De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare geschiedenissen.
De vrouw uit den droom
Naar het Engelsch van Wilkie Collins.
(Vervolg.)

Hier kon zij zich met behulp van mijne spaarpenningen fatsoenlijke kleeren aanschaffen en onder dak komen. Ik behoef u niet te zeggen, dat ik mij plechtig verbonden had, haar tot mijne vrouw te nemen.

Ik zou nu volkomen gelukkig geweest zijn, als mij niet iets gehinderd had. Het was dit, dat ik mij in het bijzijn van mijne aanstaande vrouw nooit volkomen op mijn gemak gevoelde.

Ik bedoel niet, dat ik verlegen voor haar was, of dat ik haar wantrouwde, of dat ik mij over haar schaamde. Dat ik mij tegenover haar nooit op mijn gemak gevoelde, was daaraan te wijten, dat er altijd eenige twijfel bij mij bestond, of ik haar niet ergens had gezien vóor dien nacht, toen wij elkander ten huize van den dokter ontmoetten. Telkens en telkens weder vroeg ik mij af, of haar gelaat mij niet aan een ander gelaat herinnerde, - welk ander, wist ik niet te zeggen. Dit vreemde gevoel, deze éene vraag, die ik maar niet kon beantwoorden, kwelde mij in zulk eene mate, dat ge het haast niet zoudt willen gelooven. Zij plaatste zich tusschen ons op de vreemdste tijden, - het meest echter 's avonds, wanneer het licht opgestoken was. Ge zult wel weten, wat het inheeft, als men zich een vergeten naam wil trachten te herinneren en als dit maar niet mag gelukken. Dat was met mij het geval. Het gelukte mij niet, dat gelaat mij voor den geest te halen, evenals het u vaak niet gelukt, een vergeten naam te vinden.

Na verloop van drie weken, hadden wij lang en breed over de zaak gesproken en bepaald, op welke wijze ik er mijne huisgenooten meê zou verzoenen. Op raad van Alicia moest ik maar zeggen, dat zij tijdens mijn verblijf te Londen in het huis had gediend, waar ik stalknecht was. Er bestond nu geene vrees meer, dat de schok, door het vernemen van iets zonderlings teweeggebracht, moeder eenig kwaad zou doen. Hare gezondheid was in de laatste drie weken aanmerkelijk verbeterd. Op den eersten avond, toen zij in staat was om onder het theedrinken haar gewone plaatsje in te nemen, verzamelde ik al mijn moed en vertelde haar, dat ik ging trouwen. De goede ziel sloeg hare armen om mijn hals en barstte in vreugdetranen uit. ‘O, Francis!’ zeide zij, ‘ik ben zoo blij, dat ge iemand zult hebben, die u met raad en daad zal kunnen bijstaan, als ik heengegaan ben!’

Wat tante Chance betreft, ge kunt wel begrijpen, wat zij deed, zonder dat ik het zag. Och hemel! Als er werkelijk eenig profetisch vermogen in de kaarten geweest was, welk eene verschrikkelijke waarschouwing zouden zij ons dien avond dan gegeven hebben!

Er werd bepaald, dat ik mijne aanstaande vrouw den volgenden dag zou afhalen en dat zij alsdan bij ons zou blijven eten.

X.

Ik beken, dat ik trotsch op Alicia was, toen ik haar op bepaalden tijd onze kleine huiskamer binnenleidde. Zij had er, vond ik, nog nooit zoo bekoorlijk uitgezien, als zij er dien dag uitzag. Ik lette er nooit op, hoe eenige andere vrouw gekleed ging: ik wist zoo precies, wat zij aanhad, alsof ik zelf eene vrouw was geweest. Zij droeg een zwart zijden kleed met een eenvoudig kraagje en manchetten, en een zedigen fluweelen hoed met een wit roosje van binnen. Moeder, die hare Zondagskleeren aangetrokken had, stond op, om hare aanstaande schoondochter te verwelkomen. Zij deed eenige stappen voorwaarts, half glimlachende, half weenende, - zij keek Alicia vlak in het gezicht, - en bleef plotseling staan. Hare wangen werden in een oogenblik doodsbleek; hare oogen staarden Alicia met afschuw aan; hare handen vielen slap naast haar neer. Zij deinsde terug en viel in de armen van tante, die achter haar stond. Het was geene flauwte: zij bleef bij hare kennis. Hare oogen wendden zich langzaam van Alicia af en vestigden zich op mij. ‘Francis!’ zeide zij, ‘doet het gelaat dezer vrouw u nergens aan denken?’

