De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 89]

[Nummer 12]

De Amerikaansche.
Door Mathilde.

III.

de twistappel, naar de schilderij van k. hartmann.

Herman van Wieringdale was het eenige in zijn huis, dat niet den indruk maakte van verval en achteruitgang.

Hij was een knap man van vier à vijf en dertig jaren met een welverzorgden donkeren baard, keurig gekleed; een groote zegelring aan de fraaie, blanke hand, trok de aandacht, wanneer deze niet zooals thans net geschoeid was; zijn linnen was van onberispelijke witheid, zijn kleeren hadden den snit naar de laatste mode; niemand zou in hem den heer en meester vermoed hebben van het ontredderde huishouden, dat mevrouw Jochems zoo pas verlaten had.

Hij kwam de huiskamer binnen, waar Tonia juist het strijkgoed wegborg; dadelijk haalde hij zijn zakdoek voor den dag en drukte die tegen den neus.

‘O foei, wat een nare waschlucht. Ik begrijp niet, Toinette, dat je zoo'n rage hebt het strijken in de huiskamer te doen. Je weet, dat ik niet tegen die ellendige lucht kan.’

‘Het rookt zoo in de keuken en als ik naar het salon ga, dan zitten de kinderen dadelijk met de vingers aan alles’

‘Ja, maar dat is juist je groote fout, lieve kind, dat je die kinderen altijd zoo om je heen houdt. Je moet ze wennen in de huiskamer te blijven al ben je er ook niet en zich daar netjes bezig te houden. Neem me niet kwalijk dat ik het je zeg, maar je hebt er weinig slag van met hen om te gaan. Opvoedkunde is de eerste kennis die een moeder bezitten moet.’

‘Ach ik heb wel wat anders te doen dan

[p. 90]

opvoedkunde te bestudeeren. 't Heeft weer niet stil gestaan van rekeningen aan de deur!’

‘Is dat nu weer om mij in een prettige stemming te brengen, dat je dadelijk met zulke boodschapjes aankomt? Foei, Tonia, wat heb je toch weinig begrip van wat een man toekomt. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat alle onaangename dingen afgedaan waren terwijl Pa uit was en kwam er hem nooit mee lastig vallen.’

‘Ja, als ik maar wist wat ik antwoorden moest. De kleermaker wou niet weg en Jaantje wordt zoo brutaal’

‘Je hebt geen gezag over je meidenpersoneel, gelukkig dat je nog maar een exemplaar hebt. En wat die rekeningen betreft, je zegt eenvoudig dat je man uit is en je er niet van af weet; ik zal ze wel te woord staan.’

‘Je hadt eens moeten hooren... Je bent uit en ik zit er alleen voor.’

‘Is dat een verwijt, Tonia lief? Foei, foei, kind! Hoe kom je toch zoo scherp tegen je man en in presentie van de kinderen Hoe verkeerd! Maar ik begrijp het wel, die opgedirkte tang, die vriendin van je is hier geweest en heeft je opgestookt. Ik geloof dat ik je dien omgang verbieden moet, want hij werkt heel verkeerd op je. Daarenboven is die juffrouw... juffrouw... hoe heet ze ook weer, door en door bourgeoise. Vroeger paste zij misschien bij jou, maar sedert je door je huwelijk in een heel anderen stand bent gekomen, kan je niet met haar omgaan zonder je te compromitteeren.’

‘Zij is de eenige, die nog om mij denkt,’ snikte Tonia, de oogen afwisschend.

‘Alweer tranen. Vrouw, je zou mij uithuizig maken. Daar kom ik goed gestemd en vroolijk thuis en je ontvangt mij met huilen en jeremiades. Kan ik er iets aan doen? of liever doe ik niet genoeg mijn best om onze zaken een beteren keer te geven? Maar dan moet je ook flink en opgewekt blijven. Als je het hoofd laat hangen dan valt ook mijn moed en dien heb ik toch zoo hard noodig. De vrouw moet den man tot steun en hulp zijn.’

