De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 217]

[Nummer 28]

De Amerikaansche.
Door Mathilde.

XXI.

Den volgenden morgen wandelde Godfried naar Meeringen; onderweg moest hij onwillekeurig denken aan zijn sedert jaren overleden broertje.

Nooit sprak zijn moeder er over, de herinnering was geheel verflauwd, heel uit de diepte van zijn geheugen kwam iets hem omzweven als de herinnering aan ruwe woorden en slagen, aan een hevigen schrik, aan dood en begrafenis, maar alles was even verward; hij had met een kind gespeeld, maar hij wist niet of 't ouder of jonger was; hij was altijd een flink kind geweest, zijn Spaansch broertje daarentegen moest zwak en ziekelijk zijn, zij waren toen bijna even groot.

Hoe laag van Herman om zulk een sprookje te verwijten aan zijn moeder, die hun toch altijd met weldaden had overladen, maar het was ook wel hard, zeer hard vooral voor iemand als hij, die bestendig in geldnood zat, door twee vreemdelingen beroofd te worden van een rijkdom, dien hij reeds geheel als den zijne beschouwde.

En de man was niet toerekenbaar; hij zou vandaag hem gaan spreken, bedaard hem het verkeerde van zijn handelwijze onder het oog brengen en hem hulp beloven, mits hij dan zich voor taan fatsoenlijk en goed gedragen wilde. Hij was immers de vader van Antoinette, het meisje dat hij zoo hoogachtte; dit gaf hem reeds van te voren recht op zijn belangstelling.

Hij liep even bij Arnold aan, die juist op het punt stond zijn weinige visites te maken, en samen gingen zij naar het gasthuis; op de vraag van den dokter, hoe 't met den zieke ging, werd geantwoord, dat deze goed geslapen had en zich frisch en gezond gevoelde; hij wist, waar hij zich bevond en vroeg om naar buiten gelaten te worden.

‘het hemelrijk is nabij’ (matth. 3, 2), naar de schilderij van rosa schweninger.

‘Ik heb hem hier toegang verschaft door hem voor te stellen als slachtoffer van een zenuwtoeval,’ fluisterde Arnold

[p. 218]

zijn vriend in het oor, ‘zijn ziekte maakte hem anders meer geschikt voor het politiebureau dan voor het ziekenhuis. Ik zal eens kijken hoe 't hem gaat en wanneer hij geheel opgeknapt is, stuur ik hem hier bij je in de spreekkamer. Je zult moeilijk een plaats vinden waar je beter op je gemak met hem praten kunt’

Herman had zijn roes uitgeslapen en was nu volmaakt hersteld; alles wat gisteren voorgevallen was stond hem als een verwarde droom voor den geest. In den laatsten tijd was hij min of meer aan den drank verslaafd geraakt, gedurende zijn ellende in Amerika had hij dikwijls in de whiskey, waarvan hij eerst de kracht niet kende, zijn troost gezocht.

Gedurende zijn overtocht op een zeer onaanzienlijke boot, waar hij een bemanning en passagiers van zeer laag gehalte vond, was hij hoe langer hoe dieper gezonken en eindelijk kon hij niet goed meer zonder prikkel en bedwelming van sterken drank leven.

Zijn doel om de bedriegers te ontmaskeren had hij intusschen geen oogenblik uit het oog verloren; zonder nog zijn kinderen op te zoeken, vertrok hij naar Meeringen en vond daar toevallig alles vervuld van het groote feest op Vaartzicht.

Opgewonden door alles wat hij zag en hoorde, vergat hij geheel en al zijn plannen om de Douairière op listige wijze vrees aan te jagen en daardoor geld af te persen; hij dronk om zich te verzetten, toen om zich op te winden en eindelijk werd hij dol en besloot zich op staanden voet recht te verschaffen door groot opzien te baren.

Hij was verbaasd zich nu binnen vier muren te bevinden en eerst langzamerhand kwam het bewustzijn terug; hij had van niets duidelijk besef dan dat door zijn doldriftigheid zijn goede zaak zoo goed als verloren was, dat hij zijn beste kaarten had uitgespeeld en nu gevangen en onschadelijk gemaakt was.

Wat zou Sabine zeggen die hem zoo nauwkeurig zijn gedragslijn had voorgeschreven, hij zou haar niet meer onder de oogen durven komen.