Voordat ik antwoord kon geven, wees zij naar haar schrijflessenaar, die op de tafel bij den haard stond. ‘Breng hem hier!’ riep zij uit. ‘Breng hem hier!’

Op hetzelfde oogenblik voelde ik, dat Alicia hare hand op mijne schouders legde, en zag ik, dat haar gelaat vuurrood van toorn was, - en geen wonder!

‘Wat moet dat beteekenen?’ vroeg zij. ‘Wil uwe moeder mij beleedigen?’

Ik zeide eenige woorden om haar gerust te stellen: wat deze waren, herinner ik mij niet meer, - zoo verward en verwonderd was ik op dat oogenblik. Voordat ik uitgesproken had, hoorde ik moeder achter mij.

[p. 426]

de vrome vrouwen aan christus' graf, naar de schilderij van bernard plockhorst.

[p. 427]

de nieuwe brug over de forth.

[p. 428]

Tante had haar lessenaar gehaald. Zij had dezen opengedaan; zij had een papier daaruit gekregen. Met langzame en waggelende schreden kwam zij al nader en nader - met het papier in hare hand. Zij keek naar het papier, - zij keek naar het gezicht van Alicia, - zij lichtte de lange wijde mouw van haar kleed op, - zij bekeek hare hand en haar arm. Ik zag, hoe de uitdrukking van vrees veranderde. Zij rukte zich van mijne moeder los. ‘Krankzinnig!’ zeide zij bij zichzelf, ‘en Francis heeft mij dit nooit gezegd.’ Met deze woorden snelde zij de kamer uit.

Ik wilde haar achterna snellen, toen moeder mij een wenk gaf om te blijven. Zij las de woorden, die er op het papier geschreven stonden. Terwijl deze langzaam van hare lippen vloeiden, wees zij naar de openstaande deur.

‘Lichtgrijze oogen en een puistje op het linker ooglid. Blond haar, dat een weinig naar goudgeel zweemt. Blanke armen, eenigszins met haar begroeid. Kleine dameshanden, met een roodachtige tint rondom de nagels. 't Is de vrouw uit den droom, Francis! 't is de vrouw uit den droom!’

Er vertoonde zich een donker voorwerp voor het raam der kamer, toen deze woorden uitgesproken werden. Ik sloeg een zijdelingschen blik op deze schaduw. Alicia Warlock was teruggekomen! Zij keek naar binnen. Daar was het noodlottige gezicht, dat mij in de slaapkamer van de eenzame herberg het eerst aangekeken had! Daar lag op den vensterdorpel de bekoorlijke kleine hand, die het moorddadige mes had vastgehouden. Ik had haar dus wel gezien, voordat wij elkaar in het dorp ontmoetten. 't Was de vrouw uit den droom! 't Was de vrouw uit den droom!

XI.

Drie weken na den dag, waarop moeder Alicia Warlock met de vrouw uit den droom vereenzelvigd had, geleidde ik haar naar de kerk en maakte haar tot mijne vrouw. Ik was betooverd. Ik zeg het nogmaals en kan het niet genoeg herhalen: ik was betooverd!

