De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 33]

[Nummer 5]

't Was maar een muziekmeester
Door
H.A. Banning.
(Vervolg.)

‘Barbara,’ zei de kolonel, toen zijn gedienstige geest weder binnen gekomen was, ‘ik moet je wat nieuws vertellen.’

uit den neus gegoocheld, naar de schilderij van f. sonderland.

‘Barbara keek verwonderd op, want zoo iets was zij niet gewoon.

‘Daar is nog wijn in de flesch... Wil je ook een glas?’

Barbara zag haar heer niet groote oogen aan.

‘Krijg maar een schoon glas,’ hernam hij; ‘je weet wel dat ik dien wijn nooit drink.’

‘Zoo,’ dacht de huishoudster, ‘wat jij niet lust is goed genoeg voor mij.’ Zij wist echter den inhoud van het volgeschonken glas vrij wat beter aan te spreken dan de ‘kerkuilen’.

‘Kom, nog een glas,’ sprak hij, ‘want ik drink er toch geen droppel van.’

Barbara wipte het tintelende gouden vocht zoo behendig over boord als een zakkendrager zijn borrel.

‘Zoo! ga nu een oogenblik zitten,’ hernam de kolonel.

‘Ik wist wel dat er iets achter moest steken,’ dacht Barbara, toen zij op een stoel plaats nam.

‘Weet je 't al,’ zoo begon de oude heer, de twee duimen over elkander draaiende, ‘dat reeds verschillende personen in hechtenis zijn genomen, ter oorzake van de ongeregeldheden hier in de straat?’

‘Zoo, mijnheer! Nou dat is geen wonder, want die ellendige bengels van jongens zullen alles nog ruweneeren als er niet gauw een einde aan komt.’

‘Maar het is niet zoo zeer o[m] de baldadigheden en het zijn ook geen jongens, die nu achter slot en grendel zitten, maar wel groote

[p. 34]

menschen, die aan dat standje den stoot hebben gegeven, lieden die van den muziekmeester en zijn gezin kwaad gesproken en hem als een lichtmis en gevluchte bankroetier gebrandmerkt hebben.’

‘En wie zijn dat alzoo?’ vroeg de huishoudster, aan haar gewone nieuwsgierigheid lucht gevende, ofschoon men duidelijk aan haar gelaat kon zien, dat zij zich niet zeer op haar gemak gevoelde.

‘De namen kan ik niet noemen, maar ik maak er mij bezorgd over, dat de politie spoedig ook hier zal komen aankloppen, of liever, ik kan dit haast met zekerheid zeggen.’

‘Maar wat hebben wij met de politie en met dit straatschandaal te maken?’

‘Ik niets, maar...’

‘Meent u dat de politie mij op het oog zou hebben?’ vroeg Barbara. ‘Nu laat de commissaris met al zijn agenten maar komen, ik zal ze wel te woord staan.’

‘Spreek niet zoo boud, Barbara, want jij hebt in de laatste dagen erg je mond geroerd over den muziekmeester, over zijn vrouw, over de meid en alles wat dat gezin betreft. Of heb je mij niet verteld dat die man vol schulden zat en op den loop is gegaan, dat zijn vrouw ook de plaat heeft gepoetst, zooals jij het noemde, en dat het daar aan huis een echte dronkemansboel is geweest?’

‘Dat heb ik niet uit mijn duim gezogen, maar van anderen gehoord, mijnheer.’

‘Die anderen zitten al achter slot en nu zal het gauw jouw beurt worden, wanneer wij geen maatregelen nemen; dat weet ik uit de eerste hand.’

‘Maar, mijnheer!’ riep Barbara onthutst uit. Zij was bleek geworden van ontsteltenis.

‘Als wij geen maatregelen nemen, heb ik gezegd. Je weet dat ik elk oogenblik den commissaris van politie hier verwacht, en het is zeer zeker, dat hij mij komt ondervragen over de praatjes, die je hebt uitgestrooid; dat weet ik trouwens van de twee dames, die straks hier zijn geweest.’

‘Die ber..... kerkuilen bemoeien zich ook overal mee,’ kraste de huishoudster nijdig.

