De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

De vrome vrouwen aan het graf. -

Dankbaar onderwerp voor den schilder, die zooals Bouguerreau, met wiens talent onze lezers reeds meermalen hebben kennis gemaakt, het geheim bezit der sierlijke en zuivere lijnen en der bekoorlijke frischheid van kleur. Aan die hoedanigheden paart de kunstenaar in deze compositie ook een fijn godsdienstig gevoel en een dichterlijke opvatting zijner stof, zoodat zijn schilderij ons een waardige voorstelling biedt van het treffend moment uit het Bijbelsch verhaal,

Welk een blijde vervoering glanst van het gelaat der vrome vrouwen, die in diepen rouw naar het graf gekomen om het ontzielde lichaam van den beminden Meester te balsemen, het graf van hemelsche klaarheid zien vervuld, terwijl de stralende hemelbode haar toeroept: ‘Hij is hier niet; Hij is verrezen, gebjk Hij gezegd heeft; gaat en boodschapt het aan Zijn leerlingen.’

Het was dan waarheid, dat de Heer van den dood was opgestaan! Zijn woord had niet bedrogen. Zijn bitter lijden en sterven was, gelijk Hij gezegd had, de weg geweest, waarlangs Hij moest ingaan ter eeuwige heerlijkheid, en gelijk zij Hem trouw geweest waren in de vernedering, zouden zij ook deel hebben in Zijn overwinning.

Prediking van den H. Paulus te Rome. -

Paulus, de apostel, die de plaats van den gevallen leerling moest innemen, had de heerlijkheid van Christus' verrijzenis en hemelvaart niet mogen aanschouwen. Hij behoorde tot degenen, die niet gezien en toch geloofd hebben, en predikte met hetzelfde vuur als de bevoorrechte discipelen, die des Heeren gezellen hadden mogen zijn, onvermoeid den Christus en dien gekruisigd. Na geheel Klein-Azië en Griekenland doorkruist te hebben, werd hij door den landvoogd van Judea gevangen genomen en naar Rome gezonden om daar de straf te ontvangen, die de verbitterde Joden hem toedachten. In het begin der lente van het jaar 61 kwam hij daar aan en werd met andere gevangenen aan den prefect van het praetorium overgeleverd. Deze was een wijs en gematigd man en diens invloed, gevoegd bij de raadgevingen van den wijsgeer Seneca, beschermden Paulus voor de woede des keizers.

Hij werd dus met zachtheid behandeld, en het werd hem zelfs veroorloofd, in een eigen woning te huizen, omringd door een wacht, die minder bestemd was om hem het ontvluchten te beletten, dan wel om hem te vrijwaren tegen de mishandelingen der verbitterde Joden. Het stond hem vrij het Evangelie te verkondigen aan allen die hem kwamen bezoeken.

Deze bijzonderheden, die ons uit de Handelingen der Apostelen en de Brieven van den H. Paulus bekend zijn, hebben den schilder de stof geleverd voor een aangrijpend tafereel. Er was te Rome een talrijke kolonie van Joden, onder wie de prediking van den Christus, dien hun stamgenooten gekruisigd hadden, groote ergernis verwekte. Men leest bij Suetonius dat keizer Claudius de Joden uit Rome joeg wegens de ongeregeldheden, die zij verwekten naar aanleiding der verkondiging van het Evangelie. Toch waren, volgens het getuigenis van den H. Lucas, reeds velen door de prediking van den H. Petrus voor het Christendom gewonnen, toen Paulus te Rome kwam. Half door nieuwsgierigheid, half door dweepzucht aangedreven, kwamen zij luisteren naar den man, die, ofschoon Romeinsch burger, den koning der Joden huldigde, welken de Romeinsche landvoogd had laten kruisigen.

De schilder van ons tafereel stelt ons de hoofden der joodsche gemeente voor, zooals zij, deels met minachtende onverschilligheid of dweepzieken haat, deels met belangstelling en aarzelende instemming de prediking van Paulus aanhooren. De trotsche wetgeleerde op den voorgrond heeft niets dan koele verachting voor den prediker, die met bezielden blik en welsprekend gebaar de leer des heils verkondigt, waardoor alle volkeren moeten zalig worden. De vrouwen in zijn nabijheid daarentegen voelen zich meegesleept door die mannelijke gloeiende taal, die verheven en beminnelijke waarheden, zoo geheel verschillend van de koude, dorre meedoogenlooze leer der synagoge met haar versteende begrippen.

De Romeinsche bewakers, die den gevangen apostel bij de kluisters vasthouden, bekommeren zich geheel niet om de prediking, die hun niet aangaat. Wat den joden een ergernis is, achten zij, heidenen, een dwaasheid. Hoogstens stelt de oudste belang in den indruk, door het woord des sprekers op de vergadering gemaakt; zijn gezellen korten zich den tijd met het dobbelspel, maar de jongste van het viertal leent toch belangstellend het oor; het jonge ontvankelijke gemoed voelt zich onweerstaanbaar getrokken tot die voor den jonkman geheel nieuwe, hemelschoone leer.

[p. 312]

Naar wij uit de Handelingen weten, verwekte Paulus, tijdens zijn gevangenschap te Rome, onder de heidenen veel meer bekeerlingen dan onder de Joden, die in hun verbittering en verstoktheid de ooren stopten voor de boodschap des heils. Twee jaren bleef hij aldus gevangen en werd toen, daar er zich geen aanklagers tegen hem verhieven, in vrijheid gesteld. Hier eindigen de Handelingen der Apostelen, die te beginnen met het dertiende hoofdstuk, niets anders zijn dan een verhaal der reizen van den grooten apostel.

Aan het meer. -

Meer dan ergens is de natuur in het voorjaar schilderachtig en grootsch in het gebergte, waar duizenderlei verrukkelijke akkoorden tot één schoone harmonie samensmelten, waar de woeste en grillige rotsblokken, de schuimende stroomschietingen en klaterende watervallen machtig spreken van Gods almacht tot de ziel van den mensch. Bewondering en ontzetting grijpt hem aan bij het zien van dit schouwspel; nergens meer gevoelt hij zich van zijn eigen nietigheid doordrongen dan te midden dezer forsche natuur.

aan het meer, naar de schilderij van f.h. von riedmüller.

Reeds vroeg in den morgen heeft de toerist zijn nachtverblijf in het dal verlaten, om op den top van den berg getuige te zijn van het opgaan der zon, om de ruwe steenblokken te zien glinsteren in haar stralen en deze weerkaatst te zien in de zacht golvende rimpels van het meer, dat hier rustig en kalm zijn golfjes voortschuift, maar ginds, hoogerop, in beroering wordt gebracht door het schuimende en bruisende water van een waterval, dat er zich met donderend geraas in neer stort. Dat geluid, vol en zwaar overgebracht, klinkt den toerist in het oor, en in stomme verbazing blijft hij naar dat loeiende geratel luisteren, waarin hij bekende klanken en geluiden meent te herkennen, welke hem aan zijn vaderland, zijn huiselijken haard herinneren, die hij voor eenigen tijd heeft vaarwel gezegd om de natuur in haar grootste schoonheid, onverbasterd en ongeschonden, te zien en te bewonderen.