In deze stemming bezocht de dokter hem, verklaarde hem voor genezen, maar spoorde hem tot voorzichtigheid aan, want zijn gestel kon geen overdaad van sterken drank verdragen; hij ried hem aan nog een paar dagen hier rust te nemen, maar hij wilde hem geen dwang opleggen; beneden wachtte hem zijn neef, die een onderhoud met hem verlangde.

Daar kwam een lichtstraal in Hermans doffe oogen, zijn neef verlangde een onderhoud met hem, dan had hij gisteren toch zeker misschien geheel onwetend de rechte snaar getroffen; zij wisten welk kostbaar geheim hij bezat en wilden het hem afkoopen. Niets was nog verloren, 't werd nu alleen zaak voorzichtig te zijn en zich niet te laten overbluffen.

Een oogenblik later stonden beide mannen tegenover elkander in het kleine spreekkamertje.

‘Hoe gaat het, neef Herman, beter dan gisteren?’ vroeg Godfried, hem de hand reikend.

‘Voorzichtig, hij wil mij als vriend behandelen,’ zeide Herman tot zich zelf, ‘ik trek mij terug.’

‘Dank u voor de belangstelling, mijnheer!’ antwoordde Herman, stokstijf en niet toeschietelijk, ‘dat toeval overviel mij zeer slecht te pas! Ik heb in mijn drift woorden gezegd...’

‘O maak u daar niet ongerust over, mijn moeder en ik weten niet eens meer wat u gezegd heeft. Dat is vergeten en vergeven.’

Al zijn plannen om bedaard te blijven vervlogen in rook; Hermans bloed begon te borrelen.

Wilde men de zaak zoo opnemen, heel gemakkelijk, maar hij was er ook nog en zou er niet in berusten.

‘Ah zoo, dat kan wel zijn, door mevrouw Van Wieringdaele en door u misschien, maar door mij voor den duivel niet,’ en hij sloeg hard met zijn vuist op tafel, ‘ik blijf bij hetgeen ik gisteravond gezegd heb en ik zal het herhalen in tegenwoordigheid van dat trotsche wijf.’

‘Ik verzoek u, mijnheer Van Wieringdaele,’ zeide Godfried uit de hoogte, ‘u te herinneren dat u van mijn moeder spreekt en dat ik 't niet kan toelaten, wanneer het op dien toon geschiedt.’

‘Ha ha! Je moeder! 't Is me het moedertje wel hoor! Ja je moeder dat is ze, maar ook meer niet.’

Godfried ging naar deur; hij had moeite zijn bedaardheid te behouden.

‘Mijnheer,’ sprak hij, ‘u is niet normaal. Vandaar dat ik aan uw woorden geen hoogere beteekenis hecht dan zij verdienen. Ik kwam hier met de beste bedoelingen; nu ik meerderjarig ben en dus vrije beschikking heb over mijn fortuin, wilde ik uw toekomst regelen.’

‘Mijn toekomst regelen!’ grinnikte de andere en ging pal tegen de deur staan, ‘mij weer een aalmoes toeduwen, zooals je moeder levenslang gedaan heeft en zooals zij nu zeker nog doet, want die armzalige duizend pop per jaar komen stellig van haar om mij den mond te stoppen, maar dat doe ik niet meer. Ik ben het verplicht aan mijn kinderen de volle waarheid te doen zegevieren, hun toekomst is er mee gemoeid en ik wil en ik zal recht verkrijgen kost wat kost.’

‘Maar houd je toch bedaard, neef! Ik wil je helpen, ik beloof het je.’

‘Je hoeft niet te willen, je moet, hoor je. Want geen cent van al het geld der Wieringdaele's komt u toe, je bent de zoon niet van mijn neef Sander, die is als kind kort na zijn vader gestorven, je bent haar oudste, de zoon van dien Spaanschen muziekmeester, Miguel Ferdandez. Zij heeft het heel slim gedaan, onmiddellijk na den dood van je broertje is zij Philadelphia uitgegaan en heeft zich in New-York gevestigd. Wie kan nu weten, wien zij voor dood aangaf, haar oudste of haar jongste zoontje? Na een paar jaar verschilde het niets meer, maar nu ben je zes en twintig en geen drie en twintig.’

‘U kan dat gemakkelijk zeggen, maar het te bewijzen is moeilijker.’