‘Spreek geen kwaad van die oude juffers; het ware te wenschen, dat alle menschen zoo zuiver in hun schoenen stonden als zij. Wanneer jij het geluk mag hebben nu niet in handen der politie te vallen, zal dit alleen het werk zijn van de zoogenaamde kerkuilen Zij hebben veel medelijden met het kind en de meid hierover en ook met de ouders, die zij onschuldig achten aan al hetgeen hun ten laste wordt gelegd. Daarom is nu het plan beraamd om de meid en het kind nog dezen avond hier in huis te nemen en....’

‘Dat kind en die meid!’ riep Barbara onthutst en verontwaardigd. ‘Maar mijnheer!....’

‘Zwijg!’ riep de kolonel luid, een oogenblik vergetende welke rol hij te spelen had. ‘Luister liever eens goed, want wij hebben nog maar weinig tijd, en het is niet onmogelijk dat aan de agenten reeds bevel is gegeven om je in hechtenis te nemen. Die zwarte dames hebben medelijden met je en meenden ook dat een verblijf van die meid en het kind hier in huis, hoe kort ook, eenigszins hinderlijk voor je zou zijn. Daarom hebben ze mij een goud tientje voor je ter hand gesteld, natuurlijk onder voorwaarde dat wij op je kunnen rekenen. Zoodra de commissaris hier is geweest moeten meid en kind hierheen gebracht worden. Dat zal zoo heel gemakkelijk niet gaan, want hoor eens hoe groot het rumoer buiten is. Om nu alle verdenking van je af te werpen, moet jij bij het overbrengen eens goed toonen, dat je armen aan het lijf hebt en dan zal de politie duidelijk meenen te zien, dat zij je ten onrechte verdacht heeft. Dat is het beste middel om buiten schot te blijven. En wanneer dan alles goed gelukt zal zijn, krijg jij ook van mij tien gulden en nog een nieuwe japon daarenboven. Wil je aan dat plan meewerken of....’

‘Zeker, mijnheer, zeker!’ klonk het uit Barbara's mond. Er steeg een zucht van verademing uit haar borst. Geen wonder: in de laatste oogenblikken schemerden onophoudelijk de tralies der gevangenis voor haar oogen en nu scheen alle gevaar geweken en had zij een buitenkansje van tien gulden in haar hand, met een dito in het verschiet en daarenboven nog een nieuwe japon.

‘Vergeet niet, dat je toekomst aan een zijden draad hangt,’ zoo besloot de kolonel. ‘Wanneer alles goed afloopt blijf jij geheel buiten schot, daar zal ik wel voor zorgen, zoo niet, dan moet ik het ergste voor je vreezen. Wellicht gaat dat overbrengen met groot rumoer gepaard en is het niet onmogelijk dat het kind in het gedrang geraakt; in dit geval meen ik op je stevige vuisten te kunnen rekenen.’

‘Zij moesten het arm wormpje eens met een hand of vinger aanraken, ik zou ze...’

Barbara was van haar stoel opgerezen, en zooals zij daar stond met fonkelende oogen, de gespierde armen uitgestrekt, mag men gerust aannemen, dat zij zelfs voor geen drie of vier poldergasten uit den weg zou gaan.

‘Zeer goed,’ sprak de kolonel, met de vingers over zijn knevels strijkende om een glimlach te verbergen, ‘maar nu nog een enkel woord. De twee dames Van der Pauw willen niets hooren, dat naar een dankbetuiging of een zinspeling op het gouden Willempje gelijkt, vergeet dat niet, hoor.’

Er werd gebeld. ‘Dat zal de commissaris van politie zijn,’ zei de grijsaard, ‘laat hem maar binnen komen.’

Toen Barbara den persoon hoorde noemen, die haar geheele toekomst in handen scheen te hebben, ging een rilling door haar leden. Op een toon zoo zachtzinnig en zoetsappig, zoo fluweelig als ooit iemand uit haar mond had gehoord, smeekte zij haar heer en meester dat hij haar in bescherming zou nemen.

‘Ik zal er voor zorgen, hoor!’ zei de oude heer, die, middelerwijl de huishoudster naar de voordeur ging, het hoofd schudde over de krijgslisten, welke hij, tegen zijn gewoonte in, had moeten bezigen om dat keukengeschut met goud te vernagelen, ten einde rust en vrede in zijn huis te houden en zijn doel te bereiken.

De commissaris van politie schonk zijn goedkeuring aan het plan van den kolonel, dewijl, volgens zijn meening, de opstootjes een einde zouden nemen zoodra het bovenhuis van den bakker niet meer tot mikpunt kon dienen. Hij zou voor versterking der politie zorgen en dan persoonlijk tegenwoordig zijn ten einde het plan des te beter te doen slagen.

