De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare geschiedenissen.
De man uit den droom.
(Een kerstsprookje)
Uit het Engelsch
van Edmund Yates.
(Vervolg en Slot.)

‘Op het kruis van dien dolk zwoer ik plechtig, dat mijn leven voortaan slechts één doel zou hebben: ik zou den moordenaar van de dochter van d'Avray vinden. Dit zou voortaan mijne levenstaak zijn. Het zou een strijd op leven en dood tusschen dien ellendige en mij zijn.

‘Hij had echter een groot voordeel op mij; hoogst waarschijnlijk kende hij mij en ik wist niet wie hij was. Hij kon vernemen dat hij zijn helsch plan had zien verijdelen, om mij als de dader te doen voorkomen, en moest beseffen dat ik mij zou willen wreken. Hij had mij doen zien, dat hij voor niets vervaard was. Ik moest dus met de grootste omzichtigheid te werk gaan. Ik had evenwel niet vruchteloos tegen roodhuiden gestreden en ik besloot alle mogelijke voorzorgen te nemen.

‘Er was geen spoor, geene aanwijzing hoegenaamd van den moordenaar. Ik deed niets voordat ik begreep een spoor ontdekt te hebben en dit ontdekte ik op de meest vreemdsoortige wijze. Op zekekeren dag kwam mij plotseling voor den geest, dat ik in mijn leven iets gehoord had van een moord, die onder geheel gelijksoortige omstandigheden gepleegd was. Ik brak mij aanvankelijk te vergeefs het hoofd om eenig feit van dien aard in het geheugen te roepen. Maar als een lichtstraal in de duisternis schoot mijn droom mij op zekeren dag te binnen. Daar stond ik met het hoofd in de handen, en vroeg mij af: is het gebeurde u niet drie jaren te voren in een droom voorspeld?

‘Na rijpe overweging kwam ik tot het besluit, dat de moord onder volkomen gelijksoortige omstandigheden gepleegd moest zijn als ik dien nacht in den droom had gezien. Ja, het meisje, dat ik toen niet in het gelaat had kunnen zien, was Lucille geweest; dat was mij nu al te duidelijk. Ja, de moordenaar, dien ik in dien nacht zoo zonneklaar voor mij had zien staan, was dan ook de dader. In een woord, ik was nu overtuigd dat mijn droom niets anders geweest was dan eene waarschuwing voor hetgeen drie jaren later plaats zou vinden. Dit moge u zeer ongerijmd voorkomen maar die overtuiging stond bij mij na rijp beraad en kalm overleg vast. Nu was mijne positie veel verbeterd, want ik bezat het portret van den moordenaar, dat ik den dag na mijn droom zoo nauwkeurig geschetst had. Het origineel was licht te erkennen, zóo het bestond. Toen ik mijn teekenboek opensloeg, werd ik echter even innig overtuigd, dat zulk een man bestond als ik zelf leefde. Ik moest bij gevolg eenvoudig dien man opsporen en twijfelde er thans geen oogenblik aan dat ik hem vinden zou. Gij ziet dat de cirkel steeds enger werd, waarin mijne gedachten zich bewogen. Al kende hij mij, nu kende ook ik hem en hij kon geen vermoeden hebben dat ik hem kende. Nu werd de strijd met gelijker wapens aanvaard.

‘Ik besloot dien op eigene hand te voeren. De prefectuur van politie zou op zulke gegevens niets gedaan hebben. Bovendien wenschte ik de justitie buiten spel te laten. Met het portret voor mij begon ik te overpeinzen, wie die man was en waarom hij dat jonge meisje vermoord kon hebben. De breede en stevige ledematen, dat zware geelachtige gelaat, die zandkleurige hoofdharen en het geheele voorkomen duidden den Duitscher aan. Nu leeft er menig mensch op dezen aardbol, die er geen bezwaar tegen zou hebben mij een dolkstoot toe te brengen, als hij er gelegenheid toe had; maar ik had dien man nooit op mijn weg ontmoet en hij kon dus geen haat tegen mij koesteren. Zijn haat tegen mij stond dus in verband met mijne betrekking tot Lucille. Ja, dat moest het zijn. Ik begon alles helder in te zien. Die man had een duivelschen hartstocht gekoesterd, die niet bevredigd was geworden; hij had wraak willen nemen. Mijne vrouw was voor iets dergelijks beducht geweest en had hem misschien dien nacht gezien. Dit gaf mij de verklaring van haren zenuwachtigen toestand, van haar angst en van het verlangen om verder te trekken. Waar kon zij zich veiliger achten dan geheel alleen met mij in den waggon der eerste klasse, in een sneltrein? Dit verklaarde mij tevens haar verlangen om naar Engeland te gaan. Zij had zeker gedacht dat hij haar daar niet zou durven volgen of ik zou dit opgemerkt hebben en dan zou zij mij alles gezegd hebben. Zij had wellicht gezwegen, omdat zij mij niet genoeg kende en een twist tusschen zulk een man en mij duchtte. Hoe onschuldig zij was, toch scheen zij eenig besef te hebben van hetgeen die man in staat was te doen.

