De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 336]

Bij de platen.

Woelige zee. -

Mesdag is onze hedendaagsche zeeschilder bij uitnemendheid, en zelden zal men een tentoonstelling van levende meesters zien, waarop deze vruchtbare kunstenaar niet door een of meer doeken vertegenwoordigd is. De zee, voor het oog van den oppervlakkigen beschouwer veelal eentonig, biedt hem, wien het zoogenaamde ‘zesde zintuig’ niet ontbreekt, de rijkste afwisseling van tafereelen, en Mesdag weet die in hun fijne kleurharmonie, hun wazige tinten en het beweeglijk spel van golven en wolken met bewonderenswaardige meesterschap weer te geven. Ofschoon hij zich eerst op gevorderden leeftijd aan de kunst is gaan wijden (hij was vijf en dertig jaar oud toen hij in 1866 naar Brussel vertrok om zich onder leiding van Tadema en Roelofs op het schilderen toe te leggen) heeft hij het in zijn eigenaardig genre tot een buitengewone hoogte gebracht. Al spoedig kon hij zijn meesters ontberen; hij ging zijn eigen weg en vond zijn besten meester in de natuur, die hij immer trouw gebleven is. Zijn woelige zee op de eerste bladzijde van dit nummer is een der fraaiste en teekenendste staaltjes van zijn vruchtbaar talent. Een drietal visscherspinken, als tot een gemoedelijk buurpraatje saamgekomen, terwijl op den achtergrond nog een groot schip in aantocht is, geven den onafzienbaren waterplas met den wolkenloozen, doch licht benevelden hemel tot achtergrond, een aanzien van gezellige bedrijvigheid, dat ondanks de kalmte der golven den titel der schilderij volkomen rechtvaardigt.

In het hooggebergte. -

Elk natuurtafereel heeft zijn eigenaardig mooi; straks was het de kalme, eindelooze zee die ons trof, hier boeit als sprekende tegenstelling een wild berglandschap onzen blik. Voor den schilder, zou men zeggen, moet het laatste wèl zoo dankbaar zijn als onderwerp. Welk een afwisseling toch binnen een klein gezichtsveld! Op den achtergrond de majestueus omhoogrijzende bergmassa's, wier toppen zich in de lichte wolken verliezen, zoodat de lijnen van bergen en wolken zacht ineensmelten. Op den voorgrond het harde groen van het dennenbosch, steil oprijzend aan den oever van het stille blauwe meer, waar de kudde herten haar dorst komt lesschen, en over dat alles het fijne waas der ijle berglucht, die het heele landschap als met kristallen helderheid omgeeft. Inderdaad, dat moet den kunstenaar in verrukking, maar vaak ook.... tot wanhoop brengen.

Op hol. -

Schrikkelijk gezicht! Een tooneel om koud van te worden! In dolle vaart holt het tweespan voort, door geen teugels meer in te houden, naar breidel noch toom meer luisterend, geen weg meer onderkennend, alle staketsels verbrekend, over alle hinderpalen heenjagend, de spoorbaan over - juist op het oogenblik dat met volle snelheid de spoortrein komt aangestoomd. Met de kracht der wanhoop poogt de rijder de razende dieren nog tot staan te brengen. Radeloos klemt de dame achter hem zich aan hem vast. Te laat! De botsing is niet meer te vermijden, en wij ijzen bij de gedachte aan de gevolgen.