De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Napoleons vlucht na den slag van Waterloo. -

Herhaaldelijk reeds werd deze aangrijpende ontknooping van het groote Napoleontische drama door voorname veldslagschilders behandeld, maar misschien door geen hunner op zoo pakkende manier als door den Engelschen kunstenaar A.E. Gow, wiens tafereel onze eerste bladzijde siert.

Die schilderij geeft ons den vollen indruk van de wanhopige vlucht des eenmaal onverwinnelijken keizers. Met bewonderenswaardige kunst van groepeering heeft de schilder de gebroken gestalte van den overwonnen wereldbedwinger tot het middelpunt weten te maken van het figurenrijke tafereel en de jammerlijke wanorde der radeloos voortstuivende colonne weten weer te geven.

Het oog omvat maar een greep uit den langen stoet van gewonde en uitgeputte vluchtelingen; maar in dat korte moment heeft de kunstenaar al de gruwelen en jammeren van een op de vlucht gedreven leger weten samen te vatten. De wagen op den voorgrond holt in woeste vaart over de lichamen van gevallen krijgers; de menner met verbonden hoofd, zelf door den schrik voortgezweept, legt de zweep over de paarden en kijkt er niet naar of de raderen een armen gewonde verpletteren. Wat verder tracht een soldaat al vluchtende een verband om zijn gewonden arm te hechten en houdt den zwachtel met de tanden vast. Ongelukkig wie van uitputting of bloedverlies langs den weg neerzijgt: de kameraden laten hem meedoogenloos liggen; ieder is maar op redding van het eigen leven bedacht. Maar het meest aangrijpend is de ineengedoken gestalte van den eens zoo machtigen titan, wien niets kon weerstaan en wiens overmoed thans voorgoed is gefnuikt. Een der officieren uit zijn naaste omgeving werpt een steelschen blik op den keizer en maakt misschien de wijsgeerige opmerking, die dit tafereel ook ons van zelve opdringt: hoe hooger vlucht, hoe dieper val.

De schilder op de studiereis. -

Ook dit onderwerp is niet nieuw: in den vorigen jaargang nog gaven wij de reproductie van een dergelijk tafereel, maar de hier gegeven voorstelling is zoo gelukkig, dat de lezer ze stellig niet zonder genoegen beschouwen zal. Vooral interessant is het, de uitdrukking der verschillende koppen waar te nemen. Het aardig Tirolerinnetje, half met haar houding verlegen en toch met de eer gevleid, door den Herrn Künstler waardig te zijn gekeurd om in zijn schetsboek te worden opgenomen, staart met de handen over elkaar glimlachend op den grond. De schilder heeft blijkbaar schik in zijn model, maar dat belet niet dat hij alle aandacht wijdt aan zijn werk. Over zijn schouder bespieden de oude en de jonge Tiroler het vorderen van zijn arbeid, de laatste met gespannen aandacht, de ander, die zoo iets stellig al meer gezien heeft in zijn leven, met belangstellend welgevallen. De derde vermaakt zich meer bijzonder in de verlegenheid van het meisje, en het kleine zusje, dat aan des schilders knie staat, is één en al bewondering. Het geheel vormt een gezellig, gemoedelijk groepje, zooals alleen een Tiroler binnenhuisje dat kan aanbieden.

De troost van den gevangene. -

Minder gezellig ziet het er bij den armen gevangene uit, die in zijn enge, sombere cel geen anderen troost heeft dan het gezelschap van een muis, die op de kruimeltjes van het harde roggebrood afkomt. Bij gebrek aan brood eet men korstjes van pasteien en bij gemis van alle menschelijke toespraak is het zeer begrijpelijk dat men zelfs gevoelig wordt voor de vriendelijkheden van een dankbare muis. Men verhaalt wel van gevangenen, die in hun eenzaamheid de gunst trachtten te winnen zelfs van zulke onsympathieke wezens als spinnen. Een muis is in elk geval een aardig, hupsch en zindelijk diertje, en wie weet hoe vriendelijk en dankbaar ze met haar levendige oogjes haar weldoener weet toe te lonken en hem aldus voor de ontvangen kruimeltjes door troost en afleiding in zijn kerker te beloonen.