De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 273]

[Nummer 35]

roovers in de woestijn, naar de schilderij van h. corrodi.

[p. 274]

De dochter van den fabrikant
door J. Vesters Jr.

XX.

Er heerschte een levendig en vroolijk gewoel aan boord der Zoutman, die de ruime reede van Batavia binnenstoomde. Allen, passagiers en matrozen, waren even verlangend, de hoofdstad van Nederlandsch Oost-Indië te betreden, die zich met haar tallooze villa's, haar moestuinen en rijstvelden, als een bont, kleurrijk panorama voor hun verbaasden blik ontrolde. Uiterlijk kalm, maar inwendig door honderden aandoeningen en gewaarwordingen geschokt, stond een jonkman van vijf en twintig jaren, het oog onafgewend op het landschap vóór hem gericht, op het dek.

Geeft de zee haar offers terug en herrijzen de dooden uit hun graf?

Het scheen zoo, want de jonkman, die met over de borst gekruiste armen onbeweeglijk landwaarts staarde, was Dirk Joosten. Wel zag hij er bleek en vermoeid uit, maar overigens getuigden de tinteling in zijn oog en de vastberaden trek om den mond van de oude energie en veerkracht.

In de verte zag hij reeds de beide havenhoofden, die een eind in de zee vooruitsteken, als twee machtige steenen reuzen oprijzen, die minachtend het geweld der golven tarten, en een aantal vlugge prauwen, met rappe Maleiers bemand, op het vaartuig afkomen, om de passagiers der Zoutman, die wegens de geringe diepte van het vaarwater de binnenreede niet kon instevenen, naar den Boom over te varen. Weldra hadden zij het trotsche zeeschip bereikt; touwladders werden afgelaten, in twee, drie sprongen was Dirk beneden en bevond zich het eerst van allen in een der prauwen, die, zoodra zij gevuld was, met behulp der roeispanen, door krachtige handen gehanteerd, pijlsnel over den waterspiegel gleed. Nauwelijks was het bootje aan een der palen vastgemeerd, of Dirk sprong met een gevoel, zooals de kruisvaarders bij het aanschouwen der H. Stad moeten ondervonden hebben, aan land. Goddank! het doel der reis was bereikt!

Toch bleef hij, getroffen door het vreemde en geheel nieuwe zijner omgeving, een oogenblik staan en aanschouwde het woelige tooneel om zich heen. Lieden van allerlei landaard en kleur bewogen zich bont dooreen: vlugge Maleiers, sluwe Chineezen, statige Arabieren en tusschen hen de Europeanen, die voelen dat zij hier de meester zijn.

Terwijl hij daar zoo nog stond, als verloren in die dichte woeling van menschen, schoot een jonge Maleier, met vurige oogen en zwart kroeshaar, op hem toe en sprak hem in het Maleisch aan. Maar bemerkende, dat de jonge man hem niet begreep, vroeg hij in gebroken Hollandsch: ‘Toewan, rijtuig neem?’

Die vraag wekte den jonkman uit zijn overpeinzingen en maakte een einde aan zijn besluiteloosheid.

‘Kan je mij naar mijnheer Van Son brengen, te Molenvliet?’ vroeg hij, met gretigen blik den jongen Maleier het antwoord uit den mond kijkend.

‘Toewan Van Son,’ zei de Maleier, ‘een heel eind.... Stap in!’

Weldra reed het voertuig over den harden grindweg en Dirk had gedurende den langen rit allen tijd om de heele omgeving op te nemen, maar nu had hij geen oog, noch voor de bochtige, schilderachtige straten van het oude Batavia, noch voor de moderne paleizen en villa's der nieuwe stad, noch voor de palmen, klapperboomen, dadels en andere reuzen uit de plantenwereld. Hij was geheel met het denkbeeld vervuld, dat hij weldra den heer Van Son zien zou. Hoe zou deze hem ontvangen? Hij was altijd een goed vriend zijns vaders geweest, maar veel meer wist hij er niet van. Hij had hem geschreven, dat hij met de mail zou aankomen, en zelfs het antwoord daarop niet afgewacht, niet twijfelend of de heer Van Son zou hem met open armen ontvangen. Zou dit nu ook inderdaad het geval zijn? Een wonderlijk gevoel beklemde hem op eens de borst: indien zijn verwachting eens bedrogen werd, indien Van Son verklaarde, niets voor hem te kunnen doen? Wat dan te doen? Hij durfde er niet verder over nadenken; hij hoopte slechts, dat God ten laatste medelijden met hem zou hebben.