Gedurende den tijd, die er aan mijn huwelijk voorafging, werd ons klein huishouden opgebroken. Moeder en tante kregen oneenigheden met elkaar. Moeder die aan den droom geloofde, smeekte mij, mijn engagement af te breken. Tante, die aan de kaarten geloofde, drong er op aan, dat ik zou trouwen.

Dit verschil van meening deed een woordenstrijd tusschen de beide vrouwen ontstaan, in den loop waarvan tante Chance werkelijk de kaarten op de tafel verspreidde, die mij geluk in mijn huwelijksleven voorspelden, en aan moeder vroeg, of iemand anders dan een blinde heiden, na deze kaarten gezien te hebben, dwaas genoeg kon zijn om aan een droom te gelooven. Moeders geduld werd daardoor natuurlijk op eene al te zware proef gesteld; er vielen van beide kanten harde woorden, waarvan het gevolg was dat tante Chance in hare boosheid naar hare vrienden in Schotland terugkeerde. Zij gaf mij een geschreven verslag van mijne vooruitzichten in de toekomst, zooals deze haar door de kaarten ontsluierd waren, - en daarbij een adres, waaraan ik een postwissel ten haren behoeve zou kunnen zenden. ‘De dag was niet meer zoo heel veraf,’ merkte zij aan, ‘waarop Francis zich zou herinneren, wat hij te danken had aan zijne tante Chance, die zich in haar weduwstaat met dertig pond in 't jaar wist te behelpen.’

Nadat moeder geweigerd had, hare toestemming tot mijn huwelijk te geven, weigerde zij insgelijks, bij de voltrekking daarvan tegenwoordig te zijn of Alicia later te bezoeken. Dit gedrag van haar kant was aan geen toorn toe te schrijven. Daar zij aan den droom geloof sloeg, verkeerde zij aldoor in doodelijke vrees voor mijne vrouw. Ik begreep dat zeer goed en zag het door de vingers. Geen enkel barsch woord werd er tusschen ons gewisseld. Mijne eenige gelukkige herinnering, - ofschoon ik haar, wat mijn huwelijk betreft, ongehoorzaam was, - is deze, dat ik mijne goede moeder tot aan haar uiteinde heb liefgehad en geëerbiedigd.

Wat mijne vrouw betreft, zij liet geen leedwezen blijken over de verwijdering, die er tusschen hare schoonmoeder en haar bestond Als ware het volgens eene gemaakte afspraak, roerden wij dit onderwerp nooit aan. Wij zetten ons metterwoon in de fabriekstad neer, waarvan ik reeds melding gemaakt heb, en wij hielden daar een logement. Mijn welwillende heer schonk mij op mijn verzoek eene som ineens in plaats van het jaargeld, dat hij mij toegezegd had. Met behulp daarvan kochten wij een goed huis en meubeleerden dit fatsoenlijk. Gedurende eenigen tijd ging alles naar wensch. Ik kan naar waarheid zeggen, dat ik te dien tijde gelukkig was.

Mijne rampspoeden begonnen met het terugkeeren der kwaal, waaraan moeder reeds vroeger lijdende geweest was. De dokter verklaarde, toen ik er hem naar vroeg, dat er nu gevaar bestond. Natuurlijk kwam ik, nadat ik dit gehoord had, dikwijls in het dorp, waar moeder woonde. Even natuurlijk was het, dat ik de taak om gedurende mijne afwezigheid het toezicht op onze zaken te houden, aan mijne vrouw opdroeg. Langzamerhand merkte ik, dat zij ten opzichte van mij begon te veranderen. Terwijl ik weg was, knoopte zij kennis aan met menschen, die een losbandig leven leidden. Op zekeren dag kwam ik op het vermoeden, dat zij sterken drank gebruikt had. Voordat de weekten einde was, was mijn vermoeden in zekerheid veranderd. Door den omgang met dronkaards was zij zelf aan den drank verslaafd geraakt.

Ik deed al, wat in mijn vermogen was, om haar van haar gebrek te genezen.

