De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

De dankbare roos.
Romance door B. van Meurs.

Hij was gestorven

En nog zoo jong,

Die op soireetjes

Zoo heerlijk zong;

Die Borger's treurlied

En Tollens' ‘Koe’

Fraai reciteerde

Tot schreiens toe;

Die mooie toosten

Op dames sloeg:

Hij was gestorven

En reeds zoo vroeg!

Der jongejuffers

De ‘liefste mijn’

Was heengevlogen

Als 't vlinderkijn.

In aller album

Stond zijn portret,

Een modeplaatje

Zoo keurig net.

En, ach! geen juffer

Zich moeite gaf,

Een bloem te planten

Op 's jonglings graf.

Hij was vergeten

('t Zegt meer dan dood),

Toen op zijn grafstee

Een roos ontsproot.

Haar vroeg een vlinder:

Een lieve hand

Heeft zeker dankbaar

U hier geplant?...

‘Neen, ik mij zelve

- 'k Ben mans genoeg -,

Uit dank dat hij me

In 't knoopsgat droeg!’