‘Hij had met overleg en op de meest wreedaardige wijze zijn haat bevredigd. Hij had haar vermoord en dit zoo aangelegd, dat ik als de dader moest worden beschouwd; daarom had hij ook zijn dolkmes achtergelaten. Het was bijna onmogelijk dat iemand in een der waggons van eer sneltrein onder vollen stoom binnendringt en even onwaarschijnlijk dat wij niet ontwaakt zouden zijn, als dit gebeurde. Gij begrijpt dat als een Jury had moeten oordeelen, mijn hoofd gevaar had geloopen, want hij had de sterkste verdenking op mij geladen.

‘Om kort te gaan, ik was nu zeker dat mijn man een Noord-Duitscher was; dat hij een woesten hartstocht voor Lucille had opgevat voor dat zij met mij in aanraking kwam; dat zij zulk een afkeer voor hem had doen blijken, dat hij begreep dat zij hem nimmer zou aanhooren; dat ons huwelijk dreigde haar buiten zijn bereik te brengen en hij bij gevolg tot wraakoefening besloot; dat hij vernomen moest hebben dat wij naar Engeland afreisden en geen plan hadden om ergens op die reis eenigen tijd te vertoeven en er dus weinig kans voor hem overbleef om zijn helsch plan ten uitvoer te brengen, indien hij ons niet op de reis vervolgde; dat hij er dien avond op rekende ons slapende te overvallen; dat hij bovendien op zijne krachten steunde als ik haar wilde verdedigen; dat hij eindelijk even slim als koelbloedig was en alles durfde ondernemen. Hij was grootendeels naar wensch geslaagd en scheen nu in zooverre bevredigd te zijn, dat als ik hem niet in den weg kwam, en dit was niet waarschijnlijk, omdat ik hem nooit gezien had, hij bedaard zijn gang zou gaan en mij verder zou laten loopen. Misschien was hij evenwel nog niet voldaan en loerde hij er op mij evenzeer

[p. 496]

een strik te spannen. Dit laatste achtte ik toen nog het meest waarschijnlijk en daarom besloot ik bijzonder op mijne hoede te zijn. Ik begaf mij naar Lucille's geboorteplaats en vernam dat zij nooit iemand had gesproken over eenig aanzoek om hare hand, dat door haar afgeslagen was; dat was begrijpelijk, want zij had van dien man zulk een afkeer gehad, dacht ik, dat het zoover niet was gekomen. Maar toch moest zij met dien man in aanraking zijn geweest.

‘Toen d'Avray ziek werd, had zijne dochter pas de kostschool te Parijs verlaten, waar zij opgevoed was. Gedurende zijne ziekte werd niemand dan ik bij hem toegelaten en Lucille verliet zijne zijde niet. Dus moest die man te Parijs met haar in aanraking zijn gekomen. De eenige waarschijnlijkheid was, dat hij haar nu en dan bij de weinige kennissen had aangetroffen, bij wie d'Avray en zij te Parijs wel eens een bezoek brachten. Ik onderzocht wie die menschen waren. Slechts éen naam wekte argwaan bij mij op. Zij kwam wel eens bij de familie Steinmetz. Dat was een Duitsche naam. Was monsieur Steinmetz mijn man? Waar bevond hij zich? Dat was gemakkelijk te vinden. Steinmetz was kassier; hij had eene zeer goede positie in de handelswereld, was rijk en had onlangs zijne vrouw door den dood verloren. Hoe zag hij er uit? Monsieur Steinmetz, antwoordde men, was een lang en stevig gebouwd man, een dandy, met een groot hoofd en blond haar Hij zag er uit naar hetgeen hij was: een levenslustige goede kerel, die nooit een kind eenig leed had gedaan. Madame was een jaar te voren overleden en monsieur was maanden lang diep geschokt geweest. Hij was van woning veranderd en bewoonde nu een huis in eene der nieuw gebouwde straten nabij de Champs Elysées.

