De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Lente.

Madeliefje, breek het hulsel,

Dat u nog omsloten houdt;

Wasem weer uw zachte geuren,
Streel ons met uw heldre kleuren

Met uw hart van zuiver goud!

Want zoodra uw zedig kopje
Opduikt uit het berstend knopje,

Vlucht de barre winter heen,

En als duizend gouden dolken
Boort de zonne door de wolken,

Scheurt het somber floers vaneen.

En de zefir streelt de bloesems

En het golvend weideveld;

Draagt, in vaart door niets te teuglen,
Duizend geuren op zijn vleuglen,

Als hij door zijn lusthof snelt;

Rimpelt murmelende beekjes,
Zilver meir en kalme kreekjes,

Van den killen winterboei,

Reeds zoo lang met leed gedragen,
Eindlijk, eindlijk weer ontslagen

Door het koestrend zongegloei.

Lente! Lente, breng uw vreugde

In het gure Nederland,

Werp de bloemen op de zoomen
Van de kabbelende stroomen

Met een gulle, milde hand;

Laat de zilvren vischjes dartlen,
In het heldre water spartlen,

Spelen in den zonneschijn;

Laat der vogels zuivre tonen
Zingen door de groene kronen:

‘Lente moest het eeuwig zijn!’

Sittard.

A. Gielen.