De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

Verschillende wegen. -

De kunstenaar heeft hier een dier treffende tegenstellingen weergegeven, waaraan het leven zoo rijk is. Op den steiger voor de afvaart der stoomboot zien wij twee paren van zeer uiteenloopenden aard. Het eene is blijkbaar een jong echtpaar op de huwelijksreis; het andere bestaat uit twee liefdezusters. Beide groepjes wachten op de boot, die in de verte komt aangestoomd, om zich in te schepen; het echtpaar droomt van de genoegens der reis door het schilderachtige bergland, in elkanders gezelschap; de zusters denken aan de taak, die haar wacht op haar bestemming, waar zij hetzelfde leven van zelfverloochening, arbeid en gebed zullen voortzetten, dat zij tot dusver onverpoosd hebben geleid.

De jonge dame maakt een praatje met een der zusters, in wie zij waarschijnlijk een oude bekende terugziet, een schoolkameraadje misschien uit haar jeugd. Glimlachend haalt zij de herinneringen op uit het verleden, terwijl haar jonge echtgenoot belangstellend toeluistert. Wat een verschil in het levenslot dier beide vriendinnen, welke eenmaal naast elkander zaten op dezelfde schoolbanken en dezelfde spelen deelden, en wier wegen nu zoo hemelsbreed uit elkaar loopen! De eene gaat een leven in de wereld te gemoet met al de genoegens en beslommeringen, de wisselvalligheden van lief en leed, die het oplevert. De andere is dood voor de wereld en beschouwt het leven enkel als een voorbereiding tot het beter en hooger bestaan in de eeuwigheid, een korte pelgrimsreize langs een doornig pad naar het hemelsche vaderland.

Haar gezellin, die in peinzende houding over de leuning van den steiger gebogen staat, schijnt verzonken in de gedachten, die deze tegenstelling onwillekeurig in den geest moet opwekken.

De Matterhorn. -

Is het niet iedereen gegeven, in het mooie jaaigetij een tochtje naar Zwitserland te maken, de kunst stelt ons toch in staat, althans door welgeslaagde afbeeldingen, van de heerlijke natuurtafereel en te genieten, die het schilderachtige land in zoo kwistigen overvloed biedt. De schilderij van E.F. Compton, waarvan wij in dit nummer een reproductie geven, stelt ons een der vermaardste toppen van het betooverende bergland voor, namelijk den Matterhorn, den stoutsten rotskegel van de Penninische Alpen.

De Matterhorn, in het Fransch Mont-Cervin, in het Italiaansch Monte-Silvio geheeten, verheft zich, 4482 meter boven den zeespiegel, op de grens tusschen Piemont en het Zwitsersche kanton Wallis, ten westen van den Monte-Rosa en ten oosten van den Dent d'Hérens.

Het is, zooals onze afbeelding duidelijk te zien geeft, een alleenstaande, scherpkantige soort obelisk met eenigszins omgebogen spits en bijna loodrecht oprijzende wanden, zoodat er maar weinig sneeuw op kan blijven hangen. Het materiaal, waaruit die natuurlijke reuzenzuil is opgetrokken, wordt door de mineralogen als gneis betiteld. Die obelisk rijst meer dan 1000 meters boven de bergkam uit, die nagenoeg geheel met gletschers is overdekt.

Onnoodig te zeggen dat de bestijging van den Matterhorn geen karweitje is, dat men zoo maar eens op een zomerschen achtermiddag onderneemt. Eeuwen lang gold het eenvoudig een onmogelijkheid, er boven op te komen. Maar wat is er onmogelijk voor de waagbalzige zonen Albions, die niet rusten voor zij alle hoogten en diepten der aarde door eigen aanschouwing hebben geverifieerd? Den 14en Juli 1865 werd de Matterhorn voor het eerst beklommen door de heeren Hudson, Whymper, Hadow en lord Douglas, leden van de Londensche Alpenclub, in gezelschap van drie gidsen.

Het avontuur brak hun leelijk op. Bij het afdalen gleed Hadow uit en trok zijn gezellen mee; het touw, waarmee zij aan elkander verbonden waren, brak af, met het pevolg dat Hudson, Hadow en Douglas met den gids Croz in een afgrond stortten ter diepte van 1300 meters.

Toch schrikte het lot der ongelukkige toeristen hun navolgers niet af; integendeel scheen het hen veeleer tot naijver te prikkelen. Ten minste sedert dat geval is de bestijging, zoowel van Zermatt als van Breil uit, herhaaldelijk opnieuw beproefd. Zij moet dan ook niet meer zoo gevaarlijk zijn, sinds aan de oostzijde van den bergvoet, bij den Hörnli (3298 meter boven den zeespiegel) en aan de zuidelijke helling, aan de zoogenaamde Kravatte (4122 meters boven den zeespiegel) hutten zijn opgericht, waar de bergbeklimmers onderweg kunnen schuilen en rusten, terwijl verder de

[p. 15]

ontoegankelijkste punten, door het laten springen van rotsblokken en het aanbrengen van touwen en kettingen, meer bereikbaar zijn gemaakt.