Eindelijk, na een langen, vermoeienden rit, met de gloeiende zonnestralen boven zich, hield het rijtuig stil. Dirk stapte haastig uit en keek een oogenblik verbaasd om zich heen. Voor een prachtige villa, met veel smaak gebouwd, bevond zich een sierlijk aangelegde tuin, waar palmen, tamarinden en waringins in groepen geschaard stonden, als soldaten in het gelid. IJlings liep Dirk den tuin door, hij had haast, te weten wat zijn lot zijn zou. Hij kwam weldra bij een pendoppo of open gaanderij aan, besteeg een drietal trappen en bevond zich op een gladden, marmeren vloer, waar hem weldra een Chinees te gemoet trad.

‘Kan ik mijnheer Van Son spreken?’ vroeg Dirk gejaagd, met een hevige hartklopping.

De Chinees schudde bedenkelijk het gestaarte hoofd. ‘Toewan Van Son ziek,’ antwoordde hij, ‘kan niemand spreken.’

Als door den donder getroffen, staarde Dirk den zoon van het Hemelsche Rijk aan. Moest dat nu het einde zijn? Had hij daarom de reis ondernomen en zooveel doorstaan, om nu den man, van wien zijn toekomst afhing, in zulk een toestand aan te treffen? Dirk begreep, dat er in de gegeven omstandigheden geen mogelijkheid zou zijn, den heer Van Son te zien. Wat moest hij doen? Nog stond hij daar, in gepeins naar den vloer starend, terwijl de Chinees hem onverschillig aanzag, toen een jonge dame, deftig gekleed maar wier trekken verdriet verrieden, de pendoppo binnentrad. De Chinees ging naar haar toe en deelde haar het verlangen van den vreemdeling mee.

‘Het spijt me, mijnheer,’ zei ze, op Dirk toetredend, ‘maar papa is ziek, en u begrijpt...’

Dirks, wiens keel bijna was toegeschroefd, kon niet antwoorden. Hij bleef zoo bedremmeld staan, en er sprak een zoo groote teleurstelling uit zijn trekken, dat de jonge dame medelijden met hem kreeg. ‘Hebt u papa wat te vragen? Misschien kan ik de boodschap dan wel overbrengen.’

‘Als u zoo goed wilde zijn,’ zei Dirk, met een uitdrukking van zooveel dankbaarheid in de oogen, dat de jonge dame er door getroffen werd. ‘Ik ben Dirk Joosten uit Holland en...’

‘Dirk Joosten uit Holland?’ herhaalde het jonge meisje levendig.

‘Heeft mijnheer uw vader soms over mij gesproken?’ hernam Dirk, die hoop begon te krijgen, dat de zieke misschien nog den tijd had gehad om een gunstige beschikking te zijnen opzichte te nemen.

‘Gesproken juist niet, mijnheer, maar als hij ijlt noemt hij onophoudelijk uw naam. Wanneer hij helder van geest is en ik hem vraag wat dat te beteekenen heeft, zegt hij, zich er niets meer van te herinneren.’

Dirk wist niet, wat hij hiervan denken moest, en niet wetend, wat daarop te antwoorden, bewaarde hij het stilzwijgen. Het jonge meisje deed een oogenblik hetzelfde; ze overlegde blijkbaar wat haar te doen stond. ‘Mijnheer, neem u een oogenblik plaats,’ zei ze ten slotte, ‘ik zal even naar papa gaan zien en indien hij wel is, zal ik hem zeggen, dat u hier zijt.’