Tonia boog ootmoedig het hoofd; ja, zij voelde het duidelijk, zij was zulk een man niet waard, zij begreep hem niet, zij viel hem altijd lastig, gaarne had zij 't anders gedaan, maar zij voelde zich zoo zwak, haar hoofd deed haar zoo'n pijn en zij kon nauwelijks meer geregeld denken.

‘Sabine,’ zeide de vader ‘kom eens hier Kijk wat Pa voor je heeft meegebracht!’

Het kind juichte toen zij een mooie pop met echt blond haar en groote blauwe oogen zag. ‘Pa, liet paatje! Dank u wel en mag Bientje de pop nu ook mooi aankleeden en krijgt ze zoo'n japon als dat lint van die mevrouw?’

‘Laat Ma 't eens zien! Het heeft mij al lang geërgerd dat het kind met zoo'n leelijke pop speelde. Zij heeft een zeer artistieken aanleg en die moet ontwikkeld worden. Dat onoogelijk speelgoed bederft haar smaak geheel.’

‘Maar is 't geen onnoodige uitgaaf?’ waagde Tonia heel bedeesd te vragen.

Hij zag haar met strenge minachting aan.

‘Wat der kunst ten goede komt is nooit overbodig. Laat dat mij over, vrouw,’ zeide hij kalm en deftig, ‘wat heb je nu voor verstand van artistieken aanleg? Verheug je liever met mij dat Sabine de aristocratische natuur der Van Wieringdaeles geërfd heeft. En 't is mijn plicht haar edele neigingen niet onder te laten gaan in het alledaagsche, banale van een burgeromgeving; ik moet ze ontwikkelen al kost het mij ook menige opoffering. Maar daar heb je geen verstand van. Wat krijgen wij van middag te eten?’

Tonia werd bleek en rood van verlegenheid.

‘Ach Herman, word niet boos. Maar ik heb van middag zoo'n oponthoud gehad met die...’

‘O ja, met die visite, ik zag haar juist als een opgetakelde driemaster naar mij toe stevenen, maar nauwelijks zag ze mij aankomen of zij keerde zich om Zij was zeker bang mij te ontmoeten, want zij begrijpt dat ik dien omgang volstrekt niet goedkeur en nog minder dat zij je aftrekt van je huishoudelijke plichten, die toch het zwaarste moeten wegen.’

‘Ja, maar 't kwam vooral omdat Jaantje telkens weg moest Ik heb niets dan wat rijstebrij.....

‘O foei Tonia, is dat nu eten voor een man als ik?’

‘Dat begrijp ik ook, Herman, en daarom wou ik je verzoeken of je maar niet liever in “de Zwaan” wil eten, want de kinderen en ik kunnen ons wel behelpen.’

Hij schudde herhaaldelijk het hoofd.

‘Treurig, treurig! treurig! Zoo verwaarloost mijn vrouw het eten, dat haar man zijn eigen tafel moet ontvluchten en ergens anders zich moet voorzien, wil hij zijn krachten sparen, die het huishouden zoo hoog noodig heeft. Dat moest een ander gebeuren. Maar ik ga niet alleen. Ik zou het hart niet hebben een stukje in mijn mond te steken, als ik dacht dat mijn lievelingen te kort kwamen. Kleed Sabina maar netjes aan en dan gaat ze met mij mede.’

‘En mag de nieuwe pop ook mee?’

‘Zeker, kind, zeker.’

‘Maar Herman, Sabine is laatst ook mee geweest, zou het nu niet Annetje's beurt....’

‘Ik heb gezegd Sabine gaat mee en daar blijft het bij. 't Is al erg genoeg dat er voor den heer des huizes in zijn eigen woning geen geschikt middagmaal is. Ik ben dus vrij te bepalen zou ik denken, wie mij vergezellen mag’

‘Ik blijf veel liever bij u, Ma,’ fluisterde Netje haar moeder toe, ‘ik hou zoo erg veel van rijstebrij.’