‘Na nauwkeurige nasporingen kwam ik te weten, dat Lucille mevrouw Steinmetz meermalen had bezocht. Zij had hare bezoeken gestaakt, toen hare vriendin ziek geworden was. Die ziekte was kort van duur geweest. Ik zamelde al deze mededeelingen langzaam en zeer omzichtig op, terwijl ik eene kamer in het Quartier Latin bewoonde. Ik leefde daar als geheel van de wereld afgezonderd en men zou er mij niet licht hebben gevonden.

‘Ik was altijd van meening geweest, dat ik mijn man te Parijs moest zoeken. Nu wilde ik dien lieven monsieur Steinmetz zien. Op zekeren avond wandelde ik naar de straat, waar hij woonde. Hij had de eerste verdieping van een huis gehuurd. Daar gekomen, zag ik veel licht branden. De rijke kassier gaf eene partij. 't Was een heerlijke avond. Ik plaatste mij buiten het bereik van bijna ieders oog, tusschen de planken aan den ingang van een in aanbouw zijnde huis, en ging op de wacht staan. Ik wist niet juist waarop ik wachtte. Misschien, dacht ik, zal monsieur Steinmetz, als zijne gasten vertrokken zijn, door het fraaie weder uitgelokt worden om een luchtje te scheppen; dan zou aan mijn verlangen, om hem te zien, voldaan worden. Gij hoort dat ik overtuigd was, dat ik hem dadelijk zou erkennen als hij mijn man was. Ik wachtte langen tijd; ik zag nu en dan schaduwen op de nedergelaten gordijnen aan zijne ramen; eenmaal zag ik ook de schaduw van een groot en gezet man, die mij de vrees inboezemde dat al mijne nasporingen vruchteloos geweest waren. Eindelijk vertrokken de gasten en eenigen tijd later vertoonde zich op een klein balkon voor de ramen - de man, dien ik voor den moordenaar hield. De maan scheen helder. Het koude witte licht viel op de breede gele gelaatstrekken, de volle wellustige lippen en de breede kin, volkomen zooals ik dat hoofd in mijnen droom had gezien. Dat was dezelfde man, Hubert; geene vergissing was mogelijk. Ik twijfelde geen oogenblik meer, ik wist nu dat de moordenaar van mijne vrouw, een liefhebbend, onschuldig en hulpeloos jong meisje, twintig ellen van mij verwijderd op dat balkon stond.

‘Ik had mij voorgenomen bedaard te blijven. Ik vertrok geen spier in mijn schuilhoek. Het gelaat, dat thans naar mijne zijde gekeerd was, had ik in mijn droom gezien. De boosaardige grijze oogen keken onverschillig langs de stille straat; daarop trad monsieur Steinmetz, half luid een opera-air zingende, naar bnnen en sloot het venster. Nogmaals teekende zich de groote breede schaduw op de gordijnen af, die mij eerst had doen duchten dat ik te vergeefs in de duisternis tusschen die steenen en planken stond te wachten; daarna verdween ook die schim in de duisternis. Ik zag niets meer; maar ik had genoeg gezien. Ik wist nu wie hij was en waar hij te vinden was.

‘Terwijl ik naar huis ging, overwoog ik wat mij nu te doen stond. Ik had vast besloten Steinmetz te dooden, maar ik wilde moeielijkheden met den procureur des konings en de Cour d'assises vermijden. Ik wilde hem niet verraderlijk treffen zooals hij haar gedaan had. Ik besloot een weinig geduld te oefenen, ten einde eene goede gelegenheid af te wachten om behoorlijk met hem te kunnen afrekenen. Ik zou ook die pijniging op zijne rekening stellen, maar wilde inmiddels zoodanige bewijzen tegen hem inzamelen, dat, al mocht men die voor eene rechtbank niet voldoende geacht hebben, zij mij nog meer zekerheid konden geven bij hetgeen ik reeds wist.