Na een lichte nijging met het hoofd snelde ze de pendoppo uit, Dirk alleen met zijn gedachten achterlatend. Hij had een gevoel van bittere teleurstelling. Hoe, alles had hij doorstaan, letterlijk alles, maanden en maanden waren verloopen, zonder dat hij zijn doel een schrede nader was gekomen, en nu hij met moed en opgewektheid wilde beginnen, trof hem een nieuwe, de zwaarste slag. De heer Van Son, van wien zijn lot afhing, was ziek. Zijn heele luchtkasteel stortte bij deze gedachte ineen. Zou hij dan tot het einde toe teleurstelling op teleurstelling moeten ondervinden? Zou dan nooit het doel zijner wenschen bereikt kunnen worden? Zou hij veroordeeld zijn, met hangend hoofd naar het vaderland terug te keeren, zonder iets gedaan te hebben? Heete tranen van machteloosheid kwamen in zijn oogen op. Een oogenblik later evenwel sprak hij zich weer moed in; mijnheer Van Son kon genezen, hij had misschien reeds een betrekking voor hem bestemd. Maar wat beteekende toch, dat hij in zijn ijlen onophoudelijk zijn naam genoemd had? Nog dacht hij hierover na, zonder er een verklaring voor te kunnen vinden, toen de jonge dame gejaagd, maar blijkbaar moeite doende om zich te beheerschen, de pendoppo binnentrad.

‘Papa wenscht u te spreken, mijnheer,’ zei ze, ‘onmiddellijk.’

‘Hoe is het met zijn toestand?’ vroeg Dirk, zonder op haar ontroering acht te geven, zoo aangenaam was hij door deze tijding verrast.

Het jonge meisje haalde treurig, hoofdschuddend de schouders op. ‘Ik weet het niet, ik vrees het ergste, maar hij wil u zien. Nauwelijks noemde ik uw naam, of, verdoofd als hij was, richtte hij zich aanstonds op en zei mij, u dadelijk bij hem te brengen.’

Dirk begreep er niets van, hoe Van Son zoo opgewonden kon zijn alleen op het hooren van zijn naam. Hij had evenwel geen tijd, om hierover rijpelijk na te denken, want, veel meer gejaagd dan ze wilde laten blijken, verzocht de jonge dame hem, haar te volgen. Toen zij de deur van het ziekvertrek bereikt hadden, lei ze zacht haar hand op zijn arm en fluisterde, hem smeekend aanziende: ‘Papa is buitengewoon opgewonden. Ik weet niet wat hij van u hebben moet, maar wat ik u bidden mag, heb medelijden met hem en met mij.’

Op het hooren van die woorden en meer nog op het zien van dien blik, waarin zooveel onrust en angst school, keek Dirk haar verbaasd aan. Alles werd hem meer en meer een raadsel. Hoe! moest hij medelijden hebben met dien vermogenden man, wiens voorspraak en bescherming hij wilde komen afsmeeken? Welk geheim school daar toch achter? Nog geheel ontroerd, begreep hij toch, dat hij iets moest doen, om het sidderende meisje gerust te stellen, dat hem smeekend bleef aanzien.

‘Juffrouw, ik weet niet, wat mijnheer uw vader van mij wil, maar u kan er op rekenen, dat ik geheel aan uw verlangen zal voldoen.’

Een dankbare blik loonde hem voor deze woorden. Ze ontsloot de deur, liet Dirk binnengaan en trok ze daarna zonder geraas te maken weer achter hem toe. Dirk moest zich eerst eenigermate aan de schemering gewennen, die in de kamer heerschte, daar de zonnewarmte door gespannen zeilen werd buiten gehouden. Ook beving hem een gevoel van beklemdheid, zonder zelf te weten, waaraan hij dat moest toeschrijven.

‘Kom nader, mijnheer,’ klonk hem nu een zwakke stem uit een hoek der kamer, waar een gemakkelijk rustbed was opgericht, in de ooren. Dirk naderde het bed, waarop een uitgeteerde gestalte, met de schaduw van den dood reeds in de oogen, lag uitgestrekt.

‘Het spijt mij zeer, mijnheer, u in zulk een toestand aan te treffen,’ zei Dirk, met een medelijdenden blik op den man, die zooveel geleden had, blijkbaar nog meer naar de ziel dan naar het lichaam.

De heer Van Son schudde het hoofd. ‘Ik had niet gedacht, u nog levend te zullen zien, ik dacht dat gij dood waart.’ klonk het nauw hoorbaar uit den mond van den zieke, die tevergeefs poogde zich op te heffen, en eerst door Dirk geholpen, daarin slaagde.

‘Ja, als door een wonder ben ik den dood ontkomen,’ antwoorde Dirk.