Tonia nam Sabientje mede en een oogenblik later kwam zij keurig gekleed terug in een wit japonnetje met een blauwe ceintuur, de mooie blonde krullen onder een hoedje met witte veeren.

De vader zag haar tevreden aan: op en top een Wieringdaele verzekerde hij vol trots

‘Zij moet morgen met mij mee! Want ik vergat het je nog te zeggen Toinette, - je had het zoo druk mij onder allerlei narigheden te overstelpen en je stelt zoo weinig belang in alles wat mij aangaat, dat je het de moeite niet waard acht er mij naar te vragen. - De Douairière is niet aan het station aangekomen, maar zoo juist vertelden zij mij, dat ze met een rijtuig van de stad direct naar Vaartzicht is gereden. Ik denk er dus morgen heen te gaan en bij haar mijn opwachting te maken.’

‘Zou dat wel geschikt zijn?’ vroeg Tonia.

‘Dat is mijn zaak! Wees verzekerd dat ik lang en ernstig over den stap dien ik ga wagen heb nagedacht. En maak mij dien niet zwaarder dan hij al is. Ik sta er op, de weduwe van mijn neef een bewijs te geven dat ik niet den minsten wrok tegen haar voel en haar niet aansprakelijk stel voor de groote teleurstelling die ons getroffen heeft. Ik twijfel er niet aan wanneer zij een vrouw is met hart, zooals alle Wieringdaeles het hebben, dat zij die kieschheid van mijn kant hoog zal waardeeren.’

‘Ik hoop 't van harte.’

‘Dan zal ik haar mijn diensten aanbieden... en zelfs mijn raad als zij dien noodig heeft bij de opvoeding van haar zoon.’

‘Als het ons maar iets geeft!’

‘Iets geeft! O foei, kind, hoe prozaïsch. Wie denkt nu dadelijk aan stoffelijk belang. Ik neem het je niet kwalijk dat je zoo laag bij den grond bent, want dat komt door je eerste burgerlijke opvoeding, maar 't doet mij pijn, als ik zie wat een kloof onze karakters scheidt. Mijn kinderen zullen heel anders worden opgevoed. Kom Sabientje, laat ons maar gaan, kind! We zijn hier overcompleet. Tot straks, Toinette!’

Een uurtje later zaten vader en dochter smakelijk te eten in ‘de Zwaan.’ terwijl Tonia uit den pot met aangebrande rijstebrij schepte en zonder de tafel te dekken elk kind een bord vol daarvan voorzette.

Wanneer haar man het gezien had zou hij haar zeker vol verontwaardiging gebrek aan aristocratische neigingen verweten hebben.

IV.

De zoogenaamde Douairière had een overzicht genomen van de bezitting van haar zoon en het geheel was haar zeer medegevallen. Zij vond de meubels ouderwetsch zonder nieuwmodisch antiek te zijn, maar zij waren allen goed en degelijk. Amerikaansch comfort was ook ver te zoeken, maar daar zou zij wel raad op vinden; 't voornaamste was dat zilver- en porseleinkasten goed gevuld waren en zij twijfelde niet of als straks de notaris kwam, zou zij ook over de geldelijke bezittingen tevreden worden gesteld. Na alles bezichtigd te hebben, ging zij even rustig zitten in het kleine kabinet, waarin de overledene heer Van Wieringdaele zijn munten had bewaard.

De muren waren bedekt met goed gesloten kasten, waarin de kostbaarheden bewaard werden; voor het oogenblik had zij geen lust deze na te zien, maar in haar geest nam zij het besluit dit dood kapitaal weldra weer levend te doen worden door al die prullen te laten verkoopen.

