De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare Geschiedenissen.
De onzichtbare geest.
Door Wilkie Collins.
(Vervolg.)

Intusschen begaf Mevr. Zant zich naar hare kamers.

De eerste woorden die zij sprak bewezen dat het der huisvrouw maar al te wel was gelukt haar tegen M. Rayburn in te nemen. ‘Mag ik uw kind vragen,’ sprak zij tot hem, ‘waarom gij mij voor krankzinnig houdt?’

Hij gaf een flink antwoord op dit wonderlijke verzoek.

‘Gij weet nog niet eens wat ik werkelijk denk. Wilt gij een oogenblik naar mij luisteren?’

‘Neen,’ antwoordde zij beslist. ‘Het kind heeft medelijden met mij, ik wil dus met het kind spreken. Wat hebt ge mij in het park zien doen, liefje, dat uwe verwondering gaande maakte?’ Lucy wendde zich verlegen tot haar vader. Mevr. Zant vervolgde: ‘Ik zag u eerst alleen, en later met uw vader. Toen ik u naderde, zag ik er toen wonderlijk uit - alsof ik u in 't geheel niet zag?’ Lucy durfde weder geen antwoord geven, en M. Rayburn vatte nogmaals het woord op.

‘Gij maakt mijn dochtertje verlegen,’ zeide hij. ‘Laat mij uwe vragen beantwoorden - of verschoon mij indien ik u anders verlaat.’

Er was iets in zijn blik of in zijn toon, waartegen zij niet bestand was. Zij bracht de hand aan haar hoofd. ‘Ik geloof niet dat ik er toe in staat ben,’ antwoordde zij droomerig. ‘Mijne geestkracht heeft reeds eene zware proef doorstaan. Als ik een weinig zou kunnen rusten en slapen, zou ik zeker een geheel ander mensch zijn. Ik ben veeltijds alken en er zijn redenen waarom ik gaarne eerst wat tot kalmte zou willen komen. Zou ik u morgen kunnen spreken? Of kan ik u schrijven? Waar woont gij?’

M. Rayburn legde zwijgend zijn kaartje op tafel. Zij had in hooge mate zijne belangstelling opgewekt. Hij verlangde oprecht dit ongelukkige schepsel van dienst te zijn, dat, naar 't scheen, zoo geheel aan zich zelve overgelaten was. Maar hij had 't recht niet eenig gezag uit te oefenen over hare handelingen, zelfs al stemde zij er in toe zijn raad op te volgen. Als laatste hulpmiddel waagde hij eene zinspeling op den bloedverwant, van wien zij beneden reeds had gesproken.

‘Wanneer denkt gij uw zwager weer te zien?’ vroeg hij.

‘Ik weet het niet,’ antwoordde zij. ‘Ik zou hem gaarne spreken, - hij is zoo goed voor mij.’

Met deze woorden keerde zij zich ter zijde om Lucy goeden dag te zeggen.

‘Vaarwel, liefje. Als gjj eens groot wordt, hoop ik dat gij nooit zoo ongelukkig moogt worden als ik ben.’ Plotseling keek zij M. Rayburn weder aan. ‘Hebt gij eene vrouw?’ vroeg zij.

‘Mijne vrouw is dood.

‘Maar gij hebt een kind om u te troosten! Wees zoo goed en ga heen; gij verbittert mijn hart. Ach, mijnheer, begrijpt gij mij niet? Ik benijd u!’

M. Rayburn stapte zwijgend voort, toen hij en zijn dochtertje weder op straat waren. Lucy, zooals 't een gehoorzaam kind betaamt, bewaarde eveneens het stilzwijgen. Maar het menschelijk geduld heeft grenzen - en eindelijk kon Lucy zich met meer bedwingen. ‘Gij denkt zeker nog aan die dame, papa?’ zeide zij.

Hij antwoordde slechts door met het hoofd te knikken. Zijn dochtertje had hem in zijne overpeinzingen gestoord, juist op het oogenblik dat hij op het punt stond tot een besluit te komen. Eer zij echter te huis kwamen, was M. Rayburn het reeds met zich zelven eens. De schoonbroêr van Mevr. Zant wist waarschijnlijk niet dat er eenige noodzakelijkheid bestond voor zijne tusschenkomst - anders zou hij zijn bezoek wel onmiddellijk hebben herhaald. Zooals de zaken dus stonden, zou, wanneer Mevr. Zant eenig ongeluk overkwam, het stilzwijgen van M. Rayburn er de aanleidende oorzaak toe zijn. Toen hij tot dit besluit was gekomen, besloot hij het gevaar te loopen, ten tweeden male door een anderen onbekende, onbeleefd te worden ontvangen.

