De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Door sneeuw en ijs. -

Dat gaat er lustig van door, ondanks de mulle sneeuw, die den toch al ongebaanden weg totaal onkenbaar maakt. De rappe bestuurder der slee legt de zweep over de paarden en de forsche dieren draven over de sneeuwvlakte dat de witte wolken dwarrelend onder hun hoeven opstuiven. De beide meisjes in de slee hebben blijkbaar plezier in de wilde vaart, waarmee de jonkman, haar broer allicht, haar dacht te kunnen plagen. Al houden zij, in voorgewenden schrik, zich angstig aan elkaar vast en laten nu en dan, als de slee een al te woesten ruk krijgt, een gilletje hooren, toch kunnen ze eigenlijk van de pret haar lachen niet houden. Het zijn dan ook jonge dames, die er tegen kunnen, fiksche deernen, zooals alleen die ruwe onherbergzame streken er opleveren. Bovendien zitten ze warm genoeg ingebakerd om van de kou geen hinder te hebben,

De reis is blijkbaar een pleziertochtje: waarschijnlijk zijn ze op weg naar de een of andere afgelegen hoeve, waar feest gevierd moet worden, en het vooruitzicht van de pret, die haar daar wacht, is wel geschikt om haar over de vermoeienissen of ongemakken, die de lange sledevaart mocht opleveren, vroolijk te doen heenstappen.

Winteravond. -

Minder vroolijk ziet er dit tafereeltje uit, al verplaatst het ons in een minder woeste en moer bewoonde streek. Het is een nevelige, griezelig koude winteravond. Geen sterveling ontmoet men op den eenzamen weg met zijn kale, dorre boomen. De menschen houden zich schuil in hun warme woningen, waaruit de rook opstijgt. Alleen de boerenkar, die hortend over de hard bevroren sneeuwklonters van den weg voortrolt, brengt een beetje levendigheid in het landschap De luitjes, die er in zitten, zullen, bij den aanblik der stil onder de sneeuw weggedoken hoeve, die zij voorbijrijden, ook wel naar huis verlangen, zoo goed als de paarden, wien de lucht van den stal in den neus komt.

De vrek. -

de vrek, naar de schilderij van l. zumbusch.

Dit heerschap hoeft zeker geen last van de kou te hebben, want hij zit er warmpjes in, getuige de welgevulde kist, waarin hij zijn schatten bewaart en die geopend voor hem staat. En toch is het den ouden man blijkbaar koud om het hart; dat komt omdat bij zijn gemoed heeft gesloten voor het verwarmende gevoel der naastenliefde, zoodat alleen de ijskoude zelfzucht er in wonen kan. De vrek denkt alleen om zich zelf, om de bewaring en vermeerdering van zijn schatten, die hem toch nutteloos zijn, daar hij het niet over zich verkrijgen kan, ze te gebruiken. Angstvallig rekent hij nog na in zijn boek, hoe hij van dit of dat kapitaal eenige percenten meer woekerrente kan trekken, en terwijl hij zich afpijnigt om een ellendige handvol geld, verwaarloost en verkwist hij den kostelijksten schat, die den mensch geschonken is, zijn levensgeluk en zijn aanspraak op de eindelooze zaligheid hiernamaals. 't Is of de raaf, dien de schilder van ons tafereeltje, als zinnebeeld der schraapzucht, op de leuning van den hoogen ouden stoel geplaatst heeft, met krassend geluid de dwaasheid van zijn meester bespot.