De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Ook een moeder aan de wieg. -

Ook een moeder, en dat wel een heel teerhartige, al is ze maar een redeloos beest. Trouwens de moederliefde geeft aan het redelooze dier dikwijls een scherpzinnigheid, die op menschenverstand lijkt. Of schijnt het niet haast menschelijk overleg, dat den grooten hond bewogen heeft, zijn jong in het warme wiegje te leggen, waaruit straks de moeder haar kleine heeft weggehaald? En spreekt er geen echt moederlijke voldoening uit de groote goedige oogen bij de beschouwing van den kleinen lieveling, die zich zoo lekkertjes koestert in het zachte bedje? De dankbare uitdrukking van het kleintje beantwoordt geheel aan de teere zorgzaamheid der oude. En toch zal niemand zeggen dat de schilder van ons aardig tafereeltje in zijn voorstelling overdreven heeft, met andere woorden dat hij zijn honden te menschachtig gemaakt heeft.

De H. Lodewijk als kind aalmoezen uitdeelend.

Ziedaar een tafereel, wel in staat ons te boeien en te stichten in deze dagen, nu de armoede van alle kanten een zoo dringend beroep doet op de christelijke liefdadigheid. Armen zult gij altijd bij u hebben, heeft de Zaligmaker gezegd, en zoo kan het ons niet verwonderen dat de treffende voorstelling in dit nummer, ofschoon ons verscheidene eeuwen terug verplaatsende, op dit oogenblik nog volkomen actueel mag heeten. Ook tegenwoordig reikt de christelijke liefde den hongerenden arme nog spijs en drank.

Alleen zien wij niet meer, dat koningskinderen zich in het openbaar met dit werk van barmhartigheid afgeven; zulk een schouwspel hoort enkel in de katholieke middeleeuwen thuis, toen de vorst van jongsaf leerde, zijn hoogste glorie te zoeken in de beoefening der deugd, toen de bescherming van weduwen en weezen als de eerste ridderplicht gold, waarvan een vorst zich te kwijten had. En vooral was dit het geval met het engelachtige koningskind, ons hier door de fraaie schilderij van Lesur voor oogen gesteld, den H. Lodewijk, van zijn prille jeugd af door zijn heilige moeder Blanca gevormd tot dat toonbeeld der koningen, hetwelk hij op later leeftijd worden zou.

Werkstakersbetooging. -

Hadden de grooten en machtigen immer aldus het gebod der liefde beoefend, allicht zou ons veel bespaard zijn van de treurige tooneelen, die de strijd tusschen arbeid en kapitaal in onze dagen oplevert en waarvan de volgende gravure ons een aangrijpend staaltje biedt. Maar terwijl aan den eenen kant het ‘uitzuigend kapitalisme,’ gelijk de H. Vader zich uitdrukt, meedoogenloos den arbeider het karige brood betwistte, werd hem van den anderen kant het levende brood van den godsdienst uit den mond gestooten, en aldus in geestelijken en stoffelijken zin tot een hongerlijder gemaakt, komt hij in verzet tegen een maatschappij, die hoe ook om verlichting, vooruitgang, humaniteit enz. geroemd, toch den arbeider geen menschwaardig bestaan schijnt te willen of kunnen verzekeren.

Aanschouw die rampzalige opgeruiden op het pakkend tafereel van La Touche: niet alleen stoffelijke ontbering, maar vooral gemis aan hooger goed, aan tevredenheid, aan blijmoedig plichtsbesef, aan christelijke berusting en godsdienstzin staat op de harde, norsche trekken te lezen. Brood! klinkt de eisch, in hun roode vlag geschreven, maar met brood alleen zijn die beklagenswaardige slachtoffers van den modernen tijdgeest niet geholpen.

De mensch leeft niet van brood alleen, staat er geschreven, en een schouwspel als ons hier onder de oogen gebracht wordt, maakt ons dat woord meer dan ooit duidelijk.

Hier volstaat geen aalmoes; hier valt goed te maken wat een jarenlang toegepaste hartelooze materialistische staathuishoudkunde bedorven heeft.

Uit de Panama-Campagne. -

Van de werkstaking naar Panama is de sprong zoo heel groot niet, want ook hier hebben wij met een werkstaking te doen, al is ze, in tegenstelling met de gewone, welke veelal de schuld der werklieden zijn, een gedwongene door de bedriegerijen op groote schaal, die in de laatste maanden zijn aan het licht gekomen.

Een ieder, die de verwikkelingen van dit treurspel in de dagbladen gevolgd heeft, zullen de namen der twee mannen bekend zijn, die in den laatsten tijd op ieders lippen waren en van wie wij den lezers hier de portretten aanbieden.

Al heeft Eduard Drumont aan deze campagne geen werkzaam aandeel kunnen nemen, daar hij voor eenige maanden een onderkomen heeft gekregen in de gevangenis Sainte-Pélagie, wegens beleediging van den minister Burdeau, toch heeft hij, misschien meer dan eenig ander, er den krachtigsten stoot aan gegeven door zijn boek La dernière Bataille, waarin hij de zwendelarij van de Panama-kanaal-maatschappij in kleuren en geuren heeft geschetst.

Drumont, dien men, naar zijn uiterlijk te oordeelen, eer onder de zonen dan onder de bestrijders van Israël zou rangschikken, is de woordvoerder van hen, die den joodschen invloed op sociaal en politiek gebied verderfelijk achten voor Frankrijk en niets onbeproefd laten om het land van den H. Lodewijk voor overheersching door het Semitische ras te vrijwaren.

In onzen tijd van eigenbaat en bedrog, van zelfzucht en omkooping, moet men onwillekeurig eerbied hebben en sympathie voor een man uit één stuk als Eduard Drumont, die voor zwaard de pen heeft gegrepen en niet moede wordt zijn Frankrijk, dat hij zoozeer liefheeft en door een drift joodsche bloedzuigers ziet uitgezogen, toe te roepen, vanwaar het grootste gevaar dreigt.

Het tweede portret is van Andrieux, die, hij moge al tot dusver als prefect der Seine en afgevaardigde in beperkten kring bekend zijn geweest, nu opeens een Europeesche vermaardheid heeft verkregen door zijn onthullingen in zake het Panama-schandaal. In den laatsten tijd medewerker van Drumont aan de Libre Parole, was hij te voren advocaat, magistraat, afgevaardigde, gezant en prefect van politie, in alle welke betrekkingen het hem gelukt is, een groot aantal stukken in handen te krijgen, waardoor verschillende hooggeplaatste Franschen, o.a. de oud-minister Baïhaut, gecompromitteerd zijn.

Toen de afgevaardigde Delahaye van de tribune der Kamer zijn aanklacht in het Parlement slingerde en ook nog dagen daarna zweeg Andrieux; maar eensklaps, als met een coup de théâtre, kwam hij met zijn dossier voor den dag. Doch wat behoeven wij hierover nog uit te weiden?

In de bladen hebben onze lezers dit alles uitvoerig kunnen lezen, maar toch zullen zij hier met genoegen het portret der twee mannen beschouwen, die, de een rechtstreeks, de ander zijdelings, een zoo groote rol hebben gespeeld in dit geweldige drama.