De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Reisgenooten en reisgevaren
Door Levin Schucking.
(Vervolg en slot.)

III.

Een half uur later, na afloop van den maaltijd, liet mevrouw Bernard door het meisje haar bediende roepen; Fernan gelastte dat de postillon zou voorkomen; - maar spoedig kwam zij terug met de boodschap, dat de bediende niet te vinden en dat de postillon langzaam vooruitgereden was.

Fernan verschrikte.

‘Is hij weggereden - vooruit?’

‘Hebt ge hem dat niet gezegd?’ vroeg de waardin, die juist binnenkwam, naar 't scheen, een beetje onthutst... ‘de menschen zeggen dat hij in galop is voortgejaagd!’

‘Nog schooner,’ riep Fernan ontsteld... ‘maar hoe is dat mogelijk; ik heb er niets van gehoord?’

‘Ge hebt gezegd dat het rijtuig niet op straat mocht blijven staan - daarom is het op de achterplaats gebracht, en de postillon is langs de plaatsdeur, door eene steeg, de nabijgelegene poort uitgereden!’

‘Dan sta God me bij! - en die schurk, wanneer ik hem inhaal... waar is de postmeester; waar is de schout... zijn hier vlugge gendarmen... kan ik dadelijk een gezadeld paard krijgen, dadelijk?... Honderd gulden, wanneer ik binnen tien minuten een goed paard heb!’ riep Fernan, en stormde in de grootste drift de deur uit.

Er volgde een groot tumult - het geheele huis kwam op de been - men snelde naar den burgemeester, naar den postmeester, die in eene kegelbaan, tien minuten buiten de poort, speelde; naar een politie-agent, die op zijn aardappelland was. Een postpaard werd gezadeld, Fernan zelf wierp het in den stal het tuig om, - vloog vervolgens naar mevrouw Bernard terug, die bleek en ontsteld naar haren broeder zocht en telkens: ‘Lippmann! Lippmann!’ riep.

‘Is hij er nog niet? Nog niet hier, die Lippmann!’ riep Fernan en sprak den naam met de grootste minachting uit.

‘De hemel weet waar hij is,’ antwoordde zij en brak in tranen los.

‘Ik weet 't, ik weet 't!’ riep Fernan buiten zich zelven van kwaadheid: ‘ik ben het slachtoffer van een afschuwelijk bedrog, van het laagste complot dat ooit gesponnen is!’

Hij liep snel naar het paard dat juist voor den buitentrap werd gebracht.

Hij sprong in den zadel.

‘Daar komt de burgemeester... de burgemeester!’ riepen de waardin en meer andere menschen, die zich op straat verzamelden.

Een forsch man in hemdsmouwen, zonder hoed op of jas aan, kwam den naasten hoek omstormen.

‘Burgemeester,’ zeide Fernan, ‘men is met mijn rijtuig weggereden - een bedrieger en de postillon zijn er mede doorgegaan; laat allen zoeken - mijn koffer, dat van achteren is vastgeschroefd, bevat eene groote som gelds; wie mij het koffer onbeschadigd terugbezorgt, krijgt tienduizend gulden belooning - doe al 't mogelijke, al 't mogelijke! al 't mogelijke!’

De burgemeester stond verbaasd over deze woorden en over de zaken, die hem zoo snel achter elkander medegedeeld werden; terwijl hij met open oogen over dit alles nadacht, deed Fernan zijn klepper omkeeren en snelde voort in de richting, die de vluchtende postillon waarschijnlijk ingeslagen had, de poort uit, den straatweg op.

