De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Plagerij. -

Plagerij onder broers en zusters is een zeer gewoon verschijnsel. Was sich liebt, neckt sich, zegt het Duitsche spreekwoord: wat van elkaar houdt, plaagt elkaar, en het luidruchtig gekrakeel, dat men dikwijls onder kinderen van een zelfde huis waarneemt, is dan ook volstrekt geen bewijs van slechte harmonie; dikwijls is juist het tegendeel het geval.

Zoo twijfelen wij er geen oogenblik aan of de deugniet onzer gravure houdt hartelijk veel van zijn zusje, schoon hij er na een uitgelezen plezier in schijnt te vinden, haar te dwarsboomen. Ze komt om een emmer water uit den regenput te halen, en hij houdt onverbiddelijk het deksel gesloten door er met zijn volle zwaarte bovenop te gaan staan. Van zijn hoog standpunt ziet hij haar met het hoofd in den nek en de armen in de zij uitdagend aan. ‘Haal er mij maar af, als je wil!’ roept de rakker en vermaakt zich in haar machtelooze verbolgenheid.

Het tafereeltje is weer een aardig bewijs van het succes, waarmee de nieuwere Italiaansche kunstenaars het genre beoefenen. Want we hebben hier met een Italiaansch schilderijtje te doen; dat zien we onmiddellijk uit den zonnigen gloed, uit den weelderig groenen dos van het huis, uit het voorkomen van schilderachtige verwaarloozing der heele omgeving, uit het luchtig costuum van den jongen en niet het minst ook uit den eigenaardigen vorm van den regenput. Het bovendeel daarvan bestaat toch uit niets anders dan het kapiteel van een oude Romaansche zuil, met twee heiligenbeelden aan weerszijden van een kruis versierd. Alleen op den klassieken bodem van Italië ziet men dergelijke eerbiedwaardige oudheden tot zulke practische doeleinden aangewend Bij ons zou een antiquiteit van dien aard als een kostbare zeldzaamheid naar een museum worden overgebracht; in Italië, waar de bodem bezaaid is met ruïnen van reeksen geslachten, kijkt men zoo nauw niet op een enkel kapiteel of een stuk kroonlijst.

Wolvenjacht met Russische windhonden. -

Deze soort jacht wordt in de meeste Russische gouvernementen van het einde van den zomer tot aan het voorjaar uitgeoefend. De daartoe gebezigde honden zijn, zooals onze fraaie teekening toont, van een heel bijzonder ras; het zijn langharige windhonden (barzois). Gewoonlijk beginnen die jachten met het opdrijven van jonge wolven, bij wijze van oefening voor de honden.

Dit opdrijven gaat dan volgenderwijs in zijn werk. Een stuk boschgrond, waarin men vermoedt, dat zich een wolf ophoudt, wordt aan den kant, van waar de wind niet komt, op regelmatige afstanden door bereden jagers afgezet. Ieder jager of drijver heeft twee of drie van de langharige honden aan een strik bij zich. Van den tegenovergestelden kant trekt nu een piqueur of horenjager met een aantal luid blaffende honden (kastroma) het bosch in en zoekt met de luidruchtige dieren het kreupelhout af. Deze jachthonden, die veel van de Engelsche voshonden Weghebben, vervolgen onder heftig geblaf het spoor van den wolf, tot het roofdier eindelijk wanhopig uit het kreupelhout te voorschijn komt en zich in het open veld vertoont. Voor den eenen vijand vluchtend, loopt hij echter den ander in den muil; de honden vallen hem van alle kanten op het lijf en houden hem vast tot de jager komt en hem met zijn jachtmes, dat veel overeenkomst met een hartsvanger heeft, afmaakt. Oude wolven kunnen in den regel alleen door een drie- of viertal honden kleingekregen worden.

De schuldbekentenis. -

Aangrijpend tafereel, dat een heele geschiedenis van kommer en leed te lezen geeft. Wat al teleurstellingen en tegenspoed, wat al zorgen en druk heeft de ongelukkige doorworsteld, eer hij er ten slotte toe gekomen is, zich tegenover den woekeraar te verbinden door eene schuldbekentenis, die hem met gebonden handen en voeten aan den man zonder hart overlevert! Met diep gevoel en bewonderenswaardige meesterschap heeft de schilder ons de heele situatie geteekend in de schrille tegenstelling tusschen den woekeraar en zijn slachtoffer. Schijnbaar in zijn krant verdiept, gluurt hij, over het blad heen, den rampzalige in het gezicht; geen spier vertrekt zich op zijn steenhard gezicht; die man kent geen medelijden; hij heeft geen gevoel dan voor de winst, die hem het zaakje kan afwerpen.

De figuur der weenende vrouw op den achtergrond zegt het overige. Zij voelt dat haar echtgenoot, door zijn naam te zetten onder het noodlottige document, alles prijsgeeft wat hun in de wereld overblijft. Wanneer hij straks hoed en stok weer opneemt en met haar naar buiten treedt, zullen ze armer dan bedelaars staan in de maatschappij, waar zij vroeger werden geëerd en die nu niets meer voor hen zal hebben dan koele minachting.