De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Aan de beterhand. -

Voor het eerst mag de herstellende zieke, na dagen lang in de muffe kamer te hebben gezeten, weer eens buiten komen. Het is een mooie zonnige lentedag en de uitbottende boomen, de ontluikende bloemen, de dartele vogeltjes, alles spreekt van hernieuwd leven. Helaas, het zieke meisje voelt nog maar flauwtjes den opwekkenden invloed van de ontwakende natuur. Zij is nog zoo zwak, dat zij zich zelfs met een kussen in den rug nog maar met moeite kan overeind houden. De frissche buitenlucht is haar nog te sterk, ze bedwelmt haar, en machteloos zoekt ze steun tegen de borst harer oude moeder. Het goede mensch spreekt haar moed in, slaat vertrouwelijk de rimpelige hand om den vermagerden hals, vermaant haar het hoofdje niet zoo moedeloos te laten hangen en spiegelt haar het jonge leven, dat weer voor haar opengaat, in de mooiste kleuren voor.

de stichtingen van don bosco.
Don Bosco, stichter van de Congregatie der Salesianen.

Onwillekeurig leent de zieke het oor; zij voelt zich opgebeurd, zij wil weer gezond worden, weer nieuwe krachten krijgen, met vernieuwde hoop het leven hervatten, dat haar al scheen te ontzinken en dat haar toch nog zooveel brengen kan. Nog meer dan de [f]rissche buitenlucht en de opwekkende invloed der lente sterkt haar daartoe de teedere, bemoedigende toespraak der moeder.

de stichtingen van don bosco.
Margareta Bosco, moeder van Don Bosco.

De elftmarkt te Dusseldorp. -

Dusseldorp is niet enkel de stad der schilders en kunstplaten. Zooals ons levendig tafereel op blz. 292 te zien geeft, wordt in de kunstrijke Rijnstad ook behoorlijk gedacht aan de behoeften van het dagelijksche leven. En dat ook de kunstenaars dit waardeeren, blijkt uit de kranige schilderij, door Fr. Schnitzler aan de drukke elftmarkt gewijd.

Een schouwspel zooals die markt oplevert is dan ook wel geschikt, het hart te bekoren niet alleen van den fijnproever, die graag in de vasten versche visch op tafel ziet, maar ook van den schilder, wiens oog te gast gaat aan de spelingen van licht en kleur op het zilverschubbige zeebanket. De kunstenaar van ons tafereel toont zich een waardigen naneef der oud-Hollandsche meesters, die in hun gezonden levenslust visch en vleesch wisten te schilderen, dat de beschouwer hunner kleurige doeken er van watertandt. Toch is het niet zoozeer de visch als wel de markt, die hem met haar vroolijke bedrijvigheid het meest heeft aangetrokken. In bonte afwisseling schildert hij ons de bezoekers: de zorgzame huismoeder, die voor weinig geld een mooi koopje hoopt te doen, de dikke huishoudster en de rappe keukenmeid, die minder op de kleintjes hebben te letten, en de welgedane oude rentenier, die de zorg voor zijn tafel liefst niet aan tusschenpersonen overlaat, maar er zelf op uitgaat om zich als kenner den fijnsten visch uit te zoeken.

De elft is, zooals men weet eigenlijk een zeebewoner, die in de Noord- en Oostzee thuishoort, maar in het voorjaar den Rijn, de Elbe en de Wezer komt opgezwommen om verder landwaarts in te trekken en daar van September tot December kuit te schieten. De tochten dezer visschen geschieden met zekere regelmaat, ja zij moeten daarbij zelfs, evenals de kraaien, de figuur van een driehoek vormen, doch maar langzaam vooruitkomen. Terwijl zij nu zoo de rivieren opzwemmen, (in den Rijn komen zij hoogstens tot in de buurt van Spiers) worden zij bij massa's gevangen en opgegeten. In de Rijnstreek eet men ze hoofdzakelijk versch, maar overigens wordt de elft ook gezouten en gerookt. In de Rijnsteden en Dusseldorp niet het minst is het altijd een gebeurtenis van gewicht, als de eerste elft aan de markt komt. In de restauraties worden bijzondere elftmalen aangericht, waarbij men niet verzuimt te zorgen dat het vischje zwemmen kan, en ook in de gezinnen is de elft een geliefkoosde schotel.

de stichtingen van don bosco.
Don Rua, opvolger van Don Bosco.