‘Ik vernam dat Lucille hare bezoeken bij den kassier had gestaakt, omdat madame Steinmetz plotseling jaloezie tegenover haar had aan den dag gelegd. Ik pleitte Lucille volkomen van elke schuld vrij; maar ik begreep volkomen dat de vrouw van Steinmetz een of ander blijk van zijn hartstocht voor Lucille had ontdekt en jaloersch was geworden. Kort daarna was die vrouw plotseling ongesteld geworden. Was het moeielijk eene oorzaak voor de ongesteldheid te vinden die haar dood veroorzaakt had? Ik dacht daarover het mijne, op grond van 's mans karakter. Lucille had eenige weken later Parijs verlaten. De bezorgdheid voor haar vader verborg voor zijne en mijne blikken de vrees, die zij voor verdere vervolgingen van Steinmetz koesterde; maar zij moest zich reeds toen over hem ongerust gemaakt hebben. Zij vergat hem echter meer en meer in ons bijzijn, maar uit vrees voor hem of om eene andere reden had zij steeds verzwegen, dat zij door dien man vervolgd was geworden.

‘Ik verzekerde mij dat Steinmetz zich niet te Parijs had bevonden, toen wij in het huwelijk traden; het was niet zoo zeker, maar hoogst waarschijnlijk, dat hij toen naar het zuiden was gereisd en dat hij zich te Lyon had opgehouden. Daar moest Lucille hem evenwel gezien en begrepen hebben, dat hij ons vervolgde. Van daar hare zenuwachtigheid en hare gejaagdheid om onze reis voort te zetten en dien nacht door te reizen. Den dag na den moord was Steinmetz weder te Parijs gezien. Afgaande op het uur, dat hij in den omtrek van de statie was opgemerkt, kon ik daaruit bepaald afleiden dat hij gereisd had met een nachttrein, waarmede Lucille en ik van Lyon waren vertrokken. Hij had dien dag een pelsjas gedragen, die veel overeenkomst had met het kleedingstuk, dat ik mij maar al te goed herinnerde.

‘Indien er nog de minste twijfel bij mij had ontstaan, nadat ik hem gezien had, zou de overtuiging nu bij mij gevestigd zijn geworden door deze aaneenschakeling van feiten, die ik met moeite en na verloop van tijd opzamelde. Intusschen waren al die bijkomende omstandigheden voor mij overbodig, te meer daar zij mij toch niet voldoende voorkwamen, als ik hem bij den rechter had willen aanklagen.

‘De gelegenheid, die ik zocht, deed zich niet zeer spoedig voor. Monsieur Steinmetz leefde zeer geregeld. Ik bevond dat hij tegen elf ure des morgens zijne woning in de nieuwe straat, in de nabijheid der Champs Elysées, verliet, om naar de Beurs te gaan; daarna was hij tot vier ure op zijn kantoor, dat niet ver van de Beurs gelegen was. Van zijn kantoor begaf hij zich naar een koffiehuis, waar hij tot zes ure dagbladen las en domino speelde, waarna hij over de boulevards naar huis wandelde. Hij was buiten mijn bereik, zoolang hij die levenswijze volgde, zelfs al had hij eenigen argwaan opgevat. Ik meen dat hij evenwel geene beduchtheid meer voor mij koesterde, totdat hij mijn blik op hem gevestigd zag, toen hij op zekeren dag zijn gewoon partijtje domino speelde. Ik had eensklaps in het koffiehuis tegenover hem plaats genomen, om te zien welke uitwerking dit op hem deed.

‘Misschien drukte mijn blik iets meer uit, dan ik wilde, toen ik den zijne ontmoette. Ik merkte op, hoezeer een onverschillig toeschouwer daarop geenerlei acht geslagen kon hebben, dat de breede gele trekken, die ontplooid waren door de belangstelling in het onschuldige spel, eensklaps vaal en scherp werden; dat de glimlach om de lippen verdween en hij even op de scherpe witte tanden als die van een tijger beet, en dat de breede kin hoekiger werd. De man herkende mij en begon eenig gevaar te vreezen.

‘Een oogenblik nadenkens scheen monsieur Steinmetz evenwel te overtuigen, dat het volstrekt niet zeker was, dat ik wist wie en wat hij was; vijf minuten later scheen hij in die overtuiging versterkt te zijn, nadat hij mij scherp in het oog had gehouden. Maar wat kwam ik hier doen? Wat was het doel van mijne komst te Parijs? Hij dacht zeker dat hij er belang bij had daarvan meer te weten.

