De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

[p. 113]

[Nummer 15]

Genezen.
Door Mathilde.

III.

Het feest was afgeloopen. 's Avonds was er illuminatie en bal, een optocht met lampions voor de werklieden, een redevoering van den oudste hunner aan den jongen patroon, zeer veel tractaties in den vorm van chocolade en krentebrood aan het volk, in een woord, ieder moest erkennen dat Rosdrecht de kunst van feestvieren in hooge mate verstond.

Het was in de villa steeds luidruchtiger geworden; goede toon en fijne manieren waren reeds lan vóór het einde van het feest op de vlucht gegaan, zelfs de fabrikant was hoe langer hoe vertrouwelijker met zijn minderen geworden. De jongelui dansten en zwierden wild als saters en bacchanten in de groote feestzaal, de champagne stroomde letterlijk over den vloer en de morgen begon reeds te lichten, toen de feestvierenden in hoogst opgewonden toestand van elkander scheidden.

Ook Oscar had langzamerhand zijn gewone matheid afgeschud onder den invloed van muziek en drank; hij deed mede met een opgewondenheid, die aan het ziekelijke grensde, maar die zijn vader met blijdschap vervulde.

‘Als mijn jongen maar pret heeft,’ zeide hij aan wie 't maar hooren wilde, ‘als hij maar geniet!’

De eenzijdige man meende aar geluk en genot alleen bestonden in het bezit van die dingen, welke hij in zijn eigen jeugd had moeten ontberen en waarnaar hij toen zoo vergeefs had gesmacht.

Den volgenden morgen lag heel Rosdrecht in een loome, lustelooze stemming verzonken, maar in de fabrieken was het even vroeg dag als anders; de bel riep reeds op het gewone uur de werklieden op. Velen ontbraken echter op het appèl en ook de heeren lieten zich niet zien; de meeste bazen echter waren nog zeer uit hun humeur; zij hadden hun feestroes in lang niet uitgeslapen en hun kwade luim viel met verdubbelde kracht op de te laat gekomenen neer; het regende boeten en standjes en de stemming werd er niet beter op.

‘Ik wou dat de baas zijn feesten thuis hield,’ bromde er een, ‘wij hebben er toch niets dan miserie van.’

‘Ja en als wij nu maar flink getracteerd waren, maar jawel! slappe chocolade en krentebrood. 't Is ook wat, maar ik heb 'm toch geproefd, hoor! in de Groene Kan!’

‘Nou, mijn vrouw wachtte mij op met de slof,’ grinnikte er een, ‘en vandaag is het bij ons den heelen dag mis! Ik heb een goed wijf, maar als ik een drupje te veel op heb, dan is er geen huis met haar te houden.’

‘Als hij feesten wil geven, laat hij 't dan doen voor zijn plezier, maar niet voor 't onze. Wat hebben wij er aan?’

‘Niets, niemendal!’

grootvaders liefste uurtje, naar de schilderij van c. sohn, j^r.

‘Klaag maar niet!’ zeide er een, ‘wij zullen

[p. 114]

't nog veel harder krijgen, als de jonge heer zijn vader opvolgt, want dat is me een groote hans, die meent dat hij uit een heel ander deeg gekneed is dan wij.’

‘De jonge heer zijn vader opvolgen! Dat kan je begrijpen; die zal hier niet komen wonen, die blijft in Den Haag of Amsterdam in een groot huis, en die gaat rijden en rossen en reist de wereld door, alles van ons zweet en bloed.’

‘En Dirksen wordt directeur en haalt uit ons wat er uit te halen is.’

‘Maar 't kruikje gaat zoo lang te water tot het breekt,’ sprak een holle stem, die van Dorus, ‘er is een dag van wraak! Waarom moet die fijne bleekneus, die nooit iets voor ons deed, daar gaan brassen van 't geen wij met zooveel moeite verdienen?’

Nooit nog had Dorus voor zijn opruiende taal zulke gretige ooren gevonden als juist vandaag, nu er zulk een triestige, ontevreden geest heerschte.