Het rijtuig zou hem denkelijk een half uur voor zijn, de postillon zou de paarden voorzeker tot het uiterste aanzetten. Fernan deed het met 't zijne evenzeer, het dier liep ook niet slecht - maar was er kans dat hij het rijtuig inhaalde, dat wel met het zware koffer bezwaard was, maar misschien even snel als Fernan vooruit joeg? De hoop was gering maar Fernan moest er zich aan vasthouden. Zoo vloog hij in een woesten galop den straatweg af, bij elke wending van den weg hopende, dat hij het rijtuig in de verte zou ontdekken. Maar deze hoop werd steeds teleurgesteld; een paar boerenwagens kwamen hem tegen en een paar voetgangers; van tijd tot tijd vroeg hij aan iemand, of zij eene kales waren tegengekomen... ‘Ja een kwartier geleden... een extra-post’ - luidde dan het antwoord. Hij zag een paar paarden, het voorste gezadeld, bedaard den weg afkomen, maar alleen, zonder geleide... het was vreemd... Fernan herkende de paarden; 't waren dezelfde die hem tot hiertoe gereden hadden... hoe kwamen zij hier? De postillon die er bij hoorde, de man met het lidteeken, had nu met hem op den terugweg aan de andere zijde van het stadje moeten zijn, hoe kwamen de paarden hier? Was de postillon in het complot begrepen, was hij in plaats van terug, vooruitgereden; had hij het rijtuig ingehaald, zich er mede meester van gemaakt, en had hij nu zijne paarden laten loopen? Waarschijnlijk was 't zoo gegaan. Haalde Fernan nu nog het rijtuig in, dan stond hij tegenover drie bondgenooten, tegenover menschen waartegen hij niet was opgewassen. Bovendien had hij geen enkel middel tot verdediging; zijne pistolen zaten in het rijtuig - misschien hadden zij het al doorzocht en de wapens gevonden!

Fernan was bleek van woede over de schurken, over het complot, waarin zij het werktuig was geweest om hem te misleiden. Zij had met hem gecoquetteerd, had een goed bedacht sprookje voor hem verzonnen, en hare rol gespeeld, zooals niet ééne tooneelspeelster het zou hebben gedaan... en hij, hij was in den strik gevallen, die hem gelegd was; hij had verliefde gesprekken gehouden en zijne plichten vergeten, het hem toevertrouwde geld aan spitsboeven overgelaten. Fernan had zich in zijne wanhoop van het leven kunnen berooven, wanneer hij er maar tijd toe gehad had, wanneer hij zijne sporen niet onophoudelijk in het lichaam van 't vermoeide paard had moeten drukken, om het tot den dolsten ren, tot het inspannen aller krachten te dwingen; hij zou volgaarne gestorven zijn, zoo hij zijn schat weder had.

Zoo sloeg en spoorde hij zijn paard, dat geheel met zweet bedekt, uitgeput zijn loop vertraagde en herhaaldelijk begon te struikelen. Nog was er niets van een rijtuig te zien. De arme klepper draafde hoogte op, hoogte af, maakte wending na wending op dezen ellendigen weg, waarin zijne hoeven gaten sloegen, zoodat zand en steenen opvlogen, maar er was niets te zien! Zoo had Fernan eene mijl afgelegd. De laatste draai van den weg had hem het gezicht op een lang recht einde geschonken - maar van een rijtuig bemerkte hij nog niets! Voort! - Voort maar! - Fernan sloeg zijn paard met woede; het dier deed wat het kon en zoolang het kon; het draafde in woesten ren het lange rechte gedeelte van den weg af. Toen deze weder opwaarts ging, kon het niet meer. Het struikelde in zijn loop; Fernan trok het op, maar het struikelde weêr, viel op de kniëen en zonk ineen. - Hij lag nu met zijn linkerbeen onder het paard, maar trok het er nog gelukkig ongedeerd onderuit; de pijnen gevoelde hij niet, hij lette er niet op. Hij had wel willen schreien; hij wierp zich op den grond naast het arme dier, dat verschrikkelijk snoof en van tijd tot tijd een smartelijk geluid deed hooren. Hij wierp zich op den grond, legde zijn arm op den zadel en zuchtte in doffe wanhoop: ‘Nu is alles verloren!’

Eene poos later stond hij weêr op en keek in 't rond. Kwam er dan niemand uit het stadje - had niemand hem gevolgd; had de beloofde belooning die slaperige menschen niet wakker geschud; - kwam niemand, niets hem ter hulp?

Niets! De eenzame weg bleef verlaten!

Alleen een langzaam voortgaande vrachtwagen, die Fernan reeds voor een kwartier was voorbijgejaagd, was nu op de laatste hoogte zichtbaar.

Hij durfde de vervolging niet staken. Hij wilde te voet de volgende statie trachten te bereiken, en daar de hulp der politie inroepen. Al voortgaande, sloeg hij het stof van zijne kleederen.

Toen hij een eind weegs was voortgegaan, zag hij op. Hij zag boven de volgende hoogte een paar langzaam op- en neêrgaande paardekoppen; eindelijk verschenen twee paarden, en daarachter.... eene kales.

