De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Toebereidselen tot de voorstelling. -

Dit aardige schilderijtje veroorlooft ons een blik achter de schermen van een reizend hondenen apentheater. Zoo aanstonds zal de voorstelling beginnen, en de directeur van het etablissement is ijverig bezig met zijn toebereidselen. De vierpootige en vierhandige acteurs, die straks voor het voetlicht zullen verschijnen, moeten behoorlijk in het costuum worden gestoken, dat aan hun rol voegt, en dan valt er nog zooveel in orde te brengen: hoepels om door heen te springen, ballen om mee te rollen, een wagentje om mee te rijden enz. enz. En terwijl de régisseur van dit merkwaardig artistengezelschap daarmee de handen vol werks heeft, krijgen twee van zijn voornaamste helden het nog in den kop, op het laatste oogenblik ruzie te maken. Die kwaadaardige apen! schijnen hun kameraden, de bedaarde poedels te denken, terwijl zij met philosophische kalmte de verwoede beesten op elkaar zien aan vliegen. Alleen de jongsten van het gezelschap trekken zich iets van het gevalletje aan, de rest bemoeit er zich niet mee; het zijn geleerde en gedresseerde dieren, die weten dat zulke buitensporigheden, op het gewichtig oogenblik dat de voorstelling gaat beginnen, niet te pas komen. Zij weten hun decorum te bewaren tegenover het geëerde publiek, dat hen wacht. Wij voor ons mogen hen niet zien ‘optreden’, maar moeten ons vergenoegen met dit kijkje achter de schermen, dat overigens niet minder interessant is dan de ‘briljante voorstelling’.

Een huiselijk klaverblad. -

Onmiddellijk herkennen wij hier het penseel van Dvorak, den onnavolgbaren schilder der kinderkopjes, den modernen Rafael der aardsche cherubijntjes. We hebben er hier drie voor één, in verschillende stadiums van ontwikkeling. Dat op moeders rechterschouder is kennelijk het jongste en voor het oogenblik meest geliefkoosde. Het ronde gezichtje, dat vleiend over haar rechterschouder hangt, vertoont een zweempje van jaloezie: 't is ook nog maar zoo kort geleden, dat de kleine zelf de eenig gevierde Benjamin was! En de derde is in vergelijking van de twee andere al een groote jongen, die even veel schik in klein zusje heeft als moeder zelf.

Midden in dat bloeiende en stoeiende klaverblad straalt het lachende hoofd der moeder als een zon van weelde en geluk!

De vrouw van den gevangene. -

Een aangrijpend tafereel, dat ons een heel drama voor den geest roept uit de bloedige worstelingen der oudheid. Er is gestreden; lang en fel heeft de krijg gewoed, maar eindelijk is het pleit beslecht: de overwinnaar heeft zijn tegenstander machteloos voor hem staan, geboeid als een gevangene. Wat zal zijn lot zijn? Vae victis, wee den overwonnene, dus luidde de spreuk van het oude oorlogsrecht. Hij is in de macht van zijn vijand en hij moet sterven.

Maar daar werpt zijn liefdevolle gade zich schreiend aan de voeten van den overwinnaar; in vertwijfeling de handen vouwend, omklemt ze zijn knieën en smeekt om genade voor den teerbeminden echtgenoot.

Zal die haar geschonken worden? De minzame houding van den fieren krijgsheld, die haar beschermend de hand op het hoofd legt, doet ons een gunstig antwoord verwachten op het verzoek om genade. Het geluk maakt edelmoedig. Het schouwspel dier schreiende vrouw, bezwijkend bij de gedachte aan het lot, dat haar geliefden gemaal boven het hoofd hangt, zal den forschen strijder verteederen; het zal hem aan de liefde van zijn eigen gade herinneren en op zijn lippen het harde vonnis terughouden, dat hij gereed was over den gevangene uit te spreken.