Van allen, die aan het feest deelnamen, was er slechts ééne, aan wie men 't niet zien kon, dat zij tot laat in den nacht bezig geweest was met zorgen en bedienen; op den gewonen tijd was zij reeds op en aan haar gewone werkzaamheden gegaan; het was juffrouw Cecile Muller, de gouvernante-huishoudster, de spil eigenlijk waarom het geheele gezin der Van Deurne's draaide.

Zij ging reeds vroeg uit; het was zulk mooi weer niet als gisteren; een fijne motregen doorweekte den weg, waarlangs zij met vluggen stap ging. Zij sloeg er geen acht op, zij had zich gewapend met paraplu en regenmantel en zonder om te zien sloeg zij den weg naar het dorp in. Midden in het dorp stond het eenvoudige kerkje; Cecile trad binnen, slechts weinigen knielden daar neer; het meisje nam in een der banken plaats en woonde de H. Mis bij, die juist begon.

Toen zij de kerk weer verliet, werd zij vriendelijk gegroet, een vrouw sprak haar aan en klaagde haar nood, Cecile beloofde aan haar te zullen denken, een paar kinderen gaven haar de hand. Zij had voor elk een aardig woordje en toen snelde zij weer terug naar de villa, waar alles pas begon te ontwaken, de meiden en knechts deden geeuwend hun werk en zagen met een soort minachting de ‘vrome juf’ aan, die nu reeds van de kerk terugkeerde; Cecile lette er niet op, zij ging dadelijk aan het werk om alles voor het ontbijt in orde te brengen. Zij deed het vlug en handig, evenals alles wat zij ondernam; niets was haar te veel, en voor ieder in de villa was zij onmisbaar.

't Liep reeds tegen tien uur voor dat er een lid van de familie verscheen; toen kwamen de meisjes Anna en Elise, bleek, knorrig, met verwarde haren, daarna de heer des huizes zelf, met zware oogleden en ontevreden gezicht.

Hij pruttelde over alles, de thee was te slap, het eene ei te gaar, het andere te rauw; de meisjes vroegen of zij vandaag vrijaf hadden; met een zware uitdrukking verzekerde hij dat zij genoeg geluierd hadden en 't zoo wel was geweest.

‘Nou, als er iemand luiert dan is 't Oscar,’ pruttelde Elise; ‘drie jaar lang heeft hij niets uitgevoerd en nu luiert hij nog. Dat is wat anders dan een dag vacantie.’

‘Zwijg!’ beval de vader met forsche stem ‘Juffrouw Muller, laat den boel door de meiden opruimen en gaat u dadelijk met de meisjes naar de leerkamer. Ik wil hebben dat het ernst wordt met haar leeren.’

‘Zeer goed, mijnheer,’ was 't kalme antwoord. Juist klonk de bel van mevrouws kamer. De juffrouw moest bij mevrouw komen met het ontbijt, want mevrouw was niet wel en wilde de juffrouw spreken. De meisjes keken elkander aan en begonnen te lachen.

‘Ja, daar heb je 't nu! Zooals de ouden zongen zoo piepen de jongen! 't Is me ook een voorbeeld dat de moeder geeft! Lui als de straatsteenen!’

Cecile Muller deed of zij die ongepaste woorden niet verstond en schikte het ontbijt van mevrouw Van Deurne op een blaadje.

‘Wilt ge uw aardrijkskundige lessen even nazien, ge weet Spanje en Marokko?....’

‘Wat hebben de meisjes met Spanje en Marokko te maken?’ bromde haar vader; ‘laat haar haar eigen land maar eerst goed kennen.’

‘Zij hebben Nederland al gehad, mijnheer,’ antwoordde juffrouw Muller kalm en ging naar boven.

Zij had dien dag een moeilijke taak, de jonge dames waren onhandelbaar; zij hadden bovendien een logée, die onophoudelijk onder het raam zat te zingen en te fluiten en haar nog meer in de war maakte. ‘Juffrouw Kruyer,’ zeide Cecile Muller, naar het raam gaande, ‘zou u geen andere plaats willen kiezen, hier hindert u ons.’