Hij bleef verwonderd staan - was dat niet zijne kales? - Zij zag er geheel zoo uit - nu had zij de hoogte bereikt; de paarden begonnen te draven - zij kwamen nader, terwijl Fernan, door de inspanning buiten adem, bleef staan - ja, 't was zijn rijtuig, en nu herkende hij den koetsier, - het was Lippmann, niemand anders dan de bediende, broeder, of wat hij ook mocht zijn, van mevrouw Bernard... Het jonge mensch zat op den bok, en sloeg met de zweep - nu herkende deze ook Fernan; hij zette de paarden aan - nog eenige minuten - en hij hield stil om Fernan zijn eigendom terug te geven.

‘Mijnheer, daar hebt ge rijtuig en koffer weer,’ zeide hij en sprong van den bok. God zij dank, dat ik beide voor u heb kunnen redden - vooral uw koffer; het zit van achteren nog vast opgeschroefd.’

De jonge man ging om het rijtuig henen om naar het koffer te zien.

‘Hebt ge het kunnen redden?’ stamelde Fernan vroolijk verrast.

‘Het toeval is me gunstig geweest om de samenspanning dier twee schurken te doen mislukken. Terwijl gij en mijne zus - mevrouw -’

‘Uwe zuster wilt ge zeggen - mevrouw Bernard is uwe zuster,..’

‘Ik zie dat ge alles weet - welnu, terwijl ge samen aan tafel zat, drentelde ik wat door het stadje, om het eens nader op te nemen. Ik was door de poort gegaan, en stond van ter zijde naar dat meesterstuk van ouden bouwstijl te zien, toen ik een rijtuig hoorde naderen en den hoefslag van paarden, die in dolle vaart door de lage poort renden. Ik herkende een oogenblik later ons rijtuig; ik dacht eerst dat de paarden op den loop gegaan waren, maar postpaarden zijn niet gewoon op den loop te gaan; dan zou de postillon ze ook niet zoo aanzetten als hij deed. - Ik wist, welke kostbare vracht uw rijtuig bevatte; - de wagen stond naast mij, ik deed een sprong, greep de veren, riep en schreeuwde, doch zon-

[p. 616]

der gehoord te worden, liet mij voortsleepen en na eenigen tijd gelukte het mij, achter op het koffer te springen.

‘Zoo zat ik,’ vervolgde hij, ‘en had nu tijd om over mijn toestand na te denken. Ik begreep dat de vorige postillon, die mij over den inhoud van uw koffer gesproken had, dit aan zijn opvolger moest verraden hebben en nat deze laatste hiervan gebruik wilde maken. Hoe zou ik hem aanhouden; hoe kon ik hem tegenwerken? Het aanroepen van voorbijgangers hielp me niets; zij konden het rijtuig niet inhalen. Van mijne zitplaats kon ik er ook niet inkomen; ik wist waar de pistolen verborgen waren; ik had gezien dat ge er van morgen naar gevoeld hadt - maar wat hielp mij dat! Mij schoot niets anders over dan bedaard op het koffer te blijven zitten; de schurk moest toch eens stilhouden en dan zou ik wel zien wat ik deed. Hield hij soms in de eene of andere plaats op, dan was hij verloren!

‘Ik hield mij stevig vast op mijne plaats; 't was een verschrikkelijke rid, een dol voortjagen, heuvel op, heuvel af... Eindelijk hield dat rennen op, de paarden liepen in draf, ik hoorde nu den postillon iets roepen, en boog me terzijde om te zien. Het was nauwelijks een kwartier verder, aan de overzij der hoogte, - ik zag, dat links van den grooten weg een zijweg in de bergen uitliep; - op dit kruispunt stond de vroegere postillon, de kerel met het lidteeken op zijn gezicht, zijn makker op te wachten, met de handen over elkander geslagen. Zijne paarden graasden langs den weg. Hij was dus vooruitgereden, en beiden zouden nu waarschijnlijk op zij af het bosch inrijden, om, wie weet waar, het koffer af te schroeven en den schat te deelen.

‘Het was voor mij geene aangename ontdekking. Ik had van nu af met twee schurken te doen, in plaats van met een. En dat het rijtuig van den grooten weg afging, was ook niet in mijn voordeel: nu was het tijd om te handelen. Het rijtuig hield stil.

‘”Zijt ge daar?“’ hoorde ik den man met het lidteeken roepen; ‘“Is alles goed gegaan?”’