Zooals zij daar zat, scheen zij ouder dan zij werklijk was, maar dit kwam ongetwijfeld door haar voor den tijd vergrijsde haren, die eenvoudig naar achter opgestreken in een grooten zwartgrauwen chignon eindigden; zij had regelmatige maar stijve trekken en haar oogen, die dezelfde kleur hadden als heur haren, waren zeer verstandig en levendig, maar hun uitdrukking was scherp en koud als het staal, waarvan zij trouwens de tint hadden. De eenigszins gebogen neus wierp een zware schaduw op haar fijne, dunne lippen, die als zij glimlachte, zich als kleine slangetjes kronkelden; de bijna vierkante kin teekende geestkracht en vastberadenheid.

Haar gestalte was middelmatig lang en knap omsloten door een kleed van donkerblauw serge, met geen ander sieraad dan een stalen speld in den vorm van een spin; haar vingers waren gespierd en beenig en alleen met twee trouwringen versierd. Over het geheel maakte zij den indruk van flinkheid maar volstrekt niet van lieftalligheid, het ideaal eener echte practische Amerikaansche vrouw.

Haar zoontje kwam binnen; hij had haar trekken, maar zijn vroolijke, vriendelijke, donkere oogen gaven er een geheel andere uitdrukking aan.

‘Moeder, liefste!’ riep hij in 't Engelsch, ‘'t is toch zoo prachtig, zoo vreeselijk prachtig in het park. Daar is een vijver met heusche goudvisschen en zwanen en dan een koepel onder de boomen, maar alle ruiten zijn stuk, en dan zijn er waterleliën zooveel, zooveel wel tienduizend.’

‘Nu moet je wat bedaard zitten, Geoff. Foei, wat ben je verhit! Dus vind je het hier prettig?’

‘Ik vind het veel prettiger dan op het schip en dan in New-York. O wat zaten wij daar benauwd en hoog! Ha, ik werd duizelig als ik naar beneden keek en - ga ik hier weer naar school?’

‘Zeker kind! Al is Geoffrey nu ook rijk, hij moet toch ook leeren, dat heeft men nog meer noodig als men geld bezit, dan moet men leeren het verstandig te besteden.’

‘En u hoeft nooit meer kleeren te maken voor andere dames?’

‘Neen kind, nooit meer!’

‘O wat ben ik dan blij dat ik rijk ben.’ En blijven wij altijd hier, zelf als ik groot ben? altijd?’

‘Ja zeker, kind, altijd!’

Het minste wat zij zeide sprak z[ij] uit met grooten nadruk; zij verwende haar zoon niet, zij liefkoosde hem nooit, toch zag zij hem met trots aan en zij behandelde hem meer als een kameraad, een kleinen vriend dan als een kind en de jongen was hieraan gewoon; hij bewonderde en aanbad zijn moeder.

‘En krijg ik nu ook vriendjes, zooals Con van den kruidenier bij ons?’ vroeg hij.

‘Zeker zal je vrienden krijgen, maar nu heb je toch voorloopig genoeg aan een vriendin, niet waar?’

Hij lachte en knikte van ja.

[p. 91]

‘Die vriendin is u,’ riep hij juichend, en toen naar de kasten kijkend vroeg hij: ‘zit dat vol geld?’

‘Ja kind, oude munten.’

‘Zijn die niet gangbaar, moeder?’

‘Neen, ik denk het niet.’

‘Waarom bewaarde grootvader ze dan?’

‘Uit liefhebberij’, en de dunne lippen vertrokken zich tot een spotlach.

De jongen haalde de schouders op.

‘Wat had hij er aan? Die kosten zeker heel duur, die oude munten’

‘Ja, heel duur. Moeder zal ze laten verkoopen.’

‘Maar dat mag toch niet?’

‘Waarom niet?’

‘Grootvader heeft ze toch gekocht niet om ze te verkoopen en dan moeten zij ook bewaard blijven, zooals hij ze bewaarde.’

‘Daar heeft grootvader niets van gezegd. Zoo worden zij roesterig en leelijk en niemand heeft er genot van.’

‘En als u ze verkoopt?’

‘Dan krijgen wij het geld en zetten het op rente.’

‘Als 't maar goed is,’ zei de jongen nadenkend.

