De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

De kleine Wilhelm Tell. -

Al is de geschiedenis van den Zwitserschen vrijheidsheld door de nuchtere geschiedvorschers van onzen tijd sinds lang naar het gebied der sprookjes verwezen, onder zijn landgenooten leeft zijn herinnering nog krachtig voort, en wij kunnen ons voorstellen dat elke jonge Zwitser, die voor het eerst pijl en boog in handen krijgt, de eerzucht koestert, een tweede Wilhelm Tell te worden.

In afwachting daarvan zal de kleine deugniet op onze gravure, door de vaderlijke aanwijzingen geleid, alvast beproeven, het aangegeven doel te treffen. Met fonkelend oog en vaste hand legt hij aan, en ja, daar steekt de pijl trillend in het hart van de roos. Een glans van voldoening en trots verheldert het ronde, blozende jongenskopje, en terwijl hij belangstellend naar de verdere wenken van vader luistert, doet hem de aanmoedigende bewondering van moeder en grootmoeder niet weinig goed. Als de jongen maar tijd van leven heeft, kan er een schutter uit hem groeien, die zonder den grooten Tell in heldenmoed te evenaren, hem toch in scherpte van blik en vastheid van hand op zijde streeft.

Poesjesspel. -

Men spreekt altijd van katjesspel en denkt daarbij dan gewoonlijk aan de spreekwoordelijke verraderlijkheid van die oogenschijnlijk zoo zachte en argelooze beestjes. Maar hier schijnt de uitdrukking ‘poesjesspel’ ons meer gepast, daar de onschuldige dartelheid van het aardige diertje alle gedachten aan minder beminnelijke katteneigenschappen buitensluit. Met wat koddige belangstelling bespiedt poesje de glinsterende zeepbel en wat zal ze raar opschrikken, als ze er een pootje naar uitslaat, en bij het uiteenspatten van het teere vlies het prikkelende zeepsop haar in den neus schiet!

De kleine zeepbellenblaaster bespiedt al met spanning dat vermakelijk oogenblik.

Stormvloed. -

Welk een verschrikkelijk contrast met de twee gemoedelijke tooneeltjes der vorige bladzijden! Hier staan we opeens voor een dier ontzettende natuurrampen, welke den machteloozen mensch met dood en vernieling bedreigen. Stormvloed! onze visschersdorpen aan de kust weten er van te spreken, wat het zeggen wil, als de wilde orkaan de teugellooze wateren over duinen en dijken zweept en de onstuimige vloed zich in woeste vernielzucht op huizen en hutten werpt. Dan is er geen ander redmiddel dan een overhaaste vlucht, dikwijls met achterlating van have en goed, en mogen de rampzalige kustbewoners zich gelukkig rekenen, als zij met opoffering van hun bescheiden schatten, er ten minste veilig het leven afbrengen. Doch wat zullen wij pogen met woorden een dergelijke ramp te schilderen, waar wij die op het meesterlijk tafereel van den Duitschen schilder Hans von Bartels voor ons hebben in al de schrille verven der vreeselijke werkelijkheid!