‘“Waarom niet!”’ antwoordde de ander. ‘“Maak maar dat ge er inkomt en dan het Sunderbosch in; maar jaag eerst uwe paarden voort, want hier mogen ze niet gezien worden, en kijk dan eens of het koffer nog vastzit.”’

‘“Die zal wel vastzitten,”’ riep de eerste, terwijl hij zijne paarden op het midden van den weg bracht en ze met een paar zweepslagen terugjoeg.

‘Ik moest het volgende oogenblik ontdekt worden - en dan mocht ik niet weerloos zijn. Terwijl de man met het lidteeken dus links van mij op den weg liep, sloop ik om het rijtuig henen, sprong er in en greep naar de pistolen.

Gelukkig waren ze er nog en beiden met slaghoedjes voorzien. Ik ging nu bedaard in een hoek zitten, en hoorde spoedig daarna achter mij roepen:

‘“Het zit nog vast, vooruit Lepp!”’ en terzelfder tijd zag ik voor mij het gezicht van den schurk, die in het rijtuig wilde springen,

‘Ik moet bekennen dat ik berouw heb over hetgeen ik toen deed. Het roode leelijke gezicht van dien man, die mij teleurgesteld, verschrikt, woedend aanstaarde, had iets zoo afschuwelijks, dat ik er bang voor werd. Ik verloor mijne kalmte, mijne tegenwoordigheid van geest; ik schoot dadelijk een pistool op hem af. Ik hoop dat ik hem niet gedood heb. Met een gil tuimelde hij achterover, viel eenige passen verder op zijn rug neêr en greep met de linkerhand naar zijne rechterschouder; ik geloof dat ik hem daar gekwetst heb....’

‘En de ander?’ vroeg Fernan, aandachtig luisterend.

‘Deze had mij al lang bespeurd, voordat het schot viel; hij had mij door het venster gezien, was met een vloek van den bok afgesprongen en greep naar een mes in zijn zijzak.

‘Maar voor hem alleen was ik niet bang meer; ik hield hem het andere pistool voor. In spijt wan de woede, waarmede hij den eenen vloek na den anderen uitstiet, week hij terug voor het dreigend wapen... Ik steeg uit en dreef hem, met het pistool in de hand, zoover achteruit, dat ik met de linker bedaard teugels en zweep, die hij op den grond had laten vallen, kon opnemen; - hij maakte eene beweging alsof hij zich op mij wilde werpen, maar ik hield dadelijk het pistool vast op zijne oogen gericht; hij ging naar zijn kermenden kameraad die luider begon te kreunen. Intusschen sprong ik op den bok, liet het rijtuig omkeeren, en alhoewel ik zeer op mijne hoede moest zijn, zette ik de paarden aan. De door het schot verschrikte dieren begonnen van zelfs te draven - en - hier hebt ge nu alles weerom!’

‘Hoe zal ik u daarvoor danken!’ riep Fernan vroolijk uit ‘Dit is de moedigste daad, die ik ooit heb gehoord. - Ge weet niet hoeveel ge mij hebt teruggegeven door uwe vastberadenheid, uwe onverschrokkenheid, uwe volharding!’

‘Ik vind dat ge nu maar moest instijgen, dan zal ik naar het stadje terugrijden om mijne zuster gerust te stellen,’ zeide de student haastig, verlegen over zooveel lof.

‘Wel zeker, zoo spoedig mogelijk,’ klonk het bevestigend antwoord.

‘Zal ik de teugels maar blijven houden? In mijn studententijd heb ik er iets van geleerd...’

‘Dat is goed - maar laat me bij u komen zitten, dan kunnen we samen eens praten.!’

Beiden gingen naast elkander zitten; de student stuurde, en de afgematte paarden liepen in een korten draf.

‘Zeg mij eerst uw naam, ik weet dien nog niet.’

‘Ik heet Eduard Dorneck.’

‘Student te Heidelberg, ge hebt deelgenomen aan de politieke bewegingen...’

‘Helaas, maar al te zeer!’

‘En al waart ge ook de hoofdaanlegger van alles: ik zal u toch helpen,’ riep Fernan uit.

‘Ik zou die hulp dankbaar aannemen,’ antwoordde Dorneck lachend.

‘Maar,’ zeide de eerste met een diepen smartelijken zucht, ‘gij moet mij óok helpen.’

‘Ik u, waarmede?’

‘Ik ga gebukt onder eene zware schuld, onder eene schuld jegens u en uwe zuster: die jegens u kan ik mij nog vergeven, tegenover uwe zuster nooit!’