‘Ja, dat is onmogelijk. Als ik bewijzen kon, dan.. dan zou ik hier niet met je redeneeren, dan was ik al lang aan het Hoog Gerechtshof geweest en had je moeder aangeklaagd als een leugenares en bedriegster, want ik wil gelooven dat je er onschuldig aan bent, dat zij te slim is geweest om je in het geheim te nemen.’

Een wonderlijk gevoel overviel Godfried plotseling; 't was of zijn eigen persoonlijkheid hem begaf, of hij eensklaps een ander werd; allerlei kleine voorvallen, half vergeten woorden werden weer wakker in zijn geest; hun onderling verband moest hij nog zoeken, maar zij drongen zich met geweld aan hem op als riepen zij luide om zijn aandacht en belangstelling.

‘Zie je eigen gezicht? Is dat niet het beste bewijs? Zie je er uit als een Wieringdaele of als een Spanjaard? Zie mij eens, zie mijn zoon Piet, dat zijn op en top Wieringdaele's, maar jij met je zwarte oogen en haren je bent sprekend je vader - daar heb ik zijn portret.’ Hij haalde een groezelig zakboekje voor den dag. ‘Hier, kijk maar eens, je krijgt het niet in handen, 't is mijn eenig bewijsstuk, ik zal ieder vragen of dat niet als twee druppels water lijkt op den zoogenaamden Wieringdaele. Vraag je moeder maar eens, als je het weten wilt.’

Godfried zag het portret als door een mist, maar wat hij op de verbleekte, vergeelde photographie zag, was voldoende om hem het bloed in de aderen te doen stollen; een andere gedachte overweldigde hem tegelijk en maakte hem zoo duizelig, dat hij een steun zoeken moest.

‘Zijn vader was Spanjaard, dus zeker katholiek; en hij was het dus zeker ook geweest in zijn eerste kinderjaren; vandaar die herinneringen, vandaar die schier onweerstaanbare drang, welke hem in de Kerk zijns vaders had teruggevoerd.’

‘Nu, wat zeg je er van? Is die gelijkenis niet meer dan toevallig? Doe me plezier, spreek er met je moeder over, ik haat alle schandalen; en ik weet dat na zoovele jaren niets meer te bewijzen valt; al groef men ook het lijkje van je broertje op, men zou niets meer vinden. Ik wil dus wel in schikking treden; laat je moeder met mij onderhandelen; als haar voorwaarden aannemelijk zijn, dan zwijg ik als het graf, anders zal ze nog veel van mij moeten hooren. Ik wil mij recht trachten te verschaffen, al brengt het mij geen cent op. Wanneer zij maar in de schatting van alle fatsoenlijke menschen gebrandmerkt is ben ik tevreden. Dus je weet het, kies nu!’

‘Laat mij door! Ik moet zekerheid hebben,’ zeide Godfried, ‘en bij mijn overleden vader, wie hij ook zijn moge, zweer ik u plechtig, u zal recht verkrijgen hoeveel het mij ook kost.’

‘Dat is flink gesproken, al ben je geen Wieringdaele, je zou waard wezen het te zijn. Weet je wat, laten wij de straat op gaan. 't Staat in elk geval goed voor de menschen, dat ze ons samen zien, misschien heeft u een kleinigheid op zak, ik ben op 't oogenblik vrij kort bij kas.’

Godfried gaf hem een gouden tientje, dat hij aannam als iets, waarop hij recht had; samen gingen zij heen en de portier liet hen uit. Op straat wandelden zij zwijgend naast elkander. Godfried's keel was als toegeschroefd, een bang voorgevoel van allerlei vreeselijke dingen benauwde hem; hij vond het dwaas van zich zelf dat hij zulk een hooge waarde hechtte aan de woorden van dien halven gek, maar wat kon hij er aan doen? Dat portret vervolgde hem overal met zijn eigen herinneringen en waarnemingen; kon het zijn dat zijn moeder zich aan zulk een bedrog had schuldig gemaakt?

Neen, dacht hij in 't eene oogenblik. daar is zij te goed en te edel voor, en een poos later vroeg hij zich angstig af, wat hij eigenlijk van zijn moeder afwist. Zij was een door en door practische vrouw, maar het hoogst stonden bij haar stoffelijke goederen aangeschreven. Het deed hem soms pijnlijk aan, zulk een volstrekte afwezigheid van godsdienstig gevoel bij haar op te merken; andere idealen bezat zij ook niet. Zelfs teedere moederliefde had hij nooit van haar ondervonden, altijd hield zij zich op een afstand van hem; haar ziel was voor hem een gesloten boek evenals geheel haar vorig leven.