‘Maar hoe laat?’ vroeg de kolonel. ‘Wij hebben geen tijd meer te verliezen, wanneer wij voor den avond met alles gereed willen zijn.’

‘Binnen een half uur,’ klonk het tot antwoord.

Het begon reeds te schemeren toen de commissaris terug kwam. Op de straat was het rumoeriger geworden dan ooit. Ook bij den bakker begon men nu met steenen op de ruiten te bombardeeren, wel een bewijs dat de vernielzucht aanstekelijk was geworden. Zoodra nog eenige agenten van politie op het terrein verschenen, nam het geschreeuw en gejoel meer en meer toe, en de opeengepakte menigte werd in golvingen heen en weer bewogen, naarmate hier of daar een kloppartij plaats had, of zoogenaamde voetzoekers, die door de jongens brandend onder het volk werden geworpen, knappend en sissend rondsprongen

De commissaris gelastte eenige agenten ruim baan te maken, doch dat baatte weinig, dewijl de gemaakte opening onmiddellijk weder werd aangevuld door de opdringende massa, die geen vrijheid van beweging bezat, maar onwillekeurig werd voortgestuwd. Men moest geweld gebruiken, de sabel werd getrokken en nu hoorde men links en rechts angstkreten en gegil van vrouwen, die zich niet wisten te redden en van jongens, die in aanraking waren gekomen met het wapen van de H. Hermandad.

‘Nu is het tijd,’ zei de commissaris en hij stapte met een paar agenten vooruit, op den voet gevolgd door Barbara. Zij had de mouwen opgestroopt en zwaaide dreigend met haar gespierde armen; haar gelaat was zoo rood als een kalkoensche haan en zij scheen met haar fonkelende oogen het gepeupel uit te tarten.

‘Hoera!’ riep een opgeschoten jongen, die boven op een lantaarnpaal zat, ‘hoera! Barbara van den kolonel wordt opgepakt; zij gaat de doos in, hoor!’

Dat hoera! werd door honderden kelen herhaald, zelfs tot op vrij verren afstand, zonder dat men natuurlijk wist wat of wien het gold.

Tot groote verbazing echter van hen, die meer in de nabijheid waren, werd onverwacht de gebombardeerde deur van het bovenhuis geopend en ging de commissaris met zijn manhaftige assistente naar binnen, terwijl eenige agenten op de stoep post vatten. De een meende, dat ook de meid en het kind in arrest genomen zouden worden, anderen waren van gevoelen, dat er een huiszoeking zou plaats hebben en men was nog naar andere oorzaken zoekende toen de commissaris terug kwam, gevolgd door Barbara en de dienstbode van den muziekmeester met het kind op den arm. Het meisje zag erg bleek, het knaapje schreide luid en klemde bevend de armpjes om haar hals.

‘Vooruit!’ klonk het bevel van 't hoofd der politie. De agenten wilden terstond gehoorzamen, maar stonden tegenover een muur van menschen. Het gebeurt wel dat stoombooten deze of gene haven niet kunnen binnenloopen ter oorzake van de ontzaglijke menigte haringen die daar als een levende borstwering den toegang versperren. Zoo was het ook hier. Het volk stond dicht opeengepakt. Zij die, ter bevrediging hunner nieuwsgierigheid, met moeite naar den voorgrond waren gedrongen, zouden nu zeker hun plaatsen gaarne aan anderen-hebben afgestaan, maar het was niet mogelijk zelfs een handbreedte achteruit te gaan; het tegendeel: de massa achter hen, drong hen nu nog meer vooruit, zoodat de agenten met geen mogelijkheid een doortocht konden banen. Thans waren zij wel genoodzaakt andermaal de sabel te trekken en men hoorde weldra, zelfs in de verte, het gevloek en gekerm van hen, die kennis hadden gemaakt met dat wapen. De menigte wiegelde en schommelde wel heen en weer en er kwam hier en daar wel een kleine opening, dewijl velen een goed heenkomen zochten, zoodra hun dit maar mogelijk scheen, doch de politie moest toch voet voor voet een weg banen, al was het ook onmogelijk dat dit in een rechte lijn kon geschieden. De dienstbode van den muziekmeester hield het kind, dat nu luidkeels schreeuwde, vast in de armen geklemd. Barbara liep naast haar, zoo krijgshaftig als een Kenau Hasselaar. Bij elk gedrang, dat nu en dan ontstond, weerde zij zich dapper. Hier schudde zij een jongen als een poedel heen en weer, daar viel haar ijzeren vuist op den schouder van den een of anderen leeglooper; zij hoorde de vloeken en verwenschingen wel, die haar naar het hoofd werden geworpen, doch deinsde voor niets terug, en deed menigeen op den grond tuimelen, die niet gewillig zooveel mogelijk uit den weg ging.

