De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Onverwachte hulp.

Er was veel ijs in de Oostzee tegen het einde van het jaar 1876; wij hoopten tegen Kerstmis in Engeland te zijn. Aldus verhaalt een reiziger. Het was helder en mooi weer, en de opperbootsman kwam in de scheepskeuken zijn handen wat warmen. Hij stopte zijn pijpje en zich tot eenige der aanwezige passagiers wendende, zei hij:

‘U meende gisteren, dat u al heel wat hoorde van dien snaak, die daar heimelijk op het schip was gekomen, maar ik heb het nog wel eens anders beleefd.

Het zal een jaar of zes geleden zijn, dat ik kwartiermeester was op een stoomschip, De Zebra genaamd, dat te Calcutta voor anker lag en lading voor Glasgow had ingenomen.

De stoomer verliet des avonds Calcutta en dreef stroomafwaarts; de kapitein bromde als een beer, daar hij, zooals hij zeide, vijf man te veel aan boord had. Drie daarvan waren leren en deze waren van plan te Londonderry heimelijk het schip te verlaten.

De loodsen hadden wij afgezet, de nachtpost was uitgezet en de stoomer dreef lustig door de golf van Bengalen den Indischen Oceaan in, toen zich eensklaps een alarmgeschreeuw deed hooren; de opperbootsman kwam naar de kapiteinskajuit en had een jongen van een jaar of zeventien bij zijn kraag.

‘Ik hoorde leven in het stuurboordsruim, kapitein,’ zei de man, ‘ik ging zien en vond er dezen bengel.’

‘Ik verzocht om er uit te mogen komen, mijnheer,’ zei de knaap onbeschroomd. ‘Ik wilde heimelijk gratis den overtocht meemaken, doch ik versta het scheepshandwerk en kan en wil werken. Ik verzocht u om mij mede te nemen, maar het werd mij geweigerd en nu had ik mij stilletjes verborgen. Ik wil naar Magherafelt bij Londonderry, waar mijn moeder woont. Ik verlang geen loon, maar wilt gij mij voor de overvaart laten werken, dan zal u er geen schade bij hebben.’

Onze kapitein was een hardvochtig man en zich tot mij wendende, zei hij:

‘Kwartiermeester, leg dien vlegel voor vannacht de boeien aan. Morgen zal ik zien wat er met hem gebeuren moet. Als hij niet over boord gaat, moet hij mee naar Glasgow en mag te Londonderry niet aan land.’

Het smartte mij voor den jongen, maar ik moest gehoorzamen en spoedig lag hij aan handen en voeten geboeid. Hij was vreeselijk beangstigd en daar ik 's nachts de wacht had, ging ik hem opzoeken en troosten. Het was vier uur in den morgen, toen ik met een maat, die hem ook wilde zien, naar hem toeging.

‘Nu, mijn jongen,’ zei ik hem, ‘vertel ons nu eens, hoe het is gekomen, dat gij u hier hebt verborgen en waarom gij niet liever met een zeilschip zijt gegaan, als gij naar uw moeder wilt?’

‘Ach heer,’ riep de jongen, met tranen in de oogen uit, ‘dan was ik te laat gekomen en zou zij ongetwijfeld al in een armenhuis zijn gegaan. Vóór twee jaren liep ik van huis weg en ging on het schip, daar ik de oudste ben van ons drieën en moeder ons niet kon onderhouden. Nu en dan stuurde ik haar geld en van tijd tot tijd schreef zij mij een brief, maar wij hebben elkaar al dien tijd niet meer gezien. Eergisteren ontving ik een brief, waarin moeder mij meldde dat mijn zusje gestorven is. Haar begrafenis heeft veel geld gekost en nu heeft moeder geen geld meer om het pachtgeld te betalen en zal men haar naar het armenhuis brengen. Ik heb vijftien pond gespaard en wil haar die nu zelf brengen. Ik wenschte nu wel, dat ik haar dat geld had overgestuurd, als de kapitein mij medeneemt naar Glasgow. Maar misschien kan ik het haar nog wel van daar uit per post zenden.’

Mijn gezel liepen de tranen over de wangen en mijn oogen begonnen ook te schemeren.

‘Je hoofd maar niet laten zakken, mijn jongen,’ zei de maat, ‘ik zal wel eens een woordje praten met den kapitein.’

[p. 191]

Daarop gingen wij den kapitein verslag geven. Deze bedacht zich een oogenblik en zei toen, op een toon, die niet veel goeds deed vermoeden: ‘Ik zie niet in, wat mij dat alles aangaat; ik heb volk genoeg aan boord, ik wil geen man meer. Maar een passagier kunnen wij nog wel gebruiken. Hij moet dan zijn reis tot Londonderry maar met zijn 15 pond betalen. Ik zal hem een kooi geven en hem te Londonderry afzetten. Ga en haal me dat geld.’

Maar mijn maat had zichzelven liever in de boeien laten slaan, dan het bevel uit te voeren. Zoo zag ik mij dan verplicht dat harde bevel ten uitvoer te brengen. Toen ik den knaap voor den kapitein bracht, zei deze:

‘Je hebt 15 pond bij je, niet waar?’

‘Ja, mijnheer,’ antwoordde de jongen.

‘Geef ze hier,’ beval de kapitein.

De arme jongen werd zoo bleek als de dood, maakte zijn jas los en haalde een zakje te voorschijn, dat hij zorgvuldig met een touwtje om zijn hals op het bloote lichaam droeg en gaf den kapitein het gevraagde.

‘Dit is maar de helft van het passagiersgeld voor Londonderry, maar ik zal schikkelijk met je zijn. Men zal een kooi voor je inruimen.’

De knaap sprak geen woord en ging heen.

Met den dag begon hij er al slechter en slechter uit te zien en zat den meesten tijd treurend in zee te staren.

In een vreeselijk stormachtigen nacht stuurden wij op de Iersche kusten aan; het was zoo donker, dat wij het licht van den vuurtoren niet konden zien en op goed geluk af werden wij door de branding geslingerd.

‘Reinolds,’ zei de kapitein, die met een maat op de brug stond, ‘aanstonds slaan wij tegen de klippen.’

‘Best mogelijk,’ gaf de maat bot ten antwoord; hij kon den kapitein geen vriendelijk woord meer geven, sinds deze den knaap zijn geld had ontnomen. Daar, waar wij ons bevonden, was de zee te diep, dan dat men een anker had kunnen uitwerpen, al had zulks ook tijdens een storm kunnen geschieden. Alle zeilen waren ingehaald, om den loop van het schip te temperen, maar geen onzer twijfelde er een seeonde aan, dat wij elk oogenblik op een klip konden loopen.

Plotseling schrok de kapitein; daar klopte hem iemand op den schouder. Het was de arme jongen, die zich tot hem wendde en sprak: ‘Kapitein, ik ben hier op deze kust geboren en ken alle klippen en banken. Ook weet ik een veilige doorvaart, tusschen de klippen heen. Wil ik het schip er eens doorbrengen?’

‘Als gij meent het te kunnen,’ zei de kapitein, ‘dan probeer het maar. Hier, ik sta je het stuurrad af.’

De jongen sloeg de hand aan het rad en stuurde tot groote verbazing van ons allen het schip daarheen, waar de branding het hevigst was. Een matroos, die bij den knaap aan het stuurrad stond om te helpen, had bevel diens aanwijzingen op te volgen. Het was een bang half uurtje.

Doch eensklaps liet de kleine stuurman het schip een draai maken, liet het in een soort kanaaltje loopen, van ongeveer vijftig meter lang, en eenige minuten later hadden wij kalm water onder den boeg en spoedig daarna ankerden wij dicht bij de kust

Den volgenden morgen liet de kapitein den knaap bij zich komen en zei: ‘Hier zijn uw 15 pond terug benevens een assignatie van 100 pond, die de maatschappij gaarne zal betalen, daar gij het schip gered hebt.’

De redder van ons schip nam het geld aan, betaalde de pachtschuld zijner moeder en hield nog een aardig sommetje over. En wat is er nu van hem geworden? Wij heben samen al menig reisje gemaakt en hij is mij voorbij gevlogen. Hoor, daar roept hij mij,’ zei de bootsman, en terwijl hij eens flink aan zijn pijpje trok, ging hij naar boven op het dek, alwaar de kapitein zijn manschappen ter inspectie bijeen riep.