‘Biecht haar dan ronduit en vraag haar vergiffenis; ik geloof niet dat ze u geweigerd zal worden. Ik weet dat zij u genegen is en met een enkel woord heb ik haar mijne broederlijke goedkeuring hierover medegedeeld - ge ziet dat er voor u niet veel gevaar bestaat om hard behandeld te worden.’

‘Was dat de inhoud van dat briefje?’ vroeg Fernan verrast. Maar zonder het antwoord af te wachten vervolgde hij: ‘ik heb den moed niet om vergeving te vragen, zelfs den moed niet weêr onder hare oogen te komen.’

‘Welzoo,’ zeide Dorneck, ‘wat hebt ge dan misdaan?’

‘Daar ik zeer spoedig uwe vermomming had bemerkt en gij later met de kales verdwenen waart, heb ik gemeend dat ik het slachtoffer was van een laag complot, waarin gij en uwe zuster betrokken waart.’

‘Duivels, dat is sterk,’ zeide Dorneck kleurend.

‘Ik veracht mij zelven er nu om,’ viel Fernan in, ‘maar het is niet anders!’

‘Dan moesten we eigenlijk duelleeren.’

‘Met genoegen zal ik u elke voldoening geven...’

‘De pistolen liggen klaar,’ zeide de student lachend.

‘Wanneer dat mijne schuld bij uwe zuster maar verminderde, of mij hare vergeving verzekerde!’

‘Ik geloof niet dat dit de rechte weg zou zijn om haar gerust te stellen. Gij wist niet wat gij in mijne verkleeding van mij denken moest, en een man dien een half millioen ontstolen wordt, mag wel wat wantrouwend zijn! Ik ben nog nooit in zoo'n toestand geweest en zal er ook nooit in komen. Daarom kan ik de gevoelens en gedachten van iemand, die daarin verkeert, niet beoordeelen, en wil u gaarne vergeven.’

‘Dat is braaf en edel... maar uwe zuster?’

‘Ik zal haar niet vertellen, welke vermoedens ge gekoesterd hebt.’

‘Maar ik heb het haar in mijn drift gezegd.’

‘Dat is erger!’

‘Begrijpt ge nu hoe ongelukkig ik ben!’

‘Ei wat, ongelukkig! Gij hebt uw geld terug, en dat is de hoofdzaak.’

‘De hoofdzaak wel - maar kan goud iets helpen in zulk een troosteloozen toestand?’

Dorneck wierp een strakken blik op zijn buurman. Hij lachte en liet zijne zweep over den rug der paarden klappen.

‘Laten we er het beste van hopen,’ zeide hij, ‘wanneer ge wilt, zal ik uwe voorspraak bij mijne zuster zijn: ik ken eene tooverspreuk, die haar welwillender zal stemmen!’

‘En dat is?’

‘Dat zult ge later hooren,’ antwoordde de student.

Een ruiter kwam hen te gemoet; het was een gendarm, door den burgemeester afgezonden. Fernan bespeurde hem, deelde hem de redding mede en liet hem toen doorgaan, om naar de verwonden te zien.

Eindelijk kwamen zij het stadje binnen. Het hart van Fernan klopte vroolijk, toen hij den trap van het logement opliep, waarvoor de burgemeester en de postmeester nog altijd in een druk gesprek over het gebeurde stonden, en samen beraadslaagden, welke maatregelen genomen moesten worden, om de toegezegde belooning te verdienen. Wat waren ze verwonderd den eigenaar met zijn rijtuig te zien terugkomen? Zij vroegen antwoord op honderd vragen, maar Fernan verzocht den burgemeester alleen een wakend oog op zijn goed te houden en beloofde straks met den student bij hem te komen, om alle bijzonderheden nader te vertellen.

‘Maar laat mij toch niet in aanraking komen met de politie,’ fluisterde Eduard.

‘Vrees niet, ik sta voor alles in; laat ons naar uwe zuster gaan.’

Mevrouw Bernard had eene kamer gevraagd - de spanning waarin zij had verkeerd, behoeft niet beschreven te worden. Door de vensters had zij de kales zien terugkomen, de twee mannen op den bok - zij kwam beiden op den trap te gemoet en viel haren broeder om den hals.

‘Eduard, Eduard!’ riep ze weenend,

[p. 617]

‘in wat angst ben ik om uwentwille geweest!’

