De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Een nooit gezien wonder. -

Daar moeten de schrandere beesten het hunne van hebben! Met fonkelende oogen volgen zij de draaiend wiegelende beweging van de priktol, wier gebrom vooral ze geweldig intrigeert. Dat snorrend geluid toch is een onmiskenbaar teeken van leven; maar of het daarom raadzaam is, een nadere kennismaking te beproeven, hierover zijn ze het blijkbaar met zich zelf niet eens. Wel houdt de grootste hond, die de voorzitter schijnt van dit onderzoekings-college, den poot al opgeheven om het draaiende ding tot staan te

[p. 207]

brengen; maar toch houdt hij hem nog behoedzaam voor zich. Zijn overbuurman spant naar hondenmanier meer bijzonder zijn reukorgaan in, maar kan er toch de lucht niet van krijgen. De kleine keffertjes van hun kant beproeven het raadselachtige wezen schrik aan te jagen door het woedend aan te blaffen. Maar de tol stoort zich nergens aan en blijft maar voor hun neus doordraaien tot ze er straks bij neervalt. Dan zullen de rekels gauw weten dat ze maar met een levenloos ding te doen hebben, niet eens de moeite waard, dat zij het elkaar nog betwisten. Maar ondertusschen hebben zij door hun vermakelijke verbazing den kunstenaar de stof geleverd voor een alleraardigst tafereeltje.

De fontein van den sultan te constantinopel. -

Een niet minder dankbaar onderwerp, schoon van heel anderen aard vond de Fransche schilder Ernst in het schilderachtige hoekje van Stamboel, dat hij ons op zijn kleurrijk doek te bewonderen geeft. Het rijk met arabesken versierde gebouw, waartegen de waterbron is aangebracht, de muilezeldrijvers, die er hun trage gemoedelijke lastdieren laten drinken, de straatventers en voorbijgangers op den voorgrond en de moskee met haar koepel en slanke minarets op den achtergrond, vormen samen een echt Oostersch stadsgezicht, vol gloed en leven, vol zon en poëzie, waarop wij, Westerlingen, vooral in dit seizoen, nu onze steden dikwijls zoo'n somberen aan blik opleveren, met welgevallen den blik laten rusten.

Zetel der wijsheid. -

Biedt de eerste bladzijde van dit nummer ons een nieuw beeldwerk van onzen begaafden kunstenaar Stracké, een niet minder verdienstelijke schepping der beeldhouwkunst aanschouwen we op deze pagina. Het is een werk van den heer Eugène de Fernelmont te 's-Hertogenbosch, dat stellig de aandacht overwaard is. Met fijn gevoel heeft de kunstenaar ons hier de Moedermaagd voorgesteld onder den titel van Sedes Sapientiae, die haar in de litanie van Loreto gegeven wordt. Op een monumentalen zetel troont de ‘allerwijste Maagd,’ als koningin gekroond, en biedt de wereld haar Zoon, de Eeuwige Wijsheid aan, die den menschen alles leeren zal wat noodig is ter zaligheid. De uitdrukking zoowel van het Kind als de Moeder mag werkelijk gelukkig worden genoemd. De drapeering is eenvoudig, edel en waardig, het geheel maakt den indruk van bevalligen ernst.

De beeldhouwer brengt van dit welgeslaagde beeld exemplaren in den handel ter hoogte van 75 centimeter en rijk gepolychromeerd. Wij hadden het genoegen, in zijn atelier de keurige afwerking van zulk een beeld te zien, en moeten erkennen dat de kleuren met smaak zijn gekozen en niet, zooals bij polychromie wel eens het geval is, het beeld eer ontsieren, dan versieren zullen. Het kleed der H. Maagd is wit, rijk met gouden bloemen doorwerkt. Daarover hangt een hemelsblauwe mantel, aan de binnenzijde zacht rooskleurig getint, terwijl het Kindje in zilver en fijne kleuren is uitgedost.

Het aldus afgewerkte beeld, dat voor den prijs van f 85 verkrijgbaar is, leent zich uitstekend voor de versiering van kleine kapellen en bidvertrekken en zou zelfs in een gewone zaal of huiskamer een uitstekend figuur maken. De bevallige voorstelling en de bescheiden afmeting maakt dat het kunstwerk overal op zijn plaats zal zijn, zoowel in de gestichten en pastorieën als in de woningen van leeken.