‘Dat kan me niet schelen, u hindert mij,’ klonk het snibbige antwoord.

Zonder iets meer te zeggen, sloot de gouvernante het raam en nu begonnen de meisjes te klagen over de hitte, maar juffrouw Cecile bekommerde er zich niet om; op haar gewone, kalme, bedaarde manier ging zij voort haar lessen te geven en langzamerhand dwong zij haar tot meer oplettendheid.

De jonge held van het feest liet zich niet zien; hij had eerst niet kunnen slapen, in den vroegen morgen was hij voor zijn open raam gaan staan om wat verfrissching te zoeken. Hij zag de gouvernante uitgaan en weer terugkomen en verwonderde er zich over, waar zij toch had kunnen heen gaan.

‘Zij ging het laatste naar bed, dat weet ik zeker,’ dacht hij bij zichzelf, ‘en was het eerste op.’

De familie Van Deurne was katholiek, maar meer in naam dan in de daad; sedert jaren vervulde de oude heer zijn plichten niet. Mevrouw ging naar de kerk als zij er lust toe gevoelde; de kinderen, nu zij juffrouw Muller tot gouvernante hadden, gingen met haar mede. Oscar had sedert lang zich op een zoogenaamd hooger standpunt geplaatst of liever hij was geheel onverschillig voor godsdienst, zooals hij het voor alles scheen te zijn.

Hij stond voor het raam te kijken, toen zij wegging en 't verwonderde hem zeer dat het hem iets schelen kon te weten, wanneer zij terugkwam, 't Duurde vrij lang; hij was er koud door geworden, en nu hij zijn wil had, was hij tevreden en ging weer naar bed.

Dien namiddag zat hij met zijn vader onder de veranda; hij schommelde in een grooten wipstoel, met een sigaar in de hand, die hij liet uitgaan, en hield altijd zijn oogen half gesloten.

‘Ben je ziek, jongen?’ vroeg de vader.

‘Ik? neen! Ik geloof 't ten minste niet.’

‘Maar je bent zoo mat, zoo lusteloos! Je heb in niets plezier, gisteren was je een beetje opgewekt, maar dat was enkel een vlammetje, nu is alle pit er uit.’

‘Dat is 't woord! De pit is er uit. Ik heb een gevoel of er hier binnen iets gebroken is, een veer gesprongen, ik weet het niet. Ik heb nergens lust in.’

‘Och kom! 't Zal wel komen, je bent moe, overspannen, je moet maar uitrusten. Je kunt je gemak nemen; je hebt je om niets te haasten.’

De zoon gaf zich niet eens de moeite te antwoorden.

Juist kwam Cecile Muller binnen met een blaadje, waarop twee kopjes koffie voor de heeren.

‘Wie is dat meisje?’ vroeg Oscar, toen de gouvernante heen was gegaan.

‘De gouvernante.’

‘Ja, dat weet ik wel, maar wie is zij?’

‘De dochter van onzen vorigen chef-machinist, een brave kerel, die een jaar of wat geleden door een machine verongelukt is. Ik heb zijn vrouw en kinderen erg vooruitgeholpen, ze heeft brillante examens gedaan en nu is zij hier bepaald onmisbaar. Zij helpt in alles, niets is haar te veel en de jongens hebben ontzag voor haar.’

‘De jongens?’

‘Ja, ik bedoel de meisjes! Zoo noemen wij ze in de wandeling; het zijn een paar domme kuikens, precies haar moeder.’

Oscar zweeg bij deze tegenover hem niet zeer kiesche bekentenis.

‘Zij is wel erg fijn!’ ging de oude heer voort. ‘Elken morgen gaat zij naar de kerk. Voor mijn part laat zij haar gang gaan en als zij de jongens zoo vroeg uit het bed kan krijgen, mij ook goed, maar ik moet zeggen niemand heeft last van haar fijnheid, integendeel!’

