De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Een wulkske van verdriet,
door B. van Meurs.

‘Gemergen, Mariel Hemels weertje....

Gen wulkske aon de locht, waor j'ook ziet!’

‘‘Och, buur, was er maor ien ons harte

Gen wulkske te zien van verdriet!’’

‘Dâj triestig bint, 'k weet nie waorover,

Dâ kos 'k aon oew eugskes goed zien;

En was 't niet astrantig, 'k zou vraogen:

Kan ik oe ook troosten misschien?’

‘‘Mien troosten? Gen troost hêlk van noode,

Went mien geet die triestheid niet aon,

Maor ou! - Um de waorheid te zeggen:

'k Bin arg mit oe eiges begaon.’’

‘Mit mien? Daor begriep ik nou niks van!

'k Mankeer niemendal, goeje meid.

Of hebben venienige tongen

Iets kwaods soms van mien oe gezeid?’

‘‘Och nee! Maor 'k beschouw oe as vaoder

En vuul 'et, oew hart hêt verdriet

Dâ Willem, ocherm! onder dienst most,

En dâ je'm ien lang nie meer ziet.’’

‘O, zoo! - Jao, daor hedde geliek ien,

Dâ viel ien 't begin mien wel zwaor;

Maor 'k heb mien getroost deur 't denkbeild:

De jong kumt weerum nao een jaor.’

‘‘Er kan ien een jaor veul sjanzieren....

'k Zou bang zin, al blieft ie gezond,

Dat iemand zien goejig karakter

En braofheid bederft ien den grond.’’

‘Gen bangheid! Al zeg ikke 't zelvers:

De jong hêt zien vaoders gemoed,

Hie griezelt van alles wâ slecht is;

En bidden - dâ duut ie ook goed.’

‘‘Toch zou ik hum af en toe schrieven:

Jong, wacht oe veur zundige praot;

Zoo braof as ge oe thuus hebt gedraogen,

Gedraog oe ook zóó as soldaot!’’

‘Ik wil hum wèl schrieven; maor preken

Die hêt ie van mien nie van doen.

Sekuur bin 'k er op dat ie braof blieft,

Gen één steet zoo vast ien zien schoen’!’

‘‘Nou, as ge'm dan schrieft, complementen

En dâ'k nog springlevend bin, beur!

En dat ie zien oog nie laot vallen

Op 'n andre!’’ (De dern kriegt een kleur.)