‘Geoffrey, ga je opknappen, 't is dadelijk tijd voor de lunch!’

Haar stem klonk nu gebiedend en die toon scheen het kind op te vallen; hij zag haar ten minste verbaasd aan.

‘Zullen wij er later over spreken, moeder?’

‘Ja, later.’

En zij wenkte hem met het hoofd te gaan.

‘Die Amerikaansche opvoeding deugt hier niet, in dit ouderwetsche land,’ mompelde zij, ‘wij moeten dat zien te veranderen, maar langzaam aan.’

De meid kwam binnen met een kaartje. Zij was vroeger bij den ouden heer in dienst geweest en kon een lachje niet weerhouden, terwijl mevrouw het kaartje las:

‘Herman van Wieringdaele Jzn.’

‘Is dat familie van... van mijn zoon?’ vroeg zij.

‘Ja, dat is de mijnheer, die vroeger alle dagen bij uwes Pa kwam,’ was het antwoord, ‘'t is zooveel als een broerskind’

‘Verzoek mijnheer binnen te komen!’

Herman van Wieringdaele verscheen als het kon nog met meer zorg dan anders gekleed; een echte gentleman, dien indruk wilde hij op zijn Amerikaansche nicht maken.

Hij boog diep en begon in 't Engelsch, dat hij met een vrij sterk schoolaccent sprak, haar te begroeten.

‘Doe geen moeite,’ antwoordde zij, ‘ik spreek Hollandsch.’

‘Mevrouw, ik bedoel nicht, wat een verrassing en heeft u zelf de moeite gedaan onze taal aan te leeren?’

‘O neen, mijn moeder was een Hollandsche. Ik spreek 't even gemakkelijk als Engelsch en ik heb 't mijn Geoffrey - Godfried zegt men hier, geloof ik - ook laten leeren.’

‘Godfried heet uw kind, als zijn diepbetreurde grootvader. Wat een fijne gedachte. Hoe treffend van dien armen Sander. 't Pleit voor zijn hart, ik heb hem altijd zoo'n hoogst delicate natuur gevonden. Op en top een Wieringdaele; wij waren boezemvrienden’

De laatste herinnering, die hij van zijn neef Sander had behouden, waren een paar blauwe oogen, welke de andere hem geslagen had, omdat hij de brutaliteit had gehad het speelgoed van zijn rijken neef geheel als zijn eigendom te behandelen.

‘Blijft u lunchen? Ik heb 't juist laten opdienen?’ vroeg de Douairière kortaf en brak zijn aandoenlijke ontboezemingen daardoor in eens af.

‘O nicht, zoo familiair weg? Op zijn Amerikaansch zeker? Nu daar houd ik wel van. Ik haat onze kleingeestige Hollandsche complimenten en vormen en neem uw voorstel even royaal aan!’

Zij lachte met haar eigenaardigen lach, die alleen de slangetjes in beweging bracht en de oogen koud liet.

‘Wat een drukte voor zoo'n eenvoudig aanbod! Is dat Hollandsch? Ik laat een bord meer bijzetten en daarmede uit! U is dus de neef van Mr. Van Wieringdaele?’

Zij zag hem doordringend aan, maar Herman liet zich niet gauw van zijn stuk brengen.

‘Een volle neef, zeker, germain, broerskinderen. Maar ach! U weet hoe het in groote families gaal. Mijn beste vader was een beetje onpractisch, een beetje te goed vertrouwend. Oom daarentegen was voorzichtig, zuinig, behalve in den laatsten tijd, toen het zijn liefhebberij gold.’

Hij keek naar de kasten; zij knikte even.

‘Yes. En woont u in de stad?’

‘Juist, mevrouw, in Meeringen. Oom was een oud man, wat zonderling, wat eigenzinnig. Uw man zaliger en hij begrepen elkaar niet. Dat heb ik altijd gezegd, zij begrepen mekaar niet, beste menschen allebei, - maar de een driftig, de andere koppig. 't Is jammer, zoo dikwijls heb ik oom gezegd.....