Nadat hij Lucy aan de zorg van hare gouvernante had toevertrouwd, begaf hij zich rechtstreeks naar het adres dat op het kaartje aan Mevr. Zant was geschreven, en gaf zijn naam op. Er kwam eene beleefde boodschap terug. M. Zant was te huis en zou hem met veel genoegen spreken.

IV.

M. Rayburn werd in eene der ontvangkamers van het hôtel binnengelaten.

Hij merkte op dat de gewone stand der meubelen in eene kamer in sommige opzichten was veranderd. Een leuningstoel, een klein tafeltje en een voetbankje varen allen aan een der vensters geplaatst, zoo dicht mogelijk bij het licht. Op de tafel lag een groote open marokkijn lederen rol, die verschillende rijen sierlijke, kleine stalen en ivoren instrumentjes bevatte. Bij de tafel stond M. John Zant. Hij zeide ‘goeden morgen’ met zulk eene diepe, welluidende basstem, dat deze beide alledaagsche woorden in zijn mond eene nieuwe beteekenis schenen te erlangen. Zijn persoonlijk voorkomen was in overeenstemming met zijne prachtige stem - hij was een lange, slanke man, met een donker uiterlijk; met groote, schitterende zwarte oogen en een fraaien krullenden baard, die het geheele benedengedeelte van zijn gelaat verborg. Na eene deftige en beleefde buiging, verdween plotseling zijne deftigheid om, naar allen uiterlijken schijn, plaats te maken voor potsierlijkheid. Hij liet zich voor het voetbankje op de knieën zakken. Had hij vergeten dien morgen zijn gebed te zeggen, en had hij zulk een haast om dit verzuim te herstellen, dat hij er zich zelfs niet voor schaamde in 't bijzijn van vreemden zich zoo bespottelijk aan te stellen? Die twijfel was nauwelijks opgerezen, of hij werd reeds op de meest onverwachte wijze bevredigd. M. Zant sloeg een glimlachenden blik op zijn bezoeker, en zeide: ‘Zou ik uwe voeten mogen zien?’

Een oogenblik verloor M. Rayburn zijne tegenwoordigheid van geest. ‘Zijt gij een eksteroogsnijder?’ was al wat hij zeggen kon.

‘Verschoon mij,’ hernam de beleefde operateur, ‘de term dien gij bezigt is in ons vak geheel in onbruik.’ Hij rees overeind en voegde er nederig bij: ‘Ik ben een Chiropodist.’

‘Ik vraag excuus.’

‘O, 't is niets! Naar 't mij voorkomt hebt gij geene behoefte aan mijne medische hulp. In mijn vrijen tijd houd ik mij wel eens onledig met het nemen van scheikundige proeven; ook ben ik medewerker aan een wetenschappelijk tijdschrift. Misschien hebt gij wel eens van mij hooren spreken?’

‘Neen.’

‘Aan welke reden heb ik dan uw bezoek te danken, mijnheer?’

M. Rayburn had zich weder geheel hersteld.

‘Ik ben hier gekomen,’ antwoordde hij, ‘onder omstandigheden, die zoowel verschooning als opheldering vereischen.’

M. Zant begon zich eenigszins minder op zijn gemak te gevoelen, toen de gedachte bi[j] hem oprees, dat de bezoeker het wellicht op zijn zak gemunt had. ‘De vele aanvragen -’ begon hij.

M. Rayburn glimlachte. ‘Wees gerust,’ sprak hij. ‘Ik heb uw geld niet noodig. De reden van mijne komst was alleen om u te spreken over eene dame, eene bloedverwante van u.’

‘Mijne schoonzuster!’ riep M. Zant. ‘Wees zoo goed en ga zitten.’

Daar M. Rayburn niet wist of hij een geschikt uur voor zijn bezoek had gekozen, aarzelde hij. ‘Misschien ben ik in den weg aan andere personen, die u zouden wenschen te raadplegen,’ zeide hij.