Zoo bereikte eindelijk de kleine stoet, na veel worsteling en langs een grooten omweg, de woning van den kolonel, die haastig met een ‘God zij gedankt’ de deur opende en allen binnen liet.

Men had dus het doel bereikt, doch het was zeer natuurlijk dat het gespuis nu, al meer en meer opdringende, voor het huis van den ouden krijgsman post ging vatten, in afwachting van 't geen verder zou gebeuren. De commissaris van politie gaf daarom last, dat nu al de agenten zich vóór de woning van den kolonel zouden posteeren en zond een hunner naar den kommandant der stad om assistentie te verzoeken. Nog geen half uur later kwam een militaire wacht oprukken. Het boezemde groot ontzag in toen de soldaten, op bevel van den kommandeerenden onderofficier, de kolven hunner geweren dreunend en klaterend op den grond lieten vallen en de bajonetten op hunne

[p. 35]

moordtuigen staken; velen die zich reeds hadden gevleid met de vernieuwing der baldadigheden, nu op een ander terrein, bleven bedaard staan, of zakten langzamerhand af. Er werden nog wel voetzoekers onder het volk geworpen, men zong nog wel luidkeels de straatliedjes van den dag, maar de houding van het volk was nu niet meer zoo onrustbarend, zoodat de commissaris eindelijk ook naar binnen ging, dewijl hij toch in elk geval dicht bij de hand was.

Toen hij de huiskamer, waar het geheele personeel zich bevond, binnen getreden was, klopte hij Barbara op den schouder.

‘Jij ben een kranige meid, hoor! ik dank je wel voor je assistentie,’ sprak hij.

‘Wie zou het ook zonder woedend te worden kunnen aanzien, dat het kanalje zulk een wormpje van een kind te lijf wilde?’ sprak zij driest, in de overtuiging, dat zij nu op een goeden voet stond met de politie.

Het kind verkeerde nog altijd in dezelfde radeloosheid; het liet erbarmelijke kreten hooren en was niet tot bedaren te brengen. Het baatte niet of de meid het in haar armen trachtte te sussen, of de kolonel ook al allerlei snuisterijen, zelfs kostbare en zeer breekbare voorwerpen van zijn étagère haalde om eenige afleiding te schenken; de kleine bleef in dezelfde geweldige overspanning en het was hartverscheurend als men hem radeloos de hulp hoorde inroepen van papa en mama.

Den ouden heer stond het zweet op het voorhoofd; aan zulk een tooneel was hij sinds jaren niet meer gewoon. ‘Wil ik om den dokter zenden?’ vroeg hij.

‘Och neen, mijnheer,’ antwoordde de dienstmaagd van den muziekmeester, die al dien tijd in de kamer op en neer had geloopen met het knaapje in de armen, ‘het zal wel gauw wat beter worden, als Klaas Vaak maar komt. Fritsje is over zijn slaap heen en dan dat rumoer... Als de heeren mij maar laten begaan, dan zal alles wel terecht komen, maar - neem mij niet kwalijk - hoe stiller het hier is hoe beter.’

‘Wij zullen den mond moeten houden, mijnheer de commissaris,’ fluisterde de kolonel half glimlachend, ‘maar kunnen niettemin wel een glaasje drinken. Ja wel, ja wel,’ liet hij er op volgen, ziende dat de commissaris een afwijzende beweging maakte. Toen stond hij op zonder gedruisch te maken en fluisterde Barbara in dat zij een flesch en glazen zou halen en maakte tevens een beweging met de handen waaruit de huishoudster behoorde te begrijpen, dat zij de deuren niet moest laten kraken. Daarop ging hij op de teenen naar de dienstmeid van den muziekmeester en vroeg haar zoo zacht, dat het nauwelijks verstaanbaar was, of het niet beter zou zijn het ledekantje en zoo al meer eerst den volgenden morgen in huis te halen, dewijl het dan wel stiller zou zijn op de straat. Het meisje knikte toestemmend en zette haar wandeling voort.