Maar te vergeefs! Zij had de liefde, die ik haar toedroeg, nooit met waarachtige wederliefde beantwoord: ik had geen invloed op haar; ik kon niets uitrichten. Toen deze onaangename zaak aan moeder ter oore kwam, besloot zij, eens te zien, wat haar invloed zou vermogen. Hoe zij zich ook gevoelen mocht, vond ik haar toch op zekeren dag gekleed en gereed om uit te gaan.

‘Ik zal niet lang meer op deze wereld vertoeven, Francis!’ zeide zij. ‘Ik zal mij op mijn sterfbed niet gerust gevoelen, als ik niet mijn uiterste best gedaan heb om u gelukkig te maken. Ik heb plan om mijne vrees en tegenzin ter zijde te zetten en met u naar uwe vrouw toe te gaan, ten einde eens te zien, wat ik kan doen om haar te verbeteren. Neem mij naar uw huis mee, Francis! Laat mij alles doen, wat in mijn vermogen is, om mijn zoon te helpen, voordat het te laat is.’

Hoe kon ik haar dit weigeren? Wij vertrokken met den spoortrein naar de stad: het was slechts een ritje van een half uur. 's Middags omstreeks één uur kwamen wij ten mijnen huize aan. Het was ons etensuur, Alicia was in de keuken. Ik was dus in de gelegenheid, moeder onopgemerkt in de huiskamer te brengen en mijne vrouw toen op het bezoek voor te bereiden. Zij had, daar het nog vroeg op den dag was, nog maar weinig gedronken, en gelukkig was de duivel, die haar vervulde, op dat oogenblik eenigszins getemd.

Zij volgde mij naar de huiskamer, en de ontmoeting liep beter af dan ik had durven denken, waarbij ik nochtans moet doen opmerken, dat moeder, - hoezeer zij ook haar best deed om zich te beheerschen, - mijne vrouw niet durfde aankijken, als zij tegen haar sprak. Het was voor mij eene uitkomst, toen Alicia de tafel voor het middagmaal begon gereed te maken.

Zij spreidde het tafellaken over de tafel uit, bracht den broodbak binnen en sneed voor ons eenige sneedjes van het brood af. Toen keerde zij naar de keuken terug. Terwijl ik mijne moeder nog met een bekommerden blik gadesloeg, ontstelde ik, toen ik zag, dat haar gelaat op dezelfde wijze veranderde, als het geval was geweest op dien morgen, toen Alicia en zij elkaar voor 't eerst ontmoetten. Voordat ik een enkel woord kon spreken, sprong zij met een blik vol afgrijzen op.

‘Breng mij weg! Ik wil weer naar huis, Francis! Kom met mij mee en ga hier nimmer meer naar toe!’

Ik vreesde, haar om eene nadere verklaring te vragen; ik kon haar slechts een wenk geven om zich stil te houden en liet haar terstond de deur uit. Toen wij voorbij den broodbak kwamen, die op de tafel stond, bleef zij plotseling stilstaan en wees er naar.

‘Hebt ge wel gezien, waarmee uwe vrouw het brood gesneden heeft?’ vroeg zij.

‘Neen, moeder! Ik heb er niet op gelet. Waarmee dan?’

‘Kijk maar eens!’

Ik keek er naar. Een nieuw knipmes met een hecht van hertshoorn lag bij het brood in den broodbak. Ik strekte mijne hand uit, om er mij meester van te maken. Op hetzelfde oogenblik deed zich echter een gedruisch in de keuken hooren, en nu greep moeder mij bij den arm.

‘'t Is het mes uit den droom, Francis! Ik ben zoo bang! Breng mij weg, voordat zij terugkomt!’

Ik kon niet spreken om haar te troosten of om haar zelfs iets ten antwoord te geven. Ofschoon ik boven bijgeloof verheven was, bracht de ontdekking van het mes mij toch geheel van mijn stuk. Zwijgend geleidde ik moeder mijne woning uit en vergezelde haar naar haar huis.

