De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Mijnheer de Baron.
Zuidafrikaansche sportgeschiedenis.
(Slot.)

Wardel ging op zijn terugweg nog even bij Hellenbach aan. Hij vertelde hem dat Lazarus of Lascelles, zooals dat heerschap zich geliefde te noemen sinds hij in Kimberley rijk geworden was, zijn Iduna zou laten meerijden.

‘Je ben gek geweest met op Proserpina te wedden, eer je de aanmeldingen wist,’ bromde Hellenbach gemelijk. ‘Al zei Mozes Lazarus ook dat hij zijn paard niet zou laten loopen, hoefde je dat toch niet als een evangelie aan te nemen; de kerel zou immers zijn eigen broer verkoopen, om zijn aristocratischen vriend pleizier te doen. Daarbij is hij een schurk, die met den bookmaker Howlett onder één deken ligt.’

‘Dus je denkt dat wij in het geheel geen kans hebben?’

‘Van wedrennen valt niets te zeggen eer de uitslag bekend is en daarbij uitgemaakt, dat alles eerlijk is toegegaan. Maar van dezen ren durf ik wel zeggen dat die zoo goed als beslist is.’

Wardel zat op dien avond nog lang in zijn eentje voor het huis en mijmerde over Polly's onbestendigheid en zijn teleurgestelde verwachtingen. Hij was al half ingedommeld, toen hij door het gesprek van twee mannen, die langs de rieten heining van zijn tuin gingen, uit zijn gesuf werd opgewekt. Hij spitste de ooren.

‘Je denkt dat ik hier mijn tijd zoek maak? Dat zie ik niet in; wij hebben van avond en verleden week lang niet onvoordeelig gespeeld. En eeuwig werken gaat toch niet: wat zou het leven zijn zonder nu en dan een beetje verstrooiing? Spreek nu eens ronduit, Bill.’

‘Ja wel, we hebben de ezels geducht uitgeschud. Maar het ergert iemand toch geweldig, als hij ziet dat er een kostelijke slag te slaan is, en jij er dan niet bij ben omdat je liever bij Polly Ebert zit.’

De eerste spreker had als een man van opvoeding en beschaving gesproken. De andere stem was luidruchtig en ruw en scheen aan iemand uit de onderste lagen der maatschappij te behooren. Beide stemmen kwamen Wardel bekend voor. Hij stond op en keek over de heining. De mannen waren van elkander gegaan; de een had een zijstraat ingeslagen, den ander kon hij nog zien. Het was een herculische gestalte van over de zes voet hoog; Wardel herkende in hem een zekeren McNeil, die zich nog niet lang in Kimberley ophield. Het heette dat hij gekomen was om eenige groeven te bezichtigen en daarover aan een consortium in Engeland verslag uit te brengen. Men zag hem dikwijls in herbergen van twijfelachtige soort en in gezelschap van spelers en gelukzoekers. En wat heel opmerkelijk was, in de stem van den eersten spreker had Wardel duidelijk die van baron Van Gulpendam meenen te herkennen. Hij herinnerde zich dat deze, anders jegens iedereen vriendelijk en voorkomend, tegenover Mc Neil steeds opvallend koel en afgetrokken geweest was, ofschoon hij met dezen gemeenschappelijk aan grof spel had deelgenomen. En nu schenen beiden op den vertrouwelijksten voet te staan.

De dag voor de wedrennen was aangebroken. De Iduna van Mr. Lascelles ging voor een der snelste paarden door, die ooit in Zuid-Afrika gefokt waren, en het werd voor weinig sportmanlike aangezién, dat de eigenaar het dier voor deze onbeduidende harddraverij aangemeld en niet de groote nationale wedrennen afgewacht had. De andere meedingers mopperden, maar Mr. Lazarus-Lascelles bekommerde zich daar weinig om, daar hij zich immers in de gunst verheugde van zijn vriend den baron, met wien hij van dag tot dag openlijker pronkte, te meer daar de groote man zich gewaardigd had voor hem te rijden.

Polly zat op de tribune en beschouwde de paarden, die voor den wedstrijd om den damesprijs voorgebracht werden. Daags te voren had de baron haar in alle vormen gevraagd of zij zijn gemalin wilde worden; maar de omstanheden van zijn aanzoek had zij wel een beetje vreemd gevonden. Hij had haar namelijk te gelijk meegedeeld, dat hij door een dringend telegram naar Nederland werd geroepen; binnen acht dagen moest daarom het huwelijk gesloten worden en dan zou zij hem naar zijn vaderland vergezellen. Het kwam er dus op aan een kort besluit te nemen en nu voelde ze plotseling schrik voor dien stap. Het was te schielijk opgekomen. Wel twijfelde ze er niet aan of baron Van Gulpendam had haar lief, maar in haar hart deed zich een stem hooren, die duidelijk ter gunste van Jozef Wardel sprak.

Proserpina werd gezadeld en Jozef zag dit somber aan. De bookmakers hadden ditmaal niet veel weddenschappen te noteeren op dit paard, dat toch al in zoo menigen wedren overwinnaar gebleven was. Jozef Wardel ried zelfs zijn eigen vrienden af, ditmaal op zijn paard te wedden.

‘Neem me niet kwalijk, mijnheer,’ dus wendde zich een lang schraal, oudachtig heer tot den eigenaar van Proserpina, ‘zou u zoo goed willen zijn, me voor een oogenblik uw kijker te leenen?’

Jozef voldeed bereidwillig aan het verzoek; hij herinnerde zich niet, den netgekleeden vreemdeling met den grijzen baard, die zich haastig naar voren gedrongen had, ooit te voren in Kimberley gezien te hebben.

‘Dat zwarte paard ginds wordt zeker door baron Van Gulpendam gereden - die draagt een blauw-en-gele muts, niet waar? - Goed zoo; ik dank u zeer - ik heb gezien, wat ik zien wilde.’

Met deze woorden overhandigde hij den kijker weer aan den eigenaar.

‘Het zwarte paard wint dezen keer,’ zei Jozef, terwijl hij den kijker in het foedraal stak.

‘Men schijnt algemeen van dit gevoelen te zijn,’ hernam de vreemdeling; ‘maar het kon toch wel gebeuren dat de baron vandaag minder gelukkig was.’

Dit zeggende begaf hij zich ijlings naar de andere zijde van het terrein en Wardel zag hem een minuut later in druk gesprek met een inspecteur van politie, die onmiddellijk daarop een bereden politie-agent wenkte.

Jozef verdiepte zich in gissingen, wie die vreemdeling zijn kon, die na met den inspecteur van politie gesproken te hebben, zich weer tusschen de menigte drong en plaats nam in de onmiddellijke nabijheid van Mc Neil, denzelfden man, dien Wardel op den bewusten avond van uit zijn tuin had bespied.

Mc Neil had den vreemdeling nauwelijks opgemerkt of ook hij wendde geen oog meer van hem af.

Het teeken werd gegeven en de wedrenners holden de baan langs.

‘Iduna wint!’ klonk het hier en daar, nog vóór de paarden een honderdtal meters hadden afgelegd.

‘Proserpina haalt het niet,’ mompelde Wardel, ‘tegen Iduna kan ze niet op.’

Hij liet den kijker zinken: de wedren was toen zoo goed als beslist.

Polly sloeg van haar plaats de voortstuivende dieren met hun berijders gade. Veel had zij er voor gegeven als Proserpina met de zege was gaan strijken, en Jozef Wardel de door haar vervaardigde beurs ontvangen had, ofschoon zij te gelijk met geheime spijt erkennen moest, dat er hem nu wel niet veel meer aan gelegen zou zijn.

De wedren liep zoo kalm ten einde als zelden beleefd was. Toen de overwinnaar echter den post passeerde, door Proserpina op den voet gevolgd, had er iets plaats wat nog nooit bij zulk een gelegenheid was bijgewoond.

De heer met den grijzen baard, die straks den kijker van Jozef Wardel geleend had, was tusschen de rijen zitplaatsen der toeschouwers blijven staan; Mc Neil had zich dicht achter hem opgesteld. Plotseling tastte de laatste toe, vatte den schralen mijnheer onder de beide

[p. 87]

armen en hief hem zoo hoog hij kon van den grond. Te gelijker tijd schreeuwde hij uit alle macht, dat het over de heele renbaan weergalmde:

‘William! Blanke William! Rij door! Kijk hier, de oude Bob Link zit je op de hielen. Maak dat je wegkomt.....’

‘Wat gebeurt er met den baron? Hij kan het paard niet houden! Wil hij de baan misschien twee keeren maken?’

Zoo riep Mr. Lazarus-Lascelles, toen hij zijn Iduna uit den lichten draf weer in een galop overgaan en toen in vliegende vaart den paddock voorbijjagen zag. ‘Wat moet dat nu beteekenen?’ ging hij opgewonden voort. ‘Dat moet een wedren verbeelden! Maar misschien is dat zoo het gebruik in Holland, waar de baron thuis hoort.’

