De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

De zwervende harmonica-speelster. -

Tot dusver waren we altijd gewoon dergelijke muzikale zwerfsters met een luit, mandoline of gitaar gewapend te zien. De schilder van het lieve figuurtje op blz. 84 heeft haar een harmonica om den hals gehangen. Dat is een beetje minder romantisch, maar daarentegen ook minder conventioneel en meer in overeenstemming met de werkelijkheid. Het is namelijk geen fantasie, maar blijkbaar een type uit het werkelijk leven, die de kunstenaar ons hier te bewonderen geeft. In het lauwe zuiden, waar het zwervende leven niet met zulke onaangenaamheden verbonden is, als bijvoorbeeld van een klimaat als het onze onafscheidelijk zijn, treft men meer malen dergelijke verschijningen aan.

Daar heeft het leven van den rondtrekkenden muzikant of zanger nog dat eigenaardig poëtische behouden, wat ten onzent zoo goed als onbestaanbaar is. Het jonge meisje op onze gravure is geen bedelaarster, die met den nek wordt aangezien en die men een cent toewerpt opdat ze met haar spel zal ophouden. Neen, men kan er zeker van zijn, dat zij op de dorpen of aan de hoeven langs den weg wordt binnengeroepen, dat men er haar opzettelijk uitnoodigt om haar welluidend instrument te laten hooren. dat ze meesterlijk bespeelt, en dat men er haar graag, behalve een gepast loon, ook de sympathie en achting voor weergeeft, waarop ze recht heeft. Zij verdient immers eerlijk haar kost, zoo goed als een ander meisje dat van de naald, het kantkussen of het spinnewiel leeft. Meer bedrijvige naturen mogen aan een gezetten, geregelden arbeid de voorkeur geven, zij is daarvoor nu eenmaal niet in de wieg gelegd. De nijvere mier moge aan de krekel verwijten, dat zij niets kan dan zingen, maar de krekel kan niet helpen dat zij krekel is en blijft.

De Engelsche schilder Edward Kniglit, die met zijn schilderij op de Royal Academy te Londen groot succes inoogstte, heeft zijn Italiaansche harmonica-speelster met de droomerige oogen en liet zorgeloos onschuldig gezichtje in al de eigenaardigheid van haar typisch karakter naar het leven weergegeven.

Na afloop van de doopplechtigheid. -

Ook dit tafereel verplaatst ons in het vroolijke Zuiden, en de overladen pronk, die ons al bij den eersten aanblik in het oog springt, zegt ons onmiddellijk dat we in Spanje zijn. Die dames, van onder tot boven in kanten sluiers gehuld, met den waaier zwierig in de fraaigevormde hand, die mannen in korte fluweelen broeken en buisjes stijf staande van goudgalon, die rijkversierde kerk - het is alles echt Spaansch en alleen een zoon van het zonnige Spanje kon dat weelderig tafereel aldus op het doek brengen.

Hij heeft in gloed van kleuren doen uitkomen, welk een gewichtig feit zulk een doopplechtigheid is in de schatting der warm katholieke Spanjaarden, hoe het geldt als een familiegebeurtenis, waaraan verwanten en geburen in groote staatsie deelnemen en waaraan ook de Kerk, zich in alles voegende naar de zeden en denkbeelden van elk bijzonder volk, dus ook de pronkliefde der Spanjaarden te gemoet komende, van haar kant allen luister bijzet.

Al te familiaar voor zoo weinig kennis. -

al te familiair voor zoo weinig kennis.

Inderdaad, het kikkertje toont zich wel wat àl te stout, en de vrijpostigheid kan hem leelijk opbreken. Drie paar verbaasde en verontwaardigde oogen zijn met starre blikken op hem gericht, en de minste beweging kan zijn dood zijn. De jonge katten, voor het oogen blik nog door onbestemde vrees voor het onbekende wezen teruggehouden, zitten al met de fluweelen pootjes klaar om de scherpe klauwen uit te slaan, en - wee dan het arme kikkertje, dat zich te dicht onder hun vervaarlijke nagels gewaagd heeft.