De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 280]

Bij de Platen.

Roovers in de woestijn. -

Een tocht door de woestijn mag nu juist geen pleizierreisje heeten. Onder een verschroeiende zon door het heete woestijnzand te stappen, dat, nu en dan door felle, verstikkende winden opgewoeld, den zwerver als een brandend stof in de oogen waait, is op zich zelf reeds een ware penitentie. Daarbij komen dan nog de gevaren van wilde dieren en... van de roovers, die de niets vermoedende karavaan van uit hun spelonken beloeren, om zich eensklaps op de zwaar beladen kameelen te storten, hun berijders te dooden of uitgeschud aan den weg te laten liggen en de lastdieren met hun kostbare bepakking als goeden buit weg te voeren.

De karavaan op de aangrijpende schilderij van Corrodi schijnt zonder argwaan de rots te naderen, waarachter de roovers zich verscholen houden. Wellicht begroeten de reizigers, die een dagenlangen tocht onder de gloeiende zon achter zich hebben, met blijdschap de schaduw, hun door het gebergte geboden, en stellen zij zich voor in een koele spelonk een aangenamen dag van rust en verpoozing door te brengen. Het welige groen, waarmee de rotshelling bewassen is, voorspelt hun reeds van verre een frissche en lommerrijke schuilplaats.

Helaas! juist in die bergspelonk wachten hen hun onverzoenlijkste vijanden af. Als bloedgierige hyena's loeren de roovers op hun weerlooze prooi. Reeds laden en vellen zij de geweren, gereed om, zoodra de reizigers tot onder de vooruitstekende rotspunt gekomen zijn, hun een kogel in het hart te jagen. Waar de ongelukkigen rust en verkwikking verwachtten, daar verbeidt hen verraderlijk de dood.

Van den regen in den drop. -

Dat valt den brutalen appelendief niet mee! Op weg naar school, achtte hij de kans schoon om in het voorbijgaan den boomgaard te plunderen, die hem al zoo menigmaal door zijn blozende appelen had aangelokt. En reeds was hij ijverig bezig zijn zakken en zijn schooltasch tot berstens toe met de sappige vruchten te vullen, toen eensklaps de eigenaar toeschoot om tegen deze onbeschaamde aanranding van zijn goed op gevoelige manier te protesteeren. Dat was nog zoo erg niet: onze bengel had hem intijds in de gaten en wachtte de tuchtiging niet af. Even handig als hij zich toegang had weten te verschaffen tot het verboden gebied, even rap zou hij ook nu weten te vluchten. De schuttingmuur was niet hoog, en in een wip zou hij er over zijn, maar o wee! daar raakte hij van den regen in den drop! Juist wilde hij zich aan de buitenzijde langs den muur neerlaten, toen het woedend geblaf van een waakhond, aan dien kant vastgelegd, hem tot zijn schrik deed begrijpen dat dit niet raadzaam was. Krampachtig klemt hij zich daarom aan den rand van den muur vast: hij is gevangen en aan de genade van zijn achtervolger overgeleverd.