Nu had hij het recht haar te verzoeken dit levensboek voor hem te ontsluiten; het was een zware, harde taak, maar het was zijn plicht dien te vervullen.

Zoodra hij het gevoeglijk doen kon, nam hij koeltjes afscheid van zijn kwelgeest en sloeg den weg in naar Vaartzicht. Herman bedacht zich een oogenblik, hij voelde zich nu weer erg moedeloos en flauw, de thee in het gasthuis was zoo slap geweest; het was een benauwd warme Septemberdag, onnatuurlijk heet, zijn keel was droog en zijn tong kleefde aan het verhemelte.

Hij zou nog een zwaren strijd vandaag te voeren hebben; hij wilde naar de Jochemsen gaan; dat Koosje er toevallig logeerde wist hij niet. In elk geval zouden die wel iets van zijn kinderen weten, maar het was nog zoo vroeg.

Hij moest daar zijn zaak uitleggen en zoo zonder eenige opwekking voelde hij maar al te duidelijk ging het niet.

Hij besloot dus na een oogenblik het eerste het beste café in te gaan; hij haalde het gouden tientje voor den dag, bestelde zich een cognacje, toen hem dit niet pittig genoeg voorkwam, een klare, toen nog een... hij voelde zich nu veel prettiger en na betaald en de buffetjuffrouw een flinke fooi gegeven te hebben, trachtte hij de deur te vinden. Het ging moeilijk, hij waggelde een weinig; buiten verblindde hem het felle zonlicht, hij sloeg de hand voor de oogen, het werd alles geel en groen rondom hem, hij duizelde, 't was of de grond hem ontzonk. Was hij nog op zee? het ging hem alles op en neer, hemelhoog, afgronden diep, foei, wat slingerde het, en met een zwaren slag stortte hij achterover op de straatsteenen.

[p. 219]

XXII.

Mevrouw Van Wieringdaele zat voor haar bureau, dat zij in orde bracht voor haar zoon; zij nam er al haar documenten uit, verscheurde waardelooze brieven en papieren, maakte de laatjes leeg en zeker dat zij dien morgen niet gestoord zou worden, had zij er niet eens aan gedacht de deur te sluiten; links van haar lagen, de herinneringen aan haar eerste huwelijk, het portret, het kerkboek, de rozenkrans. De brieven had zij eindelijk verscheurd en toen in de snippermand geworpen.

‘Ik moet die dingen ook vernietigen, de laatste brug die naar het verledene leidt afbreken,’ zeide zij tot zichzelf.

‘Moeder!’

Verschrikt keek zij om en zag haar zoon doodsbleek met bestorven gelaat.

‘Geoffrey, wat is er?’ vroeg zij verbaasd.

‘O moeder, zeg mij alles! 't Is toch niet waar wat die man beweert?’

Zij zag hem streng aan.

‘Is dat uw belooning voor mijn zorgen, dat gij daags na uw meerderjarigheid mij op dien toon ter verantwoording roept? Gelooft ge hem meer dan mij, ik kan er niets aan doen. Ik laat mij door mijn zoon niet ondervragen als een schuldige door den rechter.’

‘'t Is dus niet waar, ik ben wel degelijk de zoon van Sander van Wieringdaele?’

Een minachtende glimlach speelde om haar lippen.

‘Wiens zoon wildet gij dan anders zijn?’

‘Van uw eersten man, van Miguel Fernandez.’

Zij wendde zich verachtelijk om.

‘Belachelijk, het idée fixe van iemand, die aan delirium tremens lijdt.’

‘Kan ik er zeker van zijn dat het zoo is, dat die gelijkenis tusschen Fernandez en mij geheel op toeval berust? Maar vanwaar dan die herinneringen, die onverklaarbare indrukken in mijn ziel? O moeder, ik wil niets liever gelooven dan dat die man raaskalt, maar ik kan het niet helpen, ik twijfel...’

‘Twijfelt aan mijn eer, aan mijn woord. Een bedriegster ben ik in uw oogen evenals in die van den erbarmelijken dronkaard. O het staat je mooi Godfried, na mij eerst gisteren zoo hoog verheven te hebben, mij nu zoo diep te vernederen.’