Oscar bleef zwijgen, toch ontging hem geen woord.

‘Ik ben van oordeel, vrijheid, blijheid in alles,’ ging de oude heer voort, ‘en dat herhaal ik mijn werkvolk ook. Als zij maar hun werk doen in de fabriek dan bekommer ik mij volstrekt niet om hun doen en laten; er zijn hier scholen opgericht, ik wil geen tweespalt hebben in het godsdienstige. De pastoor en de dominee moeten maar zorgen dat zij hun volkje uit mekaar houden en 't gaat best, heel best! Ze praten overal van socialisme, van werkstakingen, van ontevredenheid, ik merk er niets van.’

‘Gelukkig!’ zeide Oscar, ‘en is u van plan uw leven lang hier in dit nest door te brengen?’

‘Ja, ik heb nu de villa gebouwd en ik moet er het oog op houden, maar alles is zoo geregeld,’ en hij zag zijn zoon met een blik vol liefde aan, ‘dat zoo ik mijn hoofd mocht nederleggen, de vrouw en de jongens verzorgd zijn en dat jij een prachtig inkomen trekt, zonder je in iets met de boel te bemoeien. Je gaat wonen waar je wilt en je dividenden worden je geregeld uitbetaald.’

‘Heerlijk!’

‘Ik hoop dat het nog lang duren zal,’ ging na een poos de vader voort, die hoop had gehad, dat zijn zoon zoo iets zeggen zou.

‘Natuurlijk!’

IV.

Er was bepaald met den jongen Van Deurne niets te beginnen; hij zat altijd op zijn kamer of onder de veranda, nooit iets uitvoerende, altijd verzonken in diepe verveling, in oneindige lusteloosheid; hij zakte hoe langer hoe dieper weg in deze apathie; niets kon hem er meer uit verheffen.

Hij had veel gezien, veel genoten, veel gehoord, hoewel hij nog geen vijf en twintig jaar oud was en reeds vermoeide, walgde hem alles; nooit had de knaap van jongs af een wensch gekoesterd of deze werd onmiddellijk vervuld, nooit had hij zich tot iets behoeven in te spannen. Van nature goed begaafd, had hij al spelende alles geleerd wat hij weten wilde. Zijn vader aanbad hem en willigde al zijn grillen, hoe dwaas ook, in. Zijn moeder, eene fijnbeschaafde vrouw, uit een goede maar verarmde familie, had hij vroeg verloren; zijn stiefmoeder, die vroeger huishoudster bij zijn vader was geweest, beschouwde hem nog altijd min of meer als haar jonge meester, over wiens heerschappij zij wel morde, maar waartegen zij niet waagde op te staan.

Zijn zusjes en broertje bestonden nauwelijks voor hem. Hij was een bedorven kind in den waren zin des woords, en het was erg jammer, want Oscar had oorspronkelijk veel goeds gehad; niemand dacht er echter aan dit goede te ontwikkelen; men leidde in villa Suzanna een veel te oppervlakkig leven om aan de hoogste belangen van ziel en geest te denken.

Van Deurne wilde in de eerste plaats van zijn zoon een echten heer maken en hij was er maar al te goed in geslaagd; de knaap had alle mogelijke hebbelijkheden aan jongeheeren eigen, tot de zijne gemaakt, maar de vader bleef er blind voor; eindelijk besloot hij den knaap te laten reizen. De reizen kostten hem schatten van geld en zijn zoon keerde daarvan terug als een jonge grijsaard, overmoede, oververzadigd van alles. Toen deze toestand eenige weken duurde, en niets in staat scheen den jonkman uit zijn staat van verdooving op te wekken, werd de vader ongerust; hij liet zijn huisdokter komen, deze voelde Oscar den pols, schreef hem iets voor, dat hij niet wilde in-

[p. 115]

nemen en verzekerde dat alles overigens in orde was; hart, longen, lever, alles verkeerde in goeden staat.