Zulk een zonderling gezelschap had de huiskamer van den kolonel nog nooit binnen haar muren aangetroffen. Tweemaal in de week ging de oude man een paar uren naar de sociëteit; dan was de kamer geheel leeg; op de andere avonden zat hij alleen met een boek of een dagblad in de handen en hoorde men daar geen geluid of het moest het gegons van een of meer muggen zijn. Op dat oogenblik zat hij, die anders geen woord kon spreken of men hoorde de ramen schudden, fluisterend met den commissaris van politie een glas wijn te drinken, terwijl een vreemde dienstbode met een jankend vreemd kind in de armen heen en weer liep, en zonder ophouden het bekend ps... pss... psss! liet hooren.

Die vreemde meid had intusschen gelijk gehad. Het erbarmelijk jammeren van het kind ging bij tusschenpoozen in een zacht gekreun en gesnik over, doch het bleef altijd nog, hoe zacht dan ook soms, papa en mama roepen. De commissaris gaf door een beweging met zijn glas te kennen, dat hij bedankte en wenschte te vertrekken. De oude heer keek bezorgd om naar het kind, stond langzaam van zijn stoel op en sloop toen, zoo onhoorbaar zacht als een jeugdige vader in de kraamkamer kan doen, het vertrek uit.

‘Ik breng u voorloopig mijn hartelijken dank voor uw medewerking,’ sprak hij, in de gang gekomen zijnde, tot den commissaris. ‘Het spijt mij wel, dat ik u op zulk een zonderlinge wijze moest ontvangen. Kom later, als alles weer tot rust zal zijn gekomen, eens een fijne flesch met mij drinken. Wat dunkt u van den toestand in de straat?’

‘'t Is nu reeds veel stiller,’ antwoordde de commissaris, ‘en het zal verder wel met een sisser afloopen, zooals ik voorzien had Vooreerst is het tooneel verplaatst, daarenboven zal het volk begrijpen, dat het nu niet meer met een afwezigen muziekmeester maar met iemand te doen heeft, die niet gewoon is met zich te laten sollen, terwijl ook de aanwezigheid van militaire macht altijd grooten indruk maakt. Ik zal uw huis den ganschen nacht laten bewaken.’

‘Ik ben u zeer verplicht,’ sprak de kolonel hem bij de geopende deur de hand drukkende

Juist kwam Barbara met een blaker in de hand de trap af en vertelde haar heer en meester, dat zij het bed op de kleine logeerkamer had opgemaakt voor de meid en het kind.

‘Zeer goed,’ zei de oude heer, ‘maar breng vooreerst liever een paar kussens en mijn reisdeken, dan kan het knaapje, als het goed in slaap is, vooreerst op de canapé gelegd worden. Ik zal hier op je wachten dan behoeft de deur niet tweemaal geopend te worden. Nog iets.... heb je ook nog koud vleesch in de keuken? Die meid van den muziekmeester heeft misschien den ganschen dag nog niets gebruikt. En zorg dan dat er morgen ochtend een en ander is tot versnapering van den kleinen jongen, want het arme kind heeft onder dat alles veel geleden.’

Toen zij beiden binnen kwamen liep het dienstmeisje nog altijd sussende de kamer op en neer, ofschoon de kleine nu zeer rustig was en in slaap scheen te geraken. De kolonel, nog steeds gehoorzamende aan het bevel, dat hij zoo stil mogelijk moest zijn, opperde in gebarenspel een vraag in betrekking tot de canapé en de kussens, en alvorens hij zijn pantomime had afgespeeld, werd die vraag door een toestemmenden hoofdknik beantwoord. Barbara begon terstond het zoogenaamde legerbed in orde te maken, doch ging daarbij, naar het oordeel van den ouden heer, veel te hardhandig te werk, want hij tikte haar op den schouder en legde een vinger op den mond. Het duurde nu niet lang of het vreemde dienstmeisje boegseerde het knaapje onder allerlei schommelingen en slingeringen, waarvan de vrouwen alleen het geheim schijnen te bezitten, naar de canapé, en wist het zonder den minsten schok te doen neervlijen, altijd onder de betoovering van het geheimzinnige en kalmeerende ps... pss... psss!

Het nokken en snikken bleef intusschen nog lang aanhouden, en wanneer dan weder een zware zucht naar boven welde kon men duidelijk aan de beweging van den mond zien, dat het arme knaapje zelfs in zijn slaap nog troost en hulp zocht bij papa en mama.