Toen ik haar mijne hand toestak, om haar vaarwel te zeggen, trachtte zij mij te weerhouden.

‘Keer niet terug, Franscis! keer niet terug!’

‘Ik moet het mes in handen krijgen, moeder! Ik moet met den eerstvolgenden trein vertrekken.’

Ik bleef bij dat besluit. Met den eerstvolgenden trein keerde ik terug.

XII.

Mijne vrouw had natuurlijk ontdekt, dat wij het huis heimelijk verlaten hadden. Zij had zich weder aan misbruik van sterken drank schuldig gemaakt en verkeerde in een toestand van razernij. Het tafellaken was van de tafel weggenomen. Waar was het mes gebleven?

Ik was dwaas genoeg om er naar te vragen. Zij weigerde, het aan mij af te geven. In den loop van den twist, die er nu tusschen ons ontstond, ontdekte ik, dat er eene verschrikkelijke geschiedenis aan dat mes verbonden was. Het was jaren geleden tot het plegen van een moord gebruikt en zoo behendig verborgen, dat de justicie niet bij machte geweest was om het bij de openbare te-

[p. 429]

rechtzitting ter tafel te brengen. Door middel van hare losbandige vrienden was mijne vrouw in staat gesteld, deze herinnering aan eene vroegere misdaad te koopen. Haar verdorven karakter hechtte eene zekere waarde aan dit mes. Daar ik wel bemerkte, dat er geene kans bestond om dit goedschiks in handen te krijgen, besloot ik, er later op den dag in 't geheim naar te zoeken. Al mijne pogingen waren echter vruchteloos. De avond viel, en ik verliet het huis om eene wandeling door de stad te doen. Ge zult er u een denkbeeld van kunnen maken, welk een ongelukkig man ik te dien tijde was, als ik u zeg, dat ik bang was om met haar in dezelfde kamer te slapen.

Er verliepen drie weken. Nog steeds weigerde zij, het mes aan mij af te geven, en nog steeds was ik bang om met haar in dezelfde kamer te slapen. Ik liep 's avonds op straat rond, of zat in de huiskamer te dommelen, of waakte bij het bed van moeder. Na verloop van een paar weken trof mij de zwaarste slag mijns levens: moeder stierf. Het was toen nog maar een korte tijd vóór mijn verjaardag. Zij had zoozeer gewenscht, dien dag nog te beleven. Ik was bij haar sterven tegenwoordig. De laatste woorden, die zij sprak, waren tot mij gericht en luidden aldus:

‘Keer niet terug, beste jongen! Keer niet terug!’

Ik was echter wel verplicht om terug te keeren, al was het alleen maar geweest om een waakzaam oog op mijne vrouw te houden. In de laatste dagen van moeders ziekte had zij mijne ergernis niet weinig doen toenemen door te verklaren, dat zij gebruik zou maken van haar recht om de begrafenis bij te wonen. Ondanks alles, wat ik deed of zeide, hield zij zich aan haar woord. Op den dag, die voor de begrafenis bestemd was, kwam zij naar mij toe en zwoer, dat zij zich bij den lijkstoet naar moeders graf zou aansluiten.

Deze laatste beleediging was, - na alles, wat ik reeds van haar te verduren had gehad, - meer dan ik kon uitstaan. Zij maakte mij schier krankzinnig. Tracht iemand, die buiten zich zelf van woede was, te verontschuldigen. Ik gaf haar een slag.

Zoodra ik haar dien slag had gegeven, had ik er al berouw van. Zij zette zich zwijgend in een hoek der kamer neêr en keek mij strak aan. Het was een blik, die mijn warm bloed oogenblikkelijk deed bekoelen. Het was er nu de tijd niet voor, haar vergiffenis te vragen. Ik kon slechts het uiterste wagen en mij van haar verzekeren, totdat de begrafenis afgeloopen was.

(Wordt voortgezet.)