De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 48]

Ridder Valentijn en de laatste Draak.
Ballade door B. van Meurs.

Hier zie je d'eedlen Valentijn,

Door Bilderdijk vermaard;

Zijn linker zwaait een strijdbre vuist,

Zijn rechter grijpt het zwaard.

Twee ridders deelt hij heimlijk mee,

Beneveld door den wijn:

‘Den laatsten draak verpletter ik,

Of 'k heet geen Valentijn!’

Straks zegt hij burcht en slot vaarwel

Met onverzetbren zin,

En stapt vóór dauw en morgenrood

De wijde wereld in.

Hij neemt zijn trouwe doggen mee,

Zijn moedig heldenpaard,

Zijn stevige esschenhouten speer,

Zijn altijd zeegrijk zwaard.

Reeds heeft hij menig stad bezocht,

Gedwaald door woud en veld,

Als hem een schreiend klaverblad

De blijde tijding meldt:

‘Och heer, och heer! ginds heeft in 't bosch

Een draak zijn nest gevest;

Hij leeft van menschenbloed, en is

De schrik van heel 't gewest.’

En fluks bezoekt nu Valentijn

Den koning van 't gewest:

‘Een gunst, mijn Vorst! Ik wil den draak

Verplettren in zijn nest!’

‘Gij wilt den draak verplettren? Ga!

Voltrek uw grootsch bestaan I

Ik bied u na uw heldenstuk

Als bruid mijn dochtertje aan!’ -

Nauw ziet de draak den held nabij

Of neemt een schrikbren sprong,

En brult een ijslijk huilen uit

Dat door de wouden drong.

Hij hapt met opgesparden muil

Naar 's ridders taaie speer,

En Valentijn stoot toe. De draak...

Die hapte sinds niet meer.

De Vorst ontvangt hem juichend: ‘Held!

Gij zijt mijn dochter waard!

Gij zult haar zonder sluier zien,

Zoodra 'k u heb gepaard.’

(Hij legt haar hand in 's ridders hand)

‘Leeft in volmaakte min!

Dit wenschen wij u beiden toe,

Ik en de koningin!"

Nu licht de ontroerde Valentijn

Den sluier zijner bruid..

Van schrik bromt hij een rauwen vloek,

Zijn doggen janken 't uit.

En wáárom vloekte Valentijn

En jankte 't doggenpaar?...

Al dáárom! 't Antwoord geeft de bruid,

Bekijk haar tronie maar.

Sinds leeft als schoonzoon aan het Hof

De ridder Valentijn

En tracht zijn echtelijk geluk

Te beetren door den wijn.

‘Verpletterd heb 'k den laatsten draak,

Zoo meende ik; maar, eilaas,

Des konings lieve dochterkijn

Die draak is mij de baas!’ -