De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Dichtbloemen uit den Vreemde.
De moederlooze.
(Naar Julius Krais.)

Het kerkhof ligt in stille morgenrust;

Het groen der hoop versiert de graven;

Der bloemen kelk, door zefirs aâm gekust,

Voelt zich door versche geuren laven.

Wie opent reeds zoo vroeg de zware poort? -

Het kleed der armoê om de leden,

Treedt daar een kind met diepen eerbied voort,

En richt naar gindsche terp haar schreden.

Zij draagt een schaal vol helderblinkend nat

En ziet op 't graf zoo treurig neder,

Mengt tranen in het vocht, dat de aard bespat,

Knielt neêr, en stamelt roerend teeder:

‘Neem alles, alles wat ik heb op aard!

Ik kom het u in stilte brengen;

En had ik meer, o Moeder, mij zoo waard!

Ik zou het op uw grafterp plengen.

Mijn roosjes staan hier als der bloemen kroon;

't Is alles wat ik u kon geven.

Zij zullen op uw graf weêr dubbel schoon

Met elke lentezon herleven.

Uw minlijk beeld zweeft me altijd voor den geest.

Uwe vrome ziel was niet van de aarde.

Ik zie het nog, hoe kalm en onbevreesd

Uw oog op 't nad'rend einde staarde.

Ik wil, als gij, hier leven door 't geloof,

Dan zal ook mij Gods geest bestralen:

Dan zal, wat mij deze aarde onthoude of roof,

Gods Engel me in den Hemel halen.’ -

Een vlinder zweeft om hare rozen heen,

Waarop haar tranendrupp'len beven.

Is 't ook haars moeders geest, die hier beneên,

De moederlooze blijft omzweven?

Twee musschen aan een korenair,

Die maken nimmer vreedzaam paar;

Twee hanen op een boerenwerf,

Die vechten eeuwig om het erf;

Twee Prinsen in een Koningrijk,

Die staan gedurig ongelijk;

Maar bovenal zoo rijst er nijd

En twist, ja veeltijds harde strijd

Zoo haast er ooit een jonge maagd

Aan twee op eenen tijd behaagt.

Hier baat noch vriend noch eigen bloed

Een vrijster is geen deelbaar goed.

Om de liefde van het smeer

Likt de kat den handeleer.

Een open pot, een open beurs,

Een open deur, een open keurs,

Een open mond, een open kist,

Daar wordt gemeenlijk iets gemist.