‘Ik trachtte mij zelf meester te zijn en sloeg hem gade. Het was geene gemakkelijke taak op dat gelaat te lezen; gij weet dat elke trek van dat gelaat in mijn geheugen gegrift was en hij kon onmogelijk de wijze waarop dit plaats gevonden had, gissen. Monsieur Steinmetz was schijnbaar uiterst kalm, toen hij opstond; maar inwendig bruiste een storm. Ik zag den helschen blik, tóen hij zijne beurs uit den zak nam om den garçon te betalen; de ring schitterde aan den vinger op dezelfde wijze, als toen hij de hand dreigend tegen mij had opgeheven. Ik ondervond zonderlinge gewaarwordingen, Hubert, toen ik daar zat en nu en dan een blik op monsieur Steinmetz wierp. Ik vroeg mij af: wanneer zullen wij de rekening kunnen afsluiten? Maar nog was mijn tijd niet gekomen.

‘Hij verliet het koffiehuis zonder zelfs naar mij om te zien. Ik zag echter zijne lange en breede gestalte aan de overzijde van de straat, toen ik op mijne beurt uit het koffiehuis kwam. Dit had ik verwacht. Monsieur Steinmetz was nieuwsgierig van aard. Het was bijna niet mo-

[p. 497]

gelijk, volgens zijne meening, dat ik hem kende; maar hij moest volstrekt weten wat ik in het schild voerde. Toen ik dan ook verder ging, volgde hij mij; hij liep de eene straat na de andere voor of achter mij en volgde mij als een hond, totdat ik mijne gewone verblijfplaats in het Quartier Latin opzocht. Hij spioneerde mij zeer behendig, veel beter dan gij verwacht zoudt hebben van iemand, wiens gestalte hem zoozeer in het oog deed loopen; maar ik wist hoe vlug hij in al zijne bewegingen was.

‘Natuurlijk betrok ik denzelfden avond eene andere woning en kon niemand mijn nieuw adres opgeven. Ik geloof niet dat monsieur Steinmetz daarover zeer in zijn schik was. Dat was iets onrustbarends. Ik had dus een doel en poogde mij te verbergen. Mijn tegenstander was zeer koelbloedig en vastberaden; maar ik besefte dat hij ongerust zou worden. Hij deed alle mogelijke moeite om mij weder op te sporen. Ik gunde hem na eenigen tijd dat genoegen. Hij besloot mij nu niet meer uit het oog te verliezen, toen hij mij teruggevonden had. Ook dat liet ik gewillig toe, hij liep in het net dat ik hem spande, en ik wilde de zaak tot eene beslissing brengen. Hij besefte dat ik hem in den weg stond. Ik wilde hem het denkbeeld doen opvatten, dat ik gevaarlijk genoeg voor hem was om der moeite waard te zijn mij uit den weg te ruimen. Ik onderstel dat hij zelf het best wist, dat in zijne uiterlijk ondoordringbare wapenrusting zwakke punten te vinden waren en dat hij liefst een gerechtelijk onderzoek naar zijn doen en laten wilde vermeden hebben. Hoe dit zij, hij besloot ten laatste zich te ontdoen van iemand, die gevaarlijk kon worden en in elk geval lastig werd, maar - op de kortste en eenvoudigste wijze.

‘Ik zeg u dit, want ik dacht dat mijn tijd nu gekomen was. Ik verliet midden op den dag Parijs en vertrok naar eene afgelegene plaats aan zee, vergezeld door een spion, dien Steinmetz in zijn dienst had genomen. Twee dagen later ontmoette ik hem zelf op de rotsen. Ik had dit gehoopt en verwacht. Toen hij vernomen had, waar ik mij bevond, had hij zijn spion teruggeroepen en was in het geheim vertrokken om mij op deze afgelegene plaats uit den weg te ruimen, als hij daartoe kans zag. Hij ging mij voorbij en vervolgde zijn weg in tegenovergestelde richting, zijn geliefkoosd opera-air fluitende, even geel en dik als altijd, met zijn helschen blik op den ringvinger gevestigd. Zijne oogen schoten vlammen; maar hij zeide niets. Nu was alles in orde. Mijn tijd was gekomen.

‘Monsieur Steinmetz ontmoette mij kort daarna bij eene holte tusschen de klippen, die daar een weinig uitstaken en loodrecht in de zee afdaalden. De nazomermiddag wis bewolkt. De wind begon op te steken en de golven klotsten met groot geweld tegen de klippen.