De verbazing van den eerzamen Mozes steeg echter ten top, toen hij bemerkte hoe een bereden politie-agent in gestrekten galop den overwinnaar nastoof.

‘Hij kan het paard niet inhouden!’ - ‘Het heeft een zonnesteek gekregen!’ - ‘Hij weet niet, waar de poststand is!’ klonk het verward door elkander uit de menigte toeschouwers.

‘Wie wedt tegen den bobby?’¹⁾ riep een schelle stem, en een luid gelach beloonde den spotvogel.

‘Honderd tegen één - Iduna wint!’ klonk het veelstemmig antwoord.

‘De schurk weet heel goed, waar hij heen wil,’ zei de inspecteur van politie tot den heer met den grijzen baard. ‘En ik weet het ook: hij rijdt naar Stellaland; we zijn hier niet ver van de grens, en als hij eenmaal daar is, hoeft hij voor de Engelsche politie en het gerecht niet bang meer te zijn. Hij komt er, daar is geen kwestie van, want onze dienstknollen zijn maar slakken tegen die zwarte merrie.’

‘Wie is de man, die mij aan het lijf is durven komen?’ vroeg de vreemdeling, om zich heen ziende. ‘O, ben jij dat geweest?’ ging hij voort, toen hij den reusachtigen Mc Neil gewaar werd, die met gespannen aandacht de in de verte verdwijnende ruiters naoogde.

‘Je hebt mij dus herkend, naar het schijnt. Zoo zoo, nu weet ik ook wie jij bent.’

‘Dat doet me pleizier, oude heer, veel pleizier. Ik ken je al lang. Het is wel aardig van u, dat je mij nog niet vergeten hebt, maar ik ben toch blij dat ik voor het oogenblik niets met je heb uit te staan,’ hernam de grove kerel met een vergenoegd lachje.

Kasper Hellenbach was intusschen van het paard gestegen.

‘Onze oude Proserpina heeft dus bij slot van rekening nog gewonnen,’ zei hij, zich vergenoegd de handen wrijvend. ‘De baron Van Gulpendam zal zich waarschijnlijk hier wel niet meer laten zien, of het moest zijn dat hij den wedren tegen den bobby verliest, iets waaraan naar mijn meening geen denken is.’

De berijder der Iduna, baron Van Gulpendam, alias ‘blanke William’ werd noch op het wedrenterrein noch in Kimberley ooit weer gezien.

Mozes Lazarus-Lascelles zag evenmin ooit zijn aristocratischen vriend of zijn Iduna terug. De baron ontpopte zich als een berucht oplichter, die zoowel door de Hollandsche als de Engelsche politie ijverig werd opgespoord. De geheime agent Mr. Robert Link uit Kaapstad had eindelijk zijn spoor ontdekt en was hem naar de diamantvelden gevolgd. Te Kimberley aangekomen, had hij nog juist tijds genoeg om naar het terrein voor de wedrennen te ijlen, waar hij den zoogenaamden baron op de zwarte merrie van Lascelles de zege behalen en ver het doel voorbij, het hazenpad kiezen zag.

Mr. Link sprak later nog dikwijls met wrevel van zijn tocht naar Kimberley, waarvan hij zich zulk een schitterende uitkomst had voorgesteld. En dan voer hij met minachting uit tegen het land, waar een snel renpaard voldoende was om een vervolgden schurk voorgoed buiten het bereik der politie te brengen.

Jozef Wardel won de weddenschappen, die tegen zijn Proserpina aangegaan waren en daaronder ook die van den bookmaker Howlett, welke zich toch zoo zeker van zijn zaak had gewaand. Het geld, een aanzienlijk sommetje, besteedde hij aan de inrichting van een keurige woning voor de mooie Polly, die niet lang na den wedren en het verdwijnen van ‘mijnheer den baron’ zijn vrouw werd.

Zij had hem bekend, dat ze reeds voor den onverwachten afloop van den ren vast besloten was geweest toch maar liever geen barones Van Gulpendam te worden, zelfs op gevaar af dat haar oude verloofde, door haar wispelturigheid wantrouwig gemaakt, haar nu ook in den steek zou laten. En de trouwe Jozef geloofde haar van harte graag.

1) Scheldnaam voor een Engelsch politie-agent.