De Houthakker en de Dood.
door B. van Meurs.
Jong, kum 'ris bij moeder! Nou spreken we elkaor!
Zeg, weette nog wèl, hoe ik ou verleej' jaor, -
Op 'n aovend bij 't knappende heerdvuur gezeten,
Ge waort toen gebraoien kastanjes aon 't eten,
En ik was aon 't breien, - verteld heb, hoe ins
Ien 't Loenensche bosch een beklaoglik oud mins,
Een mansmins, er hakte en een takkebos maokte
En onder 'et warken aon 't miemeren raokte?...
Hie klaogde: ‘'k Zat vruuger ien zeer goeien doen
En droeg nog gen klompen, maor vetleeren schoen’;
'k Was boer en had eiges een hof mit een huuske
Veul wark was presies mien plezierigste kruuske.
Maor Teunis de zuuplap, die luie schavuut,
Die leerde mien 't drinken, en 'k boerde achteruut:
Al jaoren mot 'k nou as een erbeier sjouwen
Um 't griezende heufd boven waoter te houên!’ -
Zoo klaogde die mins ien 'et Loenensche bosch
En lag er, zoo lang as ie was, op 'et mos,
Vervluukte zien leven vol ermoei en kwaolen
En riep, of ie 't meinde: ‘Kum, dood, mien maor haolen!’
Harrrjennig, daor schuufelt een spooksel ien 't hemd,
De maogere vuust houwt een maoier umklemd -
't Kumt dichter - heur 't rietslen deur takken en blaoien!
Wie of er toen bang wier, dâ kunje wel raoien.
't Kumt dichter en dichter - zoo waor, 't is de dood!
Hie bromt al: ‘Ge riept mien um hulp ien den nood?!’-
‘'k Wiest nie, zei de mins, dâ'j zoo scharp nog kos heuren:
Och, help mien maor efkes die takkebos beuren!’ -
Daorveur was de dood ien de wieg nie geleid.
Hie kende dâ smoesje, was dukkels ontbooien,
En kwiem ie, gen èèn wou er dàn naor de dooien;
Dan wier ie bedankt veur zien vriendelikheid!
Zeg, weette nog, deugniet, toen 'k dàt oe verhaolde
Veul langer en mooier as 'k nou heb gedaon,
Dâ j' toen mien vertelsel mit lachen betaolde
En zei: ‘'t Is een faobel, ik gleuf er niet aon!’
Ge meinde dâ'k, foei! 't uut mien duum had gezogen;
Kum nou dan is hier, en kiek goed nut oew oogen:
Daor leit nou die eigenste mins op den grond,
Zien tanden die klapren van angst ien den mond;
En de eigenste dood, kiek! steet grienzend daorneven
Hoe krek zin ze beide geteikend naor 't leven!
Nou lachte nie, hé? - 't Is dus zuuver en waor
Wat ikke vertelde aon den heerd verleej' jaor.
Nee, menneke, moeder duut nooit aon foppaotie,
Da leert oe vandaog deze mooie Illestraotie!
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd