De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Wetenswaardig Allerlei.

Iets over snuif. -

De oudste snuivers in Europa zijn de Portugeezen, In het jaar 1663 was de gewoonte van te snuiven in Portugal al zoo ingeburgerd, dat koning Alphonsus IV na een met behulp der Engelsche troepen gewonnen veldslag, elken soldaat van het hulpkorps twee pond snuif ten geschenke gaf, en Zijne Majesteit daarna zeer verbaasd was, dat niet alle soldaten deze ‘eeresoldij van den neus’ aannamen.

Ook in Spanje werd van snuif een zoo druk gebruik gemaakt, dat Paus Innocentius VIII in 1624 het gebruik van snuif in de kerk met den ban bedreigde en den kosters gelastte, alle snuifdoozen, die ze machtig konden worden, buit te maken.

In het begin der 18e eeuw was het snuifje ook aan de hoven in aanzien en een kroniekschrijver verhaalt, dat de eerste koningin van Pruisen bij de kroning te Koningsbergen in 1701 een snuifje had genomen, ‘omdat deze plechtigheid Hare Majesteit verveelde.’

Daarentegen had een andere Duitsche vorstin, prinses Elisabeth Charlotte van Orleans, een grooten afkeer van snuif en schreef eens aan hare zuster: ‘Ik erger mij, als ik hier alle vrouwen de vingers in de snuifdoozen der mannen zie steken. Ik heb aan niets ter wereld meer het land, dan aan snuif.’

Het Caïnsteeken der bankroetiers. -

In Frankrijk was het in de 16e en 17e eeuw bij de wet voorgeschreven, dat lieden, die een bankroet geslagen hadden, alleen groene mutsen mochten dragen. Was zulk een bepaling ook nu nog van kracht, dan zou het van groene mutsen wemelen.

Het bewaren van druiven. -

Wie houdt er niet van die heerlijke, sappige vrucht? Vooral nu wij zulk een goed druivenjaar hebben, denkt menigeen bij zichzelf: hoe jammer dat wij niet een trosje kunnen overhouden voor den winter. Toch is het bewaren van druiven niet zoo moeilijk als men wel denkt, en voor velen, die nu druk in de weer zijn met het inmaken van pruimen en abrikozen (de tallooze augurkjes niet eens meegerekend) is het misschien niet onaardig te weten, hoe zij het aan moeten leggen om 's winters versche druiven op tafel te hebben. Een eenvoudig middel, dat met goeden uitslag in Algiers en in Zuidelijk Rusland wordt toegepast, is dit:

Men zorge altijd rijpe trossen te hebben; druiven, die maar het minst zijn aangestoken, moeten er zorgvuldig worden uitgeknipt. Vervolgens legt men ze in kleine, lichte tonnetjes met kurkmeel, in dier voege, dat elke tros van alle zijden door kurkmeel is omgeven, door een flinke laag is gedekt en niet met zijn buurman in aanraking komt. Zoo legt men enkele lagen boven elkander tot het tonnetje is gevuld, dat dan door een flinke hoeveelheid kurkmeel wordt toegedekt. Bij deze manier van bewaren blijven de druiven ruim een jaar lang goed. Als men ze dan gebruiken wil, wascht men ze eerst wat in water af, waardoor ze er even goed uitzien als waren ze versch geplukt.

Nog een andere manier: Men neme heele trossen, waaraan geen enkele druif ontbreekt, en waarvan geen enkele druif geschonden is. De steel moet zorgvuldig worden toegelakt, en zoo hangt men de trossen aan een draadje naast elkaar op. Men heeft er maar op te letten, dat ze niet tegen elkander hangen en ze zullen lang goed blijven.