‘Zeker niet. Mijne spreekuren voor mijne Londensche cliënten zijn van elf tot een uur, en het is nu reeds kwartier over eenen. Ik hoop toch dat gij mij geene slechte tijding brengt?’ zeide hij zeer ernstig. ‘Toen ik van ochtend een bezoek bracht aan Mev. Zant, hoorde ik dat zij eene wandeling was gaan doen. Is het niet te onbescheiden van mij, wanneer ik u vraag hoe gij met haar in kennis zijt gekomen?’

M. Rayburn verhaalde nu zonder omwegen wat hij in Kensington Gardens had gezien en gehoord, alsook het onderhoud dat hij later met Mevr. Zant had gehad.

De schoonbroeder der dame luisterde met eene belangstelling en deelneming, die het sterkst mogelijke contrast opleverde met de grofheid en onbeleefdheid van de juffrouw bij wie zij inwoonde. Hij verklaarde dat hij zijn gevoel van erkentelijkheid niet beter kon uiten, dan door M. Rayburn's voorbeeld te volgen en even openhartig jegens hem te zijn alsof hij met een ouden vriend sprak.

‘De droevige levensgeschiedenis mijner schoonzuster zal, naar ik meen, en kele dingen verklaren, die u natuurlijk vreemd voorkomen,’ sprak hij. ‘Mijn broeder maakte in Engeland kennis met haar in het huis van een Australisch heer, bij wiens dochters zij als gouvernante in betrekking was. De familie bij wie zij inwoonde hield zooveel van haar, dat de ouders, op verlangen hunner kinderen, haar hadden gevraagd, met hen naar de Kolonie terug te keeren. De gouvernante nam dankbaar dit voorstel aan.’

‘Had zij dan geene bloedverwanten in Engeland?’ vroeg M. Rayburn.

‘Zij was letterlijk alleen in de wereld, mijnheer. Als ik u zeg dat zij in hij Vondelingshuis is grootgebracht, zult ge

[p. 544]

begrijpen wat ik bedoel. O, de geschiedenis van mijne schoonzuster is volstrekt niet romantisch. Zij heeft nooit geweten, en zal ook waarschijnlijk nooit weten wie hare ouders waren of waarom zij haar hebben verlaten. Het gelukkigste oogenblik in haar leven was hare eerste kennismaking met mijnen broeder. Beiden werden dadelijk op elkander verliefd. Hoewel mijn broêr juist niet rijk was, verdiende hij in den handel toch genoeg om van te kunnen leven. Op zijn karakter viel niets aan te merken. In één woord, hij veranderde de vooruitzichten van het arme meisje, zooals wij toen allen hoopten, ten beste. De menschen bij wie zij in betrekking was, stelden hunnen terugkeer naar Australië uit, om haar nog eerst uit hun huis te laten trouwen. Na een gelukkigen echt van slechts eenige weken -’

Hier haperde zijne stem; hij wachtte even en wendde zijn gelaat af.

‘Vergeef mij,’ zeide hij. Zelfs nu nog ben ik niet in staat met bedaardheid over den dood van mijn broeder te spreken. Laat ik alleen zeggen dat het arme jonge vrouwtje reeds weduwe was vóór dat de gelukkige tijd van de wittebroodsweken voorbij was. Nog eer mijn broeder was begraven, werd zij reeds door eene gevaarlijke hersenkoorts aangetast.’

Deze woorden stelden M. Rayburn's vrees dat haar verstand was geschokt, in een nieuw licht. M. Zant, die hem oplettend gadesloeg, scheen te begrijpen wat er in het hoofd van zijn bezoeker omging.

‘Neen,’ zeide hij. De geneesheeren zijn eenparig van oordeel dat hare ziekte alleen hare lichamelijke krachten heeft benadeeld, maar dat haar hoofd ongedeerd is gebleven. Ik heb wel is waar sedert hare ziekte eene zekere terughoudendheid bij haar opgemerkt. Om u een voorbeeld te geven van hetgeen ik bedoel, zal ik u vertellen dat ik haar, toen zij aan de beterhand was, verzocht mij te komen opzoeken. Ik woon niet in Londen - mijne gewone verblijfplaats is in een dorp aan zee. Ik zelf ben ongehuwd, maar ik heb eene uitmuntende huishoudster, die Mevr. Zant zeker met de grootste vriendelijkheid zou hebben ontvangen. Doch het arme vrouwtje was vast besloten en was daar niet van af te brengen, om in Londen te blijven. Ik behoef u zeker niet te zeggen, dat ik, in hare droevige omstandigheden, aan hare minste wenschen tracht te voldoen. Ik huurde eene woning voor haar, en op haar bepaald verzoek koos ik een huis in den omtrek van Kensington Gardens.’

