De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Echte liefhebbers. -

Een typisch groepje, die bejaarde stamgasten met grijze hoofden, ernstig verdiept in het spel, dat hun grootste liefhebberij is en waaraan zij zich dan ook, avond aan avond, naar hartelust overgeven. De rest interesseert hen weinig meer op hun ouden dag. Zij laten den hartstochtelijken politiker graag zijn krant en den verderen gasten het gebabbel over de nieuwtjes van den dag, het biljart of wat hen overigens in het koffiehuis mag aantrekken. Als zij, in hun geliefkoosd hoekje, zich maar met de kaart kunnen bezighouden, verlangen ze niets meer. Een sigaar en een pot bier willen ze er nog wel bij hebben; maar dikwijls toch vergeten zij die nog in het vuur van het spel.

De oude heer die juist zal uitspelen, zet al zijn gedachten op de kaart, die hij trekken zal, als hing er dood en leven van af. De ander wacht bedaard wat hij zal uitspelen: hij is blijkbaar zeker van zijn zaak, terwijl de derde bedenkelijk zijn kaarten bestudeert. Een vierde man heeft zich belangstellend bij het groepje neergezet, en slaat den loop van het spel gade, nu en dan, zwijgend, een oogje werpend in de kaarten der spelers.

De man met de krant ziet ook even naar de hartstochtelijke liefhebbers om. Hij vraagt zich misschien af wat voor aardigheid er steken kan in dat eeuwig door elkaar schudden en weer zorgvuldig uitkippen van dezelfde kaarten. Maar de spelers, van hun kant, hebben evenveel recht om te vragen, wat er nu eigenlijk voor genot in schuilt, gestadig met den neus in de kranten te zitten en zich in het politiek geharrewar te verdiepen. Elk zijn meug, zegt de boer.

Oude herinneringen. -

Schept de jeugd behagen in het vormen van droombeelden voor de toekomst, de ouderdom daarentegen vermeit zich in herinneringen aan het verleden. Van de toekomst heeft de oude vrouw op ons treffend tafereel niets meer te verwachten, althans niet voor haar zelve. Zij leeft nog alleen in haar kleindochter, het onervaren argelooze kind, dat hoopvol het leven tegemoetziet. Met zachten weemoed blikt zij het meisje in de schuldelooze oogen; zij leest er de blijde verwachtingen der jeugd, en bedenkt, hoe die helaas, maar al te vaak zullen worden teleurgesteld Zij wil het kind ongemerkt daarop voorbereiden door wijze lessen, die zij put uit haar oude herinneringen. Vol vertrouwen in haar verstandige leiding, vol eerbied voor de rijke levenservaring der voortreffelijke vrouw, innig dankbaar voor haar liefdevolle toewijding, ziet het jonge meisje tot de oude grootmoeder op. Grijsheid en jeugd vormen hier, in haar treffende tegenstelling en nauwe wederkeerige betrekking, een bevallig tafereel.

De eerste sneeuw. -

Dat is een verassing voor de dartele, speelsche diertjes! De heele lucht vol fladderende, witte vogeltjes, die zachtjes ronddwarrelen en zich zoo maar kalmpjes laten vangen! Links en rechts slaan de katjes de fijngeklauwde pootjes uit. Maar voor tien, twintig van de dansende vlokjes, die zij aldus in de vlucht grijpen, suizelen er wel duizend andere neer. Er is geen bijhouden aan! De brutale vogeltjes zetten zich op hun rug, op hun kop, op hun neus, dat zij het uitproesten! Neen! maar dat is om tureluursch te worden. Onze katjes weten niet hoe zij het hebben, en.... leveren in hun koddige bewegingen den rappen schilder de modellen voor een guitig tafereeltje.