Godfried wilde antwoorden, zijn moeder geruststellen, haar vergiffenis vragen, toen eensklaps zijn oog getrokken werd door den rozenkrans, een voorwerp, dat hij op de schrijftafel zijner moeder het allerminst zou hebben verwacht, en door den rozenkrans viel zijn aan dacht als van zelf op het kerkboek en den étui.

Hij nam bijna werktuiglijk de dingen op, en even werden zijn gedachten afgeleid van het pijnlijk gesprek.

‘Geef hier!’ gebood plotseling zijn moeder en stond voor hem als een beeld van ontzetting en woede.

Hij schrikte terug voor haar uiterlijk en eensklaps werd hij uitwendig bedaard en rustig.

‘Moeder,’ zeide hij, ‘ik vermoed dat hierin het antwoord berust op mijn vragen van zooeven; alles is mij er aan gelegen dien schrikkelijken twijfel te doen ophouden, sta mij dus toe hierin een blik te werpen.’

‘Neen, neen,’ riep zij buiten zich zelf van angst, ‘je hebt het recht niet in mijn geheimen te dringen, dat betreft iets heel anders. Het gaat je niet aan. Geef mij terug, Godfried! 't Is onbescheiden, schandelijk onbescheiden.’

Maar zonder zich aan haar beden te storen opende Godfried den étui en hij zag de trekken terug, nu in volle frischheid en kracht, welke hem straks op het verbleekte portret van Herman getroffen hadden. Nog meer viel hem de gelijkenis nu op.

‘Is dat uw eerste man?’ vroeg hij.

Zij antwoordde niet; bevend van drift had zij zich van hem afgekeerd, toen maakte hij het kerkboekje open en las de weinige regels, door zijn vader als bruidegom geschreven.

Een zonderlinge ontroering maakte zich van hem meester; hij verbeeldde zich zijn onbekenden vader te zien, die hem teruggevonden had en hem over het graf de hand reikte. Voor 't eerst voelde hij dat er een was, die hem lief had zooals hij wenschte bemind te worden; het gevoel van verlatenheid, dat hem zoo dikwijls zelfs aan de zijde zijner moeder overvallen had, begaf hem geheel; de teerste snaren zijner ziel weerklonken, hij voelde zijn oogen vochtig worden terwijl hij staarde op de schoone mannelijke trekken, het edele handschrift van zijn vader.

‘O vader, u heeft mij geroepen uit de duisternissen van het ongeloof naar de eeuwige hoogten, waar het goddelijk licht, dat sedert zoovele jaren zeker uw deel is, straalt,’ fluisterde hij en plotseling liet hij snikkend het hoofd vallen op portret en kerkboek.

Toen zij hem hoorde, keerde mevrouw Van Wieringdaele zich onwillekeurig om.

‘Moeder,’ vroeg hij en zag haar met zijn betraande oogen verwijtend aan, ‘had u het recht mij van zulk een vader te berooven?’

En voor 't eerst van haar leven wendde zij beschaamd den blik af; hij zag haar aan zooals Miguel haar aangezien had op zijn sterfbed, toen hij haar smeekte en zelfs liet zweren hun kind als een braaf mensch en goed christen op te voeden.

‘Ik weet nu alles, moeder,’ ging hij voort, ‘ik verwijt u niets, maar het onrecht moet hersteld worden.’

Nu hief zij trotsch het hoofd op.

‘En daarom moet gij mij in 't stof vernederen. Is dat nu dankbaarheid? Als ik schuld heb dan is het ter wille van u. Gij en uw vader, ge waart mij liever dan die verachtelijke dronkaard, dien ik uit berekening huwde; toen hij en zijn kind stierven dacht ik er niet aan dat ik iemand benadeelde door u in de rechten van uw broeder te doen treden. En nu wilt gij mij de vrucht doen verliezen van een werk van zoovele jaren? Wat schaadt het of die half krankzinnige man ons beschuldigt, als wij vereenigd blijven? Hij heeft geen bewijzen, niemand zal hem gelooven; mijn positie is hier sterk, ieder acht mij, niemand kan het gelooven dat er een vergissing plaats had. Wilt gij die familie schadeloos stellen, ga uw gang, maar dan is het een weldaad, geen recht. Op een toevallige gelijkenis velt de rechtbank geen vonnis....

‘Er is een hooger rechtbank, moeder, en daarvoor erken ik mij zelf als schuldig door de plaats van een ander in te nemen.’

