De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 108]

het spoorwegongeval bij bunde. - De instorting van de zijde van Bunde gezien. Naar de photographie van Th. Weynen te Maastricht.

het spoorwegongeval bij bunde. - De instorting van de zijde van Beek gezien. Naar de photographie van Th. Weynen te Maastricht.

[p. 109]

dante's sterfbed, naar de schilderij van o. friedrich.

[p. 110]

Op den dood van mijn kind.
Aan den Dichter van ‘In 's levens lente weggerukt.’

I.

Vreugde wilde ik u bereiden

En, in 't wel en wee der aard,

Trouw en zorgzaam u geleiden

Door het leven hemelwaart.

Dan, hoe zou die hoop verzwinden!

Waar geen vader voeren mocht,

Wist ge alléén het eind te vinden

Van den donkren levenstocht.

Als 't geruisch der lichte halmen,

Waar het zomerkoeltje in zucht,

Zweefden wonderzoete psalmen

Verre door de stille lucht.

En zoo vroolijk blonk de morgen.

‘Vader,’ zong mijn dierbaar kind,

‘Laat nu rusten al uw zorgen;

Volg mij, zoo gij mij bemint!’

II.

'k Nam vaak u 's winters mede

Langs bosch en veld en vliet:

't Was alles vreugde en vrede,

Al klonk geen vooglenlied.

Och, juublend kweelt zijn zangen

Omhoog de leeuwrik nu...

Een traan vloeit langs mijn wangen:

Hij brengt me een groet van u.

III.

De menschen gaan voorbij,
Door laffe zelfzucht blind
En koud, als hadden zij
U nooit gekend, mijn kind.

Weer lokt de jonge Mei
Naar 't veld in 't avonduur:
Of 'k juich, dan of ik schrei,
Gij blijft mij trouw, natuur!

Hoor, Philomele vangt
Haar treurzang voor mij aan;
Aan iedren bloemknop hangt
Een fonkelende traan.

De zefir zucht zoo zacht
Door 't lage berkenhout,
Verhaalt zijn stille klacht
Aan 't luistrend dennenwoud.

'k Zie, hoe Gods vaderhart
In heel de schepping leeft:
Hij weet het, hoe de smart
Mij 't hart gebroken heeft.

IV.

Van verre slaat de kerkklok,

't Is diep reeds in den nacht;

Gespreid ligt hier uw bedje:

Gij wordt nog thuis verwacht.

Daarbuiten giert de stormwind

Weeklagend om het huis;

Wij zitten eenzaam binnen

Vaak luistrend naar 't gedruisch.

't Is of 'k u aan de voordeur

Hoor kloppen keer op keer:

Gij waart verdwaald, kwaamt moede

Naar onze woning weer.

Wij arme, arme dwazen

Wij dwalen nog zoo bang

Op aaklig donkre wegen -

Tehuis zijt gij reeds lang.

V.

De dag is heengevloden.

Gij sluimert spelens moe;

Met zachte, groene zoden

Dekt 's Heeren hand u toe.

En over uw bedje dalen

De grijze wilgen neer;

U zingen nachtegalen

Een lied weemoedig teer.

En als in gulden droomen

Vaart stil de lentewind

Door 't loover van de boomen:

Slaap zacht, mijn dierbaar kind!

VI.

‘Vaarwel, o lieveling!’
Dat woord stokte in mijn hart
Door diepe, diepe smart,
Toen 't graf uw lijkje ontving.

Thans straalt ge in englenpracht
Bekroond met mirtenkrans:
Hoe ge uit dien hemelglans
Mij lieflijk tegenlacht!

Ik volg u dra misschien,
Want wuft is 't aardsche lot:
O, bid voor mij bij God,
Dat 'k u mag wederzien!

A.C. van Roermund.

Naar Jos. Freiherr von Eichendorff.