Dorneck maakte zich zachtjes van haar los en leidde haar naar de kamer terug, terwijl hij Fernan bij de hand medetrok.

‘Lieve Frieda,’ sprak hij; ‘ik kan me best voorstellen dat ge angst en zorg over mij hadt - maar nu zijn ze beschaamd, nu we alle drie, 't rijtuig inbegrepen, geheel in orde terug zijn gekomen. Maar hier staat iemand, wiens kommer nog voortduurt en die zich zelven verwijt, dat hij de gelukkige redding zijner schatten niet verdient, omdat hij u zoo onverantwoordelijk beleedigd heeft.’

Mevrouw Bernard werd bleek, sloeg de oogen neer, deed een stap achteruit; zij wilde zich afwenden, maar haar broeder greep hare hand en zeide:

‘Maar hoe onverantwoordelijk 't ook moge zijn, toch moet ge hem vergeven, Frieda; want het half millioen in goud dat hij teruggekregen heeft, kan hem niet troosten over het verlies uwer gunst. Ik geloof, dat men bij zulk een oprecht berouw wel vergeven moet!’

Mevrouw Bernard hief het oog op, zag eerst haren lachenden broeder aan, vervolgens schuchter naar Fernan, die door dezen blik den moed kreeg voor haar neer te knielen en hare hand aan zijne lippen te drukken.

‘O, mevrouw, laat me mijn leven lang niet boeten voor den toorn van een oogenblik,’ smeekte hij.

‘Ge hebt me zeer gegriefd,’ zeide zij langzaam, ‘maar wanneer het waar is wat mijn broeder zegt, dan moet ik u wel vergeven. Sta op en vertel me toch eindelijk eens hoe alles toegegaan is.’

‘Ik dank u,’ zeide hij hartelijk en sprong op. ‘Laat uw broeder vertellen hoe hij alleen alles gedaan heeft ondertusschen zal ik het mijne doen om uwe bezorgdheid over uwen broeder spoedig te doen ophouden. Mag ik in uwe kamer een brief schrijven?’

‘Zeker - ik zal schrijfgereedschap laten brengen.’ -

Terwijl Eduard aan zijne zuster de geheele geschiedenis uitvoerig vertelde, schreef Fernan aan zijn patroon; hij meldde de redding van het geld door Eduard Dorneck, en vroeg zijnen chef dat deze per omgaande een pis tot den vrijen terugtocht naar Heidelberg voor hem bij den gezant zou trachten te bekomen, en dat deze tot belooning het mogelijke zou doen, om een besluit te verkrijgen, waarbij alle vervolging van den jongeling werd opgeheven.

Een half uur later ging de brief weg. De beide vrienden begaven zich nu naar den burgemeester, die, nadat hij de papieren en aanbevelingsbrieven van Fernan had ingezien, het gebeurde door de beide mannen liet verhalen, voor zoover hij dit voor de rechterlijke vervolging der postillons noodig had.

En nu, nu moet men wachten in het kleine stadje en zich in het oude huis zoo goed mogelijk zoeken te behelpen, totdat er antwoord uit Frankfort was gekomen. Mevrouw Bernard had dus eene geschikte gelegenheid om gloeiende kolen op het hoofd van haar reisgenoot te zamelen, en hem toch ondanks die straf zoo gelukkig te maken, als hij zich vroeger ongelukkig had gevoeld, toen hij in de grootste wanhoop naast zijne gevallen paarden op den eenzamen weg lag. Toen twee dagen later het antwoord uit Frankfort kwam, met heilwenschen over den goeden afloop van het voorval en met de gevraagde pas in de beste orde, - toen had de patroon zijn bediende ook geluk kunnen wenschen met de bruid die hij ten slotte nog had gekregen!

Den volgenden morgen kwamen twee rijtuigen voor; in het eene zou mevrouw Bernard naar Frankfort terugkeeren, terwijl haar broeder naar Heidelberg zou doorgaan. Fernan steeg in zijne eigen kales, om, vergezeld door een Beierschen gendarm, de reis naar Weenen verder voort te zetten. Veertien dagen later was hij teruggekeerd, en toen hij naar zijne bruid snelde om haar te begroeten, kon hij haar tevens het schoonste geschenk aanbieden, dat hij haar geven kon: de vrijspraak van haren broeder.

Van de beide postillons heeft Fernan nooit meer iets gehoord.