Van Deurne noemde hem een ezel, die er niet het minste verstand van had en sloeg voor een professor te laten komen.

‘Doe geen moeite, vader!’ zei Oscar, ‘ik ontvang hem niet.’

‘Maar wat scheelt je dan?’ vroeg de oude heer onmiddellijk.

‘Mij niets, letterlijk niets! Laat mij begaan! Ik wil rust hebben.’

‘Maar hoe lang duurt die rust al niet. Wat drommel, je kunt toch je heele jonge leven daar zoo niet verdroomen.’

‘Als ik er nu plezier in heb!’

De vader schudde zijn hoofd en ging de kamer uit. Hij was teleurgesteld; alles had hij gedaan, alles er voor over gehad om dat kind met geluk te overstelpen, al zijn wensen en had hij vervuld, zorgvuldig van zijn pad alles verwijderd wat hem hinderen kon, waaraan zijn voet zich zou kunnen verwonden, en het gevolg was geweest dat hij nu levensmoede scheen, dat hij alle lust, alle belangstelling voor het leven verloren had.

Hij lag achterover in het prachtig, zelfs al te weelderig gemeubelde salon; hier was 't het rustigste van het heele huis, en hij lag er uren lang onbeweeglijk, hij voelde zich zelfs te mat om ongelukkig te zijn, hij beliefde geen eten en slechts weinig drinken.

‘Maar, mijn hemel! de jongen sterft als het langer duurt!’ zeide Van Deurne; ‘juffrouw Muller, weet u wat, breng mijnheer Oscar eens een flesch champagne.’

‘Ik, mijnheer?’

‘Ja, u! Verzoek hem eens te drinken, misschien luistert hij wel naar u!’

't Meisje gehoorzaamde zwijgend; zij ging naar het salon en bracht het bestelde.

‘Mijnheer,’ zeide zij, ‘u zou uw vader groot genoegen doen met dit eens te probeeren.’

En zij bood hem den kelk met den schuimenden wijn.

Hij sloeg zijn oogen half op.

‘Is dit voor mij?’ vroeg hij.

‘Ja, op verzoek van mijnheer Van Deurne.’

‘U is wel beleefd, juffrouw!’

En hij dronk het glas leeg.

‘Dat doet mij goed,’ sprak hij.

Zij glimlachte; hij merkte het op.

‘Waarom lacht u?’

‘Om u’

‘Om mij en waarom? Ben ik zoo belachelijk.’

‘Als u niet zoo te beklagen was....’

‘Beklaagt u mij?’

‘Ja, ik zie veel ellende, maar u is de ellendigste van allen. Die anderen zijn gemakkelijker te helpen, maar u kan men niet helpen, tenzij....’

‘Tenzij?’

‘O, als ik uw dokter mocht zijn, ik zou u wel redden.’

‘Dan moest u mijn kwaal eerst kennen.’

‘Die ken ik!’

‘Maar u kent mij nauwelijks.’

‘Genoeg om te weten, wat u ontbreekt!’

‘En dat is?’

‘Plichten!’

Hij richtte zich half op en zag haar aan met zijn nu geheel geopende oogen.

‘U zegt plich....ten?’

‘Ja, mijnheer, die heeft u niet en misschien ook nooit gehad en daarom beklaag ik u zoo!’

‘'t Doet mij pleizier, dat u mij beklaagt.’

‘Ik wilde dat ik 't niet hoefde te doen, ten minste dat u niet door mij beklaagd wilde worden. Ik hoor veel klachten,’ ging zij voort en zag met een uitdrukking van medelijden en te gelijk minachting op hem neer, ‘maar geen van de arme schepsels, die moeite hebben om met 60 cts. per dag rond te komen, is er zoo erg aan toe als u. Zij kunnen leven, en zouden het doen als ze meer geld hadden, u kan het niet eens meer!’

‘En hoe zou u mij genezen?’

‘U moest maar eerst willen.’

‘Dat kan ik juist niet.’

‘Dan kan ik u ook niet helpen.’

