De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Zorgen.

‘Mij drukken 's levens zorgen

Met looden zwaarte neer.

Het ongewisse morgen

Dreigt altijd, altijd meer,

Zweeft steeds in mijn gedachten

Zelfs als de rust mij wacht:

Ontrooft de dag mijn krachten,

Geen nieuwe schenkt de nacht.’

'k Versta uw droeve zuchten,

Mijn vriend!.... Doch niet gerouwd:

Wat zoudt ge in 't leven duchten,

Als gij op Hem betrouwt,

Die voor de zwarte nachten

Den sterrenglans ontstak,

Der vooglen loom en schachten

Ter schuts gaf 't looverdak?

Vaak neigt de bloeme teeder

Het moede hoofd ter aard,

De dauw verkwikt haar weder,

Op 't purperblad vergaard.

Vaak, wiegend op de takken,

Zingt 't vogeltje zijn lied,

Niet vreezend voor het knakken,

Daar 't snel 't gevaar ontvliedt.

Zoo laat de bloeme u leeren,

En 't zangrig vooglenlied,

Dat, wat u ook moog' deren,

Eén steeds Zijn hulp u biedt;

En, drukken 's levens zorgen

U neer met looden kracht,

Bedenk, er daagt een morgen

Ook na den zwartsten nacht!

Leiden, Juni '91.
P.J.M.A.