De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

[p. 383]

Bij de Platen.

Bij de manoeuvres. -

Als het er niet onder stond, zou men niet zeggen dat ons krijgshaftig tafereel enkel een spiegelgevecht verbeeldt. De vastberaden houding van den kloeken aanvoerder, die met uitgetogen sabel zijn manschappen op den vijand wijst, de oplettendheid, waarmee ze naar zijn bevelen luisteren, de zorg waarmee zij hun geweren richten, het strijdvuur, dat uit hun oogen straalt, dat alles brengt ons in den waan dat wij met een ernstig gevecht te doen hebben. Trouwens, het is den soldaten zoowel als hun wakkeren aanvoerder wezenlijk ernst; het geldt inderdaad de overwinning te behalen op den ‘vijand,’ al staat hier niets op het spel dan de eer van het regiment, zoodat het vaderland er even wel bij vaart, aan welke zijde ook de overwinning is.

Zóó opwekkend is het oorlogsspel voor de rechtgeaarde landsverdedigers dat zij in de hitte van den strijd zich soms stellig verbeelden dat het meenens is en zij verwoed op hun makkers inslaan, die op het oogenblik voor hen niet anders zijn dan de ‘vijand.’ Meermalen is het voorgekomen dat er bij de manoeuvres gewonden en zelfs dooden vielen, ja dat de aanvoerders de grootste moeite hadden, om de slaags geraakte troepen van elkander te scheiden. Ook de krijgers op o[n]ze gravure zouden tot dergelijke buitensporigheden in staat zijn; de kunstenaar, die ze ons aldus teekende, kon, dunkt ons, met succes zijn krachten aan de voorstelling van een wezenlijk gevecht beproeven.

Het jongste zusje. -

Dit zou zeker niet geraden zijn aan den Hongaarschen schilder Dvorak, wiens talent uitsluitend gericht is op het weergeven van bevallige vrouwenfiguren of lachende kinderkopjes. Onze lezers hebben reeds herhaaldelijk proeven van dat eigenaardig en beminnelijk talent onder de oogen gehad en zullen het ongetwijfeld met ons eens zijn, als wij beweren dat het tafereeltje in dit nummer tot de fraaiste behoort, die we ooit van den meester te zien kregen. De drie lieve kinderen lachen ons zoo gul en guitig toe, dat ons onwillekeurig ook een glimlach om de lippen komt.

Een sprinkhanenzwerm in aantocht. -

Le Arabieren op onze derde gravure zullen hun lachen wel kunnen houden bij den aanblik van de onheilzwangere wolk, die hun op den weg door de woestijn plotseling in het gezicht komt gedreven. Het is een sprinkhanenzwerm, die op zijn verwoestenden tocht eensklaps voor hen neerstrijkt, alles vernielend wat het vraatzuchtig gedierte op zijn weg ontmoet. Geen wonder dat de reizigers zich verschrikt in het zaal oprichten, en met de hand boven de oogen om het opgewoelde stof te keeren, angstig uitzien welke richting de verschrikkelijke wolk nemen zal. Mocht de zwerm op hen neerstrijken, geen twijfel of ze zijn met paarden en ezels reddeloos verloren; want niets kan den aanval van het kleine en toch in zijn ontzaglijke massa's zoo geduchte insect weerstaan.