Wie had ooit kunnen vermoeden dat die oude, ruwe kolonel zoo teergevoelig kon zijn? Hij bleef lang in gebogen houding bij het kind staan en Barbara zag tot haar groote verwondering tranen in zijn oogen. ‘De oude is toch nog zoo kwaad niet,’ klonk het in haar binnenste, vooral toen de gedachte aan het toekomstige gouden Willempje en de nieuwe japon in haar opwelde.

‘Zou de kleine Frits nu voor goed in slaap zijn?’ vroeg hij fluisterend aan de meid van den muziekmeester, die haar armen, welke zoo lang in dezelfde houding gebleven waren, uitstrekte en menigen zucht van verlichting slaakte.

‘Ik geloof het wel kolonel, want hij slaapt gewoonlijk goed door, wanneer hij eenmaal ingedommeld is, doch daar hij nu in een ongewonen toestand verkeert, zal het raadzaam zijn....’

‘Natuurlijk,’ viel hij haar in de rede, ‘ik ga vooreerst naar mijn kamer en Barbara naar de keuken...’

‘Zoo bedoel ik het niet, kolonel, ik meen alleen dat Fritsje nu schrikachtiger is dan gewoonlijk. Ach,’ voegde zij er verlegen bij, ‘het spijt mij zoo, dat wij u zooveel overlast aandoen’

De oude heer zag haar met belangstelling aan. ‘Hoe is je naam?’ vroeg hij.

‘Bertha, mijnheer!’

‘Welnu, Bertha, je ben een braaf kind! Zooveel toewijding van een ondergeschikte kan nooit onbeloond blijven. Geef mij de hand.. Zoo! en als je ooit door omstandigheden in ongelegenheid mocht komen, adresseer je dan maar aan den ouden kolonel, hoor! Maar nu moet eerst voor wat eten gezorgd worden, want ik weet zeer goed hoe het op dat bovenhuis is toegegaan.’

‘Ik dank u, mijnheer, ik zal niets gebruiken. Ik heb in de laatste dagen wel geen warm voedsel gehad, maar de twee zwarte dames hebben van middag voldoende eten gebracht voor ons beiden, ik dank u zeer.’

‘Die brave kerkuilen!’ klonk het ondoordacht uit zijn mond, zoodat hij er van ontstelde. ‘Hoe dom!’ bromde hij binnensmonds. ‘Er is boven een bed gereed, en daarvan kan je met den kleinen jongen gebruik maken, zoodra je verkiest,’ liet hij er op volgen.

‘Ik dank u wel, mijnheer, maar dezen nacht zullen wij, met uw goedvinden, maar hier in de kamer blijven, want als ik Fritsje in dit vreemde huis naar boven moet brengen dan vrees ik dat hij nog veel meer te keer zal gaan dan vroeger. Morgen, als hij hier meer tehuis is, bestaat dit bezwaar niet, want het kind is anders altijd even zoet en gezeglijk.’

‘Maar ik kan hier in de kamer niet goed een ledekant plaatsen.’

‘Dat behoeft ook niet, mijnheer; ik kan best op een stoel slapen, dat heb ik zoo dikwijls gedaan.’

‘Maar als de kleine Frits dan wakker mocht worden, als hij van de canapé mocht vallen en...’

‘Geen zorg, mijnheer, laat dat maar gerust aan mij over.’

‘Barbara,’ zeide hij, ‘zich, altijd fluisterend, tot zijn huishoudster wendende, ‘ga jij straks naar de keuken, want het moet hier stil blijven, maar zorg eerst dat er licht op mijn kamer is en maak een Hinken grog voor mij gereed, want ik ben wat huiverig en zenuwachtig. Zeg eens,’ voegde hij er bij, toen de huishoudster zich wilde verwijderen, ‘er is nog wel wat in die flesch Haute Sauterne overgebleven, niet waar?’

‘Neen mijnheer,’ antwoordde zij, het hoofd schuddende om haar verlegenheid te verbergen, ‘ik heb in mijn verbouwereerdheid alles opgedronken, want ik was geen half mensch meer toen...’

‘Goed, goed!’ zei de kolonel glimlachend, ‘maak dan maar koffie of wat anders gereed, want Bertha moet toch ook iets gebruiken.’