[p. 275]

‘Gij zult mij dat straks vertellen,’ hernam Van Son, ‘maar laat mij eerst uitspreken. Kom dicht bij mij, heel dicht, ik heb u een bekentenis te doen. Zoo, nu is het goed. Neen, neem mijn hand niet, ze is niet waard door u gedrukt te worden.’

Verbaasd staarde Dirk den heer Van Son aan. Was deze weer aan het ijlen, of had hij zelf het verstand verloren? De jonkman voelde zich onder den invloed komen van de meest tegenstrijdige gewaarwordingen. Het werd hem zoo zonderling te moede bij dien ijlenden zieke.

‘Ge ziet mij verbaasd aan,’ hernam de zieke, die moeite deed om luider te spreken, ‘maar gij zult mij verachten, als gij weet wat ik gedaan heb. O 't is verschrikkelijk! 't is verschrikkelijk!’ barstte hij uit, het gelaat met de handen bedekkend.

‘Neen, nooit!’ zei Dirk met warmte, ‘nooit!’

‘Ik verdien het,’ fluisterde Van Son, en daarna zich inspannend, om het hooge woord te zeggen, dat er nog maar niet uit wilde, voegde hij er haastig bij: ‘Ik was het, die voor tien jaar uw vader bestal, ik was schuld, dat....’

Meer kon hij niet zeggen, uitgeput viel hij achterover.

‘Gij!’ had Dirk in de hoogste verbazing uitgeroepen, terwijl hij van afschuw een stap achteruit deed, maar daarop ziende, hoe de zieke aan de geweldigste overspanning ter prooi was, trad hij op het bed toe, greep een glas limonade, dat op een tafeltje stond, en bracht het den heer Van Son aan de lippen.

Als had een adder hem gestoken, sprong deze plotseling overeind, maakte een afwerend gebaard met de hand en stamelde: ‘Neen, neen, gij veracht mij, gij haat mij!’

‘Neen, mijnheer, ik haat u niet,’ zei Dirk, die nog niet van zijn verbazing bekomen was, doch om het verzoek van het jonge meisje dacht, medelijden met haar vader te hebben. ‘Maar de koorts doet u ijlen, het kan niet zijn, gij zoudt....’

‘Het is zoo, en wanneer gij luisteren wilt, zal ik u alles verhalen. Neen, schud uw hoofd niet, denk niet, dat de koorts mij doet ijlen. Ik ben wel bij zinnen, en nu ik voel dat ik sterven ga, zie ik eerst de grootte van mijn misdaad in.’

‘Maar zal het u niet vermoeien?’ vroeg Dirk, die medelijden had met den man, die, door wroeging gekweld, onrustig over zijn legerstede heen en weer schoof.

‘Hebt gij nog medelijden met me?’ vroeg Van Son, ‘met mij, die geen medelijden heb gehad met uw vader, met den man, die uw moeder en u tot den bedelstraf heeft gebracht? Is het waar, zoudt ge me kunnen vergeven? Ik zal mijn misdaad goed maken; al wat ik heb, behoort u toe. Vergeeft ge mij?’ Smeekend vouwde de zieke de ivoorfijne witte vingeren, als was zoo doorschijnend, en richtte op den jonkman een blik vol wroeging en hoop.

‘Ik vergeef u, alles, alles,’ zei Dirk. ‘Houd u nu kalm, denk er niet meer aan.’

‘Er niet aan denken? Ik moet er aan denken; al jaren heeft mij deze gedachte vervolgd. Laat mij u alles zeggen, alles nog eens opbiechten, zooals ik het den priester gedaan heb, die mij in den naam van God vergeving schonk, en wanneer gij alles weet, herhaal dan nog eenmaal, dat gij mij vergeeft, dan zal ik tevreden sterven.’

Dirk was zoo getroffen door hetgeen hij gehoord had, het klonk hem alles als in een droom, de smeekende blik van den zieke roerde hem zoo, dat hij geen woord kon uitbrengen en alleen nogmaals zijn hand drukte, om hem te verzekeren, dat geen haat of wrok hem bezielde.

‘Het zal nu ruim tien jaar geleden zijn,’ begon mijnheer Van Son. ‘Ik was rijk geweest, maar had gespeculeerd en alles verloren. Uw vader was een vermogend man, ik was zijn beste vriend, ik wist wat hij bezat en waar zijn geld verborgen was. Langzamerhand rijpte bij mij het plan uw vader te bestelen, want ik miste den moed, door werken mijn fortuin te herstellen. In het begin wierp ik die gedachte met afschuw van mij af, maar zachtjes aan werd ze sterker en ten slotte besloot ik, mijn opzet ten uitvoer te brengen.’