Zij nam het ledige glas en wilde heengaan.

‘Juffrouw!’ riep hij haar na, ‘komt u mij eens weer spoedig bedienen?’

‘Neen, mijnheer, ik deed het nu om uw vader genoegen te doen, maar ik ben van plan het bedienen van u verder aan de meiden over te laten.’

‘Wat is u onbarmhartig! Heeft u zoo weinig zorg voor zieken!’

‘Voor zieken van uw soort, ja!’

Hij stond op en deed met blijkbare moeite eenige stappen naar haar toe.

‘Juffrouw, u moest mij een vraag beantwoorden,’ zeide hij; ‘waar ging u den morgen na het feest zoo vroeg heen?’

Zij glimlachte schalk.

‘Was u toen ook al op?’ vroeg zij terug.

‘Neen, ik was nog niet naar bed.’

‘O, ik ging naar de kerk.’

‘En 't was toch geen Zondag?’

‘Ik ga er alle dagen heen.’

‘Waarom?’

Zij zag hem met haar groote oogen ernstig aan.

‘Om er kracht te halen en goeden wil tot volbrenging mijner plichten.’

Toen ging zij de kamer uit; Oscar zocht zijn stoel niet weer op, hij wandelde naar het raam en verwonderde er zich over dat hij zoo veel moeite had om te loopen.

‘Dat meisje maakt mij beschaamd,’ mompelde hij, ‘en ik geloof dat zij mij veracht. Wat kan 't mij ook schelen.’

Hij ging weer liggen, maar 't verveelde hem spoedig; hij vroeg niet meer: ‘Wat kan 't mij schelen,’ maar ‘ik wou dat het mij niet schelen kon.’

Onophoudelijk vervolgde hem haar woorden.

‘Die mensenen van 60 cents per dag zijn er beter aan toe dan gij,’ of wel, ‘gij moet willen.’

Zij wilde wel maar zij ging toch naar de kerk om daar haar wil te versterken. Naar de kerk! Sinds hoe lang had hij geen kerk betreden, dan alleen uit nieuwsgierigheid om haar te bezichtigen?

Van dezen dag werd Oscar's leven wel niet vlijtiger maar hij trok zich niet meer zoo terug in eenzame kamers; hij bleef meer in den kring zijner familie; door zijn half geopende oogen bespiedde hij onophoudelijk het doen en laten der gouvernante; het eenvoudige meisje was het eenige, dat hem nog wat belang inboezemde.

Zij was geen oogenblik ledig, altijd deed zij iets, altijd was zij bereid om iedereen te helpen; voor de grillen van ieder stond zij klaar, hoe uiteenloopend zij ook konden zijn; altijd scheen zij vroolijk, altijd opgewekt, niets was haar te veel, maar van hem nam zij weinig of geen notitie. Zij bediende hem als het noodig was, maar zij scheen niet eens te weten of hij in de kamer was of niet, en onwillekeurig moest hij altijd naar haar zien, altijd zich met haar bezig houden. Spoedig was dit zijn eenige bezigheid en hij kon er naar verlangen, dat zij kwam en zoo stil en gezellig aan haar bezigheden ging.

's Zaterdags maakte zij vlugger gedaan met haar werk dan anders; nog vóór het eten afgeloopen was, vroeg zij verlof op te staan.

‘De juffrouw gaat naar huis,’ zeide Anna.

‘Voor lang?’ vroeg Oscar.

‘Tot Maandag!’

Oscar wandelde langzaam op en neer door een der zijlanen, en zag haar aankomen, netjes gekleed, met oogen stralend van genoegen en frisch blozende wangen; zij had een reistaschje in de hand en men zag aan alles dat zij zich veel plezier van haar uitstapje voorstelde. Zij wilde juist heengaan, toen een der meiden haar achterna kwam loopen.