Hij liep nogmaals op zijn teenen naar de canapé. Het knaapje lag daar met blozende wangen, het sliep rustig, ofschoon het snikken nog niet geheel had opgehouden. Hij boog zich over hem heen en zijn knevel trilde van aandoening. ‘Arme, lieve kleine Frits,’ hoorde men hem zeggen, en toen sloop hij stil de kamer uit en ging even stil de trap op naar boven. Er stonden weder tranen in zijn oogen, toen hij zuchtend in den kolossalen leuningstoel neerviel, die des winters reeds zoo dikwijls zuchten en ook nog wel iets anders had moeten hooren, wanneer de oud-gediende door het pootje gekweld werd. Hij staarde weemoedig voor zich uit, zonder dat zijn oogen op eenig voorwerp gevestigd waren, hij sprak ook geen woord toen Barbara zijn dampenden grog bracht, en werd herhaaldelijk uit zijn mijmering wakker geschud, wanneer hij beneden eenig geluid meende te hooren. ‘Wat is het lang geleden,’ dacht en zuchtte hij, ‘dat

[p. 36]

lord salisbury. de twee kampioen der engelsche politiek. gladstone.

[p. 37]

lord salisbury. de twee kampioen der engelsche politiek. gladstone.

[p. 38]

een andere kleine Frits om mij heen dartelde Ik was toen jong en levenslustig, en nu? Die kleine Frits werd groot, hij verliet het ouderlijke huis, baande zich een weg voor de toekomst, trouwde en schonk mij een anderen kleinen Frits Mijn vrouw mocht dit niet beleven, maar ik was overgelukkig, want ik gevoelde mij opnieuw jong worden, als mijn oogappel paardje reed op mijn knie. Helaas, die kleine Frits werd mij door den dood ontrukt, nog nauwelijks drie jaren oud, toen hij reeds moederloos was geworden. En nu leef ik eenzaam en verlaten, nu ben ik jichtig en ook wrevelig geworden, omdat alle levenslust heeft opgehouden... Ik wist niet wat mij overkwam toen ik vernam, dat het lieve kind van den muziekmeester ook Frits heette. Het wierp mij een kushandje toe, het strekte de armen naar mij uit, evenals de twee andere Fritsjes; het gelijkt sprekend op mijn kleinkind, dat nu, ruim een jaar geleden, naar den hemel is gegaan, en toen ik het daar even op de canapé zag liggen met de rozen op de wangen, schoot mijn gemoed vol, bij de gedachte dat dit arme knaapje wellicht door zijn ouders verlaten is en voor altijd ongelukkig zou worden... Maar dat zal niet gebeuren. Desnoods wil ik het kind zoo lang ik leef bij mij houden en ook voor zijn toekomst zorgen.’

Zoo mijmerde de kolonel langen tijd. Toen sloop hij weer even zacht naar beneden en kwam zoo stil de huiskamer binnen, dat Barbara, die een smakelijk kopje koffie gezet had en Bertha, zooals zij het noemde, gezelschap hield, van schrik, haar kopje met het heerlijke vocht op haar schoot liet vallen. De oude heer legde den vinger op den mond en vroeg hoe het met Fritsje ging.

‘Hij slaapt als een roos,’ zei Bertha, ‘en u behoeft niet bang meer te zijn dat hij wakker zal worden, want hij is erg vermoeid en buiten hoort men bijna niets meer dan het heen en weerloopen der agenten.’

‘God zij gedankt!’ zei de kolonel. ‘Ik ga naar bed, Barbara; zorg dat alles goed gesloten wordt en laat morgen ochtend zoo vroeg mogelijk onzen timmerman met een paar knechts komen, om van het bovenhuis te halen wat wij hier noodig hebben. Er moet ook een brief op den post bezorgd worden, niet waar?’ vroeg hij aan Bertha. Het meisje knikte toestemmend en kleurde sterk.

‘Ik weet er alles van,’ sprak hij; ‘breng hem zoo vroeg mogelijk weg, want er is groote haast bij... Nu goeien nacht!’

De grijsaard was zeer vermoeid en sliep spoedig in. Wanneer iemand hem zoo had kunnen zien, zou hij een glimlach om zijn mond en een traan in zijn oogen hebben bespeurd, want in zijn droom zag hij drie kleine Fritsjes hand aan hand rondom zijn ledekant zweven; zij wierpen hem kushandjes toe en strooiden bloemen op zijn bed.

(Wordt vervolgd.)