Van de passen aan den voet van den berg zijn de Col de Tournanche (3468 meter hoog) westelijk en het Furggejoch (omstreeks 3300 meter) oostelijk ruwe en moeilijke gletscherpaden; daarentegen is de zuidoostelijk gelegen Theodulpas of Matterjoch, ondanks zijn hoogte van 3322 meter, een der gemakkelijkste en drukst gebruikte gletscherpassen in de Alpen. Ter hoogte van de grens tusschen het Zwitsersche kanton Wallis en de Italiaansche provincie Turijn, waar men tevens de waterscheiding heeft tusschen Rhône en Po, staat een kleine herberg.

De overtocht van Zermatt over den Theodulpas maar Val Tournanche en Chatillon aan den St.-Bernardswegeischt ongeveer dertien uren.

Tegenover den Matterhorn ligt het dorp Matt of Zermatt, dat, geheel van de buitenwereld afgescheiden, in zijn aartsvaderlijken eenvoud nog iets van de gouden eeuw der oude dichters schijnt bewaard te hebben. Gebrek en overvloed zijn aan de vergenoegde herders, die de bevolking uitmaken, even onbekend: ieder heeft en stelt zich tevreden met hetgeen hij behoeft, en dat is niet veel. Ondanks al de vorderingen der nieuwere beschaving wordt daar nog op de ouderwetsche manier rekening gehouden met kerfjes in het hout, waaraan grooter gezag wordt toegekend dan elders aan eeden en gerechtelijke bekrachtigingen. De ouderdom staat in hoog aanzien en de grijsaards moeten elken twist beslechten. De vreemdeling, die zich als een zeldzame verschijning in deze streken vertoont, wordt van alle kanten op het hartelijkst verwelkomd en met bewijzen van belanglooze gastvrijheid overladen.

Nog over de duizend voet hooger ligt, aan het kleine Gornermeer, het gehucht Zumutt, welks inwoners met breede houten sneeuwschoenen en lange puntige stokken gewapend, ook gedurende den heelen winter, die bij hen maar eventjes negen maanden duurt, trouw in Zermatt naar de kerk komen.

‘Geef vuur!’ -

De vredesbonden, die zich met de hoop vleien den oorlog zachtjes aan geheel afgeschaft te krijgen, zoodat de volken voortaan allen als broeders in eendracht en vrede leven, zullen waarschijnlijk nog lang kunnen ijveren eerhun ideaal is bereikt.

De zucht naar strijd en gevechten zit er bij het menschelijk geslacht nu eenmaal zoo diep in, dat het niet licht de bloedige liefhebberij van het oorlogvoeren zal prijsgeven. Tot zelfs bij de kinderen komt die strijdlustige aard van ons geslacht duidelijk uit. Wat doen gezonde, kloeke jongens liever dan soldaat]e spelen?

Ongetwijfeld is de opvoeding onzer knapen daar voor een groot deel schuld aan. Jan Holland heeft ergens terecht opgemerkt, dat de jeugd al op de schoolbanken het militairisme inzuigt door het onderwijs in de geschiedenis, die gemeenlijk van oorlogen, belegeringen en veldslagen aan elkaar hangt, terwijl de mannen, door wier toedoen het meeste bloed in de wereld vergoten is, als schitterde helden worden verheerlijkt. Zeker is het, dat het ouderwijs in de geschiedenis vrij wat meer opvoedende waarde kon hebben, als het zich minder uitsluitend bepaalde tot de zoogenaamde histoire bataille en de jeugd zoodoende er toe gebracht werd, niet de oorloghelden, maar de mannen des vredes als weldoeners der menschheid te vereeren en als voorbeelden ter navolging te beschouwen.

Wat daarvan zij, zoolang onze knapen frisch en gezond zijn en zoolang zij de verdedigers des vaderlands in blinkende wapenrusting en mooie pakjes langs 's heeren straten zien stappen, zullen zij zich tot het opwekkende soldaatjesspel voelen aangetrokken. Het schalk tafereel van den Franschen schilder op blz. 13 is dan ook recht uit het kinderleven gegrepen. Dat zal de lezer nog gereeder toestemmen, als hij bedenkt, hier jonge Franschen voor zich te zien, die aanhoudend het woord revanche hooren en dus opgroeien met de gedachte, dat zij eenmaal bestemd zullen zijn, het vaderland te wreken van den bloedigen smaad, die het in 'tjaar'70 van de gehate Prussiens heeft ondergaan.

De deugnieten op onze gravure verbeelden zich, den vijand al onder schot te hebben. De looden soldaatjes, netjes op de tafel in het gelid geschaard, stellen het Pruisische leger voor, dat zij zonder genade denken te mitrailleeren. Reeds is het kanon geladen en de kleine man, die met de bediening van dit grof geschut belast is, wacht nog maar op het teeken van den aanvoerder. De omstanders zien in ademlooze spanning toe.

‘Geef vuur!’ klinkt het kort en kloek bevel - paf! zeit het kanonnetje en - rits! daar vliegt het heele Pruisische leger uit elkaar, onder het zegevierend hoera der overwinnaars.