De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Allerzielen. -

Het is een zalige en heilzame gedachte voor de overledenen te bidden, - welk een troost, welk een bemoediging schuilt er in die waarheid voor den Christen, die dierbare betrekkingen te beweenen heeft. Door den dood toch is hij niet onherroepelijk van hen gescheiden: niet alleen gunt het geloof hem het blijde vooruitzicht, eenmaal in den hemel, en dat voor eeuwig, weer met hen vereenigd te worden; maar het doet hem het middel aan de hand om hun zelfs na hun verscheiden nog liefde te toonen en hen door zijn gebed en goede werken lafenis te brengen.

Welk een balsem voor het bloedende hart der arme wees op onze gravure, die op het graf harer geliefde ouders geknield ligt, te mogen bedenken dat haar tranen niet nutteloos zijn, maar dat zij al haar smart kan opdragen als een offer aan den Heer voor de rust der dierbare dooden.

Dante's sterfbed. -

Wanneer de groote dichtervorsten van Europa worden genoemd, dan staat de onsterfelijke Florentijn Dante Alighieri in de eerste rij. Zijn Divina Commedia is een meesterstuk, dat in alle talen van Europa is vertaald en in een tijd geschreven werd, toen de literatuur van alle moderne talen de kinderschoenen nog niet ontwassen was.

Maar hoe groot dichter Dante ook was, toch hield ook hij zich niet buiten den politieken strijd dier dagen, toen beurtelings Welf en Ghibellijn het schoone Apennijnsche schiereiland tot een woestenij maakten, toen de Duitsche keizers geen poging onbeproefd lieten om de vrije Italiaansche republieken aan het H. Roomsche Rijk te onderwerpen.

In dezen strijd koos Dante de zijde der Ghibellijnen, maar werd daarvoor uit zijn vaderstad, Florence, gebannen, en moest nadat de Duitsche keizer Hendrik VII van Luxemburg in 1313 was overleden, zonder zijn vèr reikende plannen verwezenlijkt te hebben, de laatste acht jaren zijns levens nu in deze, dan in gene stad van Italië doorbrengen, eer hij het moede hoofd ter ruste kon nederleggen.

De twee laatste jaren bracht de doorluchtige balling onder bescherming van den vorst Guido Novello te Ravenna door, waar hij den Paradiso, het laatste der drie rijken van zijn Commedia, voltooide.

In 1321 had Dante een zending naar Venetië op zich genomen, om voor Guido den vrede te bemiddelen. Maar ook hier leden zijn pogingen schipbreuk, hij werd smadelijk afgewezen en moest in de hitte der hondsdagen terugkeeren en door de moerassen van Comacchi reizen, waar hij de kiemen eener ziekte opdeed, die den laatsten stoot gaf aan een leven, dat reeds lang door velerlei teleurstellingen was verzwakt en afgemat. Te Ravenna legde Dante, in het bijzijn zijner zonen Pietro en Giacomo, zijner dochter Beatrice en een Minderbroeder, die zijn laatste uren had verzoet, het moede hoofd ter ruste, den 14^en September 1321, den feestdag der H. Kruisverheffing.

Onze fraaie gravure op bldz 109 stelt ons dit roerend tafereel op aangrijpende wijze voor oogen: de kalme gelatenheid van den grooten dichter, de stomme smart zijner zonen, de wanhoop zijner dochter, die over de stervenssponde gebogen, haar droefheid den vrijen loop laat, de meewarige houding van den eerbiedwaardigen monnik, die met gespannen aandacht den laatsten snik verbeidt, dat alles grijpt in de ziel en vervult ons met weemoed over het eenzame uiteinde, ver van zijn vaderstad, van den grooten Florentijn.

Het spoorwegongeval te Bunde. -

Het plaatsje Bunde, tot dusver zoo goed als onbekend, heeft eensklaps wel geen Europeesche, maar toch een Nederlandsche vermaardheid verkregen, door het spoorwegongeluk, dat daar den 25 September ten gevolge der verzakking van een gedeelte der spoorlijn heeft plaats gehad.

Het ongeluk, dat gelukkig enkel materieele schade heeft aangericht, vindt zijn oorzaak in de eigenaardige geologische gesteldheid van den bodem, maar hiermee is niet gezegd, dat het niet had kunnen voorkomen worden. Men had bij het aanleggen der spoorlijn Roermond - Maastricht nooit dat onvertrouwbare moerassige terrein moeten uitkiezen, te meer daar het toen ter tijde niet aan waarschuwende stemmen, waaronder die van den heer Regout, lid der Eerste Kamer, ontbroken heeft.

Evenwel de weg werd gelegd, en, wat gevreesd werd bleef niet uit.

Herhaaldelijk hadden er grondverzakkingen plaats; eenmaal zelfs, in November 1864, verdween de spoorwegdijk over een lengte van 400 meter met rails, dwarsleggers enz. in de diepte, en ontstond er een gat van ruim zestig voet beneden den beganen grond, terwijl niet minder dan 150.000 kubieke meter grond werd weggedreven.

Nu werd wel in natuurlijken, maar niet in figuurlijken zin de put gedempt. Daar de honderden in die streek aanwezige watersprongetjes en het van den Geulberg stroomende water den spoordam, voor het ondergedeelte hoofdzakelijk uit groenzand bestaande, ondermijnden, kwam het er vóór alles op aan, voor een goeden waterafvoer te zorgen. Op de sloot, die voor deze waterloozing moest dienen, werd niet voldoende toezicht gehouden. Zij raakte langzamerhand zoo met waterplanten gevuld, dat zij al het water niet meer kon verduwen en dit zachtjes aan den spoordijk weer begon te ondermijnen, met het onzen lezers bekende treurige gevolg.

De verzakking moge nu zoo groot niet zijn als in 1864 - de weg is op een hoogte van 6 meter 30 over een lengte van 70 meter weggeschoven tot op een afstand, waarvan het uiterste punt 95 meter bedraagt - toch zal een ieder begrijpen, dat ditmaal afdoende maatregelen moeten genomen worden, wil men niet over eenigen tijd de grondinstorting zich zien herhalen, dan misschien niet met betrekkelijk zoo gunstigen afloop.

Of zij ook inderdaad zullen genomen worden?

Wij weten het niet, maar het staat te vreezen, dat men er zich ook ditmaal weer met lapwerk zal afmaken, daar, naar aan den Limburger Koerier gemeld werd, de kosten van de verlegging der lijn langs de oostzijde van den berg op twee millioen geraamd zijn en men voor zulk een uitgaaf schijnt terug te schrikken.

En toch, naar de Limburgsche geoloog Dr. Erens in de Grensbode schreef, zal men een nieuwe catastrophe nooit kunnen voorkomen, ‘tenzij door een radicale verlegging van het spoor.’

Een zware verantwoordelijkheid rust dus op de maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen. Beter is het toch, eenige millioenen uit te geven dan een herhaling te moeten vreezen van een ongeval, dat de ernstigste gevolgen had kunnen na zich sleepen, en waarvan wij de voornaamste momenten, in beeld gebracht, onzen lezers aanbieden.