De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 24]

Wetenswaardig Allerlei.

Kunst-diamanten. -

Zooals de wetenschap heeft ontdekt, is een diamant niets anders dan een stuk gekristalliseerde, zuivere, onvermengde kool van 't fijnste soort. De diamant moge schitteren en glansen, 't is en blijft een kool, meer niet. Tusschen den kostbaren steen, die in den vingerring fonkelt, en tusschen de zwarte, onooglijke steenbrokken, waarmee men de kachel stookt, bestaat geen wezenlijk onderscheid, want ook diament is brandbaar, gelijk Lavoisier en Davy bewezen hebben. Het geheel verschil bestaat in 't uiterlijk.

De samenstellingen de bestanddeelen van kool en diament zijn volkomen dezelfde; zij verschillen slechts in dichtheid.

De diamant staat vooraan in de rij der edelgesteenten. Moeder natuur heeft zich bijzonder veel moeite gegeven om hem vast en sterk te maken. Zijn stof is vaster dooreengewerkt en weegt bij kleinere hoeveelheid veel zwaarder dan de achterlijke steenkool. De dichtheid van het diamant is 3½, die van de allerhardste kool slechts 2.

De zaak is dus zeer eenvoudig: men behoeft de steenkool slechts genoegzaam te verdichten en men heeft - diamant.

Maar dat is spoedig gezegd; het dient eerst te worden uitgevonden.

Hoeveel alchimisten en scheikundigen hebben niet beproefd, die kostbare gesteenten kunstmatig voort te brengen? Hannay, Friedel, Fremy e.a. hebben er naar gestreefd, doch alles tevergeefs. Eindelijk toch is het aan den Parijschen professor Moissan gelukt.

In de laatste zitting van het Institut de France, waar Moissan lid van is, heeft hij werkelijk kunst-diamanten vertoond, die niet slechts enkele eigenschappen met het diamant gemeen hebben, maar daarvan volstrekt niet te onderscheiden zijn.

Terwijl professor Moissan ijzer en zilver onder een ongehoorde temperatuur van 3000 graden smolt, gelukte het hem, door aanwending een er zeer hooge drukking, in de holten der gesmolten massa een hoeveelheid zuiver koolstof in den vorm van kleine kool-kristallen af te scheiden Zij hadden een dichtheid van 3½ - en wat van meer belang was - hij kon er diamant mee snijden. Het waren diamanten. Maar zij zagen zwart. Wel geleken zij sprekend op de zeldzame zwarte diamanten en hadden, gelijk deze, ook een vetachtigen glans; doch wat is een zwarte diamant? Een dure rariteit, meer niet.

Professor Moissan begon zijn arbeid opnieuw. Na veelvuldige proefnemingen vond hij naast de zwarte kristallen ook kleine witte en doorzichtige stukjes. Hij had heldere diamanten vervaardigd. De allesvermogende kracht, de electriciteit, had hem geholpen. Zij alleen verschafte hem de ontzettende gloeihitte, waarin het ontstaan der kostbaarheid mogelijk werd.

De kunstdiamanten zijn er dan! Maar op die blijde tijding volgde een ander bericht, waardoor de geestdrift veel werd bekoeld. De kunstmatige, witte diamanten waren enkel - onder een vergrootglas zichtbaar, wogen slechts een honderdste milligram en hun bereiding, waarbij de professor zijn leven waagde, had 2000 gulden gekost.

‘Kleurig stuifmeel van een vlinderwiek,’ - dat zijn de kunst-diamanten, die tot dusver werden voortgebracht.

voor 't laatst geprobeerd.

De verdienste en de roem van den geleerde wordt er natuurlijk niet door verkleind - maar toch zijn de echte diamanten, die Indië, Brazilië en Afrika opleveren, veel goedkooper, en onze dames en heeren, die van opschik houden, zullen best doen, voorloopig zich met deze tevreden te stellen.

Blusschen van een brand in een tunnel. -

Dat onze ingenieurs het ver gebracht hebben, blijkt o.a. ook uit wat onlangs voorviel tijdens de doorboring van een grooten tunnel onder de rivier de Hudson te New-York.

De galerij van dit reusachtig werk was onder de rivier al een goed eind gevorderd en men werkte er in de samengeperste lucht, toen een werkman, die met een kaars zocht waar zich een kleine doorzijpeling van het water mocht bevinden, het houtwerk der galerij in brand stak. Allen redden zich door een overhaaste vlucht, waarna de galerij werd versperd, en met water gevuld om den brand te blusschen. Daarna pompte men er al het water uit en trachtte de verdichte lucht in de galerij te behouden. Tevergeefs, het vuur had op twee of drie punten van de houten zoldering gaten gemaakt, zoo groot als een vuist, waardoor de samengeperste lucht ontsnapte. Het was onmogelijk den tunnel onder drukking te houden en er weer binnen te gaan, zonder gevaar van bij den minsten stilstand der luchtverdunners te verdrinken.

Wat deden nu de Amerikaansche ingenieurs? Zij namen een dozijn groote ratten, waarvan de dokken te New-York wemelen en die zoo dik zijn als katten. Aan den staart dezer ratten bevestigde men een dikken stop van werk, veertig centimeter lang en dikker dan het lichaam der ratten. Daarna liet men ze in de galerij. Verrast door deze voor haar nieuwe atmosfeer, door den tocht voortgedreven en gehinderd door den stop aan haar staart, ontdekten de ratten, na rechts en links gezocht, geklommen en gesprongen te hebben, ten laatste de gaten in de zoldering en staken er zoo gauw zij konden den kop door, om er zich door te werken. Onnoodig er bij te voegen, dat zij in hun angst de gaten hermetisch afsloten met den stop van werk, die aan haar staart was vastgebonden. Men kon toen in de galerij afdalen en de gevaarlijke punten, die duidelijk genoeg door het aanhangsel aan den staart der ratten was aangewezen, herstellen.

De fabricatie van oud eikenhout. -

Er zijn geen geslepener menschen dan de meubelmakers. Met wit hout leveren zij u de meest uitheemsche houtsoorten en op hun atelier zou menigemerk waardige vondst te doen zijn, in dien een scheikundige er zijn neus in mocht steken.

Geven we voor ditmaal alleen aan hoe zij het aanleggen, om oud eikenhout te maken van kersversch, dat ternauwernood tijd heeft gehad om te drogen.

De zaak is heel eenvoudig. Men plaatst de planken, de paneelen, het loofwerk of andere stukken, die vóór hun tijd oud moeten worden, in een donker, hermetisch gesloten vertrek. Op den vloer, vlak er naast, zet men een of meer borden of schotels met vloeibare ammoniak. Daarna laat men alles een of twee maanden staan, al naar den ouderdom, dien men aan het hout wil geven. Met een weinig geduld kan de kleur tot drie of vier millimeter diep doordringen.

Dit verklaart, dat men bij de meubelmakers nooit anders dan oud eikenhout ziet. Zelfs de bosschen uit de middeleeuwen zouden niet toereikend geweest zijn om het hout voor de tallooze buffetten en andere meubelen te verschaffen, waarmee overigens zeer bescheiden huizen voorzien zijn.