‘Woont u hier lang?’

‘Op verlangen van oom, ziet u. Hij begon met den ouden dag te verlangen naar iets eigens om zich heen. Toen zijn kinderen er niet meer waren, verzocht hij mij hun plaats in te nemen.’

Herman haalde toen zijn zakdoek voor den dag; hij voelde zich vrij, niemand kon hem tegenspreken; als deze muren ooi en en stem hadden gehad, zouden zij 't weerkaatst hebben, den uitroep van oom, toen hij hoorde dat zijn neef zich in zijn nabijheid vestigen wilde.

‘Is de kerel heelemaal gek geworden?’

‘En verder?’

‘Ja, toen kwam er een zeer teedere kwestie. Ik had het ongeluk of het geluk, zooals u het nemen wil...’

Hij sloeg zedig de oogen neer en trok een zeer beschaamd mondje als een jong meisje.

‘Genegenheid op te vatten voor een lief, goed kind, maar van burgerlijke afkomst, ver onder mijn stand. Ik was jong, dat begrijpt u, en een onberaden stap is gauw gedaan.’

‘Zoo, was hij onberaden?’

‘Ten minste.... ten minste, mijn vrouw is allerliefst, mijn kinderen zijn engelen, maar ons huisgezin is groot geworden, de tijden zijn slecht. Oom heeft het mij sterk afgeraden, maar toch hij was zoo goed, en toen wij eenmaal getrouwd waren opende hij zijn armen en erkende mijn Antoinette vol liefde als zijn nicht.’

‘Is die brouwer rijp voor Meerenberg, zijn lief kind en goeie geld te geven aan zoon praatjesmaker als mijn geachte neef?’ was 't eenige oordeel, dat men ooit van de lippen van den ouden heer had gehoord over het huwelijk van Herman en Tonia, doch men kan zich licht vergissen, als het zoo lang geleden is

‘Dus, 't viel u geducht tegen dat ik - of liever dat mijn zoon nog bestond?’

Op die onverwachte vraag raakte Herman toch een weinig verbluft; hij keek zijn nicht vol verbazing aan en 't duurde een poos voor hij antwoordde.

‘Laat mij oprecht zijn, mevrouw, nicht wil ik zeggen.’

‘O neen, mevrouw is beter, dat zeggen wij altijd in Amerika en 't is veel gepaster.’

Herman voelde zich plotseling wel honderd el van haar afgeslingerd; zij zette zich op een hoogte tegenover hem; daar had hij niet op gerekend. Snel veranderde hij van toon.

‘Zeker, dat is 't ook, mevrouw! Ik gun u van harte de erfenis, vooral sedert ik u heb leeren kennen als een pittige, flinke vrouw, en ik zie met genoegen dat Vaartzicht naar den rechtstreekschen erfgenaam teruggaat. Maar wanneer een andere neef de gelukkige was geweest, dan had het mij diep, zeer diep gegriefd.’

‘Zullen wij gaan lunchen? Het is hiernaast gedekt?’

‘Wat zij alles weet en kan!’ dacht Herman, ‘ik moet voorzichtig zijn, maar je hebt je meester gevonden, Douairière.’

De lunch zag er smakelijk uit, onbegrijpelijk dat alles reeds zoo goed geregeld was, nog geen vier en twintig uren na de aankomst der nieuwe meesteres.

‘Wil u aanzitten?’ vroeg mevrouw.

Zij sloeg tegen een kleinen gong, die een helderen metaalklank afgaf en spoedig kwam haar zoon binnen.

‘Geoffrey, dat is uw neef, of liever achterneef,’

‘Wat een flinke jongen! Sprekend zijn vader,’ riep Herman uit, die zich niets meer herinnerde van kleur of oogen van zijn neef.

‘Hoe kan dat, ik lijk niet op Vader, wel Moeder? Vader was immers blond?’

‘Indeed! Mister Wieringdaele, wil u de kippen voorsnijden?’

