De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Bloemen voor de Meiversiering. -

De lieve Mei, de maand der bloemen, de maand van Maria, is weer aangebroken en alle handen reppen zich om de beeltenis te sieren van de Gezegende boven alle vrouwen, in wie alle rechtgeaarde kinderen der katholieke Kerk hun hemelsche Moeder vereeren.

Het is opmerkelijk, hoe algemeen het gebruik om in de Meimaand de beelden van Maria met rijken bloementooi te omringen, over de heele katholieke wereld is verbreid. Of men in het zonnige Italië komt, waar dat dichterlijk gebruik het eerst is ontstaan, dan wel in onze noordelijke streken, waar de Meimaand toch dikwijls nog maar arm aan bloemen is, overal ziet men de geloovigen zich beijveren, de gezegende Moedermaagd de gebruikelijke bloemenhulde te brengen.

De kloosterzuster op onze gravure heeft ook een korf vol geurige rozen verzameld, om daarmee het beeld te sieren van haar, die in de symbolische taal der Kerk zoo zinrijk de Geheimzinnige Roze genoemd wordt.

Madonna van Rafael. -

Ook wij willen in onze Illustratie gaarne iets bijdragen tot opluistering der Meimaand, niet twijfelende daarmee al onze lezers innig genoegen te doen. En waarmee zouden we dan ons Meinummer wel waardiger kunnen sieren, dan met de beeltenis der beminde Moeder des Heeren, geschilderd door een kunstenaar, wiens grootste glorie het is, de schilder bij uitnemendheid der Madonna's te mogen heeten? Een Madonna van Rafael zij dus den lezer in dit nummer aangeboden. De aanblik van dat bevallige beeld zal ongetwijfeld niet weinig bijdragen om den beschouwer te stemmen tot een kinderlijke hulde aan de Koningin der Meimaand.

Het lammetje. -

In de Mei leggen alle vogels een ei, zegt het spreekwoord, maar het zijn niet enkel de vogels, die in deze blijde maand het zoet der oudervreugde smaken. De meeste onzer huisdieren verheugen zich in dit voorrecht, en inzonderheid is een jong lammetje zoo'n echte Mei-verschijning, dat de Mei zonder lammetjes niet compleet zou zijn: de mollige, onnoozele, dartel huppelende beestjes passen zoo geheel in het jonge malsche groen.

Ook de jonge moeder en de oude herder van onze gravure hebben aardigheid in het lieve diertje, dat op grootvaders ééne knie ligt, terwijl zijn kleinzoon op de andere rijdt. Maar nog meer boeit hen toch het zoete ventje, dat de poezele armpjes om het lammetje slaat, terwijl dit zelf ondanks al die liefkoozingen toch verlangend uitziet naar de blatende ooi, zijn moeder. Het bevallige groepje blijft ons bij rle beschouwing onweerstaanbaar boeien.

Grootmoeder leest. -

Minder vroolijk, maar daarom niet minder aantrekkelijk is het tweetal, door onze laatste gravure voorgesteld Grootmoeder leest het evangelie van den dag. Al de anderen zijn naar de kerk ter vervulling van hun Zondagsplicht; de verlamde ledematen der oude vrouw veroorloven haar dat niet; zij moet thuis blijven en haar jongste kleinkind houdt haar gezelschap. Al sinds jaren heeft grootmoeder de wekelijksche Zondagviering in Gods huis moeten derven; maar het oude evangelieboek stelt haar daarvoor schadeloos. Elken Zondag leest zij daaruit geregeld het evangelie van den dag en bidt de misgebeden mee. Vandaag heeft zij daarbij ook haar kleinkind tot toehoorster en met groote oogen luistert het meisje naar de vrome woorden, die plechtig van grootmoeders lippen vloeien en van liefde en eeuwig leven spreken.