naar haar toe, om ze te gaan waarschuwen.

Mevrouw Haspers en haar zoon betuigden dat het hun veel genoegen en eer zou zijn, en hierop nam Nonnie afscheid.

‘Nu, wat zeg je er van, jongen?’ vroeg de oude dame, toen het meisje vertrokken was, ‘hoe vind je ze?’

‘Een juweel van een meisje,’ antwoordde Antoine, ‘en ik begin waarachtig te gelooven, dat er kans is.’

‘Kans?’ riep mevrouw Haspers vol geestdrift uit, ‘ze wordt je vrouw jongen; daar ben ik vast van overtuigd. Zoo lief, en dan zoo rijk, 't is een lotje uit de loterij. Verbazend, zoo gauw als die Oosterlingen bij iemand thuis zijn; nu, ik mag dat wel.’

‘Vooral in de gegeven omstandigheden,’ voegde Antoine er bij.

‘Wat is dat kind royaal,’ hernam mevrouw Haspers. ‘Ze kent letterlijk de waarde van het geld niet. Wat dunk je als wij vandaag eens naar een juwelier gingen, om een mooie broche of zoo iets voor haar te koopen? Jij kunt die haar dan geven, me dunkt, we kunnen daar niet buiten.’

‘Niet kwaad bedacht, moeder, maar die dingen zijn criant duur, want met een prul kan je niet bij haar aankomen.’

‘Dat spreekt van zelf, maar we behoeven ook niet op een honderd gulden of wat te zien. Je weet wel, een spiering voor een kabeljauw. Ik ben er van overtuigd, dat Nonnie het een aardige attentie van je zal vinden.’

Nog geruimen tijd bleef de Oosterlinge het onderwerp van het gesprek tusschen moeder en zoon, en beiden overlegden hoe ze het, met mevrouw Van Swaay als bondgenoot, moesten aanleggen, om de Indische millioennaire in hun netten te verstrikken.

(Wordt vervolgd.)