‘Hij had mij den geheelen dag vervolgd, maar ik had hem geenerlei andere gelegenheid gegeven om mij elders onder vier oogen te ontmoeten. Geen mensch bevond zich in den omtrek, toen hij het midden van de holte had bereikt, waar ik hem wachtte. Eindelijk stonden wij man tegen man tegenover elkander. Ik moet erkennen dat hij zeer bedaard tot mij kwam. Maar nu was zijn gelaat volkomen overeenkomstig met het portret, dat ik van hem geschetst had en meer gelijkend op dat van den man, dien ik in mijn droom had gezien, dan ooit te voren. Hij had blijkbaar een vast besluit genomen. Ik had ook lang genoeg geduld geoefend!.... Hij kwam nader.

‘“Ah! bonjour, waarde heer Steinmetz!”’ sprak ik, opstaande.

‘“Zoo!”’ antwoordde hij en zijne oogen trokken zamen als die van eene slang, ‘“zoo, kent gij mij bij naam?”’

‘“Uw naam - en meer.”’

‘“Zoo!”’ De grijze oogen blikten steeds scherper en valscher, nog meer overeenkomstig met mijn portret. ‘“Wat weet gij nog meer van mij? Hebt gij nog niet begrepen dat uwe handelingen en uwe bemoeiing met mijn persoon gevaarlijk voor u kunnen zijn?”’

‘Hij was van houding en toon tegenover mij veranderd. Zijn besluit stond nu paalvast. Zijne breede rechterhand hield hij onder zijn jas, zoodat ik den ring met kon zien.

‘“Gevaarlijk!”’ herhaalde ik langzaam; ‘“dat is mogelijk.”’

‘“Neen, zeker, want ik verpletter wat mij in den weg staat.”’

‘“Beproef dat eens met mij.”’

‘“Wacht uw tijd af; gij voert iets in het schild tegen mij; ik waarschuw u, wees op uwe hoede, ik ben geen kind. Er moet een einde aan dit spel komen.”’

‘Hij schudde veelbeteekenend met het groote hoofd.

‘“Gij hebt gelijk; het spel is ten einde. Het oogenblik is gekomen.”’

‘“Zoo?”’ sprak hij weder.

‘“Ja, ik ken u en gij kent mij thans ook.”’

‘“Wat wilt gij van mij?”’

‘“Uw leven!”’

‘“Zoo!”’

‘“Ja, omdat gij haar vermoord hebt!”’

‘“Hoe weet gij dat?

Genoeg, ik weet alles.”’

‘“Welnu, ik ontken het niet; gij zult nu ook begrijpen wat uw lot is, verdoemde hond, dien zij bemind heeft!”’

‘Daar stond dezelfde man, dien ik in mijn droom gezien had, voor mij. In de hand, waaraan de ring schitterde, blonk thans weder iets anders, toen hij die uit zijne borst haalde. Nog eenmaal liet ik hem spreken. ‘“Ja, ik vermoordde haar. Ik had nog erger lot voor u uitgedacht. Gij zijt de galg ontloopen; maar hier ontsnapt gij mij niet. Dwaas, die gij zijt, had ik niet genoeg reden om u te haten! Ik had u echter laten loopen, maar nu gij mij in den weg durft komen, zult gij ste[r]ven!”’

‘Zijn lange rechterarm werd omhoog geheven en ik zag het scherpe staal schitteren. Ik ontweek den stoot, greep zijn arm en hield dien omvat totdat de dolk hem ontviel. Eene korte verwoede worsteling volgde, terwijl hij onwillens naar het glibberige einde van de klip week. Ik was hem te sterk en hij begreep dit nu; maar hij klemde zich met de kracht der wanhoop vast, en wilde mij met zich in den afgrond sleepen. Maar dat wilde ik niet; dat zou de rekening niet afgesloten hebben. Ik kon mij evenwel eerst losrukken op het oogenblik toen hij geheel uitgeput op den uitersten rand van de klip nederviel, zich nog slechts krampachtig aan de korte struiken vastklemmende, die aan den rotspunt groeiden... Moest hij dat steunpunt loslaten, dan verdween hij in de diepte der zee of zou door den val verpletterd worden en ik stond over hem heengebogen, met den dolk in de vuist, die door haar bloed bevlekt was geworden!

‘Dat breede gele hoofd was nu aschgrauw van kleur geworden; hij zag mij gedurende drie of vier seconden aan en rolde toen in den afgrond neder.

‘Zoo werd mijn droom verwezentlijkt.’ Met deze woorden stond Paul op.