De twee kampioenen der Engelsche politiek. -
Zoo vreedzaam als zij hier naast elkander zitten, zoo heftig stonden zij voor eenige dagen nog tegenover elkaar, toen het gold wie van beiden overwinnaar zou zijn in den fellen kamp om het eerste-ministerschap.
Heel Europa volgde met spanning die dagenlange worsteling: nu eens scheen Salisbury het veld te behouden, dan weer scheen aan Gladstone de zege verzekerd. Maar de kansen voor den laatsten verbeterden toch met den dag en ten slotte bleek hij met een veertigtal zetels de overhand te hebben op den mededinger, die hem zoo hardnekkig het terrein betwistte.
De grand old man ziet zich dan op zijn ouden dag nogmaals geroepen, om het bewind te aanvaarden, dat hij reeds driemaal met krachtige hand heeft gevoerd, maar dat hem telkens weer werd ontweldigd. Over het algemeen kan de wereld den wisselenden strijd tusschen de beide groote Engelsche staatspartijen met kalme belangstelling aanzien; de programma's van Tories en Whigs, al heeten de eerste conservatieven en de andere liberalen, zijn in verloop van tijd zoodanig gewijzigd en aangevuld, dat ze op menig punt wonderlijk door elkaar loopen en nu de eenen, dan de anderen weer het meest vrijzinnig schijnen. Maar ditmaal toch waren de sympathieën meer bijzonder voor Gladstone, die het ‘recht voor Ierland!’ in zijn vaan heeft geschreven. Moge het hem gegeven zijn, het home-rule-vraagstuk tot een rechtvaardige oplossing te brengen! Allen, die het wel meenen met de lang verdrukte Ieren, zullen den grijzen staatsman bij zijn edel pogen met hun beste wenschen volgen.