Hier hield hij van vermoeienis een oogenblik op. Een droge, scherpe kuch belette hem voort te gaan. Dirk drukte zijn hand, maar kon geen woord zeggen. Met zichtbare inspanning vervolgde Van Son: ‘Ik had een medeplichtige, iemand, die als ik zijn geld verloren had en niet voor een misdaad terugdeinsde, Van Meeren.’

‘Ik had het wel gedacht,’ mompelde Dirk, maar zoo zacht, dat de zieke het niet kon hooren.

‘Wij besloten tot de misdaad, maar wij hadden iemand noodig, die het inbrekersvak verstond en die even gewetenloos was als wij. Wij vonden dien in Van Breugel.’

‘Van Breugel!’ herhaalde Dirk, de hand van den zieke loslatende, ‘die schurk...’

‘Ja, ik weet wat gij bedoelt, de man, die u op uw reis hierheen overboord wierp..’

‘Hoe, gij weet dat? Gij hebt hem toch niet?...’

‘Neen, neen, dat niet,’ zei de zieke, met een afwerend gebaar, ‘die misdaad heb ik niet op mijn geweten. Ik bezweer het u, dat was mijn schuld niet. De ellendeling deed het op eigen hand, ik wist er niets van, niets!’

‘Ik geloof u,’ zei Dirk, opnieuw de hand van Van Son in de zijne nemend.

‘Wij pleegden de misdaad en deelden het geld,’ vervolgde de zieke zijn bekentenis. ‘Wij waren beiden rijk, Van Meeren en ik, en Van Breugel hadden wij met een groote som gelds het zwijgen opgelegd. Van Meeren keerde naar het vaderland terug, ik bleef hier. Ik was rijk, ik verdiende veel geld met wat ik gestolen had. Het scheen in het begin, alsof er zegen op rustte. Iedereen noemde mij gelukkig, en toch, ik was diep rampzalig. Eerst stierf uw vader, heel spoedig, van hartzeer; dat was mijn eerste straf. Toen verloor ik mijn vrouw en mijn twee zonen; ik zag daarin een nieuwe straf van God, maar toch kon ik er niet toe komen, boete te doen en mijn misdrijf goed te maken. Alleen een dochter bleef mij over. Haar ten minste wilde ik gelukkig maken, haar van alles volop laten ge[nie]ten, een schitterend huwelijk doen sluiten. Als wist ze, dat mijn rijkdom de vrucht was van een misdaad, wees ze alles van de hand. Als begreep ze, dat er boete moest gedaan worden, wilde ze religieuze worden. Ik heb er mij steeds tegen verzet; nu zal ze gaan, als ik dood ben, om voor de rust van mijn ziel te bidden.’

Vermoeid van het spreken, hield Van Son een oogenblik op. Hij zag Dirk aan, maar las in diens blik niets dan medelijden. ‘Ik ben bijna klaar,’ vervolgde hij. ‘De wroeging liet mij, nadat de misdaad gepleegd was, geen oogenblik rust. In het begin poogde ik er mij door vermaken en verstrooiing over heen te zetten; maar toen mijn vrouw en zonen mij waren ontnomen, werd ze hoe langer hoe sterker. Het was evenwel nog geen berouw. Valsche schaamte weerhield mij boete te doen voor mijn misdrijf. Van den anderen kant liet zich de stem van mijn geweten steeds luider hooren. In dien toestand ontving ik den brief, waarin ge mij meedeeldet, dat ge naar hier wildet komen en fortuin maken, en ook een van Van Meeren, waarin hij me schreef, dat de portefeuille in uw handen was. Ik had het vaste voornemen, u te helpen, ik wilde althans gedeeltelijk mijn schuld goedmaken. De Maarten Tromp kwam aan, maar gij niet. Een dag later kwam Van Breugel bij me. Al dikwijls had hij mij geld afgeperst, door mij te dreigen mij bij de justitie te zullen aanklagen. Hij was in het bezit van de portefeuille uws vaders, maar vertelde in het begin niet, hoe hij er aan gekomen was. Hij vroeg voor hoeveel ik ze hebben wilde. Kocht ik ze niet, dan zou hij ze met een begeleidend briefje naar den procureur-generaal sturen. Ik begreep zijn bedoeling, ik achtte hem er toe in staat, ik kocht ze hem dus af voor een groote som gelds. Daarna vertelde mij de ellendeling, dat hij met u op de Maarten Tromp was geweest, dat hij u over boord geworpen had; nu hadden wij niets meer van u te vreezen. Ook voor deze misdaad wilde de ellendeling geld hebben. Wat moest ik doen? Ik was in zijn macht.’