‘Waarom verlangde Mevr. Zant zoo bepaald in de nabijheid van dit Park te wonen?’

‘Ik geloof dat aan die plaats de eene of andere herinnering aan haar man verbonden is. Maar wat ik zeggen wilde, ik zou er gaarne zeker van zijn haar morgen thuis te vinden als ik haar weder kom opzoeken. Zeidet gij niet, in den loop van uwe belangwekkende mededeelingen, dat zij, naar 't u voorkwam, van plan was morgen weder naar Kensington Gardens te gaan? Of heb ik niet goed gehoord?’

‘Juist; dat heb ik gezegd.’

‘Dank u. Ik moet u bekennen dat hetgeen gij mij over Mevr. Zant gezegd hebt, mij niet alleen bedroeft - maar dat ik tot geen besluit weet te komen wat ik eigenlijk doen moet om goed te doen. Mij dunkt het beste voor haar zou wezen verandering van lucht en omgeving. Wat dunkt u daarvan?’

‘Ik geloof dat gij gelijk hebt.’

M. Zant was 't nog niet met zich zelven eens. ‘Het zou mij, op dit oogenblik, juist niet gemakkelijk vallen,’ zeide hij, ‘mijne patiënten te verlaten om met haar naar buitenslands te gaan.’

Een man van meerder ondervinding dan M. Rayburn, zou zeker eenige achterdocht opgevat, en het stilzwijgen hebben bewaard. Doch M. Rayburn antwoordde: ‘Waarom zoudt ge uwe uitnoodiging niet herhalen en haar naar uwe woning aan het zeestrand meenemen?’

M. Zant scheen door de ontsteltenis aan deze eenvoudige oplossing van de zaak niet gedacht te hebben Zijn betrokken gelaat helderde dadelijk op.

‘Juist,’ sprak hij. ‘Ik zal bepaald uw raad opvolgen. Al doet de zeelucht al niets anders, toch zal hare gezondheid er door verbeteren en zal zij er weder beter gaan uitzien. Is 't u niet in 't oog gevallen, dat zij, in gelukkiger dagen, eene schoone vrouw moet zijn geweest?’

Dit was eene wonderlijke vraag op den man af - ja zelfs eene onkiesche vraag onder de gegevene omstandigheden. Er was iets in de uitdrukking van M. Zant's schoone zwarte oogen, dat scheen aan te duiden, dat deze vraag met opzet was gedaan. Was 't soms mogelijk dat hij M. Rayburn's belangstelling in zijne schoonzuster toeschreef aan eene beweegreden, die niet zoo geheel belangeloos en zuiver was? Het zou zeker overijld en wreed zijn tot zulk een besluit te komen bij een man, die wellicht alleen schuldig was aan gemis van kieschheid van gevoel. M. Rayburn deed zijn best om die gedachten van zich te zetten; maar toch valt het niet te ontkennen dat hij op zijne hoede was bij hetgeen hij nog verder zeide en dat hij weldra opstond om heen te gaan.

M. John Zant maakte daartegen bezwaar. ‘Waarom hebt gij zulk een haast? Moet gij nu waarlijk al heengaan? Morgen zal ik de eer hebben u een tegenbezoek te brengen, zoodra ik de noodige schikkingen heb gemaakt om dien uitmuntenden raad van u ten uitvoer te brengen. Vaarwel, Gods besten zegen.’

Hij stak zijne hand uit; eene hand met eene zachte huid en eene tanige kleur, die de vingers van een vertrekkenden vriend hartelijk drukte ‘Is die man een schurk?’ was M. Rayburn's eerste gedachte, zoodra hij het hôtel had verlaten. Zijn gezond verstand verdreef weldra allen twijfel en antwoordde: Gij zijt een dwaas als gij er aan twijfelt.’

(Wordt voortg.)