‘Je bent zelf advocaat en weet dus in hoeverre die man ons kwaad kan doen; je weet ook dat men het gebeurde niet kan veranderen zonder dat het geheele land er bij te pas komt en uw moeder met schande overladen op de bank der beschuldigden komt te zitten. Als mijn eigen zoon mij verlaat, wie kan mij helpen; dat is mijn loon geweest voor mijn al te groote liefde....’

‘Moeder,’ vroeg hij na een oogenblik, ‘is u ook katholiek geweest?’

‘Ja - geweest! maar na den dood van mijn eersten man heb ik niet meer kunnen bidden. Toen geloofde ik in God, toen was ik vroom en godsdienstig, hij is een noodlottigen dood gestorven. Ik was gelukkig en plotseling werd hij mij ontnomen, dien ik boven alles lief had en toen kwam ik in opstand tegen God; ik vroeg Hem, waarom Hij mij zoo moest treffen; ik had niets kwaads gedaan, mijn leven was een aanhoudende strijd om het bestaan geweest tot mijn huwelijk. Mijn vader had ik vroeg verloren, mijn moeder was een katholieke Iersche, vandaar dat ik het ook was; als gouvernante at ik het brood der dienstbaarheid, toen leerde ik uw vader kennen. Hij was een kunstenaar, meer dan dat, een edel goed mensch, hij was voor mij het ideaal van alles wat groot en nobel was; wij waren niet rijk, maar leefden tevreden. Toen ons kind geboren werd was ons geluk volmaakt en nog geen maand later bracht men mij zijn lichaam terug, bijna geheel verpletterd onder een kolenwagen. Hij stierf in mijn armen....’

Zij streek met haar zakdoek langs de brandende oogen.

‘Neen, ik kan niet meer schreien, ik heb toen mijn laatsten traan vergoten.’

‘En achttet gij u toen niet verplicht, moeder, uw kind op te voeden in den geest van zijn vader?’

‘Dat heb ik gedaan; ondanks de tegenkantingen van Wieringdaele heb ik u leeren bidden en naar de kerk gezonden.....’

‘Van daar mijn herinneringen.’

‘Ja, die geheimzinnige waarschuwingen, welke mij met angst en schrik vervulden meer nog dan de woorden van dien gek. Doch toen ik voor de keuze stond - een van beide, toen.....’

‘Meende u het beste voor mij te kiezen. Moeder, u heeft uit liefde voor mij gedwaald, maar sta mij toe om nu ik man ben geworden, uw keuze niet te bekrachtigen. Ik heb geen aanspraak op den naam der Wieringdaele's, ik wil ook geen gebruik maken van hun geld en goed.’

Er werd getikt, een bediende kwam binnen met een briefje aan mijnheer Van Wieringdaele. Godfried maakte het snel open en doorzag den inhoud.

‘Gerechte hemel!’

‘Wat is er, weer een nieuwe ramp?’ vroeg mevrouw, hem ontzet aan ziende.

‘Daar lees u zelf, moeder!’

Het waren maar een paar regels:

‘Amice!

‘Uw neef Van Wieringdaele is op straat door een beroerte getroffen, ik geloof niet dat hij den avond meer haalt.
Men heeft mij er bij geroepen; hij ligt ziek bij de Jochems en zijn kinderen zijn getelegrafeerd.
Verzoeke mededeeling aan mevrouw uw moeder.

Holm.’

Een straal van vreugde gleed over mevrouw Van Wieringdaele's gelaatstrekken.

‘Die man kan ons dus geen kwaad meer doen. Alles moet verborgen blijven.’

‘Hij laat kinderen na, die in zijn rechten treden,’ antwoordde Godfried ernstig, ‘ik zal hem gaan zien.’

Hij nam de herinneringen van zijn vader weer op en vroeg:

‘Moeder, wil u mij dit afstaan? Deze voorwerpen zijn mij meer waard dan Vaartzicht en alles wat het omringt.’

Zij knikte met het hoofd.

‘Neem ze mede, maar bij de herinnering aan hem, die mij zoo innig liefhad, bid ik je doe niets overhaast.’

‘Neen moeder, ik zal mijn eigen geweten raadplegen en God en mijn vader bidden om voorlichting.’

Hij verliet de kamer en toen de deur achter hem dichtviel, was het mevrouw Van Wieringdaele, of een ijzeren muur haar voortaan van haar kind zou scheiden.

(Wordt vervolgd.)