‘Arme, arme man,’ fluisterde Dirk, ‘wat hebt gij geleden!’

‘Vergeeft ge mij?’ vroeg de zieke, nog eenmaal smeekend de handen vouwend. ‘Kunt ge mij ook nu nog vergeven?’

‘Alles, alles!’ herhaalde Dirk, voor het bed op de knieën zinkend.

De oogen van den zieke werden door een helderen glans verlevendigd en er kwam een blosje op zijn magere wangen. ‘Ik dank u, nu kan ik in vrede sterven.’

Hij sloot de oogen, een oogenblik later opende hij ze weer en zag den jonkman geruimen tijd aan. ‘Ik zal het niet lang meer maken, ik voel het, en ik heb u nog veel te zeggen, heel veel..’

‘Rust nu wat uit, gij zijt te vermoeid, het mat u te veel af,’ zei Dirk; ‘dan kunnen wij straks verder praten. Vindt u het goed?’

‘Ge blijft immers hier? Ge verlaat me toch niet?’ vroeg de zieke met angstige stem. ‘Ik zal Jeannette zeggen, dat ze een kamer voor u in orde laat brengen. Alles hier in huis behoort u toe. Ge zult wel vermoeid zijn, ge kunt dan uitrusten en wat gebruiken, en straks kom je nog eens bij me, zal je? Er zijn brieven voor u gekomen,’ zei hij plotseling, ‘ik heb daar niet eerder aan gedacht; ‘gij zult wel verlangend zijn ze te lezen. Jeannette zal ze u geven, ook de portefeuille en een pakje, dat je moet inzien. Het was voor uw moeder bestemd, indien ik u niet gesproken had. Straks zult ge mij ook vertellen, hoe ge gered zijt. Rust nu wat uit,’ zei hij, hijgend en uitgeput van vermoeienis. ‘Wanneer ge even belt, zal mijn dochter komen en zal ik haar zeggen, wat ze doen moet.’

Een oogenblik later trad deze de kamer binnen, ongerust over het lange gesprek, dat de vreemde met haar vader gevoerd had. Ze snelde naar zijn legerstede toe en vroeg: ‘Hoe gevoelt ge u, papa?’

‘Best kind, veel beter,’ zei hij, met een glimlach, als ze in langen tijd niet meer op zijn gelaat gezien had, ‘ik ben blij, dat ik mijnheer Joosten gesproken heb. Neem nu even den sleutel van de brandkast en geef mijnheer de brieven, die voor hem gekomen zijn, en het verzegelde pakje, dat er bij ligt. Zorg verder, dat hij een kamer krijgt en dat het hem aan niets ontbreekt. Hij zal voorloopig onze gast zijn; niet waar, mijnheer Joosten?’

Dirk knikte bevestigend en drukte hem de hand.

‘Tot strakjes dus.’ fluisterde hij. Daarna trok hij zijn doch[t]e[r] naar zich toe. ‘Ik ben nu zoo gelukkig, kind, zoo tevreden. En als ik dood ben, zal je als religieuze veel voor mij bidden, niet waar Jeannette?’

‘U zal niet dood gaan, papa, u zal wel beter worden, als ge u nu maar kalm houdt.’

Hij schudde het hoofd. ‘Neen, kind, dat zal ik niet, ik zal gauw sterven, maar dat is niets, ik ben nu zoo gelukkig.... door mijnheer Joosten.’

Toen het jonge meisje met den jonkman de kamer verlaten had, drukte ze hem de hand en zei: ‘Ik dank u, mijnheer, u hebt papa zoo gelukkig gemaakt; ik dank u.’

Dirk kon niet antwoorden, zijn hart was tot overloopens toe vol.

(Wordt vervolgd)