‘Juffrouw! of u even bij mevrouw wou komen?’ Cecile Muller legde haar taschje en parasol op een tuintafeltje neer en ging snel naar binnen. Oscar zette zich op een stoel daar vlak bij neer, hij wachtte tot zij terug zou keeren, maar er ging eerst een kwartier, toen een half uur om en taschje en parasol bleven liggen en de eigenares verscheen nog maar niet.

Eindelijk hoorde hij geritsel, daar kwam zij aan, zonder hoed en mantel, iets bleeker dan daar straks; zwijgend wilde zij haar voorwerpen naar binnen medenemen toen Oscar vroeg:

‘Gaat u niet op reis, juffrouw?’

‘'t Is te laat, mijnheer, de trein is weg; ik kan van avond niet meer in Z. komen.’

‘En waarom is u niet eer vertrokken; u was toch bij tijds klaar.’

‘Mevrouw had nog een en ander voor mij te doen.’

‘Iets zeer belangrijks zeker?’

‘Aan een japon moest iets veranderd worden.’

‘En kon niemand anders het doen?’

‘'t Schijnt van niet!’

‘Maar 't is toch een vreeselijke teleurstelling voor u; gaat u morgen naar huis?’

‘Ja, na de kerk, om 9.13.’

‘Maar wat verliest u dan tijd.’

‘Mijn heelen avond.’

Hij keek op zijn horloge.

‘Juffrouw,’ zeide hij met meer energie dan zij nog van hem had gezien, ‘de volgende trein houdt in Kouwenhoven stil; als ik onmiddellijk laat inspannen, dan kan u hem gemakkelijk halen en dan is u nog om halftien in Z. Vindt u dat goed?’

Zij bloosde en zag er nu allerliefst uit.

‘O, mijnheer, dat is te veel,’ antwoordde zij, ‘zal men 't goed vinden?’

‘Dat vraag ik niet. Maakt u zich maar klaar.’

Hij ging naar binnen en gaf zijne bevelen. Een oogenblik later reed de lichte panier vóór; mevrouw Van Deurne zag het van boven, van het balkon waarop zij zat.

‘Wie rijdt er heen?’ vroeg zij aan de logée, die bij haar zat.

Cecile kwam juist weer gekleed binnen.

‘Mevrouw,’ zeide zij, ‘mijnheer Oscar heeft voorgesteld, mij naar Kouwenhoven te laten brengen om den laatsten trein naar Z. te halen.’

‘Wel allemachtig! Wat een bereddering! Was er dan zoo'n haast bij dat u naar Z. ging; kon dat niet wachten tot morgen?’

‘Ida is morgen jarig,’ zeide zij schuchter.

‘Vindt u het goed, mevrouw, dat ik ga?’

‘Het rijtuig staat voor en mijnheer Oscar heeft hier toch alles te zeggen, wat hij wil. Nu amuseert u maar goed, juffrouw.’

‘Mijnheer Van Deurne schijnt zich erg voor de juffrouw te interesseeren,’ sprak de logée, wie het volstrekt niet beviel, dat hij zich niets om haar scheen te bekommeren.

‘Ik merk 't vandaag voor het eerst,’ antwoordde mevrouw.

‘'t Is ook zoo'n juweeltje in haar soort,’ merkte de andere snibbig op.

‘Ja, als je haar liet begaan, dan zou zij 't liefst hier heelemaal den baas spelen, maar dat verkies ik niet.’

Cecile was echter met van vreugde stralend gelaat in den panier gestapt; Oscar stond er naast, hij was gaarne met haar medegereden, maar vond het gepaster het niet te doen.

Zij gaf hem de hand vóór het instappen.

‘Ik dank u, mijnheer!’ sprak zij, ‘duizendmaal, mijn moeder en de kleintjes zullen zoo blijde zijn.’

Oscar zag haar wegrijden en in langen tijd had hij zich niet zoo tevreden gevoeld als van avond. ‘Ik wilde toch dat het Maandag was,’ dacht hij, ‘'t zal hier morgen zeer vervelend zijn,’ en toch was hij blijde dat er iets was, waarnaar hij verlangde.

(Wordt vervolgd.)