‘O met alle genoegen, mevrouw! Heel graag!...’

‘Ja en hij ziet er uit of hij van Oostersche of Spaansche afkomst is.’

De lippen van de Douairière verdwenen geheel; was het omdat zij zoo bleek werden als haar gelaatskleur, of wel omdat zij bang was dat Herman geen aandacht genoeg aan de kippen bewees en het schoone tafellaken in gevaar bracht? Boven zulke kleinigheden is een Amerikaansche toch verheven.

‘Ga daar zitten, Godfried!’ beval zij toen. ‘Dat blijft uw plaats! Leeft uw vrouw nog, Mister Wieringdaele?’

‘Zeker mevrouw, zeker leeft zij nog. Goddank, zij zal een lieve vriendin voor u wezen.’

‘Ik heb nooit vriendinnen gehad.’

‘Moeder liefste heeft maar een vriend en dat ben ik,’ zeide Geoffrey vleiend.

‘Dat is waar’ bevestigde zij.

‘En hoeveel kinderen heeft u?’ ging zij voort.

‘Zes, dat wil zeggen, ik reken onze kleintjes in den hemel mee, vier in leven.’

‘Jongens?’ vroeg Geoffrey.

‘Helaas! neen! Behalve den jongste, ons aller lieveling het kleine Pietje, zijn het meisjes. Het staat een vader niet op zijn kinderen te pochen, maar ik wilde, mevrouw, dat u mijn oudste dochtertje zag. Elken duim een Wieringdaele, zoo blond als goud.’

Zij zag hem aan met die stekende uitdrukking harer oogen, welke hij zeer onaangenaam vond, misschien omdat hij, die voor geen klein geruchtje vervaard was, er niet goed tegen kon.

‘Ligt het Wieringdaele-achtige in het blonde? U is toch ook donker?’

‘Zeker, mevrouw zeker! Mijn vrouw heeft magnifiek goudblond haar en u is zwart.’

‘Ik was het.’

‘Een brunette, de zorgen hebben u zeker voor den tijd vergrijsd.’

‘De zorgen en het werk, want ik heb hard gewerkt na den dood van Alexander. Ik had een naaiwinkel’

‘U een naaiwinkel?’

‘Ja, zeker, ik moest het wel doen. Ik was arm en ik moest werken voor mijn kind.’

‘O, 't is zoo'n dapper moedertje,’ riep Geoffrey opgetogen, ‘en zoo vlijtig!’

Zij keek naar haar handen, die nog de sporen droegen van het onvermoeide werken. Herman zag naar de trouwringen.

‘U ziet naar mijn ringen!’ zeide zij als om een vraag van hem te voorkomen, ‘ik ben twee keeren getrouwd geweest.’

‘Dus is u geen mevrouw van Wieringdaele meer?’

Zij glimlachte even.

‘Toch wel, ik was weduwe, toen ik met uw neef trouwde.’

‘O zoo! Neemt u mij niet kwalijk?’

‘Wat?’

Herman voelde zich werkelijk niet op zijn gemak onder haar lastigen, doordringenden blik.

‘Is Sander lang dood?’ vroeg hij om iets te vragen.

‘Acht jaar, en na dien tijd heb ik het als mijn roeping beschouwd weduwe te blijven.’

De negerin kwam binnen en fluisterde haar iets in.

‘Goed, Susanna! Haal de sigaren voor mijnheer, dan kan u in den tuin of in de warande een sigaar rooken. Ik heb nog iets te doen en dan verwacht ik den notaris om onze zaken te bespreken. Wil u misschien heengaan dan is 't mij ook goed Anders houdt Geoffrey u wel gezelschap’

Herman voelde dat zijn bezoek lang genoeg had geduurd.

(Wordt vervolgd.)

[p. 92]

bij de kaartlegster, naar de schilderij van henry m. rheam.

[p. 93]

ferdinand cortez aanschouwt het dal van mexico, naar de schilderij van g. adolf gloss.